The world is a dark but amazing... (crowcry)

Crowcry merkte dat Wolfstar ergens verrast was. Hmm, boeide hem niet veel. Hij koesterde niets meer voor Thunderclan. Geen liefde, geen loyaliteit. Het was een eerloze clan geworden. Toch koesterde hij geen haat jegens de clan, het was meer haat jegens Leafstar. Maar zolang de poes aan de leiding stond, was het geen thuis meer voor hem.
Wolfstar deelde die meningen met hem. Ze sprak over dat haar gedrag ondergang van Thunderclan zou betekenen. Iemand zou die hele rotzooi weer opnieuw moeten opruimen na Leafstar. De poes zou vanzelf wel afgezet wordenen dat zou een nieuw begin voor Thunderclan betekenen.
Wolfstar sprak over dat ze met een rede als deputy was gekozen, om vervolgens leider te worden. ‘Willowstar moest bijen in zijn brein hebben gehad toen hij haar uitkoos. Ze heeft gewoon geen potentie om een goede leider te worden,’ sprak Crowcry bitter. Hij had voorheen nooit aan Starclans capaciteiten getwijfeld, maar nu vroeg hij toch echt af waar ze mee bezig waren. Willowstar was nog onder de levende geweest toen hij haar had uitgekozen met alleen zijn mening, maar nu moest Starclan toch echt iets doen. Er moest iets in Thunderclan veranderen om voor de clan weer te groeien.
Wolfstar vervolgde haar woorden weer met een sterke waarschuwing. Zou Wolfstar het echt zo ver laten gaan dat Thunderclan niet langer is? Dat het gewoon verdwijnt? Maar er waren altijd vier clans geweest in het woud, zoals de vier seizoenen. Maar wie was hij om zich daar nog zorgen over te maken. Hij was rogue, geen clan waar hij nog aan gebonden was... toch?
Wolfstar zei nog dat ze niets deed zonder er iets voor tegenover terug te krijgen. Hmm, een interessante code om voor te leven. Maar af en toe was het ook mooi om iets te geven, om iets voor iemand te doen zonder dat die ervoor hoefde te vragen. Ravenwing en hij hadden elkaar altijd zo goed aangevoeld, dat er geen woorden nodig waren. En dat waren momenten die hij zou koesteren. Nee, Crowcry was niet helemaal bitter geworden, hij had nog een zacht plekje diep van binnen. Hij liet die echter niet aan Jan en Alleman zien. Vanbuiten leek hij hard en bitter, norser dan ooit tevoren. En hij voelde zich ook kwaad, de hele dag door en hij wist niet waarom. Het leven was in korte tijd zo gecompliceerd geworden dat hij echt moest leren ermee om te gaan. Crowcry kon gewoon niet zo snel veranderen als dag en nacht.
Hij schudde zichzelf uit zijn gedachten en keek de grijze poes aan. ‘Thunderclan zal gaan smeken om hulp als het zover komt. Helemaal zo'n watje als Leafstar,’ bromde de kater naar Wolfstar. Hij schudde zijn hoofd. ‘Zelfs ik weet dat er oorlog gaat komen, deels heb ik daarom Thunderclan ook verlaten. Zodra ik Stormheart in kamp zag wist ik dat er problemen zouden komen,’ sprak de zwarte kater bitter, zijn ogen naar de grond gericht. ‘Maar ik weet niet als het zover komt ik me geheel van Thunderclan kan afkeren. Misschien zit er nog een vlaag loyaliteit naar mijn geboorteclan in me. Ik kan toch niet aan de zijlijn blijven staan en kijken hoe ze afgeslacht worden? Zoals Ravenwing...’ sprak de zwarte kater zachtjes. Hij liet zijn hoofd vallen. Het was allemaal zo moeilijk.

OOC: Woooow lange post, weet niet waar die opeens vandaan kwam.

Wolfstar sprak over dat Leafstar naar Wolfstar zou gaan voor hulp en dat Smokestar waarschijnlijk een team zou worden met Darkstar. Was hij blij dat hij daar niet langer was. Hij zou ten dode zijn opgeschreven als Thunderclan met twee clans zou moeten vechten. Thunderclan zou verliezen, ze zouden alleen een kans hebben als Riverclan te hulp zou schieten. Ergens zei hem dat Wolfstar dat niet zou doen... Maar Thunderclan laten stikken terwijl die met twee andere clans vocht, zou dat niet een tikkeltje te wreed zijn? Hij wist dat Stormheart en Darkstar niet bang waren levens te nemen en volgens de verhalen was Smokestar ook geen lieverdje. Nadenkend beet de zwarte kater op zijn lip. Zou hij het toelaten dat Thunderclan zou worden afgeslacht en alle katten die hij ooit familie had genoemd? Slechts om de verschrikkelijke fout van een eenling? Bitter dacht hij weer aan de huidige leidster van Thunderclan. Zij verdiende zijn hulp niet, hij zou haar dat niet gunnen. Ugh, waarom was dit zou dubbel?
Toen vertelde Wolfstar plotseling dat ze rogue was geweest. Hmm? Dat verhaal kende hij nog niet. Er gingen veel roddels rond over de leiders van de clans en over andere geduchte katten, maar dit was zeker een goed bewaard geheim van de grijze poes. Ze sprak over dat ze vrienden die waren gestorven toen ze haar hadden geholpen Riverclan over te nemen. Crowcry zuchtte. ‘Moge ze goed jagen in Starclan,’ sprak de zwarte kater. Hij had veel respect voor de doden sinds zijn zusje zich aan Starclans rangen had toegevoegd. Hij luisterde vervolgens verder naar Wolfstars verhaal.
De poes meende dat Thunderclan slecht zou eindigen zonder sterk leiderschap en dat ze niet wist of ze de clan zou helpen. Hij zuchtte toen ze sprak over dat ze oorlog zou proberen te vermijden. ‘Ik denk dat het onvermijdbaar is,’ sprak hij terneergeslagen. ‘Maar de gedachte is goed,’ probeerde hij de poes nog een beetje op te vrolijken, maar ergens was het mosterd na de maaltijd.
De zwarte kater keek weer op naar de poes en keek verwilderd naar haar. ‘Maar ik kan Thunderclan ook niet helpen. Ik wil helemaal het leiderschap niet en ik wil het al helemaal niet verkrijgen met geweld. Hoewel ik medelijden voel met mijn oude clangenoten, ik kan niet meer terug.’ Sprak hij resoluut. Misschien probeerde hij meer zichzelf dan Wolfstar dat wijs te maken. Nee, hij had er nog geen seconde over gedacht om een bladzijde uit Wolfstars boek te nemen en het leiderschap proberen over te nemen. Hij zou onnodige gewonden en misschien doden opleveren? En wie zou hem respecteren als hij alles met geweld wilde oplossen. Maar aan de andere kant, er zouden meer doden en gewonden vallen als er oorlog met alle clans zou komen. Crowcry keek weg van Wolfstar. Hij had zich nog nooit zo verward gevoeld.