. Mad World [Fernpaw] .

<sup>Niemand had hem verteld wat er met haar was gebeurd. De ouderen meden haar naam te noemen, zelfs de Medicine Cat, Mazemind, hield haar mondje keurig gesloten over Fernpaw. De ene dag lag ze nog gewond bij Mazemind in de Den, nadat ze Leafstar's leven had gered, en de volgende dag was ze weg, verdwenen, misschien wel voor altijd.

De eerste dagen na zijn beste vriend's vertrek had Mettlepaw het te druk gehad met trainen en zijn mede-Apprentices leren kennen, maar iedere nacht dacht hij aan haar. Haar warme geur, haar mooie ogen, haar geweldige karakter. Hij miste het. In de kraamkamer had hij liggen fantaseren over welke geweldige avonturen hij zou gaan beleven met Fernpaw, over hoe ze samen grappen zouden uithalen met leeftijdsgenoten of mentoren, over hoe geweldig ze zouden worden en wat voor grootste dingen ze zouden doen van de Clan. En nu.. was er niemand om z'n prooi mee te delen, niemand om mee te stoeien, om vuurvliegjes mee achterna te zitten. Waar was ze toch?

'Fernpaw!' brulde de gestreepte kater met zijn oren naar achteren getrokken. Het was een ijskoude lentemiddag, en de zon was verscholen achter een aantal duistere wolken. Mettlepaw was geen nieuwe Apprentice meer: hij zat midden in de training, en dat was te merken. De klein uitgevallen kater had nu een pezig uiterlijk: zijn lange poten waren bedekt met een taaie maar dunne laag spieren, en zijn kop was hoekig maar knap geworden. Zijn borstkas was een stuk breder dan eerst, en over het algemeen zag Mettle er veel volwassener en sterker uit. Over een aantal manen zou hij misschien al mee kunnen vechten in de strijd. Maar die tijd was nog niet daar. Eerst zou hij zijn maatje vinden, zodat hij zijn Clan niet in de steek zou laten door zijn rouwgevoelens en zijn verdriet. Want, tja, door het plotselinge vertrek van Fernpaw hadden Mettlepaw's gloeiende ogen hun wilde glans verloren. 'Fernpaw! Ik weet dat je daar bent!'


[feat. Fernpaw!]</sup>

Met enig sinds vaart hinkte ze door het rogue gebied waar zij en crowcry zich gevestigd hadden. Het was een bebost strookje grond met hier een daar een boom, niet het dikke regen woud waar de poes aan gewend was. De afgelopen moons waren rustig voor haar geweest, ze had nog goed contact met alle clans en crow zorgde goed voor haar, maar de drang om te verkennen was nog niet weg. Ergens had ze er spijt van, de clan te verlaten hebben, maar aan de andere kant niet, het deed haar goed, niet meer in de fouten van haar ouders te leven. Haar moeder, een gevluchte shadowclanner en haar vader een riverclanner, het knaagde nog altijd aan haar. Hoe kon haar liefdevolle moeder zo liegen tegen haar gelogen vader! Scorchfeather was altijd zo lief tegen haar en fernpaw! hij was kapot toen zij en fernpaws sibling stierven!. Woest was ze, maar hoe kon ze woest zijn op een poes die loog voor haar!. Plots hoorde ze een bekende stem, een haar bekje viel open, mettlekit?...zijn astem was iets zwaarder dus..mettlepaw?!. Fernpaw! Ik weet dat je daar bent!' echode het weer. Zo snel als ze kon glipte ze door de struiken en...en daar stond hij. Haar ogen waren wijd open gesperd, hij was zo gegroeid! zelfs groter dan haar!. "Mettlepaw?!" mauwde ze verrast "Wat...wat doe jij hier?!" vroeg ze, nog steeds van een afstandje...

^{Ineens ving zijn neus een geur op. Het rook als die Fern, maar de krachtige geur van Rogue zat er ook in verwikkeld. Direct begonnen er in Mettle's kop allerlei scènes te spelen over hoe Fern was ontvoerd door Rogues, of over hoe ze er mee geknokt had. Wie weet was ze er wel niet meer, en was deze geur nog maar een aandenken van-.. 'Mettlepaw? Wat.. wat doe jij hier?' klonk ineens een overbekende stem. Met een ruk van zijn kop draaide Mettlepaw zich naar het geluid toe... en zag verderop niemand minder dan zijn vriendin Fernpaw staan. 'F-Fernpaw..?' siste hij ongelovig maar enorm opgelucht. Ze leefde nog! Sterker nog, ze stond zelfs hier, voor z'n snuit, in levende lijve! De pezige kater merkte dat zijn emoties de macht begonnen te grijpen, dus hij vermande zich snel en mauwde er snel achteraan: 'Dat kan ik beter aan jou vragen! Waarom ben je niet bij ons?' Hij liep op zijn vriendin af, maar voelde ook iets branden in zijn borstkas. Was het woede? Was hij kwaad omdat Fernpaw hem achter had gelaten? Maar ze had vast een goeie reden voor, vermoedde Mettle. Er was geen reden haar de schuld te geven. Diegene die haar weg had gejaagd zou moeten boeten! 'De Clan kan je goed gebruiken, dat weet ik zeker!'}

Met pijn luisterde naar zijn woorden, haar kopje naar beneden gebogen om de pijn in haar zachte groene oogjes te verbergen, ze ... ze kon niet terug!. Ze was blij hier, met crowcry, die langzaam als een vader werd voor haar. Maar kon ze dat scorch...of mettle..of leaf wel aan doen?!. Ze boorde haar nagels in de aarde, maar duidelijk niet vijandig bedoeld "Ik...ik kan niet terug mettle, ik...ik ben blij hier, met crowcry!. Ik voel mij hier thuis, ik hoor niet thuis in de clans. en mijn..mijn ongeluk had dat al duidelijk moeten maken" met pijn staarde ze naar haar poot "Ik...het is niet alsof ik weg ben...ik woon nog altijd dichtbij de clan, en ik ben altijd hier om te spreken..als crow het goed vind tenminste"crow?...crow? was ze hem nu al niet meer als een warrior gaan zien? was dit niet een rogue naam? gaan andere haar nu fern noemen?

<sup>'Ik...ik kan niet terug, Mettle, ik...ik ben blij hier, met Crowcry!. Ik voel mij hier thuis, ik hoor niet thuis in de Clans. en mijn..mijn ongeluk had dat al duidelijk moeten maken.' Vol pijn staarde Fernpaw naar haar poten, maar Mettle voelde zijne emotie juist wegebben. Ze had Leafstar's leven gered, en dat zag ze als een mislukking? Fern was sociaal, lief tegen iedereen, stoer, een goeie vriend! Waarom zou het Clanleven niks voor haar zijn? 'Ik...het is niet alsof ik weg ben...ik woon nog altijd dichtbij de Clan, en ik ben altijd hier om te spreken..als Crow het goed vind tenminste..' Zat Crowcry hierachter? Mettle voelde hoe zijn keel dik werd, maar hij hield zijn emoties in. Dit zou geen jankpartijtje worden. Hij moest een verloren ziel terugbrengen naar Leafstar! 'Je laat je commanderen door Crowcry?! Leafstar is je leider, of wás je leider. Je vindt Crowcry belangrijker dan je nichtje, je Clangenoten, je leider..' De pezige Apprentice voelde zijn spieren spannen en de haren in zijn nek omhoog kruipen. 'Je bent de dapperste en liefste kat die ik ken. En nu laat je je warme hart en je talent gewoon ergens in een hoekje van het woud stof vatten.' Het was zeker meer dan vriendschap wat Mettle voelde voor Fern. Hij kon niet plaatsen wat het was, maar hij wist het zeker. Zonder haar was zijn Clan niks! De enige reden waarom hij loyaal bleef aan zijn Clan was omdat hij wist dat de ThunderClan zijn familie was tot zijn ouders hem kwamen halen. Als die hem ooit nog kwamen halen.

[Whoops wat een drama.. ^^]</sup>

Ze luisterde naar hem, haar staart bijna tussen haar pootjes. Ze keek op, een vage glimlach op haar gezicht "Ik heb jullie al verraden " mauwde ze zachtjes "Heel thunderclan...deze oorlog is mijn schuld..." haar stem was vol pijn en zachtjes, ze hield van de kater, meer dan van alles om haar heen, maar ze kon hem niet eens aankijken..niet nu "Stormheart vertelde me hoe geweldig shadowclan was, dus ging ik kijken, ik werd gepakt door storm's apprentice en zij bracht mij naar darkstar, ik..ik heb ze verteld dat storm bij ons gevangen zat, en nu wil darkstar oorlog. ik heb al verhalen gehoord dat ..dat windclan shadowclan steunt! en rogues ook!" haar in eens luide stem galmde door het dun beboste woud "IK BEN 0% THUNDERCLAN" Mauwde ze woest, niet woest op mettle maar eerder op haar ouders. Met pijn keek ze dan eindelijk op naar de kater waar ze zo veel van hield " 0% " mompelde ze

<sup>Fernpaw zag er zo ongelukkig uit nu ze hem aanhoorde. Toch waren zijn woorden niet genoeg. 'Ik heb jullie al verraden. Heel ThunderClan.. deze oorlog is mijn schuld..' Oorlog? Bedoelde ze het dreigen van de ShadowClan? Dat kon niet waar zijn! Fern zou nooit een oorlog starten! Die gevangen krijger was de oorzaak van dit alles! 'Stormheart vertelde me hoe geweldig ShadowClan was, dus ging ik kijken, ik werd gepakt door Storm's Apprentice en zij bracht mij naar Darkstar, ik..ik heb ze verteld dat Storm bij ons gevangen zat, en nu wil Darkstar oorlog. Ik heb al verhalen gehoord dat ..dat WindClan ShadowClan steunt! En Rogues ook!' De WindClan steunde de ShadowClan? Mettlepaw snoof agressief in ongeloof. De langpoten van de savanne waren zo wanhopig dat ze zich aansloten bij de bad guys.. al had hij verhalen gehoord dat de leider van de WindClan een taaie was. En aan wiens kant stond de RiverClan eigenlijk? Ineens barstte Ferpaw los. 'IK BEN 0% THUNDERCLAN!' Direct deinsde de pezige Apprentice naar achteren, zijn oren in zijn nek gedrukt. '0%..'

Mettlepaw ademde sneller en keek wanhopig naar zijn poten, op zoek naar woorden die Fernpaw zouden helpen in plaats van nog meer van streek maken. Hij moest haar terug krijgen, zeker nu er een oorlog op komst was. Hoe moest hij vechten voor een Clan die zonder Fern eigenlijk niks meer voor hem betekende? 'D-dat is oké, Fern..' Iedereen in de ThunderClan dacht dat hij Clangeboren was. Mettle zelf wist wel beter. Een klein groepje krijgers wist dat hij een Rogue was, maar ze hadden hem niet lang na zijn geboorte met een simpele smoes in het nest gedaan van een pas bevallen Queen. Niemand wist dat de kleine Mettle volbloed Rogue was. 'Ik ben ook Rogue.' Hij probeerde langzaam dichterbij te komen, nog steeds op zijn hoede. Nu Fernpaw rook als een buitenstaander.. leek ze zo ver weg. Een heel andere kat. Was er nog iets over van de dappere, avontuurlijke poes die hij zo mocht?</sup>

<sup>Fernpaw mompelde iets, maar Mettle kon het maar half verstaan. Het ging over iets ironisch en over bloed. Was zij geen raspure Rogue dan - als zoiets bestond? 'Ik ben half RiverClan en...en waarschijnlijk half ShadowClan...' ShadowClan? Gatver, dat had 'ie nooit verwacht! Fern kon geen deel van de bad guys zijn.. toch? 'Maar...nu maakt het me niet meer uit..ik ken geen loyaliteit meer. Ik wil de wereld verkennen, maar ...' Wie wilde dat nou niet? Verhalen gingen rond over hun voorouders die wilde plekken ontdekten, avonturen beleefden. Dat wilde Mettle ook! Maar voor nu kon hij niks anders doen dan blijven. Als Darkstar haar lesje had geleerd, kon hij zijn Clan in vrede achterlaten. 'Ik blijf hier voor een lange tijd...ik blijf hier...voor katten zoals Crowcry..en jou,' mauwde Fernpaw verder. De gestreepte jonge kater hoorde een zekere voorzichtigheid in haar stem. W-wacht.. betekende dit dan dat.. 'Ik ben loyaal aan diegene waar ik van hou.'

Ze.. ze hield van hem? Mettle haalde diep adem, en keek toen met een verbaasde blik in Fern's groene ogen. Hij dacht dat ze vrienden waren, maar zoals zijn gevoel al liet merken, was het dus echt meer dan dat. 'J-je houdt van mij?' informeerde de pezige Apprentice een beetje mindblown. Mettle sliep met dromen over de avonturen van Fern en hem. Hij verlangde als hij in het kamp werkte naar haar geur, haar vrolijke aanwezigheid. Betekende dat echt dat hij dus ook van Fernpaw hield?</sup>