The world is a dark but amazing... (crowcry)

Crowcry gleed door de schaduwen, zo soepel als een slang. Crowcry was altijd al gemaakt voor de nacht. Hij hield zijn kop laag en zijn poten gleden geruisloos over het kreupelhout, tussen het dichte struikgewas door. Hij had enkel de sterren en de maan om hem te leiden, hij had geen straaltje zonlicht nodig.
Crowcry was al langs zijn rots gegaan, had al naar Zilverpels gestaard zoals hij elke nacht deed, en was van plan om nog te jagen, voordat hij terugkeerde naar zijn grot. Hij hield van dit nieuwe gebied, misschien voelde hij zich nog wel meer thuis dan tussen het oerwoud. Hij had hier meer de open lucht boven zijn hoofd, maar nog wel genoeg struikgewas om zichzelf in te verbergen. Perfecte omstandigheden voor een kat als hij.
Opeens rook hij een bekende geur. Riverclan. Hij had de katten altijd gehaat toen hij nog in Thunderclan zat. Altijd Wolfstar dicht bij hun op de grens te pushen. Hij had de katten voor geen cent vertrouwd, maar wie was er nu nog om wel of niet te vertrouwen? Uiteindelijk was het Thunderclan die hem had verraden. Niet Windclan, niet Shadowclan en ook niet Riverclan. Toch werd hij benieuwd en sloop richting de geur.
Crowcry zag het silhouet van een andere kat die door het struikgewas liep. Duidelijk had de kat zijn geur opgemerkt en was naar hem op zoek. Zijn mondhoeken kropen omhoog en hij versnelde zijn pas, zodat hij vlak voor de neus van de kat uit het struikgewas. Tot zijn schrik was het niet zomaar een Riverclan kat, maar de leider! ‘Wolfstar?’ zei Crowcry dan ook vragend terwijl hij zijn kop hief en haar met een verwarde blik aankeek.

Wow, de leidster van Riverclan wist zelfs zijn naam. Bestuderend keek de kater de poes aan. Wat deed zij nou weer hier? Had zij geen clan om te leiden ofzo? Zijn mondhoeken krulden omhoog bij het idee en hij staarde haar slechts aan.
Opeens vroeg de poes naar Thunderclan. Bij alleen het woord prikkelden zijn nekharen en veranderde zijn houding. Zijn oren stonden naar achteren gericht en hij liet zijn kop weer dreigen zakken. ‘Thunderclan is al lang mijn thuis niet meer,’ zei de rogue met een lage stem. Hij hoopte echt dat hij Leafstar nooit meer zou zien. Hij schudde zijn kop en ontspande zijn houding een beetje. ‘Maar hetzelfde kan ik aan jou vragen. Riverclan is ook niet binnen een paar vossenlengtes.’ Een nieuwsgierige twinkeling kwam in zijn ogen en hij keek de poes afwachtend aan. Ja, wat deed ze zo ver weg van haar geliefde clan? 

Crowcry kon Wolfstar niet peilen. Hij kon zich gewoon niet voorstellen dat een leider vrijwillig door rogue territorium ging banjeren. Alsof ze zat te schreeuwen om levens te verliezen. Gelukkig voor haar, was ze slechts hem tegen gekomen.
Crowcry's snorharen trilden toen hij moest lachen bij haar volgende zin. ‘Bijzonder plek en bijzonder uur om rust te zoeken.’ Hij keek haar aan met zijn wenkbrauwen opgetrokken. Hij kon er niets anders van maken. Ze was ver van huis, zeker in de nacht.
Plotseling kreeg het gesprek een hele andere wending. Zodra de naam Stormheart viel gingen zijn nekharen omhoog staan. Hij had nog nooit een kat zo gehaat als Stormheart. Alleen al als hij aan hem dacht kreeg hij rillingen over heel zijn lichaam. En opeens vroeg ze of dat ook de rede was dat hij uit de clan was. Hij knikte langzaam. Was het inmiddels al bekend dat Stormheart in Thunderclan was. Was hij daar nog steeds? Of was Leafstar te zwak en had ze het opgegeven. Of hij was simpelweg ontsnapt, een spoor van bloed achterlatend natuurlijk. Hij was wreed en intens wreed. Hij kon niet wachten om het leven onder zijn nagels zien weg te ebben. Ze begon over een gedeelde vijand, dat hij een van haar vrienden had vermoord. Ze zei dat ze het gevoel van wraak herkende. Hij snoof schamper. Niemand kende het gevoel dat hij nu voelde. ‘Leafstar is dwaas. Ze houdt Stormheart gevangen in Thunderclan. Geeft hem prooi en een warm nest. Ik kan niet in een clan leven die meeleeft met een moordenaar.’ Vurige ogen ontmoette die van Wolfstar. ‘Ik ga mijn zus wreken.’
Het voelde fijn dat er eindelijk iemand was die zijn meningen deelde. Die zijn keuzes begreep, die de reden erachter logisch vond. Hij had niet het gevoel dat iemand ook maar ooit zich daar ook zo over zou uitspreken.
Crowcry keek vervolgens Wolfstar bestuderend aan. ‘Maar hoe weet jij dit allemaal?’ Dat was wel een raadsel opzich. Ging nieuws zo snel door alle clans? Beter van wel, dan wist iedereen dat Leafstar het grootste muisbrein van alle clans was.

‘Leafstar is dwaas. Ze houdt Stormheart gevangen in Thunderclan. Geeft hem prooi en een warm nest. Ik kan niet in een clan leven die meeleeft met een moordenaar.’ ze knikte alleen maar, begrijpend en warm . ‘Ik ga mijn zus wreken.’ vervolgde de kater vurig. Wolfstar zweeg, wraakzucht, ze kende het maar al te goed. Het was wraakzucht die haar de kracht gaf haar moeder het hoofd in te slaan en haar schedel te breken. ‘Maar hoe weet jij dit allemaal?’  Mauwde hij haar uit haar gedachten. Ze grijnsde kort "Ik weet veel dingen" de poes keek hem uitdagend aan, ze mocht hem wel, voor het eerst voelde het alsof ze weer gewoon met iemand kon praten. "Ik snap hoe het voelt je zusje te verliezen...ik verloor mijn broertje, ook hij was vermoord". ze zuchte, pantherkit oh pantherkit. De twee waren beste vrienden, onafscheidelijke siblings, owl hoorde er nooit echt bij. Pantherkit was gestolen en vermoord door rogues. Ze kneep haar ogen dicht, ze vermoorde als wraak een rogue....een vader....en onschuldige vader van een kitten.. val voor zijn zoons ogen had ze hem neergeslagen. Ze was weg gelopen, zie liet het jong alleen achter. Ze wist dat het jong nog leefde, in de bergen. Een sterke kater genaamd Mathias, die waarschijnlijk de onnodige moord  op zijn vader wou wreken. Ze keek crow sterk aan "Ik sta achter je...maar weet dat ook hij " ze zuchtte weer "Ook hij heeft geliefde...als je hem doodt doe je hetzelfde als wat hij deed. Nou wil ik hem ook dood hebben natuurlijk...maar weet wel dat iedere keuze gevolgen heeft en die kun je niet kiezen...niet onder ogen zien." Hopend dat hij het begreep knipperde ze "Maar ga nooit aan je keuzes twijfelen...als je dat doet ga je dood" waarschuwde ze hem voordat haar blik over de sterren hemel gleed...
wow crow is ouder omfg

Crowcry ontmoette haar uitdagende gezicht en zijn mondhoeken kropen er spontaan van omhoog. Ze sprak over dat ze veel dingen wist. Crowcry gaf een mauw van gelach. ‘Dat merk ik,’ sprak hij een tikkeltje sarcastisch. Ook hij keek haar nu uitdagend aan met enkele pretlichtjes in zijn ogen. Dit was de eerste keer in tijden dat hij een beetje lol had, dat hij een beetje met iemand kon sollen. Nou en dat ze de leider van Riverclan was. Hij was niet meer onderdeel van de clans. Hij kon doen wat hij wilde.
Wolfstar begon opeens over dat zij een broer verloren was. Hij keek haar aan. ‘Het spijt me. Ik weet dat dat het verschrikkelijkste gevoel ooit is.’ Als hij kon vermoordde hij persoonlijk alle moordenaars in de wereld. Maar hoe kon je dat doen, zonder zelf een moordenaar te worden? Het waren diepe vragen. Maar hij zou het in de vorm van gerechtigheid doen, niet in de vorm van sport.
Wolfstar leek haar gedachtes te lezen. Ze begon dat hij ook geliefden had. Hij kon het niet laten om luid te snuiven. Wie mocht dat mormel nou? ‘Hij verdient het om gerechtigheid te kennen. Hij moet boeten voor zijn daden. Moord kan alleen beantwoord worden met de dood.’ Hij keek de poes aan. Dat stond vast en dat wist hij zeker. Vroeg of laat zou het gebeuren, al verloor hij zijn eigen leven in het proces.
Wolfstar gaf hem opeens raad, nooit aan zijn keuzes te twijfelen. Hij lachte. ‘Dat doe ik ook niet. En wat denk je, rogue worden is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt.’

-OOC: Hey ja. Oude rakker van me.

Crowcry moest grinniken toen ze sprak over hoe waardeloos Leafstar was en dat ze Stormheart zou vermoorden. ‘Eindelijk iets waar we het over eens zijn. Echt, kon hij niet gewoon jouw territorium zijn ingelopen? Dan waren we nu van hem af geweest,’ gromde de kater duister. Hij wenste de witte kater echt de dood in, niets anders zou hem gelukkiger maken. Misschien als de kater nooit geboren was, dan was Ravenwing er tenminste nog.
Toen vroeg ze hem over het feit dat hij rogue was. Of het wel echt fijn was. Hij knikte. ‘Ja, het is het beste ooit. Ik kan doen wat ik niet laten kan, niemand die mijn keuzes beoordeeld. En ja, het is soms een beetje eenzaam. Maar er zijn genoeg zwervers zoals jij die soms eens een poot in dit territorium wagen,’ sprak hij met een grijns op zijn gezicht. ‘En bovendien is het gebied van de clans enkele passen weg. Als ik echt iemand nodig heb om mee te praten, crash ik jullie gebieden wel in,’ sprak de kater met een jolige grijns. Hij keek omhoog naar de sterren en daarna weer naar Wolfstar. ‘En daarbij, ik ben nooit echt alleen.’ Opnieuw richtte hij zijn blik omhoog. ‘Kijk, ik weet dat er altijd iemand over me waakt.’

Crowcry wist niet hoe hij moest antwoorden op haar volgende woorden. Hij kende de gruwelijke verhalen van de rebelse Wolftail in Riverclan, hoe ze haar moeder de leider had vermoord en haar broer. Zelf zou hij nooit zijn bloedeigen familie kunnen vermoorden. Maar misschien was dat ook omdat hij goede familie had gehad. Hij kon natuurlijk niet voorspellen wat hij zou doen als hij daar in Wolfstars plaats had gedaan. Misschien wel hetzelfde, misschien ook iets heel anders. De woorden klonken gruwelijk en hij wist niet wat hij moest zeggen, maar op dit moment koesterde hij dezelfde wraakgevoelens jegens Stormheart. Als hij nu hier stond zou hij zijn strot uit zijn hals scheuren zonder ook maar één seconde te twijfelen.
Vervolgens beaamde de Riverclan leider dat hij welkom was in Riverclan territorium. Hij haalde een wenkbrauw op, waarna zijn mondhoeken mee omhoog gingen. ‘Dankjewel.’ Tenminste één plek waar hij heen kon gaan als het hier te moeilijk zou worden. Maar voor nu was dit zijn thuis en hij voelde zich hier op zijn plek. Zo snel zou hij deze plaats niet verlaten.
Crowcry keek de poes aan en ze sprak over dat het een mooie gedachte was, dat ze zeker wist dat ze er was, dat ze een goede warrior was. Hij knikte. ‘Ze was de puurste ziel die ik ooit gekend heb,’ beaamde hij. Vervolgens draaide hij zijn kop schuin. ‘Jij bent op Starclans jachtgronden geweest toch? Toen je je negen levens ontving. Jij hebt zeker je geliefden kunnen zien daar? Dat lijkt me het meest magische op de wereld, om Ravenwing nog één keer te zien voordat ik onderdeel word van Starclans rangen.’ Hij zuchtte en keek daarna weer de poes aan. ‘Het is het meest verschrikkelijk wat had kunnen gebeuren. Ik had graag mijn leven voor haar gegeven,’ klonk zijn stem nu alsof er een brok in zijn keel zat. Zacht, gebroken. Elke keer als hij over haar sprak kwamen de diepste emoties naar boven. Woede, verdriet, rouw. Hij had geleerd dat de pijn nooit zou slijten.

Crowcry ontmoette haar pijnlijke blik en opeens begreep hij dat haar leiders ceremonie waarschijnlijk niet zo fantastisch was geweest. Goede warriors die dood waren gegaan in haar rebellie, maar haar familie... zou die echt daar niet zijn geweest? De zwarte kater knikte toen ze sprak over dat het een ogenopener was. Hij begreep het.
Wolfstar gaf hem complimenten. Dat hij moedig was, een nobele warrior was. Ergens was het een steek in zijn borst. Dat woordje, was, verleden tijd. Maar was hij dan niet nog steeds een warrior? Of mocht hij die rang niet meer op zich nemen nu hij het pad van een rogue had gekozen. Hier waren geen rangen, dus je kon niets zijn. Heel zijn leven had hij gestreefd om een warrior te worden, vanaf kits af aan was het zijn droom geweest om zijn warrior naam te krijgen. Nu had hij dat, maar was dat alles nu voorbij? Kon hij zichzelf nu niet beter gewoon Crow noemen? Hij had er nooit over nagedacht. Nee, hij was gewoon nog steeds Crowcry. Voor die naam had hij manen gewerkt, dat zou niet zomaar verdwijnen. Toch kwam er nog een glimlach op zijn gezicht en met een knikje nam hij de complimenten in ontvangst.
Wolfstar sprak over de dingen, dat ze er geen spijt van had. Ergens zou hij zich wel erg schuldig voelen. Maar Wolfstar had zeker geen keus om haar moeder te vermoorden, als de clan met haar als leider eraan ging. Wel sprak ze dat je er van kon leren. ‘Van elke zet in je leven kan je leren. Van de goede dingen, maar ook zeker van je fouten,’ sprak hij dan maar. Hij begreep haar wel. Hij had ook een bladzijde uit haar boek kunnen nemen en een greep op het leiderschap van Leafstar te doen. Maar hij had er voor gekozen dat niet te doen. Leafstar mocht zelf Thunderclan naar de barrebiesjes laten gaan, hij zou er geen getuige van zijn. ‘Ik ben bang dat Leafstar op het punt staat een les te leren, ten koste van haar hele clan,’ grauwde hij vervolgens kil. Hij kon het nog steeds niet begrijpen dat die domme poes nog steeds die kater in het kamp hield na alles wat hij had gezegd!