The world is brighter than the sun (Stormheart)

_{Wrenpaw werkte zichzelf door het modderige drasland, niet uit de weg gaand voor water en kou, zoals elke Shadowclan Warrior werd getraind te doen. Haar staart zweefde kalm achter haar aan en de zon scheen op haar rug. Ze was elk moment dat ze vrij had bezig, ze kon niet lang stil zitten. Enkel 's nachts pakte ze haar rust, om zichzelf vervolgens vrijwillig aan te bieden om mee te gaan op de dageraad patrouille. Zo niet zocht ze wel werk voor zichzelf. Nu had ze zelf besloten om haar training op te pakken. Ze had maar besloten dat ze voor nu uithoudingsvermogen moest trainen, omdat vechten en jagen niet zo goed in haar eentje kon. Zonder mentor kon ze zelf haar spieren wel verbeteren. Daarom rende ze maar, zo hard ze kon voor hoe lang ze maar kon, en dat extra stukje verder. Lenig de wortels ontwijkend en van vaste ondergrond naar vaste ondergrond springend, zonder in een diepe poel te vallen en haar vacht verder dan nodig nat te maken. Ze voelde zich als een vis in het water in hun territorium. Nooit had ze last gehad van de modder of van hun nomadenbestaan.
Plotseling hoorde de jonge poes een geluid die niet van haarzelf was. Ze spitste haar oren en stopte abrupt. Haar hoofd en oren draaiden in het rond en ze opende haar bek om geuren op te pakken. Totdat ze een bekende geur rook en haar ogen ernaar toe richtte. Was dat, Stormheart?

- Eerste post Stormheart <3}

Opgelucht ontsnapt te zijn g slenterde hij door het moeras, zijn witte prachtige poten zakte tot diep in de vieze modder en vol afschuw stapte hij verder. Hij haatte de modder , water vond hij niet erg, maar modder!. Het was grappig als anderen er door heen moesten maar zelf erdoor heen was vreselijk. Hij heeft altijd al een hekel aangehad en het ergste was nog dat hij het niet kon ontwijken. Hij spitste zijn oren bij een bepaalde geur, een bekende geur. Even bleef de grootte kater staan, het was de geur van Wrenpaw, wat deed die hier?. Awesome als hij is besloot de kater haar maar eens even te ondervragen. Het poesje zat zich duidelijk te vervelen, tijd voor wat trainig. Zijn blik viel op het bruine poesje, ze was aan het trainen?!. Verbaasd keek hij naar het schouwspel voor hem, ze had zelf besloten te trainen. Trots bleef hij een tijdje kijken tot het poesje zijn aanwezigheid door had. Hij grijnsde en stapte uit bosjes "Zozo trainen zonder mich, ich bin trots!". zijn ogen straalde van blijdschap, het poesje was oke!...

hier was storm net ontsnapt ( fuck the verhaallijn!XD)

vertalingen:

awesomheid: 100 out of 10

_{Ja, ze had gelijk! Het duurde niet lang voordat Stormheart witte vacht zichtbaar werd en Wrenpaw helemaal oplichtte. Hij sprak in een raar taaltje, maar ze begreep de woorden. Wrenpaw glimlachte en stormde keihard naar hem toe, hem tackelend en zwiepte vrolijk met haar staart. ‘Natuurlijk ben ik aan het trainen. Ik ga de beste Warrior ooit worden! En daarvoor heb je training nodig,’ lachte ze vrolijk. Pretlichtjes schenen in de jonge poes haar ogen. Ze trippelde opgewonden een rondje om Stormheart heen en stopte vlak voor zijn neus. ‘Maar nu jij er bent kunnen we weer gevechtstrainen,’ zei ze uitdagend, een vrolijke grijns op haar gezicht.

OOC: Sorry, beetje kort.}

Met een klap kwam de kater op de grond "Oef" de kater stond weer op "scheiße!" siste hij. ‘Natuurlijk ben ik aan het trainen. Ik ga de beste Warrior ooit worden! En daarvoor heb je training nodig,’ Lachte het poesje vrolijk. Stormheart knikte trots, hij was zo blij zih eindelijk een mentor te kunnen noemen. ‘Maar nu jij er bent kunnen we weer gevechtstrainen,’ sprak de apprentice uitdagend. Stormheart grinnikte en zakte naar beneden "Kom maar op vieze thunderclanner!" gromde hij speels. Hij hield er niet van saaie trainingen te geven, nee het moest spannend blijven, anders werd het te saai voor woorden. Hij sprong richting het poesje maar ontwijkte haar expres, let the games begin!

_{Wrenpaw slaakte een triomfantelijke kreet toen Stormheart omviel en ze grinnikte en keek hem blij aan. Haar hele onderlijf was al vies van de modder van het rennen wat ze eerder had gedaan, maar ze was niet bang om nog viezer te worden. Wat was beter dan in Shadowclans territorium trainen? Als andere katten hun territorium probeerde binnen te dringen, zouden ze nooit tegen hun op kunnen die gewend waren in de modder te vechten en te rennen. Wrenpaw keek weer naar haar mentor en spande haar spieren aan en zwiepte wild met haar staart heen en weer. Ze sprong lenig opzij toen Stormheart op haar af kwam en stak een poot naar hem uit om hem tijdens het ontwijken, ook nog eens probeerde hem een kras mee te geven. Natuurlijk trainde ze met bedekte klauwen, dus zou Stormheart alleen de slag van haar poot voelen, mocht ze hem raken. Ze draaide weer vliegensvlug haar hoofd naar hem toe en probeerde geen moment zichzelf zwak te tonen waar Stormheart mogelijk voordeel uit zou kunnen halen. Wrenpaw zette af met haar achterpoten in de modder en mikte op Stormhearts achterpoten om hem onderuit te halen.}

Hij voelde een poot tegen zijn onderbuik en grinnikte "Geen klauwen, en ik dacht dat jij stoer was!" schreeuwde hij terwijl hij lening neer kwam. Maar het poesje was nog niet klaar en richtte zich nu op zijn bemodderde achterpoten. Hij glimlachte vals toen hij wegsprong en modder in haar gezicht schopte "Te sloom!" siste hij "Kom op je kunt beter!". Hij moest hard voor der zijn , daar werd ze sterk van en groots. Natuurlijk hield hij wel zijn awesomeness en humor, snel draaide hij zich naar zijn apprentice "Probeer gebruik te maken van snelheid en de modder!" zijn speelse blik ging naar het poesje haar poten "Je bent sneller dan andere gebruik dat in plaats van kracht!" hij zakte naar beneden sprong richting haar schouders...

_{Wrenpaw was blij dat haar eerste klap raak was, totdat Stormheart haar zowat een watje noemde, omdat ze haar klauwen niet gebruikte. Pfft. Wrenpaw kreeg een vastberaden blik op haar gezicht en ontblootte haar klauwen en ging verder met de training. De volgende zet miste ze ook al en ze eindigde met modder in haar bek. Spugend keek ze weer op en zakte ze weer door haar poten, waarna ze naar Stormhearts woorden luisterde. De modder en haar snelheid, oké. Ze knikte en keek Stormheart vastberaden. Veel tijd om na te denken kreeg ze niet, want Stormheart sprong naar haar schouders toe.
Vliegensvlug dacht de apprentice na en zodra de kater in de lucht was, snelde ze naar voren, waarna ze zich op haar rug wierp en door de modder onder de witte kater door gleed. Ze toonde kort haar kwetsbare buik, maar de kater was in de lucht dus het maakte niet uit. Zodra de kater op de plek was waar hij zou moeten landen, probeerde ze met haar achterpoten in zijn buik te trappen en hem over haar heen te werpen.}

Hij voelde een krachtige klap tegen zijn buik toen zijn poten de modderige grond ontmoette. Hij grinnikte "Dit is was ich bedoel!" schreeuwde toen hij weg sprong en twee meter verderop belande. Hij knipperde trots met zijn rode ogen, ze was een natuur talent!. Hij boorde zijn klauwen in de modder terwijl hij zijn lippen af likte als teken van een uitdaging. Snel glipte hij door de modder richting de apprentice en zetten hij zijn klauwen in haar pels, duwde kort zodat er geen enorme wond zou komen maar er wel bloed te zien was en plette haar zowat toen hij eraf sprong. Hij keek het poesje aan "Nou val me aan als wraak!" siste hij terwijl hij klaar ging staan voor haar volgende aanval...

_{Wrenpaw slaakte een triomfantelijk kreet toen haar achterpoten zijn vacht ontmoette en ze hem met een sterke schop over zich heen wierp. Direct sprong ze weer overeind en keerde haar hoofd weer naar haar mentor. Zelfvoldaan keek ze hem aan en greens uitdagend. Veel tijd had ze echter niet om zelfvoldaan te zijn, want Stormheart kwam alweer op haar af. Ze zette zich schrap om zijn aanval te ontwijken, maar ze was te laat en de kater kwam tegen haar aan, de lucht uit haar longen slaand toen hij op haar viel. Ze begon heftig onder hem te stribbelen en sloep met haar klauwen, alles om de warrior van zich af te krijgen. Stormheart liet haar los en ze klom weer overeind, naar adem snakkend om zichzelf te herstellen en een wond prikte op haar flank. Ze keek Stormheart verwilderd aan toen ze bloed zag opwellen. Je deed toch niet je eigen clangenoten pijn? Ze snoof en blies naar Stormheart. Hij zei dat hij hem weer moest aanvallen. Wrenpaw vernauwde haar ogen en begon op de kater af te stormen, rennend van links naar rechts om hem hopelijk in de war te brengen waar ze zou toeslaan. Totdat ze opeens vlak voor hem omhoog sprong en op zijn rug landde en zich in zijn huid vastklampte en naar zijn kop begon te slaan, wel paste ze op of hij niet zich zou laten vallen en ze er dan op tijd vanaf kom springen.}

Het poesje schoot als de bliksem richting de albino kater, hij lachte van blijdschap!. Hij voelde hoe het poesje zijn kop begon te slaan, met dit keer haar klauwen. Bloed droop langs zijn kin naar beneden, juichend gooide hij haar met moeite van hem af. Hijgend liep hij naar haar toe terwijl hij met zijn nagels het bloed opving "Das ist wat ik bedoel!" schreeuwde hij trots een grijns op zijn gezicht. Hij keek naar haar wond "Das heelt wel weer, net als het mijne, dis ist was je sterk maakt. Je moest gewend raken aan pijn en bloed die je in de gevechten zult zien. Viele mentors sind watjes, die hun apprentices niks willen laten voelen van gevechten. Maar geloof me je zult warriors ontmoette, rogues, die niet zullen stoppen met duwen zoals ik deed. Nein die zullen je echte pijn laten voelen en je doodde" hij keek naar de reactie op haar gezicht voordat hij verder sprak "En ik zal je er op voorbereiden!" hij gaf het poesje een goedkeurend knikje terwijl hij ging zitten hij had duister gesproken maar het poesje moest voorbereid zijn op pijn en gruwel of ze het nou wilde of niet..

_{Toen Wrenpaw voelde dat ze de grip op Stormheart niet meer kon volhouden, sprong ze behendig van zijn rug, waarna ze zich direct weer met haar gezicht naar Stormheart keerde en hem met omhoog staande haren aankeek. Hij zei dat dit de bedoeling was en hij leek trots. Toch wist Wrenpaw nog steeds niet zeker was of ze het goede had gedaan. Waarom vochten ze met tand en klauw? Ze had altijd als kit geleerd dat je in speelgevechten en trainingen niet met klauwen vocht. De schram op haar flank prikte en ze wilde Stormheart ook helemaal geen pijn doen. Waarom moest dat dan van hem? Was ze te ver gegaan?
Stormheart legde uit dat ze moest wennen aan de pijn en bloed van echte gevechten en dat in echte gevechten niemand zich terughield. Ze knikte, ergens leek dat begrijpelijk, maar waarom zou je elkaar pijn doen in training? Straks deed je per ongeluk iemand echt heel veel pijn. Maar Stormheart zou het wel beter weten, hij was wel de sterkste Warrior van de clan en zij wilde nog beter worden. Dus hij zou wel gelijk hebben. Hij sprak dat hij haar zou voorbereiden en ze knikte opnieuw, dit keer iets zelfverzekerder. ‘Ik wil de beste Warrior worden, dus het zal wel moeten!’ sprak ze tegen haar mentor.}

‘Ik wil de beste Warrior worden, dus het zal wel moeten!’ sprak de apprentice. De kater knikte trots, hij wist dat het hard was, wat hij deed maar zo zat de wereld nou eenmaal in elkaar. Je had watjes die niet wouden geloven dat het zo was en je had de sterke hard getrainde warriors die klaar waren voor alles en altijd zouden winnen omdat ze zwaarder tijden hadden gekend. Hij mocht dan wel niet de liefste zijn, hij was sterk en sterken warriors overleefde. Hij mocht dan wel een grote bek hebben, hij kwam tenminste voor zichzelf en zijn clan op. Hij mocht dan wel een ego hebben maar dat hield hem groots!. Hij zuchtte en keek zijn apprentice blij aan, hij was trots op het poesje en blij voor haar dat ze iemand als hem als haar mentor kon noemen. "Dus wat is het eerste wat je doet in een gevecht?'" vroeg hij maar al moest hij er zelf ook effe over na denken...

_{Wrenpaw had zich over haar twijfels heen gezet en was nu zeker wat haar doel zou zijn. Zo hard als ze maar kon met Stormheart trainen. Sterker worden en een betere conditie krijgen. Meer spierkracht en voor ze het wist zou ze van iedereen kunnen winnen, hoe ervaren haar tegenstander ook maar was! Stormheart vroeg wat ze het eerste moest doen in een gevecht. Ze kantelde haar hoofd en keek recht in de rode ogen van haar mentor. ‘Uh.. je nagels ontbloten?’ zei de poes toen maar, omdat ze toch pas over dat onderwerp had geplaatst. Ze wist niet zeker of haar antwoord juist was, maar het leek haar redelijk logisch. Zo kon je aanvallen of een slag na geven als je je tegenstander ontweek. En mocht je even overmeestert worden, direct je nagels in je tegenstander zetten. Wrenpaw keek bedenkelijk naar haar mentor en hoopte vurig dat het antwoord correct was. Ze wilde niets liever dan Stormheart trots maken.}

"Uh...je nagels ontbloten?" opperde de poes. De kater grinnikte "Goede eerste poging maar nee". Hij sprong op een omgevallen boomstam "Je bekijkt de tegenstanders, zodra je je nagels ontbloot begint het gevecht. Het is handig eerst een strategie te hebben, te luisteren en kijken wat er om je heen afspeelt". Hij legde een korte blik op zijn poten en zuchtte "Ugh waar heb ik het over!. Ik doe dat ook altijd als eerste!" hij lachte "Ik moet maar stoppen de goede mentor te spelen!". De kater legde zijn vurige blik op het poesje , hij wou het haar vertellen maar besloot het niet te te doen. Zijn missie naar thunderclan was iets tussen hem en de higher ups, niet iets voor een apprentice...

_{Wrenpaws oren zakten naar beneden toen Stormheart sprak dat ze fout was. Hoe kon dat nou? Natuurlijk was ze nog nooit in een echt gevecht geweest, maar ze had nog nooit zijn vragen verkeerd beantwoord. Maar wat Stormheart vertelde begreep ze wel, ze moest ook eerst het slagveld en haar tegenstanders analyseren. Hoe kon ze dat vergeten? Stom!
Toen begon haar mentor opeens te zeggen dat hij dat ook deed en hij lachte. Wrenpaw keek hem verontwaardigd aan. Waar had hij het dan over? Maar hij had ook wel ergens gelijk. Ze moest om zich een kijken en luisteren en een strategie plannen. Want ze moest natuurlijk wel winnen! Ze zou nooit in haar leven een gevecht verliezen, nooit niet!
Wrenpaw kantelde wel haar kop toen opeens de kater begon dat hij moest stoppen. ‘Ga je nu al weg?’ vroeg de apprentice een beetje sip. Ze wilde nog zo graag verder oefenen, hij kon haar zo goed helpen!}