Half The World Away {&Whirlpool}

Dappleheart zat op een klein eilandje, ver weg van het Riverclan kamp. Het was al avond en de zon zakte langzaam steeds verder naar de horizon. De hemel was met oranje, rode en paarse strepen bedekt. Aan de andere kant kon je de sterren van de Silverpelt al zien. De maan zou zo meteen ook op komen. Dappleheart keek naar de grote geel oranje bal die nog veel warmte uitstraalde. Haar staart had ze netjes om haar bruine pootjes geslagen.
Een zucht verliet haar bekje. Het was al een tijdje geleden dat ze Whirlpool had betrapt samen met Leopardwing. Het had haar hart gebroken. Ze was verliefd op Whirlpool. En dat is ze nog steeds. Maar het zal nooit goed komen. Whirlpool koos Leopardwing. En Leopardwing koos Whirlpool...
Waarom moest het zo moeilijk zijn? Waarom moest zij weer op iemand verliefd worden die onbereikbaar is?

&Whirlpool <3

Whirlpool zuchtte toen hij eindelijk de Warrior den in kon gaan. Hij had weer de hele dag heen en weer gevlogen. Van jagen naar patrouilles, naar een afspraak met Leopardwing om vervolgens weer amper tijd te hebben om uit te rusten in het kamp. De enige plek waar hij zijn rust kon pakken was 's nachts, en het was altijd weer een genot om zijn poten in zijn nest te zetten en neer te ploffen in zacht mos.
Maar vandaag was het anders. Altijd was hij één van de laatsten die zijn nest in kroop, omdat hij er zeker van wilde zijn dat iedereen er was. Maar vandaag miste er één. Dappleheart was er niet en hij begon zich zorgen te maken. Waarom was ze er niet? Ze zou toch niet nu een impulsieve keuze maken, nadat hij haar een paar dagen geleden had afgewezen? Nee, vast niet. Maar toch kon hij het niet uit zijn hoofd krijgen dat ze alleen daar buiten was en hij kroop weer overeind. Na een lange dag als dit, begonnen zijn oude verwondingen van enkele weken geleden weer te klagen, vooral die in zijn achterpoot, maar koppig als de kater was, vermande hij zich en pakte door.  
Whirlpool ontmoette de koele lucht buiten de den en vloog door de tunnel het territorium in, waar hij snel Dapplehearts geur kon onderscheiden. Spoorzoeken in een gebied als zij hadden was bijna onmogelijk, omdat geur in het water verloren ging, maar hij wist welke richting ze op ging. Dus sprong Whirlpool het koude water in en zwom richting de zonsondergang.
Het was ver weg, maar steeds ving hij weer een vleug op van de geur van de poes en bij de tijd dat hij haar eindelijk op een eiland vond zitten, was de zon al bijna verdwenen. Hij kroop op de oever en liep richting de poes toe, maar bleef enkele voslengten bij haar vandaan staan. Wat moest hij zeggen? Hij voelde de spanning meteen tussen hun ontstaan, zonder er maar een woord verstreken was. Hun relatie was... apart. Het zou nog lang moeten duren voordat het niet meer ongemakkelijk was. ‘Hey,’ begon de grote kater onzeker. Ja, wat moest hij nu weer zeggen? Ongemakkelijk keek de kater naar beneden. ‘Ik uh.. maakte me zorgen dat je niet in het kamp was,’ sprak hij zachtjes, terwijl hij de poes niet in haar ogen durfde aan te kijken. ‘W-wat doe je hier?’

In stilte keek ze naar de zon die steeds meer onder de horizon verdween. Het was net alsof de zon het had opgegeven en de duisternis had laten winnen. Gelukkig waren er nog lichtpuntjes zoals de maan en de sterren. Maar bij haar waren er geen lichtpunten. Niet nu in ieder geval...
Ze merkte dat er iemand aan kwam. Ze hoorde het water. Niet veel later rook ze de geur van Whirlpool. Oh nee... Gelijk was het ongemakkelijk. Ze voelde de muur die hen van elkaar scheidde. Maar die had ze zelf gemaakt. Helaas was er niets wat het kon breken. Ze bleef voor zich uitkijken. Ze kon hem niet aankijken. 'Hey,' begon de kater onzeker. Dapple verroerde geen vin. Ze was niet boos op hem. Ook niet teleurgesteld. Liefde was nou eenmaal niet controleerbaar, zo zie je maar weer. Ze was alleen verdrietig. Als zij niet op hem verliefd was geworden was dit allemaal niet gebeurd. Maar ja, het gebeurde. 'Ik uh.. maakte me zorgen dat je niet in het kamp was,' sprak hij zachtjes. 'W-wat doe je hier?' De bruine poes zei een moment niets. Daarna ademde ze diep in en uit. Toen pas begon ze te praten. 'Dat is aardig van je Whirlpool...' mauwde ze zachtjes. 'Ik heb alleen even mijn rust nodig, niets bijzonders.' Zal hij het wel begrijpen? Hij moest het begrijpen. Ze moest alles verwerken, alles op een rijtje zetten. Zou de kater dat ook doen? Het was natuurlijk wel schrikken geweest, gehoord te hebben dat zij op hem verliefd was. En natuurlijk helemaal dat ze zijn grootste geheim kende. Maar hij had nog een afleiding. Hij had zijn taak als Deputy en zijn afspraken met Leopardwing. Voor hem zal het veel makkelijker zijn. Hij heeft nog iemand...

Het bleef even stil en Dappleheart keek hem niet aan. Waarschijnlijk voelde ze dezelfde ongemakkelijke sfeer, de muur die tussen hen in stond. Uiteindelijk sprak dan ook Dappleheart. Whirlpool fronste en durfde eindelijk zijn hoofd op te richten en naar de cyperse poes te kijken, alleen maar om geen blik terug te ontmoeten. Ze sprak dat ze rust nodig had. Hij begreep het, hij begreep het volkomen. Toen hij Dawn was verloren was hij ook niet aanspreekbaar, manen niet. Hij was pas recent écht uit die dip gekomen. Hoe lang zou Dappleheart erover doen om hier overheen te komen?
Voorzichtig stapte hij naar voren, richting de poes. Hij durfde het eigenlijk niet, maar hij moest dapper zijn. Hij was bovendien ook nog degene die er goed vanaf was gekomen, Dappleheart had een gebroken hart. ‘Dappleheart,’ begon hij zachtjes. Whirlpool zuchtte, waarna hij vervolgens op zijn lip beet. Hoe moest hij dit zeggen? ‘Ik snap dat je alleen wil zijn. Maar kan je alsjeblieft mee terug komen? Ik maak me zorgen als je hier alleen in de nacht bent,’ sprak hij met een voorzichtige maar kalme stem, de bezorgdheid was van hem af te lezen. Dappleheart had hij natuurlijk altijd vertrouwd dat ze op eigen poten kon staan, maar zo alleen in de nacht, in de staat waarin ze zich nu verkeerde, was hij bang dat ze een stomme, impulsieve keuze zou maken. Hij wist als één van de beste dat je emoties op hol sloegen als je liefdesverdriet had.

'Dappleheart,' begon Whirlpool zachtjes. 'Ik snap dat je alleen wil zijn. Maar kan je alsjeblieft mee terug komen? Ik maak me zorgen als je hier alleen in de nacht bent,' sprak de kater voorzichtig. Zijn stem was verder kalm. Dappleheart bleef even stil maar draaide toen haar kopje naar de kater toe. ze zag zijn bezorgdheid, het was overduidelijk dat hij wilde dat ze mee terug kwam. Hij was ook zo knap, geen wonder dat hij al iemand had. Wie wilt hem nou niet? Ze was gewoon niet snel genoeg geweest. Maar als ze sneller was dan Leopardwing zou hij alsnog voor haar hebben gekozen. Anders was hij nu niet samen met haar... 'Whirl... Ik snap dat je bezorgd bent. Maar ik kan prima voor mijzelf zorgen. En ik beloof, ik zal geen domme dingen doen..' mauwde ze kalm. Ze keek hem doordringend in zijn amberen ogen. Zijn mooie, amberen ogen...

Dappleheart richtte zijn kop naar hem toe, en meteen keerde hij zijn blik weer af. Waarom kon hij nou niet mans genoeg zijn haar aan te kijken? Hij was bang om haar nog een keer pijn te doen, maar het was allemaal onbedoeld geweest, het was helemaal niet de bedoeling om haar een gebroken hart te geven. En als hij nou op haar was gevallen, was alles zoveel simpeler geweest. Dan was ze in dezelfde clan en zou de droom van kittens zoveel eenvoudiger te bereiken zijn geweest. Hij kon kittens nu wel schudden, hij wilde niet kittens op de wereld zetten die een poot in twee clans hadden en altijd outsiders zouden zijn. Misschien als hij Dappleheart eerder had ontmoet, had alles misschien makkelijker gemaakt. Maar hij kon liefde niet controleren. En het brandde fel bij hem en bij Leopardwing.
Whirlpool ontmoette Dapplehearts blik en hij kon het verdriet erin lezen. Whirlpool wendde zijn blik weer af en beet op zijn lip, om vervolgens weer op te kijken. ‘Ik wou dat het anders was gegaan, Dappleheart,’ sprak hij zachtjes, spijt was in zijn stem te horen. ‘Maar ik kan niets veranderen.’ Whirlpool liep weer wat dichterbij haar en ging een staartlengte naast haar zitten, enkele momenten in stilte naar de ondergang starend. Voorzichtig keek hij weer opzij naar de poes. ‘Sorry nog dat ik zo stom deed de vorige keer. Alles was zo overweldigend. En ik en Leopardwing, ik was bang dat ik haar kwijt zou raken...’ Whirlpool keek weer naar de grond. Hij voelde dat hij zich inderdaad moest verontschuldigen, hij was kwaad en onredelijk geweest de vorige keer. Maar als Dappleheart het aan Wolfstar zou vertellen, kon hij het wel op zijn buik schrijven dat hij Leopardwing ooit weer zou zien.

'Ik wou dat het anders was gegaan Dappleheart,' sprak de kater. Dapple zei niets. 'Maar ik kan niets veranderen.' Dapple voelde dat Whirl dichter bij haar kwam zitten. Ze voelde zich warm maar ook koud vanbinnen. Mocht ze nog wel verliefd zijn? Het zal toch niets worden. Ze moest het vergeten. Maar zo makkelijk was dat niet... 'Sorry nog dat ik zo stom deed de vorige keer. Alles was zo overweldigend. En ik en Leopardwing, ik was bang dat ik haar kwijt zou raken...' mauwde de Deputy. Dapple keek hem van opzij aan. Ze knipperde begripvol met haar ogen. 'Ik begrijp het Whirlpool. Ik had hetzelfde gereageerd. Maar je moet weten, ik kan het niet verdragen je leven te verwoesten. Alleen maar omdat ik verliefd op je ben geworden. En dat helaas niet is uitgepakt zoals ik verwacht had...' mauwde ze kalm. Het was best pijnlijk om het zo te zeggen, maar het was de waarheid. Ze hoopte nu niet dat Whirlpool zich schuldig zal voelen.

Verdriet woekerde in Whirlpools ogen. Waarom moest het nou zo lopen? Hij dacht net dat alles los begon te lopen, dat hij gelukkig werd, maar dat alles viel in het water. Natuurlijk had hij Leopardwing en zij was zijn wereld, maar een vriendin verliezen deed net zoveel pijn. Want hij had het gevoel dat er een vriendschap was opgebouwd tussen hen, maar Dappleheart had dat op een andere manier ervaren en verliefd op hem geworden. En nu was die band weg, verloren gegaan. Het was alleen maar erg ongemakkelijk. Zij wist dingen die ze niet mocht weten en hij moest Dappleheart nu op een onplezierige manier in de gaten te houden, want helemaal vertrouwen deed hij haar niet. Katten met gebroken harten konden vreemde sprongen maken. Hij luisterde naar haar worden en het enige wat hij kon was stilletjes knikken, waarna zijn blik weer naar zijn poten ging. ‘Nee, alles liep verkeerd,’ sprak hij stilletjes. Ja, waarom moest hij verliefd worden op de deputy van een andere clan, en kon hij niet een fantastische poes uit zijn eigen clan kiezen, zoals Dappleheart.

'Nee, alles liep verkeerd,' sprak de kater stilletjes. Dapple knikte. Ze bleef een tijd stil, een ongemakkelijke stilte. Ze zuchtte en hief haar kopje op. Ze keek verdrietig in zijn prachtige amberen ogen. Dit moest anders. Dit was niet leuk, te ongemakkelijk. Ze wilde weer vrienden zijn met hem. Samen lol hebben samen, waarmee ze kan praten. Gewoon vrienden. Verder niets. 'Waarom moet het zo Whirl? Ik... Ik wil niet dat het zo gaat. Waarom kunnen we niet gewoon vrienden zijn zonder... Dit... Waarom kunnen we dit niet gewoon vergeten en verder gaan met ons leven. Jij met.. Leopardwing en ik..' mauwde ze zuchtend. Ze wendde haar blik weer af en staarde uit over de waddeneilanden.

Whirlpool ontmoette Dapplehearts verdrietige blik, maar wendde zijn blik meteen weer af. Wat moest hij nou doen? Hij wilde niet dat het zo zou eindigen. Maar hij zag geen andere optie op dit moment. Hij voelde nog te veel wantrouwen. Hij wilde dat zijn geheim veilig was en dat voelde niet zo. En hij wilde zo graag Dappleheart kunnen vertrouwen, maar het lukte hem gewoon niet. Dappleheart probeerde hem nog te overtuigen dat het anders kon, vergeten en weer verder gaan. Hij zuchtte en keek haar met een gepijnigde frons op zijn gezicht aan. ‘Ik weet niet of ik dat kan, na alles wat is gebeurd,’ fluisterde hij. Zijn stemgeluid was beklemmend, alsof zijn keel opeens dicht was gegaan. Hij slikte en keek weer naar zijn poten. ‘Het spijt me.’ Whirlpool stond op en draaide zich om. Hij ging weer terug naar het kamp. Dit gesprek was hopeloos. ‘Ik ga terug. Als je meewil kan ik je niet tegenhouden,’ sprak de grote kater zacht en hij liet zich weer langzaam in het water zakken. Terug naar huis, als hij het nog zo kon noemen.

'Ik weet niet of ik dat kan, na alles wat is gebeurd,' fluisterde de kater. Dapple knikte. Het deed pijn maar ze moest hem accepteren. ze begreep wel waarom hij haar nog niet vertrouwde, het was ook niet niks. 'Het spijt me,' zei hij en hij stond op. Dapple draaide haar kopje naar de kater toe. 'Ik ga terug. Als je meewil kan ik je niet tegenhouden,' sprak hij en ze zag hoe hij zich in het water liet zakken. Dapple knikte maar zei en deed verder niets. Ze keerde haar kopje weer en zag nog net de rode zon onder de horizon zakken. Ze slaakte een verdrietige zucht. De bruine poes bleef nog een tijd lang naar de nu donker wordende lucht staren. Sterren verlichtte de hemel. Ze hief haar kopje op en keek verdrietig naar de sterren. Ze wist dat StarClan haar nu niet kon helpen. Ze moest dit zelf oplossen. Ze slaakte een zucht en keerde zich om, terug naar het kamp. Ze kon niet voor eeuwig weg blijven...

- topic uit..