Broken (crowcry)

Crowcry keek naar de sterrenhemel, maar er leek minder betekenis aan te zitten dan voorheen. Hij voelde zich eenzamer dan ooit dat hij zelfs zijn band met Starclan voelde vervagen. Zou ze er nog zijn? Zou ze nog altijd over hem waken? Was ze teleurgesteld over het pad dat hij gekozen had te volgen? Nee, dat nooit. Hij had deze keuzes allemaal gemaakt om haar, om haar herinnering te eren en niet te accepteren dat haar moordenaar in kamp zat. Crowcry zuchtte diep en keerde zijn blik af van Silverpelt en droop af tussen de struiken. Hij had weinig puf om nog te gaan jagen vannacht. De schaduwen die hem vroeger altijd hadden geroepen, wapperden geen verlangen meer in hem op. Langzaam sloop hij weer terug naar de grot waar hij zijn nest had gemaakt en viel futloos in het mos en sloot snel zijn ogen. Misschien zou hij zich morgen weer beter voelen.
Slechts enkele momenten later rook hij de geur van Thunderclan en... bloed? Starclan verdomme, lieten ze hem dan nooit met rust? Hoe vaak zou hij het duidelijk moeten maken dat hij niets met hen te maken wilde hebben? Totdat ze plotseling Fernpaws stem hoorde. Wat deed zíj hier? Hij sprong omhoog en liep de grot uit en schrok van het schepsel dat hij voor hem zag. Bebloed en niet steunend op één van haar achterpoten. ‘W-wat is er met jou gebeurd?!’ sprak hij geschrokt en snelde naar de jonge poes. Met grote ogen keek hij naar haar achterpoot. ‘Arme ziel,’ mompelde hij zachtjes en zond een stil gebedje naar Starclan dat ze genadig voor haar zouden zijn. Het was nog slechts een kit, pas de nursery uit, waarom zouden ze haar dit aangedaan hebben? ‘Kom mee,’ sprak hij kalm en ondersteunde de apprentice met zijn schouder en leidde haar naar zijn nest.

Crowcry probeerde zachtjes de jonge apprentice te sussen, terwijl hij haar ondersteunde naar zijn nest. Ze sprak over woorden als dat ze Thunderclan had verradden en dat ze haar belofte had gebroken om hier bij hem te komen. ‘Je mocht altijd bij me komen met nood, zoals nu,’ sprak hij kalm en hield haar in zijn nest neer te vallen. Wat had haar mogelijk in deze staat toe kunnen brengen? Leafstar zou zelfs tot dit niet in staat kunnen zijn, en waarom zou ze dat willen? Ze zou het laten aan hem moeten uitleggen wat er was gebeurd, maar nu eerst moest ze rusten. Maar hoe moest hij haar mogelijk helpen? Hij was geen medicine cat, hij zou niet weten hoe hij haar beter zou moeten maken. Maar hij was bang dat haar poot nooit meer beter zou worden. En ergens wist hij het wel zeker. Een kat had vier goede poten nodig om te kunnen overleven. Maar hij zou voor haar kunnen zorgen. ‘Starclan is wreed,’ antwoordde hij op haar statement dat de wereld hard was. ‘Dit bewijst het maar weer,’ sprak hij bitter, met verdriet in zijn stem te horen. Waarom zou Starclan dit aandoen aan een veelbelovende apprentice? Ze had het niet verdiend. Hij ging op de jonge poes heen liggen en likte zachtjes het bloed uit haar vacht. ‘Een Warrior zijn betekent niet dat je goed je kan jagen of vechten, maar hoe sterk en dapper je bent in je hart,’ sprak hij zachtjes tegen de jonge poes. ‘En jij hebt net bewezen dat je het hart van een warrior hebt om naar me toe te komen.’ Crowcry zuchtte. Wat moest hij met haar? Ze wilde duidelijk niet meer terug naar Thunderclan. Hij was haar laatste redding. Hij legde zijn kop beschermend over de jonge poes, nauwelijks meer dan een kitten. Hij zou haar beschermen en hopelijk zou hij haar beter kunnen beschermen dan zijn zusje.

Crowcry’s ogen gleden voorzichtig over haar lichaam, haar poot. Een diepe zucht verliet zijn lippen. Ze zou nooit meer kunnen jagen, kunnen springen, kunnen klimmen… een warrior kunnen worden. Een kat had vier goede poten nodig. Maar waarom moest het iemand overkomen die nog zo jong was? Zo onschuldig. StarClan had haar haar toekomst ontnomen. Fernpaw legde uit hoe het was gebeurd. Meteen borrelde woede weer in hem op. Alles was Leafstars schuld! Nu dit ook al. En dat mormel had hij wist niet hoeveel levens, ze had er heus wel één kunnen missen door een tak op d’r kop te krijgen en niet arme Fernpaw te misvormen. En Lost wilde haar vermoorden? Waarom? Maar toen was ze helemaal naar ShadowClan gegaan voor een dwaze reden. Ze hoefde ThunderClan niet te bewijzen. Het zou altijd als de zwakste clan worden gezien met Leafstar aan de leiding. En natuurlijk was dat fout gegaan. Opnieuw zuchtte Crowcry. ‘Het is niet jouw fout,’ fluisterde hij zachtjes. ‘Er is maar één die je de schuld kan geven, en dat is Leafstar,’ mauwde hij bitter. Hij keek de jonge poes met een verdrietige blik in de ogen aan. ‘En nu ben je ook de dupe van haar,’ bromde de zwarte kater.

Crowcry zag dat de Fernpaw moest huilen en zachtjes likte hij de tranen van haar wangen. Het was goed zo, ze hoefde niet meer te huilen, hij was bij haar. Hij zuchtte wel even toen ze zei dat het haar speet. ‘Het maakt niet uit, Fern. Je moest het zelf uitvinden,’ sprak hij zachtjes en keek haar met pijn in zijn ogen aan. ‘Maar je hebt er een hoge prijs voor betaald,’ sprak hij met spijt in zijn stem. Ze had het echt niet verdiend. En opnieuw zuchtte hij diep toen ze sprak over dat geen één kat honderd procent slecht was of goed noch slecht was geboren. ‘Natuurlijk, je hebt gelijk,’ bromde hij zachtjes in haar oor. ‘Alleen sommige katten kiezen ervoor om een duister pad te bewandelen. En sommigen hebben geen idee welk pad ze bewandelen en wat de consequenties zijn. Die zijn misschien nog wel gevaarlijker.’ Zijn woorden doelden natuurlijk op Stormheart en Leafstar. Hij haatte Stormhearts moordlust, zijn harteloosheid, zijn sadisme. En hij haatte Leafstars onwetendheid, haar onzekerheid, haar koppigheid. Crowcry keek naar het bruine poesje. Hij kon haar keuzes niet voor haar maken, maar hij zou haar kunnen sturen, haar meeleiden op het pad waarvan hij dacht dat het goed was. Misschien was het niet het pad van zonlicht en eer, maar wel een eerlijk pad en rechtvaardigheid.