There is always a choice (open)

Fernpaw leek alleen de woorden van vechten te horen, en niet te begrijpen wat hij haar probeerde te vertellen. Crowcry schudde zijn hoofd. Ze was ook nog jong, misschien nog te jong om alles te begrijpen. En als ze de woorden vechten en strijd hoorde, werd ze natuurlijk enthousiast omdat dat nieuw en spannend voor haar zou zijn. Maar vechten was niet leuk, helemaal niet als het groot zou worden. Er zou bloed vloeien en misschien weer levens worden verspild om nutteloze redenen. Helemaal als je met Shadowclan zou gaan vechten, hen maakte het niet uit als er doden zouden vallen, zolang zij maar wonnen.
‘Vechten is geen plezier en moet je heel serieus nemen, Fernpaw. Zorg niet dat je vecht om verkeerde redenen,’ sprak hij haar toe, hopend dat het tot haar zou doordringen. Crowcry keek even naar de hemel. De nacht was al verder gevorderd en het zou niet lang meer duren voordat de zon zich weer zou laten zien. Hij keek de apprentice weer aan en glimlachte naar haar. ‘Misschien is het beter om nu terug te gaan naar je clan, voordat ze je missen. En je hebt nog rust nodig om je taken morgen weer te kunnen uitvoeren.’ Crowcry keek haar doordringend aan. Ze moest echt weer terug. Hij had de nacht nog nodig om te jagen voor zichzelf en hij moest ook weer even nadenken. Hij wilde juist graag alleen gelaten worden, zodat hij alles kon verwerken. Zijn blik ging weer naar de apprentice en hij hoopte dat ze niet zou tegenstribbelen en eindelijk naar hem zou luisteren.

Plotseling begon Fernpaw over een belofte die hij moest maken. Crowcry fronste en luisterde naar de poes haar woorden, maar schudde al snel zijn hoofd. Hij begreep de redenering van de poes, dat als Stormheart uit de weg geruimd zou zijn alles weer op zijn plaats zou vallen. Maar zo makkelijk zou het niet gaan. Leafstar was nog altijd leider van Thunderclan en had keuzes gemaakt die hij niet terecht vond. Die hij gewoon niet kon accepteren.
‘Fernpaw... Je weet dat ik zo'n belofte niet kan maken. Ik blijf hier, in rogue territorium. Misschien dat ik ooit het clanleven weer opzoek. Maar ik heb nu de keuze gemaakt om te vertrekken en die keuze moet ik eren.’ Crowcry keek de kleine poes indringend aan. Hij wist ook niet wat hij verder moest zeggen de poes. Hij kon niet terugkomen, nu niet, misschien nooit niet. Misschien dat het clanleven hem ooit weer terug zou roepen. Thunderclan was alles wat hij tot nu toe had gekend, dat was nu verdwenen. Nu moest hij weer een heel nieuw leven in zijn eentje ontdekken.
Fernpaw sprak opeens weer over zijn zusje. Crowcry's mondhoeken krulden omhoog en hij keek het poesje dankbaar aan. ‘Dankje, dat betekent veel voor me,’ sprak de zwarte kater zacht. Hij zuchtte nogmaals en richtte zijn ogen, nu zonder de donderwolken van eerder, weer op de poes. Hij hoopte dat ze niet verdrietig zou zijn dat hij voorlopig niet terug zou komen. Zij zou ook moeten leren op eigen poten te staan en dat het leven niet altijd meezat hoe zij het liefst het wilde hebben. Het leven was oneerlijk, punt.

Fernpaw sprak over dat het haar speet hoe ze zich had gedragen. Crowcry lachte even. ‘Geen probleem, ik was zelf ook niet de makkelijkste,’ sprak hij. Nee, helemaal niet. Hij had zich echt misdragen, woedend geweest op een stomme apprentice. Al had ze het er ook wel een beetje naar gemaakt. Misschien was het wel beter, nu begrepen ze elkaar tenminste.
Fernpaw zei ook dat ze het jammer vond dat ze nu al moest gaan, en voegde eraan toe dat ze begreep dat hij van haar af wou. Crowcry schudde zijn hoofd. ‘Dat heb ik nooit gezegd, ik heb alleen even wat afstand nodig. Ik moet even alleen zijn.’ Hij moest alles uitleggen aan de apprentice, maar hij vond het niet erg. Ze kon beter weggaan met een goed beeld en een beetje goede raad, dan helemaal woedend wegrennen. Zo hadden ze het allebei beter afgesloten.
Fernpaw sprak toen over dat ze wilde laten zien dat ze een goede Warrior was geworden. Crowcry grijnsde. ‘Natuurlijk,’ zei hij kalm. ‘Als je je Warrior naam hebt gekregen, moet je maar weer langskomen.’

Crowcry glimlachte bij het zien van het enthousiasme van de apprentice, alsof hij haar hele dag had gemaakt. Ze zei dat ze de beste Warrior zou worden. Crowcry lachte. ‘Eerst zien, dan geloven. Maar ik kijk uit naar de dag,’ sprak Crowcry kalm. De jonge poes realiseerde eindelijk dat ze moest vertrekken en hij knikte. Nog voor de derde keer maakt ze de belofte. ‘Ik hou je eraan,’ sprak hij. De zwarte kater glimlachte bij haar knikje en zag haar vertrekken. Voor enkele seconden keek hij haar naar, waarna hij zich keerde naar de bosjes en zijn bek opende op zoek naar geuren van prooi.

- Topic uit