There is always a choice (open)

Het was Crowcry goed afgegaan de afgelopen dagen. Hij had voor zichzelf gejaagd en met niemand hoeven te delen. Hij kon gaan en staan waar hij wilde, wanneer hij maar wilde. Hij had geen verplichte taken meer en dat beviel hem goed. Hij hoefde geen grenzen te patrouilleren, dens te versterken en elders te verzorgen. Hij had zijn nest gemaakt in één van de vele grotten hier waar hij overdag in sliep en 's nachts ging hij eruit om te jagen en het gebied steeds meer zijn eigen te maken.
Zo ook nu, de sterren stonden hoog in de hemel en het maanlicht was het enige wat de kater nodig had. Zijn pupillen waren groot en zijn bruine ogen lichtten op in de duisternis. Dit gebied had enige overeenkomsten met de plek waar hij geboren was. Er was dicht struikgewas waar hij eenvoudig en gemakkelijk doorheen kon manoeuvreren, zonder teveel geluid te maken. Zijn zwarte vacht mengde makkelijk in de nachtelijke schaduwen. De nacht voelde hij zich echt op zijn gemak en kennelijk waren er niet veel andere rogues die in de nacht actief waren. Hij had nog nooit iemand gehoord of een verse geur geroken. Het voelde werkelijk alsof hij het rijk voor hem alleen was, en dat was prettig. Het kalmeerde zijn gedachten en hij voelde zich vrijer dan ooit.
Ook hier, net zoals hij in Thunderclan had gehad, had Crowcry een plekje waar hij eerst, voordat hij zijn nachtelijke avonturen begon, heen ging en even de tijd nam om naar de sterrenhemel te kijken. Hier was het een rots die boven het struikgewas uitstak en waar hij op kon zitten en zijn bruine ogen naar de hemel kon richten. Crowcry geloofde in Starclan en hij meende dat zijn zus ook elke nacht op hem neer kon kijken. Hij keek in elk geval elke dag naar haar, mocht hij weten welke ster zij moest voorstellen. Elke ster was een voorouder van de clankatten en er waren duizenden. Natuurlijk wist hij niet precies waar ze was, maar het was een fijn gevoel om haar elke nacht te begroetten. Ging hij nog wel naar Starclan, nu hij rogue was? Of maakte het niet uit waar je was, zo lang je maar geloofde? De vragen waren komen opdagen sinds zijn vertrek uit Thunderclan en niemand die ze voor hem konden beantwoorden. Hij was hier alleen, het was aan hem om het uit te zoeken.
Een zelfverzekerde blik ontstond op Crowcry's gezicht en hij sprong de rots weer af. Hij kon op niemand vertrouwen, slechts zichzelf. Hij spitste zijn oren en plotseling was er een geluid en de geur van een kat volgde. Crowcry bleef als een standbeeld staan, zijn klauwen ontbloot en wachtte af wat zou komen.

- Open c:

Thunderclan! Crowcry herkende de geur uit duizenden. Wat deed dat hier? In rogue territorium. Konden ze hem dan nooit met rust laten? Kwamen ze hem terug halen. Hij zou weigeren, geen haar op zijn lichaam die eraan dacht om terug te gaan naar het kamp. Helemaal niet nu Stormheart er was en hij betwijfelde of hij ooit nog terug zou komen. Crowcry's haren gingen omhoog staan en hij draaide zich naar het geluid toe en het puntje van zijn staart zwiepte dreigend heen en weer. Hij wilde ze hier niet hebben. Dit was nu zijn thuis en ze moesten weg blijven.
Gedonder van poten kwam steeds dichterbij. Hij spande zijn spieren aan en zette zich schrap. Nog één.. twee.. drie..
De kat die voor zich stond was wel de laatste die hij verwachte. De jonge apprentice Fernpaw, een apprentice waarvan hij de mentor was geweest. Al was het nooit tot trainen gekomen, de dag na de ceremonie kwam Leafstar namelijk met Stormheart aanzetten.
Crowcry ontspande zijn houding, liet zijn vacht weer plat liggen en bedekte zijn klauwen weer. Wat moest hij hier nou mee? Het poesje was kennelijk erg blij om hem te zien, maar hij absoluut niet. ‘Fernpaw?’ zei hij ook daarom verbaast. Het was helemaal niet veilig voor zo'n jonge apprentice om hier te zijn, 's nachts. Ze wist niet hoe ze zichzelf moest verdedigen. En rogues stonden er niet om bekend om erg vriendelijk te zijn. ‘Wat doe jij hier?’ siste de zwarte kater naar haar. Hij schudde zuchtend zijn hoofd. Wat moest hij hier nou weer mee?

Crowcry keek de kleine apprentice vol ongeloof aan. De zwarte kater wist echt niet wat hij moest doen. Hij had één keer eerder een apprentice gehad. Hij had de grote kater opgeleid tot een veelbelovende jonge Warrior. Ze waren allebei hele verschillende types geweest. Crowcry was relatief klein en fijn gebouwd voor een kater van Thunderclan, en hij kreeg een apprentice die uitgroeide tot een beer van een kater. Toch had het tussen hen heel goed geklikt. Helaas was Aspenleaf gedood in een eigenlijk heel stom ongeluk, waar niemand wat aan had kunnen doen. In een storm was een tak van een boom geknapt toen hij op patrouille was geweest. Helaas was die boven op de kater gevallen en kwam er een einde aan zijn veel te korte leven. Crowcry herinnerde het nog levendig toen de kater die hij altijd als levendig en krachtig had gekend, gebroken en verslagen het kamp binnen werd gebracht. Het leven bleef oneerlijk. Ergens had hij gehoopt weer een band op te bouwen tussen mentor en apprentice met deze jonge apprentice. Helaas waren er onfortuinlijke zaken ertussen gekomen en zou het er nooit toe komen.
En nu wist hij niet was hij moest doen met haar. Ze was nog zo jong en naïef. Fernpaw had waarschijnlijk niet eens door hoe gevaarlijk het was wat ze nu aan het doen was. Hij ging haar niet terugbrengen naar het Thunderclan kamp, dat moest ze zelf terugvinden. Maar hij zou haar in elk geval zo ver tot de grens kunnen brengen.
Maar nee, daar had Fernpaw blijkbaar geen zin in. Want ze begon opeens allemaal persoonlijke vragen te stellen. Wat wilde zij nou weer van hem weten. Ze kenden elkaar nauwelijks, de band tussen mentor en apprentice bestond niet eens. Crowcry uitdrukking verstrakte en hij keek de jonge poes doordringend aan. ‘Fernpaw, je bent te jong om dat te begrijpen,’ siste hij naar haar.  Hij wilde helemaal niets aan haar vertellen. Hij was niet meer deel van de clan, het was beter voor haar om hem te vergeten. Hij had haar niets meer te bieden. Hij wist dat Fernpaw het goed bedoelde om hem op te komen zoeken, maar het zou niets bereiken. Hij wilde niets meer met Thunderclan te maken hebben. Dat was niet haar schuld, maar die van Leafstar.
‘En jij moet terug naar je clan. Kom, ik breng je zo ver tot de grens. Dan moet je de weg zelf terugvinden.’ Crowcry keek het grijze poesje aan en draaide zich om en wenkte haar met zijn staart. Ze zou mee moeten komen, hij wilde niet het op zijn geweten hebben als haar wat zou overkomen.

Crowcry spitste zijn oren en keek fel achterom toen Fernpaw weigerde mee te komen. De haren in zijn nek begonnen al te borstelen en het puntje van zijn staart begon geïrriteerd heen en weer te bewegen. Waarom moest ze nou weer moeilijk doen? Begreep ze dan niet dat dit buiten haar macht was. Het was niet iets voor haar om te begrijpen, enkel om te accepteren. Crowcry was hier niet om iedere apprentice persoonlijk te gaan uitleggen waarom hij was was. De reden was simpel geweest en iedereen moest zijn keuze accepteren, of ze er nou mee eens waren of niet. Hij was niet meer deel van Thunderclan. De banden die hij ooit had waren verbroken en zijn gedachten stonden er niet naar om ooit terug te keren.
Fernpaw begon opeens te spreken over dat ze elke nacht hem was komen zoeken. Crowcry draaide zich weer om en richtte zijn gezicht naar de jonge poes. Wat wilde ze nou van hem? De zwarte kater hief zijn hoofd en keek de poes geïrriteerd aan. Dat ze bekaf was, was niet zijn probleem. Zij was als een idioot hem elke nacht komen zoeken. Ze sprak opeens over loyaliteit aan hem. Hij snoof. Hij had geen loyaliteit nodig, alleen gerechtigheid. Zijn onvermoeibare loyaliteit aan Thunderclan was ooit nooit beloont. Elke dag had hij gejaagd en gepatrouilleerd, zorgend dat zijn Clan goed gevoed en beschermd was. Hij had gevochten met tand en klauw in de oorlogen en spanningen rondom de grenzen. Hij was ooit bereid geweest zijn leven te geven voor de Clan. Maar wat had hij er terug voor gekregen? Een dode zus en valse gerechtigheid voor haar moordenaar. Hij verachtte Thunderclan ervoor. Loyaliteit was verdwenen, en haat had het gat gevuld.
‘Je bent een dwaas, Fernpaw. Wat had je nou van me verwacht? Dat ik je lieflijk zou verwelkomen? Thunderclan is mijn familie niet meer!’ snauwde hij naar de jonge apprentice, terwijl hij zijn geduld aan het verliezen was. ‘Het maakt me niet uit wat jij denkt of wat je van me wil weten. Ik ben nu een rogue en Thunderclan betekent niets meer voor mij. Dus ga weg, je hebt hier niets te zoeken.’ Crowcry keek de jonge poes doordringend aan. Dit zou zijn laatste waarschuwing zijn. Hoe koppig en muisbreinerig Fernpaw ook mocht zijn. Hij zou niets aan haar los laten. Zij hadden geen band. Ze had alleen maar kostbare moeite verspilt. Hij keek de jonge apprentice aan, waarna hij zijn blik van haar weg keerde en klaar was om het struikgewas in te verdwijnen.

Fernpaw leek ook haar controle te verliezen. Hij zag het in de ogen van de jonge poes, maar dat maakte hem niet uit. Ze moest de consequenties maar voelen van hem opzoeken. Ze zou leren over het harde leven van échte Warriors. Het leven was niet altijd goed en leuk, dromen waren er om in duigen te vallen en harten waren er om gebroken te worden. Harde lessen die altijd het meest gevoeld werden. Crowcry had er eerst altijd vrede mee gehad, ermee leren te leven, hopend dat ooit Starclan gerechtheid zou brengen aan de genen die hem pijn hadden gedaan. Maar als de mogelijkheid voor zijn klauwen wordt geworden, staat Leafstar en heel Thunderclan hem in de weg. Hij werd gekwetst door de clan die hij altijd trouw was geweest, en dat was iets wat de zwarte kater niet kon accepteren. Iets wat een jonge apprentice met haar kortzichtige brein nooit zou begrijpen totdat ze de ervaring had.
"Zelfs stormheart is beter dan jou, hij blijft tenminste loyaal aan zijn clan wat er ook gebeurd!" Crowcry wierp een blik van vuur naar de apprentice en voordat hij het wist had hij zijn nagels ontbloot en een snelle slag naar haar hoofd geworpen. ‘Stormheart is een moordenaar in een clan van moordenaars!’ snauwde hij naar de poes. ‘Hij moord voor de lol! Hij is loyaal enkel aan bloed,’ spuwde de zwarte kater in haar gezicht. Crowcry was niet meer bang om dingen te doen die eigenlijk niet hoorden. Hij was eigendom van niemand, van geen clan, geen leider. Hij had alleen zichzelf en dat was alles wat hij nodig had.
Toen Fernpaw over zijn keuzes begon, gromde hij vurig en hij had zin om de jonge poes nog een veeg over haar gezicht te geven, maar dit maal hield hij zichzelf in. ‘Wat weet jij daar nou van? Hè?’ gromde hij naar haar. ‘Jij hebt geen vermoord zusje, jij hebt nooit geweten wat het is om de moordenaar van je bloedeigen zusje in de ogen aan te kijken, wetend dat hij geen spijt had, en geen klauw op heb kunnen leggen. Slechts omdat een domme leidster vind dat een moordenaar in kamp houden het beste voor de clan is.’ Hij keek de poes met haren rechtovereind op zijn rug aan. ‘Jij hebt het over loyaliteit, niet? Over de oh zo belangrijke waarde ervan. Nou. ik ben loyaal aan niemand anders dan aan mijn zusje. En ooit ga ik ervoor zorgen dat ze gerechtigheid krijgt.’ Het beeld van zijn zusje schoot nog voor zijn ogen, hoe hij haar zwarte vacht vond besmeurd met bloed en de geur van Stormheart op haar nog warme vacht. Het leven was op dat moment al uit haar lichaam gevloeid en zelfs de geur die aan haar lichaam hing was niet langer meer van zichzelf. Nooit meer had hij haar zoete geur kunnen ruiken of haar nest kunnen delen in de komende nachten. Ze waren altijd zo close geweest en dat alles was hem ontnomen.
Nog enkele luttele seconden keek hij de apprentice recht in haar ogen aan. ‘Dit is nu mijn territorium. Ga weg, je bent niet welkom.’

Crowcry's bruine ogen vlamden vuur. Waarom deed hij hier nog moeite voor. Het enige wat hij wilde was alleen gelaten te worden. Zijn banden waren gebroken met alles wat hij hiervoor gekend had. Waarom was deze stomme apprentice zo hardnekkig en wilde ze hier rond blijven hangen, terwijl ze dondergoed wist dat ze hier niet welkom was. Als Thunderclan wist dat ze hier 's nachts rondhing, zouden ze haar weken huisarrest in het kamp geven.  
Fernpaw kwam opeens met haar hele levensverhaal. Wat boeide hem dat zou? Hij kende de apprentice amper. Ook al waren ze ooit voorbestemd mentor en apprentice te worden, dat was niet meer langer. Geen training had zich tussen hun plaatsgevonden, dus waarom voelde Fernpaw zich zo om dit te vertellen. Er kwam een verhaal aan dat ze half Riverclan was, alsof dat een hele openbaring was. Nou en, clanzaken boeide hem niets meer. Hij wist dat als dit in Thunderclan algemeen bekend zou worden, het een hele oproering zou veroorzaken en het hét verhaal van de dag zou worden. Daarbij vertelde ze haar over haar dode broertje, en sprak over dat het haar schuld zou zijn. Crowcry keek haar verbaasd aan. Pantherkit was meegenomen door een vogel, wat nou haar schuld? ‘Vermoord is iets anders dan moord, Fernpaw. Shit happens, Aspenleaf breekt zijn rug onder een tak, Pantherkit valt in de klauwen van een vogel. Ongelukken gebeuren. Maar moord, iemand opzettelijk van het leven beroven, dat is een misdaad die niet geëvenaard kan worden. Leer het verschil.’ Waarom probeerde ze deze apprentice nog iets te leren. Het was niet zijn taak noch zijn probleem. De kater gromde en zwiepte geïrriteerd met zijn staart.
Toen het opeens over hém ging, keek hij haar met een verontwaardigde blik aan. Gaf ze hem nou de schuld over hoe Thunderclan reageerde? Crowcry gromde onder zijn adem en nam een dreigende stap richting de apprentice. ‘En jij geeft mij de schuld? Dit laat alweer zien hoe kortzichtig heel Thunderclan is,’ zei hij met een ironische toon.
Toen begon de jonge poes wel heel dramatisch te worden. Over loyaliteit en in deugen gevallen dromen. Crowcry rolde met zijn ogen. ‘Ohh, de veelbelovende dromen van een apprentice, amper uit de nursery,’ spuugde hij sarcastisch naar Fernpaw. ‘Wat weet jij nou van de wereld, van loyaliteit? Huh? Kom maar eens terug als je écht wat meegemaakt hebt!’

Eindelijk werd de apprentice klein en had Crowcry haar op de plek waar hij haar wilde hebben. Het duurde even, maar dan eindelijk kreeg hij de overhand en begon ze niet koppig terug te schreeuwen en weer een emotioneel verhaal te vertellen. Crowcry had eigenlijk gehoopt dat de apprentice zou omkeren en weg zou lopen, om nooit meer naar hem terug te komen. Helaas gebeurde dat niet en trok de poes weer haar mond open, met woorden die hem zijn maag deden omkeren. Hij keek enkele seconden de apprentice ongelovig aan. Hoe durfde ze dat te zeggen!
Crowcry gromde en zijn staart ging fel heen en weer. ‘Wat weet jij nou van haar? Jij hebt haar nooit gekend, daar heeft Stormheart wel voor gezorgd!’ snauwde hij naar Fernpaw. Hij keek haar aan. ‘En ja, ze was vriendelijk. Ravenwing was altijd de betere van ons. En ik had mijn leven graag voor haar gegeven, zodat zij het licht van de andere dag kon zien. Maar dat kon ik niet, want ik had het te druk te vechten voor een clan die me nóóit iets heeft teruggegeven en alleen maar dingen van me heeft afgenomen. Het enige wat Thunderclan me heeft gegeven is pijn.’ Hij priemde zijn ogen in de hare. Misschien moest ze eindelijk eens leren waarom hij de dingen had gedaan die hij deed, zonder over hem te oordelen of hem namen te geven die niet op hem terugsloegen. Zíj wilde zijn kant van het verhaal weten, nou dan kwam die. Alles om haar te laten terugnemen wat ze zojuist had gezegd. ‘Ik heb geen bloed aan mijn klauwen. Ik heb nooit een leven van iemand genomen. Dus hoe dúrf je mij een moordenaar te noemen? Er is maar één leven dat ik wil nemen, en dat is die van Stormheart.’ Zijn klauwen boorde hij in de grond. Hij dacht weer even aan de witte kater, hoe hij zijn witte vacht ooit op een dag rood zou kleuren. Stormheart zou vallen voor zijn tand en klauw in een eerlijk gevecht. Hij zou gerechtigheid aan hem serveren. Crowcry was veel, maar nooit oneerlijk of sluw. Hij richtte zijn vurige blik weer naar Fernpaw. ‘Ik had net zo goed op Leafstar kunnen springen en heel Thunderclan voor mijn part. Maar dat deed ik niet, dus haal de gedachten uit je hoofd dat ik onschuldige levens zou nemen. Ik weet hoe het voelt om pijn gedaan te worden, dus denk niet dat ik dat iemand anders zou toewensen.’ Hij wendde zijn blik van haar af en keek naar de grond met zijn ogen dicht. Zijn zus was van hem afgenomen en de pijn en verdriet was in de manen weggeëbd, maar sinds recente gebeurtenissen was het vuriger dan ooit. Ravenwing had nooit een volwaardig leven kunnen hebben. Ze was zo zachtaardig en geliefd, ze had altijd vrienden en was goed tegen hem, haar norse broer. Maar nooit had ze een partner mogen krijgen of kittens op de wereld kunnen brengen, waar ze van had gedroomd. In stille uren biechten ze dingen aan elkaar op, momenten die voor altijd door hem gekoesterd zouden worden. Maar hij was wie hij was en hij wist dat hij fel kon reageren, wat hij altijd onder controle had gehad in Thunderclan. Hij was kalm, op de achtergrond en liet problemen makkelijk over hem lopen. Hij was veranderd de laatste dagen en alle emoties kwamen in tienvoud naar buiten. Hij zuchtte eens diep, voordat hij weer de apprentice aankeek. ‘Denk niet dat ik geen hart heb. Mijne klopt voor Ravenwing en zal dat doen totdat hij stopt. Je mag van me vinden wat je wilt, maar denk niet dat ik geen gevoelens heb. Ik heb Thunderclan verlaten omdat ik daar nu niet kán zijn. En niet omdat ik zwak of laf ben, maar juist omdat ik dapper genoeg ben om de keuze voor mezelf te maken en niet dat ik daar blijf en onschuldige katten pijn ga doen om te krijgen wat ik wil. Want ik zal uiteindelijk krijgen wat ik wil, maar ik ga niet anderen daarmee negatief in meebrengen.’ Hij hoopte dat zijn woorden zouden doordringen bij de apprentice. Hij wist dat hij geduldig moest zijn en dat dat moeilijk zou worden. Maar hij was nog lang niet dood noch oud. Zijn woorden meende hij, het was waarheid en hij voelde zich persoonlijk aangevallen en gekwets door de apprentice haar onwetendheid. Hij kon eindelijk zijn woede een beetje temperen en hij nam weer wat afstand van de poes en zijn vacht ging langzaam weer platliggen.

Fernpaw was eindelijk stil en sprak hem niet meer tegen. Crowcry kon eindelijk alles een beetje op een rijtje zetten en zichzelf kalmeren. Nu Fernpaw hem niet meer op zijn zenuwen zat en precies de verkeerde knopjes in zat te drukken. Want door haar koppigheid was hij boos geworden, waardoor zíj boos werd, waardoor hij alleen nog maar kwader werd. Nu had hij zichzelf eindelijk kunnen kalmeren. Hij richtte zijn donkere ogen weer op de jonge poes en keek luttele seconden wanhopig haar aan. Wat moest ze nou met haar.
Fernpaw leek haar woede ook onder controle te zijn. Ze leek in elk geval afgekoeld en ze zei dat ze hem begreep en dat het haar speet. Crowcry was iemand die altijd de waarheid sprak en de dingen die hij zei meende hij ook oprecht. Hij waardeerde het ergens dat Fernpaw spijt had en de dingen terugnam die ze had gezegd. Dat waren ook echt dingen geweest die niet bij hem door de beugel konden en hoewel het een apprentice was die de woorden had gezegd, hem echt hadden gekwetst. ‘Excuses aanvaard, maar beloof dat je nooit meer dingen zegt, zonder je zeker weet of het op feiten zijn gebaseerd. Je kan er andere katten erg mee kwetsen en misschien iets zeggen waar je later spijt van krijgt, zoals nu.’ Hopelijk was dit ook een les voor Fernpaw geweest. Misschien kon hij de jonge poes nog een paar dingen leren, voordat hij haar voorgoed terugstuurde naar Thunderclan. Hij wilde haar hierna niet meer in rogue territorium zien en hij wilde ook permanent alle banden met Thunderclan breken. Hij moest even alleen zijn. Ook hij had tijd nodig om na te denken.
Het poesje begon nu weer vragen te stellen, bijna te smeken om antwoorden. Crowcry zuchtte en keek naar de grond. ‘Het is moeilijk te begrijpen, Fernpaw. Jij hebt niet meegemaakt wat ík heb meegemaakt. Dit is een zeldzaam scenario en de gevoelens die ik heb zijn moeilijk uit te leggen.’ Hij richtte zijn donkere ogen op de jonge poes. ‘Leafstar heeft een keuze gemaakt, om een moordenaar in Thunderclan te brengen. Iemand die mijn zusje heeft vermoord en hij verdient hetzelfde lot als die van haar. Maar Leafstar was te onwetend om te realiseren dat ze een moordenaar had binnengebracht, om hem vervolgens uit mijn klauwen te houden en een warm nest en prooi te geven in hetzelfde kamp. Daar kan ik niet mee leven en daarom besloot ik weg te gaan.’ Crowcry schudde zijn hoofd. ‘Stormheart betekent problemen, en er gaan problemen ontstaan tussen Shadowclan en Thunderclan. Darkstar en Stormheart zijn goede vrienden, en Darkstar zal dit niet waarderen. Helemaal wat er allemaal met Willowstar en haar is gebeurd. Er gaat een gevecht komen om die stomme kater en geen haar op mijn lichaam die eraan denkt dat ik om die kater ga vechten. Nooit.’