B-tch, please (open)

Twee oranje ogen, bijna identiek aan de kleur van haar vacht, gingen over de boomtoppen heen. Het was lange tijd geleden dat Dawnblaze de avontuurlijkheid van een kit had gevoeld en de drang had gekregen naar de top van de hoogste boom te klimmen die ze maar kon vinden. Het interessante van een regenwoud was, dat je verschillende lagen bijna van bewoning tegenkwam. De ene laag leefden rare, gekleurde vogels, en de volgende laag waren die vogels verdwenen en plaats genomen voor aparte boomkikkers in felle kleuren. Dawnblaze kon er enkele seconden van genieten, voordat het weer oud nieuws werd en ze de drang kreeg om iets te doen, wat ze nog nóóit had gedaan.
En daar zat ze nu, hoog in een boom, kijkend naar een strakblauwe lucht en de groene boomtoppen. Hun woud was bijna het hele jaar groen, nat en warm. Je moest er van houden of opgroeien in dit gebied. Ze kon vanaf hier ook de andere territoria zien. Wanneer de boomrand ophield en het abrupt plaatsmaakte voor een waddengebied waar Riverclan leefde met hun eilanden en eindeloos veel water. En dan aan de andere kant het moerassige, donkere gebied van Shadowclan. Jakkes. En ertussenin lag het gortdroge gebied van Windclan. Fascinerend hoe divers hun leven kon zijn en iedereen zich zo had aangepast aan hun bepaalde vorm van leven. En ook dat interesseerde Dawnblaze enkele seconden, voordat ze zich alweer verveelde. Dit waren verhalen die ze kende sinds ze een kitten was!
Dawnblaze rolde haar ogen en besloot weer naar beneden te gaan. Ze sprong soepel van tak naar tak en doorkruiste de verschillende lagen beesten weer. Zover dat ze bijna weer op de grond was, en ze steeds laconieker werd. Totdat ze een pas verkeerd inschatte en van een tak af gleed. Dawnblaze vergrootte haar ogen en probeerde nog met haar andere klauw zich vast te haken aan de tak, maar daar was het al te laat voor. Het was alsof haar val zich in slow motion afspeelde. Ze wist haar lichaam nog in de lucht met behulp van haar staart te draaien en ze viel de laatste meters met haar poten naar de grond gericht naar beneden en landde op haar poten. Alsnog was er een flinke klap, maar ze had het weer overleefd. Dawnblaze richtte nog één keer haar blik geschokt omhoog, wanneer ze zich weer herstelde. ‘Stomme boom,’ mopperde ze.

. B-tch, please .

^{Ze voelde spanning in de lucht. Al uren lang, dagen lang zelfs. Spanning... voor wat? Waren de ThunderClanners bang voor Darkstar? He-he.. Waarom zouden ze? Zij waren de krijgers van het oerwoud. Zij waren getraind en gedisciplineerd. Een beetje bloedvergieten kon toch geen kwaad? De dood kwam uiteindelijk voor iedereen. Met een emotieloze grimas op haar smoel stapte de Mazemind door het oerwoud. Hm... ze rook het al. Die spanning kwam ook vanuit haarzelf. Er was weer veel Mazeherb aanwezig deze dagen. Tijd om het verzamelen... 'Hm-hm-hm..' bromde de Maine Coon terwijl ze uit de struiken sprong en in de hoge bomen tuurde. Mazeherb was snel. Mazeherb ging hoog. Het spul groeide altijd op de takken van de bomen, meestal op de plek met de meeste vogels. Maze's felrode ogen schoten heen en weer over de takken. Daar... wacht eens... Ze voelde een trilling door de lucht gaan. In de boom achter haar kraakte wat, en het werd gevolgd door een plof die meteen een wolk van geur op haar af spoot. Dawnblaze. Een jonge Warrior uit haar Clan. Hm. 'Stomme boom.' Boom? De boom was hier eerder. De boom klom niet in katten. De boom viel nooit ergens vanaf. Mazemind draaide zich om, en een van haar oren hing slapjes naar beneden. 'Wie was hier eerder. De boom of de klunzige Warrior?' zei de grote Med.Cat met een frons en een lachje op haar smoel. Warrior. Domme Warrior. Zij kon beter respect krijgen voor de bomen. Bomen waren de bewakers van het territorium. Soms nog betere bewakers dan de Warriors. Bomen waren groot, bomen waren sterk... en bomen zorgden voor heel veel Mazeherb. Goed. Heel goed.}

Dawnblaze had zin om haar nagels aan de boom te scherpen. Hij verdiende het om krassen op zijn bast te hebben, totdat ze opeens geluid achter zich hoorde en ze haar hoofd fel omdraaide. Ze keek recht in de vuurrode ogen van haar vreemde medicine cat Mazemind. Dat was nou wel de laatste die ze nu wilde zien. Die kater was zo gek als een deur en ze was helemaal niet graag bij kater in de buurt. En nou moest hij ook nog eens haar ontmoeten in een slecht humeur.
'Wie was hier eerder. De boom of de klunzige Warrior?' Dawnblaze fronste. Wat was dit voor iets? Wat voor domme retorische vragen ging hij nu weer stellen? Koppig hield Dawnblaze haar kaken op elkaar. Ze hoefde zich niet te verantwoorden, al zeker niet tegen hem. ‘Wees blij dat ik geen spieren heb verrekt, anders had ik jou ook nog eens werk bezorgd,’ hapte de jonge Warrior naar hem toe. Dawnblazes puntje van haar staart wiegde heen en weer. Haar dag kon niet meer op...

OOC: Sorry aan de late kant en kort!

. B-tch, please .

^{De zoetbittere geur van de Mazeherb leek zich altijd te verschuilen. Moeilijk kruid. Krachtig maar zeldzaam. Helend maar verlegen. Maar dat maakte niet uit. Zij bleef zoeken, zoeken, zoeken... 'Wees blij dat ik geen spieren heb verrekt, anders had ik jou ook nog eens werk bezorgd,' hapte de Warrior. Hier was iemand kwaad. Waarom? Was ze gefrustreerd van de pijn? Of was ze bang? Mazemind kantelde haar brede, pluizige smoel de andere kant op. 'Dat zou eerder een probleem voor jou zijn geweest, want Mazemind geeft geen papaverzaden aan chagrijnige Warriors.' Geen papaverzaden was meer pijn. De Warrior zou dagen pijn hebben en niets kunnen doen. En ook zou zij nóg chagrijniger zijn. De Maine Coon grinnikte even binnensmonds. Mazeherb hielp tegen de pijn. Alle soorten pijn. Maar een chagrijnige Warrior kreeg geen Mazeherb! Alleen Warriors met respect verdienden háár kruid! Zachtjes brommend speurde de Med.Cat de boomtoppen af. Zag ze al de Mazeherb? Was het hier? Was het hier? Ze rook het! Het kon zich niet langer verstoppen!}

[Maakt niet uut! Mazemind is 'n vrouwtje btw..   ]