Just watching the stars ( feathermist )

Vermoeit stapte hij het kamp in , zijn staart laag over de grond slepend en zijn kaken stevig op elkaar gedrukt. Hij was net terug gekomen van zijn vader en had het hele territory over moeten rennen om terug te komen. Zijn blik viel op het kamp, tot zijn opluchting was het iedereen aan het slapen en kon hij rustig naar de Warriors den. Zijn nest lag naast die van zijn broer en was bedekt met zachte veertjes. Hij legde een verdrietige blik op het nest naast hem, ooit was dat nest van zijn overleden broer te zijn. Hij had de katten die het probeerde weg te halen bedreigd maar ook hij wist dat het weg moest. Maar nog niet , misschien over een week of drie. Hij was met het zwaarste nieuws ooit naar zijn vader geweest. Hij had recht in zijn ogen moeten kijken en zeggen dat een van zijn zonen die hij nooit gezien had , dood was. Het was zwaar en hij had zijn vader nog nooit zo verdrietig gezien. Normaal was de kater energiek, optimistisch en gepassioneerd, maar vandaag leek hij wel van steen. En Hawk kon er niks aan doen , hij kon het verleden niet veranderen hij kon Falconshadow nooit terug tot leven krijgen. "That jerk" was het enige wat hij kon denken, waarom moest Falcon dood gaan!. Woest op starclan liep hij naar buiten, en staarde naar de nachtelijke hemel. Zou hij nu ook naar hem aan het kijken zijn, zou hij daar zijn?!. Hij schudde zijn kop "Damn it you jerk!" siste hij tegen zichzelf "Waarom was ik zo tegen hem!". Hij haatte zichzelf en daarom ook andere, en vooral zijn moeder. De poes haatte hem alleen omdat hij op zijn vader leek, ze had hem bij zijn vader gedumpt en sloeg hem neer toen hij terugkeerde. Hij haar nooit als zijn moeder gezien, nee absoluut niet. En als Feathermist er niet was geweest had zijn moeder hem misschien nog verminkt. ij zag om de een of andere reden Feathermist als de moeder die hij nooit gehad had. De poes was zorgzaam en slim, iets wat zijn biologische moeder alleen was voor zijn broers. Zo bleef hij zitten starend naar de nachtelijke hemel, zich afvragend of zijn broer naar hem keek...

Feathermist sliep vast. Maar ze werd toch gewekt door beweging vlak bij haar. Ze opende langzaam haar ogen en zag nog net iemand de Den uitlopen. 'Damn it you jerk.' hoorde Feathermist iemand zeggen. 'Waarom was ik zo tegen hem?' Ze herkende de stem van Hawkflight. Hij was verstoten van zijn moeder, iets waar Feather helemaal niet tegen kon. Het was toch niet zijn schuld dat Hawk op zijn vader leek? Ze had het voor hem opgenomen toen de bruine kater terug was gekomen en zijn moeder hem in elkaar had geslagen. Ze vond het afschuwelijk en was tussen en in gesprongen.
Ze stond op en liep, zachtjes om de andere katten niet wakker te maken, de Den uit. Daar zag ze Hawkflight zitten, starend naar de sterren. Feathermist liep naar hem toe en ging zachtjes naast hem zitten. Ze raakte even zijn schouder aan met haar pluizige staart om te laten zien dat ze er was. Verder zei ze niets, ze deed niets, ze was stil. Alleen al iemands aanwezigheid kon al genoeg zijn om iemand te laten weten dat er ook iemand was die om hem of haar gaf. En ze hoopte dat dat voor Hawkflight hetzelfde was. Als hij een gesprek wilde dan zou ze een gesprek met hem voeren. Maar als hij dat niet wilde, dan zou ze stil zijn en er zo voor hem zijn.

Plots voelde hij iets op zijn schouder , geiriteerd schrok hij op "Ey , you fucking..|! hij viel stil en zag dat het Feathemist was "Jerk... Sorry" zei hij zachtjes en ging naast haar zitten. Wat moest hij anders zeggen?!. Nog altijd hyperfentilerend van schrik keek hij de poes aan "Heb ik je wakker gemaakt?" vroeg hij zachtjes. Waarom was hij dan ook zo luidruchtig, hij zuchtte. Even likte hij zijn schouder en staarde weer naar de nachtelijke hemel. De aanwezigheid van de poes voelde goed en hij voelde zich minder alleen.

'Ey, you fucking..!' begon Hawk geïrriteerd. Toen hij zag dat het Feathermist was viel hij stil. 'Jerk... Sorry,' zei hij zachtjes. Feathermist keek hem geamuseerd aan. Ze was er aan gewend dat hij om alles schold. Normaal zou ze het niet waarderen als iemand haar uitschold maar van Hawk was ze het gewend. Hij was zo geworden door zijn moeder. En normaal schold hij haar niet uit, alleen andere katten. Maar net zoals nu, hij schrok en hij scheld altijd. Dus kon Feather het hem niet kwalijk nemen. 'Heb ik je wakker gemaakt?' vroeg hij zachtjes. Feathermist hielt even haar hoofd schuin. 'Hmm, een beetje maar hoor,' grinnikte ze zachtjes. Het had geen zin om te liegen, dat vond ze maar niets. Maar om het een beetje te verzachten had ze een beetje gezegd.

Hij glimlachte, voor al omdat hij geen antwoord kon bedenken. Hij voelde zich veilig in de buurt van Feather, zonder een reden eigenlijk. Plots zag hij het weer voor zich, hoe zijn moeder hem neersloeg, de haat in haar bruine ogen, haar messcherpe klauwen. Hij slikte, Feather was zijn heldin , zonder haar had de poes hem blind geslagen of mank. Hij wou maar al te graag terug naar zijn vader, maar hij wist dat dat niet kon het was te gevaarlijk daar. En bovendien, hij zou feathermist en de andere twee krijgers waar hij om gaf. Bovendien niemand wist wie zijn vader was, dus hem komen opzoeken was ook geen oplossing. Hij knikte kort af "Heb ik je ooit bedankt? hij ademde kort in "Voor wat je toen deed?" hij keek neer op zijn poten , featherwings ogen vermijdend...

'Heb ik je ooit bedankt?' vroeg Hawk. Feather keek even niet begrijpend zijn kant op. 'Voor wat je toen deed?' Hawk's ogen waren gericht op zijn poten. Feathermist besefte dat hij het had over de tijd toen Hawk's moeder hem neersloeg. Feathermist keek weer rechtuit. Heeft hij dat ooit gedaan? 'Ik weet het niet. Maar het maakt niet uit. Ik heb het gedaan, en ik had er geen spijt van. Het is al een soort bedank dat je nog leeft,' zei Feathermist.

fratello : broer ( Italiaans)

'Ik mis hem.. mijn Fratello, Falconshadow,' zei de bruine kater. Feathermist hem aan. 'Maar... ik heb hem nooit laten zien dat ik van hem hield in die seven moons dat we elkaar kende. Ik heb die huilebalk alleen maar uitgescholden en in huilen late uitbarsten,' vervolgde de kater. Hij keek haar hopeloos aan en Feathermist keek terug. Ze knikte. 'Ik begrijp het. Het was ook niet makkelijk. Ik begrijp dat je boos op hem was. En ik begrijp ook dat je van hem hield. Want hij was toch je broer...' ze stopte even, zorgvuldig haar woorden kiezend. 'Hij is nu in Starclan... En hij kijkt op je neer. En hopelijk ziet hij hoeveel je hem mist..' ze wist niet of het een goed idee was om dit te zeggen en ze wist ook niet of het wel klopte. Maar ze moest iets doen. En het liefst wilde ze natuurlijk de waarheid zeggen. Maar de waarheid, dat was ook voor haar een raadsel. Ze keek de kater naast haar met een zachte blik aan, hopend dat ze hem toch een beetje had geholpen. Ook al wist ze zeker dat het eigenlijk niet veel zou uitmaken...

Hij knikte , de poes had gelijk, zijn Fratello was altijd lief geweest tegen iedereen. Hij had hem nooit veroordeeld voor wie of hoe hij hij was. Hij was dan wel een huilebalk, hij was het beste broertje die je maar kon wensen. Hij voelde zich al wat minder eenzaam, al weer wat op zijn gemak. Hij keek de poes aan , hij moest zijn geheim toch met iemand delen. De kater zuchte, ja hij moest het haar vertellen "Ehm...mijn vader..."waar was hij mee bezig! "Hij is een rogue en ik bezoek hem bijna iedere dag, ik kom net van hem terug!" dat was er uit . Damn it waarom ei hij heet nou"Please zeg het tegen niemand!" smeekte hij haar

ugh slecht , srry XD

Ze hoopte maar dat ze hem een beetje had geholpen. Uiteindelijk zuchtte de kater. 'Ehm...mijn vader...' begon Hawk. Feathermist keek hem nieuwsgierig aan. Wat was er met zijn vader? Wilde hij iets vragen? Ze had hem wel gered uit de klauwen van zijn moeder. Maar van zijn vader wist ze niet veel. 'Hij is een rogue en ik bezoek hem bijna iedere dag, ik kom net van hem terug!' Feathermist keek weer vooruit. Ze wist even niet wat ze moest zeggen. Ze had nooit zijn vader gekend en wist eigenlijk niets van zijn vader. Het enige wat ze wist is dat Hawkflight opeens terug kwam en dat zijn moeder heel boos was. Maar een Rogue? Dus hij leeft nog! 'Please zeg het tegen niemand!' smeekte de kater haar. De poes keek strak aan. Ze was eerlijk en loyaal. Ze kon sommige geheimen niet bewaren. Vooral niet als de Clan of andere katten onder zouden leiden. Maar ze was verstandig. Voor Hawk was het heel belangrijk dat niemand het wist. Ze knikte. Ze wist niet zeker of ze het voor haar kon houden, vooral niet omdat ze erg loyaal is en erg eerlijk. Maar ze zou het proberen...

'Hoe gaat het eigenlijk met je?' vroeg Hawkflight. De grijze poes keek de kater naast haar aan. 'Heel goed, dank je,' sprak ze. 'Hoe gaat het met jou?' Ze knipperde een paar keer vriendelijk met haar blauwe ogen. Ze bleef naar de kater kijken. Ze wilde zeker weten of de kater niet loog. Niet dat hij dat deed. Niet altijd, in ieder geval. Tenminste, dat hoopte ze. Maar als hij zou liegen dan zou ze dat zien. Ze wilde echt weten hoe het met hem ging. En ze zou opgeluchter zijn als hij zou vertellen dat het niet goed ging. Dan zou hij het tenminste bekennen. En dat was belangrijk. Niet alleen voor haar, omdat ze altijd de waarheid wilde weten. Ook voor hemzelf. Hij moest niet gaan liegen. Zeker niet over hemzelf.

'Goed,' zuchtte de kater. Feathermist keek hem onderzoekend aan. Was het de waarheid? Ging het echt wel goed hem? Ze wist dat hij veel verdriet had nu dus hoe kon het goed gaan? 'Wees eerlijk, Hawk,' miauwde ze. Haar stem klonk liefdevol en bemoedigend. Ze hoopte dat ze hiermee niet juist zorgde dat hij de waarheid niet sprak, maar ze moest het weten. Ergens wist ze het wel. Het ging niet goed met de kater. Niet super goed, in ieder geval. 'Je kunt me vertrouwen, Hawk,' sprak ze zacht. Was ze wel te vertrouwen? Op zich wel. Maar kon ze de geheimen van Hawk bewaren? Het moest...