Chasing stars (Leafstar)

De warriors den was rustig. Het vredige ademhalen van de katten was het enige geluid dat er klonk. Door het weinige licht zag Crowcry enkel de gelaten van de katten die in de den lagen te slapen, maar hij herkende iedere geur van iedere warrior. Hij zuchtte en keerde zijn ogen nog een keer van de warriors naar de ingang van de den. Geruisloos stond hij op uit zijn nest en sloop naar de ingang van de den. Hij keek nog een keer achterom voordat hij zoals iedere nacht de duisternis in sprong.
De koele lucht begroette zijn gezicht toen hij de warriors den achter zich had gelaten. Hij sloop voorzichtig het kamp uit om niemand wakker te maken en zodra hij door de tunnel was gekropen genoot hij van de jungle die om hem heen torende. Crowcry keek omhoog en zag enkele van hun voorouders door het bladerdek heen schijnen. Zijn mondhoeken klommen omhoog bij het vage zich van zilverpels. Vervolgens richtte hij zijn ogen weer voor zich en sprong het struikgewas in.
Zijn gitzwarte vacht smolt samen met de schaduwen van de nacht. Een van de vele redenen dat hij het liefst 's nachts buiten was. Natuurlijk zorgde de kater ervoor dat hij overdag zijn taken uitvoerde. Maar de nacht was anders, heerlijk. Het maakte zijn leven vermoeiend om bijna de hele dag op zijn poten te staan, maar het was het waard.
Het duurde niet lang totdat Crowcry op één van de weinige open plekken in heel het oerwoud uit kwam. Hij vond een plekje mos die zo langzamerhand naar hem rook, omdat hij elke nacht hier even kwam liggen voordat hij zijn nachtelijke avontuur voortzette. Hij nam elke nacht even de tijd om hun voorouders te groetten op de plek waar de hemel niet werd geblokkeerd door hun dichte bladerdek. Het was een heldere nacht en de sterren schenen fel. Elke nacht vroeg hij zich weer af of de sterren écht hun voorouders voorstelden, of dat het slechts een verhaal voor kits was. Maar men scheen er in te geloven, dus zo deed hij.
Plotseling hoorde hij een geluid dat afweek van de gebruikelijke geluiden van het nachtelijke orkest. Crowcry spitste zijn oren en kneep zijn ogen samen en wachtte stilletjes af wat komen zou.

Hij hoorde geritsel in het struikgewas. Het geluid van poten die over het grond liepen en de geur van een kat kwam langzaamaan in zijn neusvleugels. Thunderclan, dat wel. Hij stond langzaam op uit het mos. Dit was zijn plekje, zijn tijd om alleen te zijn in de nacht. Niemand mocht dat verpesten en hij sloop stilletjes naar het geluid van de kat toe. Zijn vacht verdween in de nachtelijke schaduwen en alleen zijn goudbruine ogen leken een lichtgevende bron te zijn.
Plotseling zag hij het figuur van een kat, die hem maar al te bekend voor kwam. Leafstar, wat deed zij hier? De kater stond op uit zijn sluiphouding en keek de poes vragend aan. ‘Leafstar?’ sprak hij zacht, bang om de poes te laten schrikken als hij luid en abrupt zou zijn. Hij was immers bijna onzichtbaar, misschien had de poes hem nog helemaal niet gezien.
Wat zou de leider om deze tijd nog buiten doen? Normaal gesproken kwam hij nooit iemand tegen, niet eens een verse geur van een kat. Hij was een echt nachtdier, dan zag hij alles beter en klonk alles helderder en rook alles frisser. Dit was echter nieuw, om een kat tegen te komen. Helemaal zijn leidster.

De poes leek een beetje verschrikt door zijn aanwezigheid. Hij bleef stil op zijn plek staan en keek de poes afwachtend aan. Ergens vroeg hij af of het wel slim was om haar te confronteren en niet gewoon terug te sluipen naar het kamp. De vragen zouden komen en hij zou ze niet kunnen beantwoorden zonder te liegen. Maar de poes zou toch zijn verse geur opmerken en dan zouden de vragen vroeg of laat komen.
En de vraag kwam. Wat deed hij hier? Ja, daar ging hij niet doodleuk op antwoorden: Maar Leafstar, ik ben hier toch iedere nacht? Hij staarde de poes enkele seconden aan. ‘Ik kon niet slapen, ik dacht dat een korte wandeling mijn gedachtes zouden kalmeren,’ antwoordde hij vlak op haar vraag.
Maar het bracht hem ook weer aan het denken. Wat deed Leafstar zo laat nog 's nachts. Hij fronste en keek zijn leider aan. ‘Als ik zo vrij mag zijn, wat doet u hier op dit uur?’ Hij bleef beleefd, als zijn moeder hem ooit geleerd had. Zeker tegen een kat in zo'n rang tegenover hem. De poes was jong en onervaren als leidster. Hij was ouder dan de poes, hij was al bijna Warrior toen ze geboren werd. Hij had haar nog bezocht in de nursery toen ze nog een kit was. Hij was blij dat zij niet zijn apprentice was geweest, dan was de relatie zo anders geweest tussen hen. Eén die hij niet had willen hebben. Hij schudde de gedachten weg. Hij moest niet na denken over dingen die hadden kunnen zijn, maar op het heden, de toekomst en het verleden niet vergeten.