Just watching the stars ( feathermist )

'Je hebt me nooit wat over jou verleden gezegd, hoe was dat?' vroeg Hawkflight. Feather merkte dat hij het onderwerp veranderde. Ze haalde haar schouders op. Het zal ooit nog wel komen. 'Mijn verleden.. Het was best goed, ja. Eigenlijk wel normaal denk ik,' antwoordde ze. Ze vond het best moeilijk om over haar verleden te praten. Waarom wist ze niet, het was best een goed verleden. Niet met al te heftige dingen enzo...

- sorry, ik weet haar verleden nog niet..

Tevreden om haar antwoord draaide hij zich van haar af. Zo was hij nou eenmaal, dat deed hij nou eenmaal, zich afsluiten van alles en iedereen, niet omdat hij iedereen haatte, nou ja wel een beetje, maar om geen pijn te worden gedaan. Je zou het niet denken, maar hij leed aan verlatingsangst net als falcon deed, maar ze lieten het anders zien. Falcon omringde zich met genoeg vrienden zodat hij nooit helemaal alleen was. Terwijl hawkshadow geen vrienden had zodat niemand hem nog kon verlaten. Hij tuurde door het hoge gras dat het kamp omringde, het was zo vredig en rustgevend. Even wende hij zich tot starclan voor hij weer weg keek de duisternis in. Overal klonk het geluid van krekekels die zich in de steppe verstopte. "Goed zo, ik ben jaloers" bromde hij kort. Plots veranderde hij weer in de chagrijnige, scherp tongige kater...

Het bleef een tijd stil. Af en toe keek Feather de kater van opzij aan maar liet haar hoofd stil. Er kwam een glimlach rond haar lippen. Ze had het wel op Hawk. En dat hij hem ook zijn geheim vertelde... Nu moest ze die alleen nog maar zien te bewaren.. Gewoon niet teveel mee bezig zijn, bedacht ze. Dan moet het vast goed komen.
'Goed zo, ik ben jaloers,' bromde Hawkflight kort. De glimlach kwam weer terug. Ze vond het prima als hij zo was. Want zo was hij. En dat vond ze helemaal goed.