. Life [Firefly] .

<sup>Met haar kop laag bij de grond inspecteerde de enorme, pluizige poes een prachtig polletje kervel dat omhoog was gekomen tussen een groepje bemoste rotsen. Nu de lente weer begonnen was, zat de wildernis weer vol met kruiden... waaronder natuurlijk ook Mazeherb. Maze vond lente eigenlijk het meest praktische seizoen: het was vochtig, er waren veel kruiden en veel jonge Mazeherb. Ook was het een stuk minder warm dan in de zomer, sterker nog, zo nu en dan was het zelfs bijzonder koud tijdens de lente. Het wisselvallige weer zorgde alleen wel voor veel klagende katten. Verkoudheidjes, hooikoorts. Zelfs de stoerste krijgers kwamen langs met een loopneusje om die ouwe Maze om kruiden te vragen. Pff, en zij noemde zichzelf dappere krijgers? Kopschuddend en in zichzelf brommend woelde de Maine Coon met haar grote voorpoot in de aarde. Als de wortels te pakken kon krijgen, zou de kans dat de kervel langer zou leven er dik in zitten. Ook zou ze niets kapot hoeven maken en zou ze dus niks van de handige stofjes kunnen verliezen. Terwijl Maze lekker bezig was, raakte een diepe, bittere geur haar neus. Mazeherb. Vers, jong. Sappig en zoet... Met een abrupte ruk trok de grote Med. Cat de kervel uit de bodem, en draaide zich toen direct om waarna ze met een geheven staart op de geur afstormde. Zoete Mazeherb, bittere Mazeherb. Deze was zo jong, zo sterk... Ze moest het hebben! Met ontblootte tanden en een gretige, krankzinnige blik in haar rode ogen stormde Maze richting een open plek tussen het broeierige gebladerte. Het was bijna van haar... bijna... Wacht eens even, was dat een soortgenoot?


[Firefly]</sup>

^{Woest slippend kwam het grote pluizige bakbeest tot stilstand. Een calico keek haar aan vanuit de struiken, en glimlachte met de woordjes: 'Het spijt me, Mazemind. Ik wou je niet storen.' Een beetje uit haar doen trok de grote Med.Cat haar snuit op. Hopelijk had dit Clangenootje niet gezien dat ze als een dolle kitten op de Mazeherb afgelopen was. 'Dat heb je jammer genoeg wel gedaan,' bromde Maze met één trillend oog. Ze zag de Mazeherb. Zoete Mazeherb, bittere Mazeherb.. Het almachtige, magische plantje bevond zich op een tak in een reusachtige oerwoudboom naast haar. De pluizige Maine Coon likte haar lippen af bij de geur van haar geliefde Mazeherb, en wandelde met haar staart in de lucht richting de bemoste boom. Voordat ze zich afzette in de lauwe derrie onder haar poten, schoot Maze's bloedrode blik nog even over haar schouder. 'Moet jij geen krijgerszaken doen..?' mauwde ze een beetje nors. 'Of kijk je liever toe hoe ik de machtige Mazeherb uit de boom haal? De geur zal je goed doen..' Haar zin eindigde in een krankzinnig lachje en een enge grijns. Mazeherb deed iedereen goed!}