New Life

Haar pootstappen klonken luid op de bodem. Afgezien van alle verschillende soorten vogels die luid floten. De schildpad poes liep behoedzaam door het bos van haar terrirorium. Of bos, eerder oerwoud of zo iets. Dat dit zoveel jaren geleden het territorium was van Thunderclan. Het was zo veranderd. Tenmisnte, dat had ze gehoord. Ze had het gehoord van de Ouderen, toen ze klein was. Die hadden het weer gehoord van de Oudere daarvoor, en die daarvoor...
 Het was anders. Ook al wist ze niet dat het anders was dan vroeger. Ze voelt het. Het is anders. Ze wist niet zo goed wat ze er nou precies van moest vinden. Ze was er nog niet echt aan gewend, ook al woonde ze hier al een tijdje.

Haar poten leiden haar door het territorium. Ze wist niet waar ze precies naar toe ging, of waarom. Opeens waren de bomen weg. Voor haar stond er een grote rots midden in een openplek. The Rock. Dit was de rots waar alle Clans elke Full Moon naartoe gingen in vrede. Zo was het al duizenden jaren. Ze vond het nog steeds een indrukkwekende plaats.
 De schildpad poes liep verder naar de grote rots. Ze hief haar kop op om de hele rots te kunnen zien. Een tinteling liep over haar ruggegraat.

Opeens hoorde ze iets achter zich. Ze draaide zich met een ruk om. Schichtig keek ze om haar heen. 'Wie is daar?' Vroeg de poes met een luide stem. 'Laat jezelf zien!'

Opeens stapte er een zwarte poes uit een struikje. Ze zag er zelfverzekerd uit, niet bang. Leafstar schrok enorm toen ze besefte dat dit Darkstar was, de Shadowclan Leader. Ze was altijd al bang voor haar geweest, ze wist nooit waarom. Maar ze straalde iets uit van... Duisternis of zo. Het was vreselijk. Snel probeerde Leaf de angst in haar ogen te vervangen door zelfverzekerdheid. Ze mocht zich niet laten kennen! Dat verdiende die Shadowclan Leader niet! Waarom moest de zwarte poes dan ook altijd háár hebben? Misschien omdat ze anders was. Ze droeg de titel Leader wel, maar die verdiende ze niet. Niet omdat ze slecht was, absoluut niet. Nee, ze was te zwak, te bang, te onzeker... Dat vond iedereen, zelf Leafstar zelf vond dat. Ze heeft nooit gesnapt hoe ze tot Deputy benoemd kon worden. En dat zal ik waarschijnlijk ook nooit snappen, dacht Leafstar somber.

De pikzwarte poes grijnsde zelfverzekerd toen ze een korte verandering van houding zag bij Leafstar. De calico probeerde had het proberen te verbergen, maar Darkstar had het gezien. De twijfel, de angst. Zwakte. Niet iets dat ze zelf niet bezat. Sterker nog, ze bezat het in grote hoeveelheden. Twijfel. Twijfel of ze het wel goed deed. Twijfel of ze het wel zou overleven. Hoe lang ze het nog uit zou houden. Het was een kwestie van tijd tot de andere Clans -of haar eigen Clan- zich tegen haar gingen keren. Ze zwiepte zichzelf met haar staart terug de gewone wereld in. ''Dus... Wat doet een vieze Thunderclanner als jij op dit mooie plekje?''

'Dus... Wat doet een vieze Thunderclanner als jij op dit mooie plekje?' Vroeg Darkstar. Leafstar verstijfde een beetje. Ze kreeg altijd beledigingen van Darkstar op haar afgevuurd, maar ze was nog steeds niet ''hard'' geworden ervan. Nog steeds kwamen de beledigingen van de zwarte poes hard aan. Altijd weer...
Ze merkte dat ze te lang stil was. Ze richtte haar hoofd op, proberend om stoer in de ogen van Darkstar te kijken, wat natuurlijk totaal mislukte. 'I-ik... E-ehm...' Nee, waarom moest ze nou stotteren? Nu gaf ze gewoon toe dat ze een vieze Thunderclanner was. Nee, dat was ze niet, maar dat maakte Darkstar ervan... Tenminste, ze hoopte dat ze geen vieze Thunderclanner was...

Darkstar schoot in de lach toen de calico haar stoer aan probeerde te kijken. Eerst verstijfde ze, toen was ze ook nog te lang stil. En dan probeerde ze zichzelf ook nog te redden door stoer te doen. Hopeloos. 'I-ik... E-ehm...' En dan ook nog stotteren. Waarom was deze poes ook al weer leader geworden? 'Komt er nog wat van?'

'Komt er nog wat van?' Vroeg Darkstar. Leafstar keek weer naar haar poten. Ze moest haarzelf niet zo laten beledigen. Ze moet een sterke, zelfverzekerde poes zijn! Die niet bang is, die gewoon durft om tegen andere in te gaan. Ze moest haarzelf gaan veranderen, en snel. Ze haalde diep adem en keek weer naar de zwarte poes voor haar. Haar ogen straalde zoveel mogelijk zelfverzekerdheid uit. Niet veel natuurlijk, maar er zat zeker zelfverzekerdheid in haar ogen. 'Ik was een wandeling aan het maken. Om tegelijkertijd nog wat te jagen,' antwoordde ze. Yes, geen gestotter! Haar stem klonk lang niet zelfverzekerd genoeg, maar zeker veel meer dan normaal. Ze was trots op haar zelf. Haar ogen straalde opluchting en een sprankje zelfverzekerdheid uit. Zo, dat moest die gemene Shadowclan Leader toch wel even op haar plek zetten, hoopte ze..

De kleinere poes keek naar haar poten en haalde diep adem. 'Ik was een wandeling aan het maken. Om tegelijkertijd nog wat te jagen,' Darkstar knipperde verbaasd met haar ogen. 'Goh... Als je aan het jagen was, waarom heb je dan nog niets?' De zwarte poes lachte, haar scherpe tanden ontblotend. 'Lekkere jager ben je dan. Als jij, de leader, als niets kan vangen, hoe moet de rest van de Clan dan jagen?' Ze grinnikte duister. Ze wist waar ze moest inspelen om de poes te pakken te krijgen. 'Het zou me bijna laten denken dat je niet voor je Clan kan zorgen...'

Helaas was het niet gelukt om indruk te maken op Darkstar. 'Goh...Als je aan het jagen was, waarom heb je dan nog niets?' Haar zelfverzekerdheid gleed weg uit haar ogen. 'Lekkere jager ben je dan. Als jij, de leader, als niets kan vangen, hoe moet de rest van de Clan dan jagen?' Dat trof Leafstar. Dat Darkstar haar beledigde, oké. Maar als ze haar Clan beledigde? Dat was nog erger. Ze keek de zwarte poes boos aan. 'Het zou me bijna laten denken dat je niet voor je Clan kan zorgen...' Nu keek de gevlekte poes weer naar beneden. Maar ze vermande zich en keek weer, met nog bozere ogen en gezicht, naar de Shadowclan Leader. 'I-ik jaag altijd als ik terug ga naar het kamp,' zei ze boos. Ze verbaasde zichzelf van haar boze stem. Dat ze die tegen Dark durfde te gebruiken... 'E-en w-waag het niet... O-om mijn clan te b-beledigen.' Ze stotterde, maar ze was boos. Ze hoopte dat haar boze stem en uitstraling indruk zal achterlaten. Nog nooit had ze Dark tegengesproken. Nog nooit was ze zó boos geweest dat ze die duistere, gemene poes durfde tegentespreken. Maar het was gelukt.

Als ze haar al niet aan het lachen had gemaakt, deed ze het nu al. 'I-ik jaag altijd als ik terug ga naar het kamp,' De Thunderclanner probeerde boos te spreken. Het lukte voor geen staartlengte. 'E-en w-waag het niet... O-om mijn clan te b-beledigen.' Darkstar zette een grijns op. 'Als ik het niet doe, zetten jullie jezelf wel voor schut...' Ze lachte hard. Het geluid deed een paar vogels opschrikken. 'En je kunt geen indruk achterlaten als je stottert, om dat even uit de wereld te helpen.'

Dayum, kort xD

De moed zonk haar in de poten toen ze de woorden van Darkstar hoorde. 'Als ik het niet doe, zetten jullie jezelf wel voor schut...' De zwarte poes lachte hard. Het was niet gelukt. Het was niet gelukt om indruk op haar te maken. Ze voelde zich de nuttelooste, bangste poes ter wereld. Ze keek naar de grond. 'En je kunt geen indruk achterlaten als je stottert, om dat even uit de wereld te helpen,' zei Dark nog. Nu voelde Leaf zich al helemaal stom. Het had allemaal geen zin meer. Niemand geloofde in haar. Niemand kon geloven dat ze Leader was. En zelf geloofde ze er al niet in, maar omdat iedereen het zegt... Het is hopeloos.. Ze is en blijft voor altijd een slechte Leader, die niet voor haar en haar Clan durft op te komen. Ze zette een paar kleine stapjes achteruit. Ze wilde weg hier, weg van de vreselijke, gemene poes!

Ze had geen idee wat er gebeurd was met de poes in het afgelopen kwartier, maar het was veel. Eerst was ze normaal, toen bang, toen normaal, daarna boos en nu was ze gekwetst. Wat Dark allemaal wel niet met haar kon doen. Ze merkte dat Leaf kleine stapjes achteruit begon te zetten. De zwarte poes grijnsde breder. Haar doel voor vandaag was gelukt.

Hoe kan iemand dat nou doen? Hoe kan iemand nou zó gemeen zijn... Verdrietig tilde ze haar hoofd op om in Darkstars ogen te kunnen kijken. Daarna draaide ze zich om en rende zo hard ze kon weer terug naar Thunderclan Territory. Tranen biggelde over haar wangen. Ze hoopte dat Dark ze niet gezien had. Maar ach, wat maakte het ook uit? Ze stond toch al bekend als het bange poesje, om er ook nog eens het over emotionele, huilende poesje bij te krijgen... Het maakte niet meer uit... Het zou nog een tijdje duren voor ze weer naar het kamp ging. Niemand mocht haar betraande gezicht zien. Ze rende zo hard ze kon door het territorium. Het maakte haar niet uit waar ze naartoe zou gaan, als ze maar weg was...

- Leafje is topic uit

Leafstar draaide zich om en rende weg, Dark zag nog net hoe een traan over haar wang biggelde. Bingo. Dit was precies wat ze wilde. Niet dat ze het leuk vond, maar het moest. Thunderclan moest verzwakt worden. En snel. Darkstar draaide zich om. Ze moest dit aan haar Deputy melden.