Well what do you think? ( Graytalon en Twistedheart)

Graytalon was niet blij toen hij terugkwam van de jacht. Hij merkte meteen dat er een beetje onrust was onder de Warriors. Er werd gepraat en hij hoorde al snel de naam Duststorm meerdere keren vallen. Graytalon zuchtte, niet weer haar zus! Hij moest altijd achter haar aan lopen en haar problemen oplossen. De grijze kater legde zijn prooi neer op de prooistapel en snelde naar de eerste de beste Warrior die hij tegen kwam en vroeg wat er was gebeurd. Hij sprak over dat Duststorm weer één of ander wedstrijdje had gedaan en had verloren, en uiteindelijk Flamescratch op de grond had geduwd. Oh nee! Hij snelde naar de Warriors den en zag daar Flamescratch met Foxstep praten, duidelijk niet tevreden.
Graytalon snelde naar het duo en verontschuldigde zich voor het gedrag van zijn zusje en beloofde dat hij met haar zou praten, zodat ook Duststorm haar excuses zou gaan aanbieden. Hij zag aan de blikken van de katten dat ze hem niet geloofde, maar hij zou het toch doen. Iemand moest toch manieren in de kop van zijn zusje stampen? Al probeerde de kater dat bijna zijn hele leven al...

Graytalon rende het kamp uit, de geur van zijn zusje op de voet volgend. Graytalon merkte al snel dat ze richting de beek ging en versnelde zijn pas nog meer. Hij trof zijn zusje aan op een rots en een oordelende blik stond op zijn gezicht. ‘Kan je dan nooit een keer normaal doen, Duststorm?’ brieste Graytalon. ‘Wanneer ga jij eens leren dat het leven geen één grote wedstrijd is!’

Graytalon merkte dat Duststorm ook nog eens zelfvoldaan was ook. Graytalon probeerde zijn eigen woede te temperen, hij kon niet tekeer gaan tegen zijn eigen zusje. Maar iemand moest toch echt een manieren in haar kop stampen. Ze was zo koppig! Kon ze niet gewoon een keertje zich verplaatsen in andere katten en ophouden alleen maar te denken aan zichzelf.
Duststorm leek hem ook nog eens uit te dagen, zeggen dat ze normaal was. Ze beaamde zelfs dat ze normaler was dan hij. Graytalon zette een strenge blik op zijn gezicht. ‘Je vind een clangenoot op de grond drukken normaal?’ vroeg de kater verbaast. ‘Je hoort je clangenoten te beschermen, niet hun ogen uit te krabben bij elk klein meningsverschil!’ sprak de kater op een ouderlijke toon tegen haar. Graytalon had echt sinds hun ouders overleden al geprobeerd Duststorm te leren respectvol en vriendelijk met haar clangenoten om te gaan, toch leek dat niet door haar dikke schedel heen te dringen.
Opeens begon de poes dat ze zou stoppen met het leven als een grote wedstrijd te nemen, als hij zou stoppen "pa's rol" zou stoppen over te nemen. Graytalon zuchtte en keek Duststorm met een gemixte blik aan, een van verdriet en frustratie. ‘Ik zou dat niet doen als jij je volwassen kon gedragen,’ sprak de kater kalm. ‘Ik probeer al een beetje op Twis te letten, maar volgens mij ben jíj degene die meer aandacht nodig hebt. Als je eens stopt je te gedragen als een kit!’
Duststorm kwam vrolijk op hem af rennen, als een kitten, alsof ze direct probeerde te demonstreren dat zijn woorden niets hielpen. Soms had hij het gevoel dat hij tegen een boom stond te praten, want het boeide haar toch eigenlijk niets. Het ging het ene oor in en het andere oor net zo hard weer uit. Ze sprak nog uit dat ze hem niet nodig had om haar problemen op te lossen, om vervolgens te zeggen dat ze ze niet had. ‘Ik ben je broer! Natuurlijk heb je me nodig,’ zei de grijze kater lichtelijk gekwetst. ‘En waarom denk je dat je nooit problemen hebt? Ik ruim je zooi altijd achter je aan op, omdat jij dat weigert te doen. Misschien moet ik eens ophouden en jij je eigen problemen eens laten oplossen,’ protesteerde Graytalon. Haar houding stond de kater niet aan, zo uitdagend. Alsof het een spelletje was, dat was het niet! Clangenoten en eenheid betekende alles om een sterke clan te zijn, er kon geen ruzie van binnenuit zijn. Niemand zou hatelijke gevoelens voor elkaar binnen de clan moeten voelen. Ze zei nog dat ze niet haar excuses ging aanbieden en daarna een poot tegen hem aanduwde. Ergens kon de kater er nog wel om lachen, dus zijn lippen krulden voorzichtig iets omhoog. ‘Je gaat dat mooi wel doen! Je hebt haar op de grond gedrukt. Je hoeft haar niet meteen gelijk te geven... Al hoorde ik van Foxstep dat je wel verkeerd zat...’ sprak de kater nu uitdagend, zijn ogen met enkele pretlichtjes opkijkend naar de poes. Hij kon ook nooit lang boos blijven op zijn zusje.

Hij zag dat zijn zusje meteen haar nekharen overeind vlogen bij zijn laatste opmerking. Hij moest een beetje lachen en gaf haar plagend een por. Ze sprak nog over dat hij haar gelijk moest geven en schudde toch zijn hoofd. ‘Ik weet niet meer wie ik moet geloven als jij er deel van bent. Maar serieus, je moet je verontschuldigen!’ Graytalon keek zijn zusje even enkele seconden indringend aan, maar het werd verbroken door een vreemd geluid dat door het moeras aan kwam stormen.
Graytalon hoorde Twistedheart zijn naam roepen en meteen schoot hij in een bezorgde houding. bomen die leven? Twistedheart had zeker weer een van zijn vreemde aanvallen gehad. Hij had dat wel vaker en niemand kon de dingen verklaren die hij zag, zelf geen Medicine Cat die hem kon helpen. Hij zocht zijn broertje tussen de bomen en wierp Duststorm een verwijtende blik toe toen de poes zich verontwaardigd voelde door alleen maar dat haar naam niet genoemd werd. Toen sprak ze de woorden. Hij ontmoette Twisted zijn angstige blik met de rust zelf liep naar zijn broertje toe en sloeg zijn pluizige staart om hem heen. ‘Ssst, stil maar,’ sprak de grijze kater kalm. Toen Duststorm zei dat de bomen inderdaad leven, kon hij haar wel vermoorden. Alsof dat Twis nu zou helpen! Meteen werd zijn broertje weer angstiger. ‘Twis, ze leven niet zoals wij leven. Ze praten niet en ze kunnen niet bewegen. Bomen leven op een andere manier, maar ze kunnen je niet pijn doen. Bomen staan vast in de grond en hebben water en warmte nodig om bladeren te groeien, en ademen dezelfde lucht als wij, maar écht leven als katten kunnen ze niet.’ Hij hoopte dat zijn broertje hem begreep. Je moest altijd heel duidelijk maken aan hem wat er aan de hand was. ‘Begrijp je dat? Ze doen niets kwaad,’ sprak hij geruststellend tegen zijn broertje. Hij wierp nog even een blik naar Duststorm dat ze niet nóg een domme opmerking moest maken.

Graytalons woorden leken zijn broertje een beetje te kalmeren, al dacht hij twijfel in zijn ogen te zien. Maar met zijn jongere broertje wist je het maar nooit. Hij had hem nooit helemaal begrepen, hij dacht dat hun ouders hem meer begrepen. Graytalon wilde hem zo graag helpen, overal waar hij kon, maar Duststorm was ook al zo'n pijn in zijn staart. Waarom konden hun ouders er niet gewoon zijn? Die wisten vast hoe ze Twistedheart het beste konden geruststellen.
Duststorm probeerde het nog beter te maken met stoere praat over dat zij wel de redder in nood zou spelen. Graytalon rolde zijn ogen, maar ging er verder niet op in. Je kon bijna geen rede in de kop van zijn zusje stampen. Vervolgens gaf Duststorm Twistedheart een por, waarna de kater auw mauwde. ‘Voorzichtig!’ waarschuwde de grijze kater zijn zusje.
Opeens kwam nadat Duststorm met Twistedheart had gepraat, haar lichaam naar hem toe en beukte ze hem aan de kant. Graytalon herstelde zich al snel en duwde met zijn schouder terug naar Duststorm. ‘Dit bedoel ik nou, Dust! Twis is bang, en vervolgens ga jij iedereen weer mooi heen en weer beuken. Je kan nooit iets serieus nemen,’ bromde Graytalon geïrriteerd naar zijn zusje. Zijn ogen gingen weer naar Twistedheart toe, een compleet kalme blik ontmoette hem. ‘Gaat het weer?’ vroeg hij bezorgd aan zijn broertje.

Graytalon keek Twistedheart even streng aan toen hij zei dat het niet gaf. Hij rolde zijn ogen en keek van hem naar zijn lichtbruine zusje. ‘Natuurlijk geeft het. Duststorm kan ontzettend lomp zijn,’ zei hij met een oordelende blik op zijn zusje werpend. Echt, waarom was zijn nest zo'n grote zooi. Soms wenste hij dat zijn broertje en zusje wat normaler konden zijn. Maar hij hield intens veel van zijn nestgenootjes en zou ook niet anders willen.
Toen hij vroeg of het weer ging zei Twistedheart van wel en hij was weer een beetje gerust gesteld. Maar natuurlijk moest Duststorm het weer verpesten door voor hem te gaan antwoorden. Hij rolde zijn ogen en luisterde naar zijn zusjes woorden. Hij wist ook wel dat ze Twistedheart beter wilde laten voelen, dus hij ging er maar niet verder op in. Opeens sprong zijn zusje op en hij fronste toen ze zich vol begon te stouwen met rode bessen. Juk. Echt, niemand in zijn familie was ook maar een beetje normaal. Soms had hij het gevoel dat hij de enige was die logisch kon nadenken en hij zuchtte diep.

OOC: Sorry deze post is een mess en jullie hebben er waarschijnlijk niets aan D:

'Natuurlijk geeft het. Duststorm kan ontzettend lomp zijn,' zei Graytalon toen Twisted het voor zijn zusje op nam. Twisted grinnikte zacht. Hij vond het wel grappig, die kleine ''gevechtjes'' tussen zijn broer en zus. 'Tuurlijk gaat het weer jij idioot,' zei Dust tegen Gray. 'Deze kater is van steen, niks kan hem aan, behalve ik natuurlijk,' zei ze. Twisted knikte. Hij wist dat dat niet helemaal waar was, dat hij van steen was, maar hij begreep wat zijn zusje bedoelde.
Opeens riep Duststorm 'Hell jeah!' en weg was ze. Later zag hij hoe zijn zusje rode besjes in haar bekje aan het proppen was. Hij keek haar met een scheef kopje aan. Hoorde dat wel? Hij keek zijn grote broer vragend aan net op het moment dat hij diep zuchtte. Hij kon het niet laten maar grinnikte door zijn broer. 'Hihihi, moeilijk hè?' vroeg hij op een plagerige toon. Zijn angst voor de levende bomen was nog niet helemaal weg maar het was al ver naar de achtergrond geschoven.