What are you looking at?! [shadowclan only]

Onderwerp: What are you looking at?! [shadowclan only] vr apr 22, 2016 10:36 pm

De krijger opende zijn ogen ,het was ochtend en de zon kwan nog net door het bladerdak heen . Hij stond langzaam op . Ze waren nu ongeveer 2 weken in dit kamp en hij was nog steeds niet gewend aan dit nest , die hij gemaakt hat van wat gedroogd gras . De krijgers den was gemaakt van gras en modder en vormde een warm hol . Langzaam trippelde de mooie spierwitte krijger de den uit . Vandaag zou hij op patrouille gaan met darkstar . De zwarte poes kende hij al zijn hele leven . Ze waren net broer en zus . Het was haar moeder die hem en zijn zusje had opgenomen als haar eigen na zijn moeders dood . Hij had zijn moeder nooit gekend alleen maar uit verhalen dan . Ze was gestorven bij zijn geboorte . en haar beste vriendin , die zelf ook kits had , Nam hem op . Het was de liefste poes die hij ooit gekend had , altijd bereid te helpen. En hij herrinerde nog maar al te goed de pijn die hij voelde bij haar dood . Hij liep naar de prooistapel . Er lag erg weinig op , ongeveer vijf muizen en een vis . Hij wist dat die vis gewoon aan de kant van het water was gevonden , maar toch pakte hij het . De vis smaakte raar , oud en droog . Plots vroeg hij zich af hoe echt lekkere vis smaakte . Niet uit het drasland ,Maar de groote dikke riverclan vissen . Hij had daar altijd al van gedroomd , krab , vis en meeuw of nog lekkerder visarend , al moest je uitkijken daarbij . Hij zuchte en begroef de botten . " sterrenclan verdomme!" Schreeuwde hij toen hij zijn perfekte poot tegen een steen aan botste . Hij had het rot ding niet eens gezien !. Plots hoorde hij gelach achter zich . Een kleine grijze kater keek hem grinnikend aan . Woestheid borrelde snel op " waar kijk jij nou weer naar muisbrein . Hoe durf je überhaupt deze geweldige kater aan te kijken ! , ik voer je vandaag nog aan de kraaien ! ." De kater keek geschrokken op en trippelde snel weg . Hoe durfde hij de geweldige krijger uit lachen ! . Gelukkig wist hij dat hij geweldig was , iedereen wist het !. Hij kan krijgers doden in een slag !.hij kon leaders laten beven van angst . Zijn ogen gleden over het kamp , het zag er rampzalig uit . Hier en daar zaten een paar magere krijgers te praten , kits piepend bij hun moeder van honger en apprentices die vochten om eten . Hij zuchtte dit was het , shadowclan . Het was niet perfect maar het was thuis . Hij liep richting een kit die alleen in een hoekje zat "Wat is er kleintje ?!" vroeg hij. Het bruine poesje keek op , haar ogen wijd open van schrik . Ze piepte van angst ""je hoeft niet bang te zijn hoor" suste hij het . Maar het poesje rende bang weg . "uggh waarom ben ik toch zo awesome !' Ik jaag unawesomen dingen gewoon weg !".hij zuchtte ergens diep van binnen wist hij dat het door zijn bloed rode ogen kwam . Het was altijd daar door , hij was er nu eenmaal mee geboren . Hwt was een last die niet weg zou gaan . Gelukkig was hij geweldig en een krachtig warrior!. Hij zag hoe een patrouille net het kamp verliet . Vandaag had hij geen patrouilles , tot zijn opluchting . Hij haatte het om naar die losers te moeten gaan en samen met hun de grensen te controleren. Hij lachten , nee , niet vandaag!.

Wrenpaw was enthousiast geweest om eindelijk haar apprentice naam te krijgen. Wrenpaw, dat klonk toch gewoon honderd keer beter dan Wrenkit? Ze had met een opgeheven hoofd rondgelopen, wachtend tot ze haar eerste training zou krijgen met haar eigen, nieuwe mentor. Maar ze hadden halsoverkop weer moeten verhuizen, waardoor er nog geen tijd was geweest om te trainen. Ze zuchtte, zelf als kit vond ze het al vermoeiend om als nomaden door hun eigen territorium te trekken, omdat de grond hun clan niet te lang op één plek kon houden. Maar deze keer bij het verhuizen mocht ze echt helpen met nieuwe nesten maken en zorgen dat de elders het droogste plekje kregen. Veel bescherming had het kamp niet, ze konden simpelweg niet elke maan weer een nieuwe muur om hun kamp heen bouwen. Maar Wrenpaw was eraan gewend, ze wist niet beter.
Opeens hoorde ze gevloek door het kamp heen. Stormheart, alweer. De kater kon niets anders dan mopperen en door het kamp paraderen alsof hij de allerbeste van de wereld was. Het was werkelijk gewoon vermoeiend om aan te zien. Ze zag dat de witte kater een andere kater uitschelden. Wrenpaw rolde haar ogen en probeerde een uitweg te vinden van dit schouwspel. Ze zag rende naar de dichtstbijzijnde boom en klom omhoog en ging op de onderste tak stevig zitten. Stormheart had zich inmiddels ontdaan van de kater. Ze grinnikte een beetje, die arme kater wist ook niet wat hem overkwam.
Wrenpaw zag nu dat de kater naar een kit liep. Oh nee, dit zou waarschijnlijk ook niet goed aflopen. Ze kon niet precies horen wat hij zei, maar al snel rende de kit piepend weg. Erg tactvol was die kater ook niet. Ze grinnikte opnieuw. Haar ogen twinkelden een beetje ondeugend, ze hoopte niet dat de kater haar had gehoord. Want dan was zij de volgende die hij zou gaan uitschelden.

Een jonge poes grinnikte , waarschijnlijk een apprentice. De kater herkende wrenpaw , hij had haar ceremonie bekeken . Hij was vrij onder de indruk geweest dat de kit het overleefde , iets wat niet vaak gebeurde.Nog half geschokt van de kits reactie stapte hij naar haar toe "Wat lach jij nou weer?"Bromde hij. Hij kende het poesje amper , maar zelfs hij wist dat het laag was om haar pijn te doen . De zon kwam nu verder door het bladerdak en zijn witte vacht reflecteerde het warme licht. "Moet jij geen elders verzorgen ofzo?"vroeg hij scherp . Hij grinnikte wat waren zijn grappen toch geweldig"Ik weet zeker dat ze het nodig hebben , ik zag ze namelijk vergaan van de honger . En jij staat hier een beetje niks te doen!". Hij keek het poesje dreigend aan , al was dat altijd zo door zijn rode ogen . Hij had z'n ogen altijd al gehaat , zijn slechte zicht maakte het er ookniet beter op . Maar het was nu eenmaal zo . Vroeger zou hij iedere nacht starclan vrsgen wat hij cout had gedaan , waar hij het aan verdiend had. Maar nu , hij had jaren geleden al geaccepteerd dat starclan niet bestond . Dood was dood , je sluit je ogen en dat was het . Niks anders , geen darkforrest geen starclan niks. Hij probeerde zich weer te focussen op de apprentice ..

wrenpaw

there is always a wild side to an innocent face

Daar was het al. De bromstem van de kater praatte nu tegen haar. Oeps. ‘Mousedung,’ vloekte ze zachtjes en ze richtte haar amberkleurige ogen naar beneden op de witte kater. Het puntje van haar staart wiegde langzaam heen en weer zodra er meer woorden uit de bek van Stormheart kwamen.
Elders verzorgen, pfft. Die kater had ook geen idee wie iedereen in de clan was en wat iedereen de hele dag deed. Zij deed niets anders dan de hele dag naar de roddels van de elders luisteren als ze weer eens hadden geklaagd dat hun nest te vochtig was voor hun oude botten. Ze deed niets anders dan voor de elders heen en weer rennen, alsof ze hun persoonlijke slaafje was.
‘Wat denk je dat ik de hele dag aan het doen ben? Ik heb nog geen mentor, muisbrein. Ik kán niks anders doen!’ zei ze grijze poes brutaal. Hier, hoger dan de kater en buiten het bereik van zijn klauwen durfde ze haar bek wel open te trekken. ‘Mag een arme apprentice niet even pauze?’ Ze trok een gemaakt zielig gezichtje. Het duurde niet lang voordat haar gezicht uit de plooi ging en ze moest lachen om haar eigen, waarschijnlijk stom uitziende, hoofd.

De kater luisterde niet bepaald geduldig naar wat de poes te zeggen had . Hij lachtte , hij kon dan wel niet goed zien maar dat gezicht , daar hoefde hij geen moeite voor te doen . Hij keek even het kamp rond "Geen mentor hé?".hij keek de leerling sneaky aan "ik kan je wel wat awesome vechtmoves leren als je wilt . Natuurlijk hebben ze minder effect bij jou . Je hebt de natuurlijke awesomeness niet . Maar ik kan het proberen?!"

Ugg kort srry

wrenpaw

there is always a wild side to an innocent face

De witte kater begon ook te lachen en ze keek hem met een grote grijns op haar gezicht aan. Opeens begon hij over haar mentorschap, dat ze geen mentor had. Ze lichtte op, haar oortjes omhoog en luisterde aandachtig. Hij, als haar mentor? Nou ja, beter iets dan niets. Ze sprong de tak af en landde klunzig op haar pootjes op de grond. Ze herstelde haar stand en keek de kater nieuwsgierig aan. ‘Serieus, zou je mijn mentor willen zijn?’ Het enthousiasme straalde van haar af. ‘Mag dat zomaar, moet Darkstar het niet weten?’

Het poesje begon te lachen . "tuurlijk ik doe wat ik wil!"hij keek de poes strak aan . Hij herinnerde het zich goed , niemand wou zijn mentor zijn toen hij jonger was , hij wist hoe het voelde om geen mentor te hebben . En bovendien alle ander krijgers konden er niks van . Hij , de awesome warrior zal deze taak op zich nemen! ."misschien word je iets awesomer !, Natuurlijk minder dan mij . Maar ik kan het proberen."plots schoot hem iets te binnen , hij kon niet jagen!.zijn ogen gleden het kamp door"goed , ik word je mentor!"sprak hij zelfverzekerd , proberend zijn ego groot te houden. Nooit zou hij toegeven dat hij niet kon jagen door zijn slechtziendheid!."Les één!.sta rechtop en zelfverzekerd . Ik noem dit de awesome houding. Daarmee maak je indruk op de vijand!".Hij stond op en ging pal rechtop staan "Zie je?"zijn blik schoot weer naar de poes "Natuurlijk ben ik al awesome , maar jij kunt op zijn minst acteren dat je het bent !"Hij glimlachte . Nooit zal hij een leerling hetzelfde toe wensen wat hij had meegemaakt nooit . Zelfs niet als ze irritant waren.

wrenpaw

there is always a wild side to an innocent face

Stormheart beaamde dat hij deed waar hij zin in had. Wat een instelling. Dat hij overal maar mee weg kwam. Als zíj deed waar ze zin in had, zou elke warrior haar uitkafferen. Stormheart was wel helemaal vol van zichzelf. Hij kon die blijven zeggen hoe geweldig hij wel niet was en dat zij nooit zo geweldig zou worden als hij. Ze rolde haar ogen. ‘Pfft,’ bromde ze even. Maar het duurde niet lang, want de witte kater wilde wel haar mentor worden. Een vrolijke lach kwam op haar gezicht. Nice!
Stormheart nam zijn nieuwe taak serieus want de training begon ook eigenlijk direct. Rechtop staan? Zelfverzekerd? Welke vijand? Hij deed het nog eens voor en ze nam maar aan dat elke warrior dat deed. Al was Stromheart niet zoals de standaard warrior. Zonder de vragen te stellen deed ze wat hij van haar vroeg. Ze maakte zich zo groot mogelijk door haar kin omhoog te doen en haar borst naar voren. Ze moest acteren dat ze "awesome" was? Nou ja, vanzelfsprekend. Ze strekte zich nog meer omhoog op haar poten en kreeg een serieuze blik op haar gezicht. ‘Zo goed?’ vroeg ze maar aan de witte kater.

De kater keek het poesje strak aan en bekeek haar houding van top tot teen . Een glimlach verscheen op zijn gezicht"Perfect!" . Wat was dit gevoel in zijn borst ?. Dus zo voelde het om trots te zijn . "Al kun je werk aan je staart houding het moet wat rechter . Dan is het geweldig!". Zijn blik viel op de bijna legen prooistapel , bestaande uit twee ratten. "Heb je al gegeten?"..

wrenpaw

there is always a wild side to an innocent face

Stormheart kreeg een lach op zijn gezicht. Wow, ze had nooit verwacht om een oprechte glimlach te zien bij hém. Trots keek ze de kater aan die haar prijsde. Alleen gaf hij haar nog wat kritiek op haar staart. Ze keek achterom en stak haar staart zo strak mogelijk achteruit. ‘Beter?’ vroeg ze aan de witte kater.
Opeens vroeg de kater of ze al had gegeten. Wrenpaw schudde haar hoofd. ‘Nee, nog niet,’ zei ze. Ze at al sowieso weinig van de prooistapel. Ze jaagde niet voor de clan, dus waarom zou zij mogen eten. Ze wachtte echt totdat iedereen zijn deel had gehad en als er dan nog wat over was at ze een beetje. Ze richtte haar amberkleurige ogen op de kater en keek hem vragend aan.

Stormheart keek de poes verrast aan . Hoe kon ze nog niet gegeten hebben?.Snel trippelde hij naar de prooistapel , koos de beste rat uit en trippelde naar zijn apprentice ."Hier"zei hij zij blik koud ."Je moet wel wat eten . Anders overleef je het echt niet kleintje". zijn blik viel op de laatste rat die werd gepakt door een oudste.

Srry kort moet zo weg

Stormheart leek verrast dat ze nog niet had gegeten. Ze schudde zijn hoofd toen hij wegliep naar de prooistapel. ‘Er zijn katten die het meer nodig hebben dan ik,’ mompelde ze zacht in zichzelf. Het duurde niet lang tot Stormheart terugkwam met een redelijk vette rat.
Ze keek op naar haar mentor die beaamde dat ze moest eten om te overleven. ‘Als jij het zegt...’ sprak de apprentice zachtjes en boog voorover om de rat in een paar snelle happen weg te werken. Ze had nu pas door hoeveel honger ze eigenlijk niet had. Ze likte haar lippen af en keek Stormheart recht in zijn rode ogen aan. ‘Oké, wanneer begint training?’ vroeg ze toen enthousiast aan de kater.

Blij dat zijn apprentice wat gegeten had liep hij wat naar achter "Nu!"schreeuwde hij "Ik ga je mijn vecht skills leren !" Hij grijnsde vals . "Bij vechten gaat het om strategie , hoe sneller je een strategie bedenkt hoe beter !" Hij zakte door zijn poten "haal mij maar neer !" hij keek de poes strak aan en zette zich schrap voor de aanval

En net zo plotseling als Stormheart zichzelf als mentor had aangewezen, begon de training. Wat, nu, in het kamp? De jonge apprentice keek om zich heen en haar ogen werden weer naar Stormheart getrokken toen hij verder ging praten. Hij legde uit dat je snel een strategie moest bepalen, wilde je leren vechten. Ergens ging een belletje in Wrenpaws brein rinkelen. Begonnen ze direct met vechten, niet met jagen of het territorium of... wat deed een andere mentor gebruikelijk?
Maar heel lang had Wrenpaw niet om na te denken of Stormheart schreeuwde zijn eerste commando. Haal hem neer? Ja, hoe dan? Hij had niets uitgelegd, enkel dat je snel een strategie moest bedenken. Oké, snel aanvallen dus, zo dat hij het niét verwachtte. En hoe haal je iemand neer, zijn poten onder hem weg slaan. Als ze iets van kittengevechten had geleerd was dat als iemand zijn balans kwijtraakte, hij omviel. En je kan je balans niet goed bewaren op drie poten.
De poes stormde zonder verder na te denken op de voorpoten van Stormheart af en probeerde die met haar schouder onder hem vandaan te halen.

Het duurde wel uren voordat de poes een beweging maakte . Als een kip zonder kop rende de apprentice zijn kant op duwde met haar kleine schouders zijn poten onder zijn lichaam te duwen . De kater zetten zijn nagels in de harde aarde en had zijn evenwicht al snel terug gevonden . Hij lachte , ze had dus niks geleerd hè . Nou ja dit was haar eerste echte training dus hij zag het door de vingers ."Zoek zwakke plekken , al is dat erg moeilijk bij een kater zo awesome als ik !.Zie je mijn schouders?.Ze zijn gespierd wat betekent vkrachtige poten !" Hij lachtte nog eens "Kijk is goed was zou mijn zwakke plek kunnen zijn ?!"..