What are you looking at?! [shadowclan only]

Ja, dat werkte dus niet. Het was alsof Wrenpaw tegen een grote rots aan rende, want er kwam geen beweging in het grote lichaam van de kater. Hij lachte haar uit! Verontwaardigd keek ze haar mentor aan. Hoe moest zij nou iets weten als ze nog nooit wat geleerd had en hij nog nooit iets had uitgelegd.
Hij legde uit dat ze zwakke plekken moest zoeken. Zijn schouders en poten waren dus sterk. Ze scande het lichaam van de witte kater en hij vroeg wat een zwakke plek van hem kon zijn. Ze kantelde haar kop. Hij was een hartstikke sterke Warrior, hoe kon hij nou een zwakke plek hebben. En al helemaal om hem uit evenwicht te krijgen?
Plotseling had ze een ingeving. Je gezicht kon je onmogelijk trainen. Ze kantelde haar kop en keek de kater strak aan. ‘Je ogen?’ gokte ze.

Verontwaardigt staarde hij zijn nieuwe apprentice ,hoe wist zij?. Zijn wazige blik richtte hij nu op zijn poten , zijn zicht was zijn zwakste punt , natuurlijk kon hij extreem goed horen en hoorde hij een kikker van meters afstand horen terwijl andere dat niet konden . "Inderdaad.." was het enige wat hij uit kon brengen zijn blik gevestigd op de koude grond . Hij zuchtte , keek op en staarde het jonge poesje een tijdje aan "Goed...goed gedaan". Hij wist dat niemand wist van zijn slechtziendheid, behalve darkstar dan . Maar toch voelde hij zich betrapt, hij glimlachte pijnlijk ....

Stormheart zei dat ze het juist had. Hij was er niet zo blij mee, zo te zien. Haha, had ze hem lekker. Hij was niet perfect. ‘Echt, serieus?’ zei ze blij. Ze had goed gegokt. Ze zou hem pakken, recht in zijn ogen klauwen. Want dat was zijn zwakke punt, toch?
De kater leek echter een beetje beduusd, zo had ze de arrogante kwal nog nooit gezien. Ze kantelde haar hoofd en keek haar mentor aan. ‘Heb ik iets verkeerd gedaan?’ vroeg ze voorzichtig.

OOC: Sorry suuuper kort.

]

Hij lachte , iets verkeerd gedaan ? . Hij keek zijn apprentice hard aan "Nee" snauwde hij kort af terwijl hij zich omdraaien . Hij wauw het haar vertellen , maar kon hij haar vertrouwen ? . Hij keek om ,naar het bruine poesje , ging zitten en seinde met zijn staart das ze naar hem moest zitten "Ik ga je iets vertellen en je moet mij beloven dat je het geheim houd oke ?"

mijne is ook kort Wink

Opeens keerde de kater haar de rug toe, nadat hij had gezegd dat ze het juist goed had gedaan. Verbaasd keek Wrenpaw hem aan en zette geschrokken een pasje naar achteren. Waarom schreeuwde zijn lichaamstaal dan dat ze het niet goed had gedaan, dat hij boos was. Verward door gemixte singalen, keek Wrenpaw naar de grond.
Plotseling zag ze weer beweging in haar ooghoeken en Stormheart seinde haar dichterbij. Voorzichtig ging ze naast haar mentor zitten en luisterde verrast naar zijn woorden. Een geheim? Niemand mocht het weten. Spannend! Haar eerste echte missie! 'Natuurlijk ga ik het geheim houden!' sprak de poes zelfverzekerd, terwijl ze nog helemaal niet wist wat het antwoord was. Gierend van nieuwsgierigheid keek Wrenpaw hem aan.

Stormheart zuchtte waar was hij mee bezig ?!. Waarom zou hij het vertellen aan een onzel apprenticeje . Ergens voelde hij zijn vertrouwen in het poesje groeien , nee hij zou niet dezelfde fouten maken die zijn mentor maakte , hij zou de beste mentor ooit worden , wat vrij makelijk moest zijn door zijn awesomeness . Zijn blik viel op zijn apprentice hij knikte . "Ik...ik ben ziek zoals je al wist wat betekend dat mijn rood zijn . Maar het betekend ook dat ik slechtziend ben ." Waar was hij mee bezig , waarom vertelde hij dit nou ?!. Hij zuchtte weer "Ik zal je daarom niet kunnen leren jagen , daarvoor moet ik denk ik iemand anders zoeken ..."

(Aangezien albanisme een mensen term is leek het me logisch dat woud katten niet begrepen wat er mis was en het dus maar een ziekte noemen )

Wrenpaw was nog nooit zo nieuwsgierig geweest, ze zat bijna te trillen van spanning. Oh kom op, zeg het nou! Haar gouden ogen keken de kater vol afwachtig aan. Hij knikte en toen begin hij eindelijk met praten.
Slechtziend? Was dat het geheim? Ergens was ze een beetje teleurgesteld, ze had iets veel spannender verwacht. Maar, beloofd was beloofd, ze zou het geheim houden. Ergens snapte ze wel dat Stormheart het niet aan de hele clan wilde vertellen. Hij wilde niet zwak lijken natuurlijk. Maar hij was een van de beste vechters in heel de clan, hij leek er blijkbaar geen last van te hebben. Alleen dat hij haar niet kon leren jagen.
'Ik zal niets zeggen!' zei de poes nogmaals. 'Maar je merkt niets van dat je slechtziend bent. Je beweegt door het moeras zoals iedereen, en je bent de beste vechter! Ik wil liever twee mentors dan één en jou niet als mentor hebben,' zei de apprentice blij tegen háár mentor.

Gevleid door de lieve woorden van de apprentice keek hij voor zich uit . Tuurlijk wist hij al dat hij geweldig was , maar hij had altijd al willen kunnen jagen . Er verscheen een vriendelijke glimlach op zijn gezicht . Velen vonden hem een monster , vooral andere clans . Maar ergens klopte dat niet , ja hij was narcistisch maar hij heeft altijd al een zwak gehad voor kits en elders uit welke clan dan ook. Hij had ze vaak geholpen , gejaagd voor ze ook al kon hij het niet , zichzelf uithongeren voor ze alleen maar om blikken vol afschuw van andere clans te krijgen . Soms haatte hij zichzelf , dan zat hij alleen in het moeras zich af te vragen wat er gebeurd zou zijn als hij nooit geboren zou zijn . Dan zouden zijn zusje en ouders nog leven , zouden veel katten nog leven . Hij lachtte , hij was awesome wat moest zijn clan zonder hem ?!. Hij vocht als een tijger , was gevreesd en geliefd hij was gewoon awesome! . Zijn blik viel weer op de voor hem onscherpe vorm van een apprentice "Tuurlijk wil je dat!" Grapte hij . Zijn blik verzachten voor het eerst in manen . Er was iets met deze apprentice , ze leek op zijn zusje . Het zusje die hij niet kon redden uit de klauwen van riverclan . Maar nu , nee , hij zal dat biet weer laten gebeuren!. "Ik zal de beste jager van de clan voor je vinden !" Verzekerde hij haar ...

Waarschijnlijk had Wrenpaw de kater opgevrolijkt, want zijn arrogante zelf kwam weer terug. Wrenpaw glimlachte en spinde vrolijk. Stormheart zei dat hij de beste jager voor haar zou vinden en haar staart zwaaide vrolijk heen en weer. ‘Dat zou ik maar beter doen. Ik neem alleen genoegen met het beste,’ grapte ze en ze zwaaide één van haar voorpoten speels naar de oren van de kater. Vervolgens sprong ze weer op en ging recht voor de kater staan met haar staart recht omhoog, een beetje door haar poten gezakt en een uitdagende blik vlamde in haar ogen. ‘Waar waren we gebleven met onze vechttraining?’ Haar mondhoeken trokken omhoog naar een speelde grijns en ze was klaar om hem weer aan te vallen.

Stormheart was blij met deze houding , de poes was duidelijk energiek en had er veel zin in . Hij knikte "Inderdaad , terug naar de training dus we hebben de awesome poses al door genomen nu is het tijd voor de kickass amazing super awesome vechttechnieken !". Hij stond snel op en leunde voorover , boorde zijn klauwe in de zachte aarde en zwiepte zijn staart dreigend naar het poesje "Dit noem ik de uitdagende pozen , lach gemeen en zwiep je staart zo heen en weer " hij grinikkte vals . Nu sprong hij en lande keurig op zijn poten . "Probeer maar !"

srry best kort volgende keer word langer !

Wrenpaw lachte toen hij zijn eigen vechttechnieken "kickass amazing super awesome" noemde. Haar goudkleurige ogen twinkelden van plezier. Hij boog voorover en zwiepte zijn staart gevaarlijk heen en weer. Hij daagde haar uit hetzelfde te doen. Wrenpaw boog voorover, trok een scheve, uitdagende grijns op haar gezicht en zwaaide haar staart heen en weer. Daarbij liet ze haar haren overeind staan en haar staart werd twee keer zo groot. Ze blies gevaarlijk en keek Stormheart uitdagend aan. ‘Ik ga je pakken, jij Thunderclan mormel!’ gromde ze. Wrenpaw schreeuwde een oorlogskreet en sprong omhoog met haar poten voor haar uit gestrekt en probeerde bovenop Stormheart te vallen.

OOC: Sorry, kort (':

Een luide oorlogs kreet klonk door het kamp , het poesje vloog al door de lucht voordat Stormheart de kans had haar te zien . Klauwen boorde zich in zijn rug , een normalen krijger zou nu opgeven en zijn apprentice laten winnen maar zo was stormheart niet . Snel rolde hij op zijn rug de apprentice plettend "Wat zei je ik hoorde je niet mijn awesomeness zat in de weg !" grapte hij . Hij rolde weer terug op zijn buik en schudden de apprentice van zich af "Goed gedaan een unawesome warrior zou dat niet hebben kunnen winnen !" sprak hij trots . Hij hijgde vermoeid , het poesje was sterker dan verwacht ! . "En eerlijk gezegd zag ik die ook niet aankomen !" hij stond op en rekte zich uit . Bloed droop uit een diepe wond in zijn rechter schouder , starclan wat was ze sneaky !.

Euforie vulde Wrenpaws lichaam toen ze haar klauwen in Stormhearts witte vacht wist te zetten. Een moment zat ze stevig op zijn rug, en ze wilde net hem de volgende lading aan slagen over zijn oren geven, maar de stevigheid was plotseling onder haar poten verdwenen toen Stormheart zichzelf op zijn rug rolde. De lucht werd uit haar longen geslagen toen Stormhearts zware lichaam op haar viel. Gelukkig rolde hij al snel van haar af en snakkend naar adem kwam Wrenpaw overeind. Lachend keek ze haar mentor aan en likte een paar keer over haar borst heen om haar vacht weer op orde te krijgen. Stormheart beaamde dat een zwakkere warrior haar aanval niet had kunnen winnen. Trots hief ze haar kopje en keek de Warrior recht in zijn ogen aan. Toen hij ook nog zei dat hij het niet aan had zien komen, barstte ze bijna van triomf. In haar éérste les had ze hem weten te pakken. Ze zou vanaf nu alleen nog maar beter worden. ‘Met jouw hulp, wordt ik de beste Warrior van heel Shadowclan,’ zei ze trots, deze woorden menend. Hoewel ze ook nog moe was van de heftige training, wilde ze eigenlijk nog lang niet stoppen. Niemand zou vanaf deze dag ooit van haar kunnen winnen.

Hij snorde vriendelijk, de woorden van de apprentice waren diep door zijn awesomeness shell heen geboord en het ontroerde hem bijna. Hij stond op het was nog geen tijd om te stoppen al kon hij zien dat het poesje moe was. "Dat word je zeker!" hij liep richting het midden van het kamp , deze oefening verijsde veel meer ruimte en tijd "De reden waarom ik zo geweldig ben in vechten is omdat ik mijn ogen amper gebruik. Doe je ogen dicht en luister goed en zeg me welke kant ik in loop!" hij zette expres extra luide stappen. Hij hoopte maar dat het hielp, nou ja je kon zijn awesoness aan voelen natuurlijk. Hoopvol wachten hij op antwoord....

Zo cute!!!!

Wrenpaw voelde zich gelukkig toen Stormheart zei dat ze inderdaad de allerbeste zou worden. Vrolijk gespin was dan ook het resultaat. Niemand was een betere mentor voor haar dan Stormheart. Misschien was hij een beetje vreemd, maar ze wist zeker dat hij onder zijn laag gemeenheid en arrogantie een grote bal dons was.
Opeens bewoog Stormheart zich naar het midden van het kamp. Nieuwsgierig trippelde Wrenpaw achter hem aan. Hij legde al snel uit wat de bedoeling was en dat ze zonder haar ogen ook moest leren te vechten. Ze knikte. Dat kon ze wel. Ze had haar ogen helemaal niet nodig. Gehoorzaam deed ze haar ogen dicht en luisterde naar het geluid van voetstappen. Eigenlijk meteen toen Stormheart bewoog hoorde ze zijn poten op de grond stampen. Ze glimlachte en sprong meteen naar het geluid toe, hopend dat ze ook met haar ogen dicht Stormheart onderuit zou krijgen.

» ShadowClan Leden
» ShadowClan Aanmeldtopic
» Wow i didn't expect you here! (Open voor shadowclan)