Under the starry skies

Onderwerp: Under the starry skies vr apr 21, 2017 1:41 pm

Een zwarte slanke kat sloop door het lage struikgewas. Anders dan waar hij was opgegroeid, waar vegetatie in overvloed was, dichter dan hier. Ja, in ThunderClans oerwoud moest je bijzonder kundig zijn om te jagen zonder het struikgewas te verstoren. Hier, waar hij nu leefde, was het anders. Het struikgewas was minder dicht, lager en dorrer. Maar dat bracht ook weer nadelen. Hij kon makkelijker worden gezien door de prooi.
Maar Crowcry had zich aangepast aan zijn nieuwe territorium. Hij jaagde alleen nog 's nachts, wanneer zijn vacht opging in de schaduwen. Hij wachtte elke nacht tot Fernpaw in slaap was gevallen, voordat hij hun grot uitloop en prooi voor de dag ving. Hij zorgde nu niet meer alleen voor zichzelf, maar ook voor Fernpaw, die zelf niet meer kon jagen. Crowcry sloot zijn ogen bij de gedachte. Het stond nog vers in zijn herinneringen toen de jonge poes bij hem kwam, verminkt. Door Leafstar. De zwarte kater gromde bij de gedachte. Die poes verpeste alles.
Het duurde niet lang voordat Crowcry twee muizen en een konijn had gevangen. Het konijn kwam vast van WindClan territorium. Hij was immers niet ver van de grenzen meer. Pfft. Hij kon nog wel herinneren dat hij loyaal patrouilleerde, dag in dag uit, om grenzen te beschermen tegen vijanden. Maar altijd zonder te realiseren dat de grootste vijand altijd al binnen de grenzen zat.
Crowcry groef zijn prooi weer op en wilde teruggaan naar de grot. Om hun prooi daar te bewaren en naast Fernpaw op te krullen. Maar iets was anders deze nacht, wat hem afleidde. Hij hoorde zacht geritsel in de struiken en rook vaag een geur die hij nog niet kon plaatsen. De zwarte kater klemde zijn kaken nog steviger om zijn prooi en zijn nekharen kwamen langzaam overeind. Wie probeerde hem te besluipen?

Onderwerp: Re: Under the starry skies vr apr 21, 2017 2:03 pm

Ze had hem weg horen stappen, midden in de nacht. Voor een tijdje had ze liggen rollen in haar nest, zich afvragend waar de kater heen was gegaan. Maar al gouw was ze te nieuwsgierig en hinkte ze het hol uit, de nacht in. Ze voelde de warme windvlaag die het thunderclan gebied door was gegaan en genoot er even van het weer weer plaats maakte voor de normale koude nachten die zij nu hadden. Nou ja..koud? voor een thuncerclanner wel, al zou een riverclanner of een shadowclanner er niet veel last van hebben. De koudere clans zouden juist dood gaan van de warmte!. Maar...zij was thunderclan en riverclan....maakte haar dat dan bijzonder? ze was de beste klimmer van de clan....was... even stond het poesje stil en zuchtte. Positief blijven, dacht het poesje, toen ze verder hinkte. Ze volgde de rogue geur die de twee inmiddels bijna geheel aan hadden genomen. Eindelijk kwam de kater in haar zichtveld en bleef ze een tijdje naar hem kijken. Hij was zo'n goede jager! zou hij dat haar ooit kunnen leren? Fernpaw was altijd in de bomen te vinden, waar ze ook jaagde, springend van tak naar tak, maar nu kon dat niet meer. Zou de kater haar ooit weer kunnen trainen? zou ze ooit nog kunnen lopen en rennen?. Plots merkte ze dat de kater haar had opgemerkt en ze zuchtte toen ze langzaam de bosjes uitkwam gehinkt, een schuldige blik in haar groene oogjes "Oh hallo crow..ehm..crowcry" mauwde ze proberend te glimlachen en onschuldig te doen..."Ik was mijn sluipen aan het oefenen" loog het poesje

Onderwerp: Re: Under the starry skies di mei 02, 2017 7:18 pm

Crowcry ontspande meteen toen het kleine poesje zag. ‘Fernpaw?’ sprak hij verbaasd, waarna hij een strenge blik op zijn gezicht kreeg. ‘Moet jij niet slapen? Wat doe je hier?’ vroeg hij terwijl hij naar het jonge poesje liep en aan haar vacht snuffelde om zeker ervan te zijn dat ze ongedeerd was. Crowcry luisterde hoe ze zei dat ze haar sluipen aan het oefenen was geweest. Crowcry kantelde zijn kop en keek het jonge poesje aan. Hoewel hij zeker onder de indruk was dat hij haar pas zo laat had opgemerkt, wilde hij dit niet perse aanmoedigen. Niet in haar eentje. Als ze 's nachts mee wilde had ze het alleen maar moeten zeggen. ‘Oh Fernpaw, je weet toch dat je niet alleen 's nachts erop uit moet? Straks gebeurd er iets en dan...’ Crowcry klapte zijn kaken op elkaar. Er waren allemaal doemscenario's die in zijn hoofd opkwamen. Hij vond het al moeilijk om haar alleen op stap te laten gaan overdag. Ze kon niet vluchten met die poot en als hij er niet was om haar te helpen. Hij wilde niet nog iemand zo kwijtraken. Maar hij wist dat hij niet 24/7 bij haar kon zijn. Ze moest ook zelf ontdekken. Crowcry schudde zijn kop en duwde tegen de schouder van het poesje. ‘Kom op, we gaan nu weer terug. Ik heb genoeg prooi en morgen kan ik je wel helpen met sluipen,’ sprak hij terwijl hij alweer zijn prooi bij elkaar zocht en een muis naar Fernpaw wierp om te dragen.