I only got myself to blame

Een gebroken hart was alles wat de jonge deputy nog in zich had. Het was net alsof zijn ziel al naar StarClan was vertrokken, en er slechts nog een leeg omhulsel van vlees en bloed wat ooit Whirlpool was over de wadden dwaalde, op zoek om weer samen gebracht te worden met zijn ziel. Whirlpool had erover nagedacht, om gewoon op te geven. Op de grond blijven leek alleen maar pijn en onheil op zijn pad te liggen. Hij zou er ook een einde aan kunnen maken en op kunnen stijgen naar Silverpelt. Maar daar had hij het lef niet voor. Stiekem was hij bang voor de dood, nog angstiger dan het onontkoombare onheil dat in zijn toekomst lag. Whirlpool kon dat nog wel ophappen, hij voelde nu toch niets meer. Hij was niets.
Whirlpool zat in hetzelfde dal als toen hij zijn partner dood had gevonden, met zijn ongeboren kittens nog in haar buik. Toen verbitterde hij ook, maar toen had hij het licht gevonden in Leopardwing. Zijn hart was weer opgebloeid, zijn ogen gloeiden weer en zijn lichaam leek weer zin te hebben. Maar dat was nu ook van hem afgenomen. Door Darkstar, door Wolfstar, door iedereen. Het was iedereens schuld, maar nog het meeste de zijne. Hij had het nooit zover moeten laten komen. Hij had voorzichtiger moeten zijn. Dappleheart had er ook nooit achter mogen komen. Alles ging gewoon verkeerd. Gunde niemand hem dan een beetje geluk? Nee. Whirlpool was weer alleen. Alleen mocht hij het alleen redden. Hij zou alleen doodgaan. Zonder familie die om hem gaf, zonder nalatenschap die hij achter kon laten. Slechts een naam in de geschiedenis van het rijtje deputy’s in RiverClan. Pfft, alsof hij daar trots op mocht zijn.
De brede kater had zich weer afgezonderd, zijn poten brachten hem naar de verre randen van de grenzen van zijn land. Hij schudde zijn zware, natte vacht nog eenmaal uit toen hij het water uit kwam en zich op de oever had gehesen. Hij legde zich neer en begroef zijn kop tussen zijn poten. En hij gaf zich eindelijk over aan zijn verdriet die de laatste tijd aan hem geknaagd had. Hem langzaam van binnen aan het slopen was. Maar het kwam er niet uit als woede, als lawaai op geschop en geklauw. Nee, hij huilde zachtjes, alleen. Zijn schouders schokten en de tranen gleden over zijn wangen. ‘Waarom?’ kwam er fluisterend en geknepen uit zijn keelgat. ‘Waarom ik?’

Het was niet makkelijk geweest. Dappleheart had een gebroken hart en ze had geen idee of het ooit nog goed zou komen. Gelukkig was Whirlpool gelukkig. Hij had Leopardwing. Ze had gezien hoe gelukkig ze samen waren. De Deputy van ShadowClan kon haar niet veel schelen, zolang Whirl maar gelukkig was. En als dat niet met haar was, dan moest ze daarmee zien te leven.
  Toch vond ze het moeilijk. Natuurlijk was het moeilijk. Je kon niet verwachten van iemand die hopeloos verliefd op iemand is, dat opeens niet meer is omdat diegene haar heeft afgewezen. En Dapple was heel erg verliefd. Nog steeds. Ze dacht niet dat het ooit nog over zou gaan...

Doolloos liep ze over de wadden van RiverClan. Ergens hoopte ze dat het water weer kwam en haar wegspoelde van alle problemen die ze had. Ze keek op en zag in de verte iets wat op een in elkaar gedoken kat leek. Ze vroeg zich nieuwsgierig af wie het was. En waarom diegene daar ging zitten.
  Ze had geen zin om te praten met iemand maar het zal goed voor haar zijn. Afleiding is het enige wat haar nu kon helpen. Waarom heb ik geen vrienden? Dat zou zo veel schelen. Daarmee kon je gezellig kletsen en al je problemen kwijt. Whirlpool was de enige vriend die ze ooit heeft gehad. Het zal nooit meer hetzelfde worden tussen hun.

Toen ze dichtbij genoeg was om te zien wie het was bleef ze stokstijf staan. Oh nee. Whirlpool zat daar in elkaar gedoken. Wat was er aan de hand? Ze twijfelde of ze naar hem toe zou gaan of zachtjes weg zou lopen. Ze had niet het idee dat hij haar opgemerkt had. Maar toen Dapple zijn schouders schokkend zag bewegen wist ze dat er iets mis was. Is hij aan het huilen? Ze kon het niet over haar hart verkrijgen geen poolshoogte te nemen. Misschien was er wel iets ernstig mis. En hoewel het nooit meer echt hetzelfde zal zijn wilde ze haar vriendschap niet helemaal opgeven. Ze wilde er nog wel voor hem zijn. Hem laten weten dat ze er altijd is, wat er ook gebeurt.
  Zachtjes liep de bruine poes naar de kater. 'Whirlpool?'

Vaag hoorde hij zijn eigen naam. Whirlpool kneep zijn ogen samen en spitste zijn oren. Had hij zich dat nou verbeeld? Wie kwam hem hier opzoeken in dit StarClan verdoemde oord. De robuuste kater hief toch zijn kop om te checken of het wel echt was, en hij schrok duidelijk toen hij in Dapplehearts groene ogen keek. Shit. Deze poes was misschien wel de laatste die hij wilde zien. En toch, zij was ook de enige die hem had mogen zien. Wolfstar wilde Whirlpool niets meer mee te maken hebben. Ze had daar maar gestaan. Ze had tegen hem moeten schreeuwen, straf moeten geven. Hem zijn deputy titel afnemen en hem verbannen uit RiverClan. Misschien kon hij dan nog met haar zijn. En dan toch. Hij kon ook vertrekken en Leopardwing opzoeken en alles achter zich laten. Dat had hij misschien nog liever gewild. Maar dat was ook niet mogelijk. Eén blik van Darkstar en Leopardwing zou vermoord worden als ze samen gevonden werden. Een klopjacht zou op hun gehouden worden. Dat was wel het laatste wat hij wilde. Hij zou niet ervoor zorgen dan ook zij zou sterven. Hij kon niet nog meer bloed aan zijn klauwen hebben. Dappleheart was de enige die buiten de leiders van ShadowClan en RiverClan wist van zijn relatie met de ex-deputy van ShadowClan. Zij zou de enige de echte reden van zijn verdriet kunnen begrijpen.
Whirlpool probeerde verwoed de tranen uit zijn vacht te smeren en een waterig glimlachje ontstond op zijn lippen. ‘Oh hey, Dappleheart,’ sprak hij zachtjes. Kort na zijn woorden keerde hij zijn blik weer af en staarde voor zich uit over het water. ‘Ik uh... Ik had je niet horen aankomen.’ Hij snikte nog een keer diep en probeerde de brok in zijn keel wel te slikken. Whirlpool wilde niet dat hij zwak leek, gebroken. Maar zou hij de schijn kunnen ophouden voor Dappleheart? De poes met de smaragdgroene ogen kende hem inmiddels zo goed. Ze hadden al zoveel samen meegemaakt. Zijn amberkleurige ogen wierpen een keer een blik op de cyperse poes met haar lange vacht en realiseerde voor het eerst dat ze niet eens zo verschillend waren. Whirlpool hees zichzelf omhoog naar een zittende positie en keerde zijn blik weer naar de grond om eens diep adem te nemen. ‘Uhm... Hoe gaat het met je?’ sprak hij, nog steeds zijn blik naar zijn voorpoten gericht. Oef, dit was moeilijker dan hij ooit voor ogen had kunnen zien.

Dappleheart zag duidelijk de schrik in de ogen van Whirlpool. Ze begreep het wel. Zelf zou ze ook schrikken als ze huilend gevonden werd. En voor Whirl was het dubbel want hij werd nu huilend gevonden door degene die hopeloos verliefd op hem was. 'Oh hey, Dappleheart,' sprak hij zachtjes. De bruine poes knikte hem met een zachte blik toe. 'Ik uh... Ik had je niet horen aankomen.' Hij snikte nog een keer. 'Dat is oké,' mauwde Dapple zacht en bemoedigend. Ze was dan wel gebroken door liefdesverdriet maar zo was Whirl. En zij had hem nog. Ze kon hem iedere dag zien. Whirlpool was helemaal gescheiden van zijn liefde. De kater ging zitten. 'Uhm... Hoe gaat het met je?' sprak hij, met zijn blik naar zijn voorpoten gericht. 'Beter dan met jou,' antwoordde ze en een klein glimlachje vormde rond haar lippen. Tuurlijk, haar liefdesverdriet was niet over, zeker niet. Dat ging niet zo makkelijk. Maar ze wilde dat Whirlpool gelukkig was. Als Whirl gelukkig is, dan is zij dat ook, ook al betekende dat dat ze de liefde opzij moest schuiven.
Ze ging ook zitten en glimlachte. Eentje vol verdriet maar ook vol liefde en sympathie. 'Ik ben er voor je oké? Ik weet dat het moeilijk is, ook voor mij, maar... Ik wil dat je weet dat ik er voor je ben, wat er ook gebeurd.'