Moonlight (firefly)

Haar poot had in geen dagen zo goed gevoeld als dat hij dat vandaag deed. Ze voelde zich bijna weer een normale warrior, eentje die niet gevangen zat in het kamp en gewoon op patrouille kon gaan, maar ze wist dat dat een wens zou zijn die nooit zou uitkomen. Behalve als ze in Starclan kwam en daar was ze nog niet klaar voor. Ze moest haar broer helpen, of eigenlijk andersom, maar ze hadden elkaar nodig of ze het nou wilde of niet.

Met een mosballetje tussen haar voorpoten tikte Firefly deze heen en weer tussen links en rechts terwijl ze wachtte op Scorchfeather. Een diepe zucht verliet haar mond toen ze daar zat en ze hem nog niet zag. Iedereen was al terug."Scorch!" Riep ze toen ze eindelijk de bekende vacht van haar gestoorde broer zag.

Hoewel ze had gehoopt om met open armen ontvangen te worden door haar broer, was dit niet van toepassing. "Wat doe jij hier? Moet jij niet rusten?! Kom laten we terug naar jou den gaan! Ik kan jou niet ook verliezen Fire!" Zachtjes zuchtte ze. Natuurlijk. Híj had alles verloren in zijn leven. Niet zij, maar hij. Ze schudde met haar kop. "Nee." Snauwde ze fel naar haar broer. Firefly was altijd de lieve elder, diegene die je nooit kwaad on maken, maar vandaag was haar emmer te vol en ze was het stront zat dat iedereen haar aan het rond commanderen was. "Ik blijf hier, want wonder boven wonder doet mijn poot geen pijn. En als je er wat tegen hebt, broertje," Siste ze giftig. "Mag je me zoeken in het rogue territoria. Net als Fern die je ook niet kon tegenhouden." Zodra de woorden er uit waren had ze er spijt van, maar ze kon het niet langer. Al die blikken van medelijden, spijt en het enige wat ze deed was zitten. Ze wilde iets doen en stilzitten hielp daar helemaal niks mee.

Gefrusteerd tikte ze met haar poot tegen het balletje. "Het spijt me hoor! Dat ik om jou geef! Ik wil gewoon dat jou niks overkomt!" Haar nagels sloegen woest in de grond. "DAT IS WAAROM FERN WEG IS!" Bulderde ze luid genoeg dat het hele kamp het waarschijnlijk kon horen, maar het boeide haar niet meer. Ze was het zat. Hard ramde ze tegen de mosbal en ze hoopte dat deze tegen zijn kop aan knalde. Haar vacht stond recht overeind en luid blies ze naar haar broer. Nog nooit had ze zo'n uitbarsting gehad naar hem, maar ze vond het heerlijk.

Met haar tanden ontbloot en haar nagels diep in de grond geboord keek ze hem aan. "FERN IS WEG DOOR SLECHT LEADER EN MENTORSHIP!" Schreeuwde hij woest. Zonder er echt besef van te hebben lag ze ineens op de grond, met Scorchfeather bovenop haar. Haar gezicht vertrok even van de pijn in haar achterpoot, welke vreemd onder haar lichaam gebogen zat. "Je moet nu niet de schuld aan andere geven,broertje." Siste ze ijskoud. "Ik ben er altijd voor jou geweest! Ik heb je altijd geholpen! Ik snap dat je niet graag geholpen wordt! en dat je je rot voelt over je poot! Maar het is nou eenmaal zo! En je hebt geen rede jou woede op mij te uitte! Ik lag altijd naast je na het ongeluk! je hebt altijd met mij over van alles kunnen praatte!" Met half opengesperde bek keek ze hem aan. "Jij?" Ze spuugde de woorden uit alsof ze vergif waren op haar tong. "De enige die er altijd voor me is geweest is Arcane, totdat ze deputy werd. Tóen toonde jij ineens interesse!" Ze duwde haar poot in zijn gezicht en probeerde hem van haar af te duwen, want langzamerhand begon haar poot steeds meer pijn te doen dan wat deze al deed.

Haar hart begon harder te kloppen en adrenaline schoot door haar lichaam. Met haar achterpoot trappelde ze lichtjes tegen zijn buik, ze kon hem geen pijn doen. Niet met opzet. Hoewel ze nu wel een wond had achtergelaten op zijn gezicht. Hij drukten zijn nagels dieper in haar tortoiseshell pels en haar kaken klemde zich stevig op elkaar. "Jij weet niet hoe het voelt zusje, om je mate en kits te verliezen! Kort na elkaar!" Siste hij naar haar. "Nee. Dat weet ik niet omdat ik een mate heb die wél van me houd hoewel ze druk is." Bromde ze met een sluwe grijns op haar gezicht. "Hoe het voelt om alles te verliezen en dagen lang te werken voor de clan om het te vergeten, ik weet niet of jij het je herinnerd maar ik kwam bijna nooit omdat ik extra patrouilles nam, omdat ik voor jou en mijn kits wou jagen! En weet je waarom ik dat doe?! Omdat ik van jou hou!" Ze zag hem zijn poot optillen en even likte ze haar lippen. "Oh bo-ho, cry me a river, build a bridge and get over it." Siste ze terug. Voordat ze de klap kon voelen die haar broer voor haar bedoelt had sprong er nog een gevlekte kattin tussen. Leafstar. "Stoppen, allebei!" Haar stem klonk sterk en ze stond als een echte leader tussen te twee in. "What the hell is going on?!" Met een pijnlijk gekreun strompelde Firefly omhoog en keek neergeslagen naar haar leadster. "Hij begon." Miauwde ze met op elkaar geklemde kaken. Haar achterpoot hing in de lucht terwijl ze een scherpe teug lucht naar binnen zoog en deze op de grond zetten alsof er niks aan de hand was. "Die loser kan niet over z'n verdriet heen komen." Grinnikte ze kil en staarde recht in de ogen van de calico.

Gefrustreerd sloeg ze haar nagels in en uit de grond terwijl Leafstar verder sprak. "Dit gaat niet om wiens schuld het is, en dat Scorchfeather niet met zijn verdriet omgaat zoals jij, zal je dat moeten accepteren." Ze rolde met haar ogen naar de leadster toen ze niet naar haar keek. "En dat geld ook voor jou." Nog steeds stond meer dan de halve clan om hun heen wat Fire zwaar frustreerde en gaf de meeste dus een dodelijke blik. Haar broer was heen een weer aan het ijsberen en woede straalde van hem af. "Ik niet met mijn verdriet kunnen omgaan?!" spuwde hij razend "Ik kan prima met mijn verdriet omgaan! Maar weet je wat, Fire, als je mijn hulp niet wilt, mijn tijd, mijn aandacht. Dan vind ik dat prima!, dan zal ik voorlopig mijn aandacht niet meer aan jou verspillen!" Schreeuwde hij woest naar haar. "Dan hoef ik mijn schema ook niet meer aan jou aan te passen! Veel plezier alleen!" Ze zag hoe zijn nagels de grond in boorde en op de één of andere manier leek het alsof ze haarzelf niet meer was. Alsof ze zelf ook in de kring om hun heen stond. Zonder controle te hebben over haar eigen lichaam stortte ze zich op haar broer en een kracht die ze nooit gekend had liet zich zien. Ze was nog steeds niet de sterkste, maar ze voelde zich bijna als een echte warrior. "Ik zou graag zeggen 'rot in hel' maar daar wil ik je lelijke kop niet terug zien." Siste ze met haar kop naast zijn oor. Firefly trok deze weer terug en hield haar kop boven die van hem en spuugde in zijn gezicht. "See ya later." Ze sprong van hem af en ging weer bij de boom zitten waar alles begonnen was.