Just leave me here (Leafstarrrrrrr)

In gedachte liep Leafstar door het oerwoud van ThunderClan. De ThunderClan was nu samengevoegd met de WindClan. Hopelijk was dat een goede keuze geweest. De Clan vind het natuurlijk niet leuk om opeens samen te werken met WindClan, zeker niet nu ze ook elkaars kamp deelde. Maar het moest, er was even geen andere weg. Leaf had de hulp van Smokestar hard nodig en alleen de WindClan kon haar helpen. Natuurlijk was Wolfstar er nog, maar ze had niet het idee dat zij de Clans wilt samenvoegen. Het was een moeilijke tijd. Waarom moest Darkstar haar nou haten? Waarom? Ze zuchtte diep en schudde haar kopje. Daar moest ze nu niet aan denken. Het enige waar ze aan moest denken is het gevecht, en hoe ze die moest winnen...

Uiteindelijk belandde ze bij The Rock. Ze had niet gemerkt dat ze die kant op gelopen was en ze kwam er pas achter waar ze was toen ze plots de beschutting van het oerwoud verliet. Ze keek op en zag de grote rots in het midden van de open plek. Ze zuchtte. Zo machtig, zo groot. Iets wat zij nooit zou zijn...
Plots merkte ze andere kat op, een WindClanner, aan de geur te ruiken. Ze keek nieuwsgierig op hem neer. Ze kon zijn woede ruiken. Er was iets mis.
Niet wetend wat er in haar omging liep Leafstar naar de kater toe. Normaal zou ze te verlegen geweest zijn, maar de gebeurtenissen van de laatste tijd hebben haar steeds harder en moediger gemaakt. Soms had een breakdown, maar het ging steeds beter met haar.

'Hallo,' mauwde ze met een luide maar zachte stem. Haar ogen stonden zacht en meelevend. Het was duidelijk dat de kater het moeilijk had, iets wat niet handig was in deze tijd, ze kon het weten...

'Go away you mudeating thunderclan bastard,' grauwde de kater. 'Just leave me!' zei hij luider, haar recht aankijkend. Ze had niet het idee dat hij wist wie ze was, en daar had ze ook geen behoefte aan. Ze vond het fijn als katten niet wisten wie ze was, dat zorgde ervoor dat ze niet wisten van haar falende Leiderschap... 'You bastard,' zei de kater nu zachter toen hij naar de grond keek, zijn verdriet verbergend. Leaf voelde haar lichaam vol verdriet stromen. Katten mochten niet leidden met verdriet. Ze wist niet waarom hij verdrietig was maar dat maakte niet uit. Hij was verdrietig en dat mocht niet. 'Ik ga je niet zo achterlaten,' mauwde je met een zachte en meelevende stem. 'Ik wil je helpen.'

De kater lachte. 'Jij? mij helpen?' Leaf knikte. 'I... Hate... you,' mauwde hij nadrukkelijk en sloom. Leaf zuchtte zachtjes. 'Je kan me niet haten. Je kent me niet eens,' mauwde ze rustig. Ze was niet van plan zich uit het veld te laten slaan Normaal zou ze zich al lang beledigd gevoeld hebben, wat ze misschien ook wel een heel klein beetje was nu, maar niet meer zo erg als ze vroeger zou zijn. Ze had geleerd er mee om te gaan, eindelijk.

'Je bent een woudkat, een clankat, dat zegt al genoeg. I don't niet your bullshit advice, so piss off,' mauwde hij. 'Jij bent ook een Clankat,' reageerde Leaf rustig. Ze rook duidelijk de WindClan geur. 'En ik hoef je niet per se advies te geven. Je kan het me vertellen. Dat kan al een hele hoop schelen,' zei de calico.

'Ik.. en woudkat? Ik ben geboren rogue, geen geboren clankat, geez thunderclanners zijn idioot,' zei hij. Om een of andere reden moest Leafstar grinniken. Toch stopte ze al snel maar ze kon de geamuseerde blik op haar gezicht niet goed verbergen. 'Ik probeer je alleen maar te helpen. Maakt mij niet uit hoe. Ik weet hoe het is om verdriet te hebben, al weet ik natuurlijk niet wat voor verdriet jij meemaakt... Maar alle soorten zijn niet leuk,' mauwde ze, nu wel met een serieuze blik.

'Jij weet niet wat pijn is, je bent een verwend thunderclannertje die klaagt als je iets nie aan kan, en constant denkt aan andere!' grauwde hij woest. Leaf boog haar kopje, ze wist dat het waar was. Maar ze wist wel wat pijn was, ze ging er alleen anders mee om. Ze voelde het anders. Haar pijn wás ook anders... Ze hief haar kopje weer op en keek de kater strak aan. 'Nou, ik weet heus wel wat pijn is, ik ga er alleen anders mee om en wij hebben denk ik ook niet dezelfde soort pijn meegemaakt,' mauwde ze. 'En het klopt dat ik aan andere denk, dat is mijn persoonlijkheid. Ik word er blij van als andere blij zijn en ik vind het fijn om andere te helpen,' maakte ze duidelijk. Ze bleef een tijdje stil. 'En ik wil je helpen, niet voor mezelf, geloof me. Ik word er misschien wel blij van maar ik wil je echt niet helpen om mezelf blij te maken. Ik wil je alleen helpen om jou weer blij te maken. Want dat is belangrijk.'

'Waarom ben ik belangrijk voor jou?' vroeg de kater. 'Ik ben nooit belangrijk, nooit geweest en zal het ook niet worden you bastardo,' mauwde hij. 'Tuurlijk ben je belangrijk!' mauwde Leaf gelijk. 'Je denkt misschien van niet maar geloof me, iemand vind je belangrijk. Ík vind je belangrijk, je Clan vind je belangrijk en je familie en vrienden ook.'