If you love truly you will die daily

Zijn poten stonden dichtbij de rand van de afgrond terwijl hij zijn brede koo iets meer naar voren stak zodat zijn emotieloze ogen de duister in keken. Het gebonk van hard stromend water vulde zijn gehavende oren en kleine spetters waagde het soms nog om op zijn poten te spatten. De afgrond was diep, te diep voor het oog, maar hoorbaar voor het oor. Smoke had zijn klauwen stevig op de rand van de rots geklauwd zodat hij genoeg houvast had en niet zomaar kon vallen. Zijn grijze vacht gecamoleeurd tegen de stenen aan bleef hij kijken, luisteren. Zijn gedachtens leeg maken. Hij moest naar Thunderclan maar inplaats van dat lag hij hier al de hele dag. Zijn hart was gebroken, meerdere malen en hoe sterk hij ook was, hoe vaak hij doorging op een gevende moment was het gewoon klaar. Zelfs de aller, aller sterkte kat die ooit heeft bestaan zou nooit alle drama aankunnen. Smokestar drukte zijn kop tegen de ijskoude rotsblok aan en snoof de vochtige lucht op. Het ransende geluid was oorverdovend dat hij bijna zijn eigen gedachten niet eens kon horen en met een zucht opende hij weer zijn groene ogen. Hij kon het niet meer. Hij miste haar zo, zijn prinsesje. Het verscheurde hem van binnen en hij wou van dit gevoel af. Hummingbird en de rest konden het gevoel die hij had niet verzachten zelfs hij wist niet meer wat die moest doen. Waarom hij? Waarom! Grauwen sloeg hij zijn klauwen boven zijn kop op de rotsblok naast hem en trok grote witte lijnen naar benden wat een krijsend geluid maakte. Zijn nagels bloede maar hij ging door. Door. Door. Door. Maar zijn woede werd niet gestilt, het werd erger en de robuuste schreeuwde het uit en sloeg keer op keer tegen de rots aan tot zijn poten niet meer konden en de enorme stenenblok niet meer was dan een krabpaal vol met scheuren en krassen. Waarom had hij Pumpkin niet in de gaten gehouden? Waarom had geen enkele kat in de clan op zijn dochter gelet? Hij was starclan verdomme een halve dag weg en zijn dochter was vermoord. Hij kon het zichzelf nooit vergeven. Nooit! Tranen borrelde in zijn koude kijkers toen hij zijn massieve lijf ophees en met bebloede poten terug naar de rand stapte, zijn arme arme prinsesje.. het deed hem zo zeer.. te zeer. Ze was zijn alles geweest en nu zou hij nooit meer in haar onschuldige oogjes kunnen kijken. Smokestar sloot zijn ogen en deed wat nooit iemand van hem zou verwachten. De al machtige leader stapte naar voren en er was niets om je aan vast te houden als de grond onder je poten zelf wegviel. Niets dan lucht, overal om hem heen. Hij viel, viel, dieper en dieper. Hij viel in complete stilte, geruis van lucht die langs zijn lichaam vloog was het enige wat de massieve kater hoorde. Klaar was hij ermee, hij moest van dit gevoel af. En als dood daar de antwoord op was om zijn pijn voorgoed te stillen, het antwoord om zijn dochtertje weer om hem heen te hebben had hij geen andere keus. "I'm coming Prinsess, daddy is on his w-..." Zijn woorden en gedachte werd abrupt afgebroken toen hij tegen een rots klapte, heel even voelde hij de pijn als een scherpe steek in zijn nekwervels en toen was alles weg. Zijn geest vloog naar de sterren, terwijl zijn lichaam omlaag zonk in het koude water van de rivier.

De groene weiden en bossen van Starclan. De geur van prooi hing zwaar in de lucht en overspoelde zijn ruikzintuig terwijl een zwakke zonlicht zijn verwarde en geklitte vacht verwarmde. Er was niemand. Nee, niet niemand. Smokestar was er maar de
schok van de val had hem verdoofd en hij realiseerde zich niet helemaal waar die was. "Smokestar?" De kater herkende de stem van zijn verdronken zusje en verdriet overspoelde zijn zwakke lijf, hij wij zich omdraaien maar hij kon niet omkijken, zijn nek wilde niet bewegen. Starclan begon alweer te vervagen en al snel maakte de warmte van het zonlicht plaats voor een ijzige kou. Het was nog niet voorbij. Hij lag nog in het water.

Toen hij zijn groene opende, zag hij niet meer dan duisternis, zijn nek was nog steeds stijf van de klap op de rots maar voor de rest verroerde hij zich niet. Een paar luchtbelletjes ontsnapten uit zijn mond. Het liefst had hij allang zijn ogen weer gesloten om weer terug te keren naar starclan maar zijn instinct nam het over en zijn massieve lijf begon te bewegen. De windclan leader had nog nooit gezwommen en dus trappelde hij met zijn poten in de hoop dat het zou werken. De stroming was sterk en trok hem alleen maar mee. Alsof hij door zuigende modder waadde van een doorweekte moeras. Omhoog! Zijn lichaam schreeuwend om zuurstof en de oppervlakte maar zijn gedachtens wouden niks meer dan veder zinken in de eindeloze duisternis. Zijn lucht begon al snel op te raken, en  zijn longen brandden. Hij moest lucht hebben, maar er was geen lucht, alleen maar koud water, dat zijn sterke spieren verlamde en zijn bewegingen alleen maar vertraagde. Hij besefte dat dat zijn eerste leven niet het laatste zou zijn wat nu hier zou verliezen en maar veel gaf hij er niet om, als hij maar bij pumpkin kon zijn. Al kosten dat al zijn levens.

Zwarte vlekken schoven al snel voor zijn mintgroene ogen en zijn longen vulden zich met water. De brandende pijn in zijn borst hield aan en werd steeds sterker. Zijn zwakke bewegingen werden steeds trager, totdat deze stopten.

Hoestend opende hij traag zijn ogen en vulde zijn longen met lucht, het waren niet zijn echte longen die werden gevuld met zuurstof, want die zaten nog steeds in zijn lichaam dat in een gevaarlijke rivier dreef en waren nog steeds gevuld met water. Trillend keek hij knipperend om zich een en voelde nog steeds die brandende pijn, de paniek om niet zijn dochter hier te zien. Het duurde even voor hij zijn gedachten onder controle had en nadat hij eindelijk gekalmeerd was zag hij haar eindelijk. Zijn eerste leve had hij alleen haar zachte warme stem gehoord maar nu zag hij haar. Smokestar verplaatste zijn lege blik naar zijn overleden zusje. “Sunfall?" Zijn stem was raspend terwijl hij naar haar toe wou stappen. "Oh my dear little sis.." Tranen branden in zijn ogen en hij wou net zijn mond weer openen toen de poes haar snuit tegen zijn wang aandrukte. "Je kunt niet al je negen levens verbruiken om je pijn te stillen Smokie" Haar warme stem vulde zijn oren en de kater moest zijn best doen om zijn tranen binnen te houden terwijl zijn blik op die van Sun liet rusten. Haar witte pels met zacht rode vlekken zo mooi als de zonsopgang, Pumpkin leek bijna als twee druppels water op zijn geliefde zusje. "Geloof me broertje.. negen keer verdrinken is een nachtmerrie en je moet je clan beschermen, je moet hen leidden. Oorlog staat voor de boeg en jij bent de enige die het kan stoppen. Je zult je dochter ooit weer is zien, ik beloof het, tot die rijd zou ik op haar passen" Smoke schudde zijn brede kop. "Nee!" Schreeuwde hij, hij wou nog zo veel zeggen maar haar pels vervaagde alweer en de kou vulde zijn lijf. "Ik moet Pumpkin zien!" Schreeuwde hij voor alles weer donker werd.

Hij was terug in het water, in de kou en de duisternis. Zijn lichaam deed pijn en sleurde hem elke kant op, de stroming was te krachtig en zoals Sunfall had gezegd kon hij niet al zijn leven vergooien. Toch kon hij er niet bij stil staan om nu weer terug naar zijn clan te keren, te doen alsof er nooit iets was gebeurd. Nee. Hij moest en zou vandaag zijn dochter zien al moest hij daardoor nog zeven keer voor verdrinken. Het duurde voor zijn gevoel een eeuwigheid voor hij de zwarte vlekken voor zijn ogen zag en de stroming hen alle kanten op duwde. De kou trok al gauw weer in zijn potten en gaf hem een helse lijn in zijn borst tot hij niets meer voelde.

Hij zei niets deze keer en gaf zijn zus geen enkel blik aan. Hij zal alles voor zijn zusje doen maar nu kon hij niet meer naar haar luisteren. De kater wachtte maar der gebeurde niks en verbaasd keek hij op. Zijn zus was nergens te bekennen zelf haar geur was niet meer te vinden in de lucht. In tegendeel was er niks te ruiken. Smokestar knipperde en stapte een par stappen naar voren tot er ineens uit het niets ene nieuwe kat tevoorschijn kwam. Breezestar de vorige leader van Windclan en zijn oude beste vriend. De grijze kater boog respectvol zijn brede kop voor zijn vriend voor hij zijn groene ogen op hem liet rusten. "Smokestar" Mauwde de andere kater en Smoke keek hem recht in zijn ogen aan. "Wij weten dat je lijdt mijn vriend, maar dat is  nog niet het einde voor jou" Zijn woorden galmde door het heelal en Smoke zwiepte met zijn staart. "Ik kan dit niet Breezestar" Hij schudde zijn kop. "Jullie hebben mijn dochter van me afgenomen, mijn hele familie, al mijn vrienden. Mijn hele leven is een grote obstakel geweest van pijn. Hoe kunnen jullie me dit aan doen!" Zijn stem was woedend ook al bedoelde hij het niet zo het kwam er moeiteloos uit. Breezestar schudde zijn kop. "Alles komt goed mijn oude vriend, starclan staat aan je zijde" Smoke drukte zijn nagels in de grond en goor hij nog iets kon zeggen werd hij weer terug gestuurd naar zijn lichaam.


Pijn trok aan haar geest zoals de stroming aan zijn lichaam had getrokken, maar deze keer liet zich nog niet de afgrond in sleuren en liet zich nu meevoeren door de stroming. Hij wist dat hij nu ergens aan einde van de razende rivier moest zijn maar ook wist hij dat er eerst nog een waterval aankwam waar de kloof op uitkwam. De windclan leader probeerde krachtiger met zijn grote poten te slaan en ze liet zich een beetje meevoeren door de stroming in plaats van te proberen ertegenin te gaan. En al snel merkte hij dat hij steeg en steeds lichter om hem heen werd maar zijn longen begonnen weer om lucht te schreeuwen, en voor hij het wist voelde hij zijn geest weer uit zijn lichaam verdwijnen om weer terug te keren naar de sterren.

Dit keer was het niet Breeze of Sun. Nee, er stonden meerde katten voor zijn snuit en zijn hart leek wel een duizend stukken te breken. Elke kat ok wie hij ooit had gegeven, van wie hij had gehouden stonden nu voor hem. Hun geuren prikkelde aan zijn neus terwijl iedereen één voor één op hem afstapte. Zijn moeder, vader, oom, oude vrienden iedereen die hij kende drukte voorzichtig hun neus tegen hem aan en verdwenen weer toen ze hem zachte woorden toefluisterde. Smokestar hield zijn kaken op elkaar en liet zijn groene blik op zijn poten gericht toen de laatste kat uit zijn zicht verdween. Een stilte vulde starclan en de massieve kater wachtte af tot hij weer werd teruggestuurd naar zijn lichaam tot een nieuwe zwakke geur zijn neus in waaide. Meteen zakte hij half door zijn poten en huilend rende hij op de kleinere kat af. "Oh princess," Zijn bromde sten was coor het eerst gevuld met liefde toen hij zijn dochter tegen hem aanduwde en zijn staart beschermend om haar lichaampje heen sloeg. "Daddy loves you. Daddy loves you so much little princess dont forget that oke? Dont forget that" Tranen rolde over zijn wangen en hij drukte zijn kop tegen die van zijn dochter aan en snoof haar geur voor de laatste keer op. "I love you," Fluisterde hij en gaf Pumpkinpaw een liefkozend likje over haar kop. "Soon I will be with you my dear" Een glimlachte sierde zijn lippen en al snel vervaagde zijn lichaam tot hij weer de kou van het rivierwater voelde.


Eindelijk brak hij door het wateroppervlak en zoog zijn longen vol lucht. Kuchend opende hij zijn ogen en zag de lichte wereld om zich. Hij was nooit zo dankbaar geweest. Zijn dochtertje, zijn kleine, kleine prinsesje. Het voelde nog steeds alsof ze nog steeds bij hem was maar de kater moest nu ergens anders op focussen. Hij was nog biet bij de kant en de waterval naderde. Een golf sloeg tegen hem aan. Hij wilde rechtstreeks naar de kant zwemmen, maar ook kwam hij nauwelijks vooruit. Met de stroming mee, dacht hij terwijl de rivier bleef proberen hem weer onder water te trekken. Bijna, hij was er bijna. En al gauw raakte zijn poten de vaste grond Er was maar een dun strookje rotsgrond tussen de rotswand en de rivier, maar het was grond, stevige grond. Nadat hij zich er op had gesleept, viel de robuuste kater neer. Geen idee wat hoe nu moest doen, geen idee hij boven moest komen, maar hij wist één zeker. Hij was uit het water maar doodop. Zijn lichaam was niet meer dan een natte lap stof dat uitgebreid op de oever lag maar het kon hem nu niks schelen. Uitrusten, dat zou hij eerst doen. Daarna zal hij wel weer zien. Het water in zijn dikke vacht begon te bevriezen, maar hij voelde de kou niet, nee de warmte van Pumpkin vulde zijn lichaam en Smoke sloot zijn ogen.

-Hummingbird