I ain't coming back! (wrenpaw)

Wrenpaw was ongelukkig. Ja, dat kon je wel stellen. Ze voelde zich zo eenzaam de laatste tijd. Ze miste Stormheart, ze miste trainen, ze miste alles. Ze voelde zich niet meer thuis en alles wat vroeger leuk leek, zag ze de lol er niet meer van in. Lynxpaw leek al een tijdje onbereikbaar, of had ze zichzelf afgesloten van alles? En de wereld bleef maar draaien, de dagen gingen voorbij en zij werd steeds ouder. Waarom ging het zoals het ging? Het was lang niet meer zo leuk als toen ze een kit was, toen hoefde ze zich nergens druk over te maken. Groeide ze te snel op? Ze moest toch genieten van het apprenticeschap nu het nog kon? Wrenpaw sjokte verdrietig door het moeras. Het jagen wilde niet lukken vandaag, zoals de laatste dagen. Ze voelde zich leeg, op. Wanneer werd ze weer zichzelf? Weer blij, gelukkig, sterk.
Opeens deed een bekende geur haar helemaal opleven. Haar kop veerde overeind en energie gierde door haar aderen als pure adrenaline. Vergiste ze zich? Nee, dit was echt. En als een idioot begon de apprentice te rennen. Ze struikelde enkele keren, maar ze wist waar ze heen moest en ze vertrouwde op haar zintuigen. Toen ze ook nog zijn stem hoorde wist ze het zeker. ‘Stormheart!’ schreeuwde ze zielsgelukkig en zonder medelijden sprong ze op de witte kater. Ze verborg haar kop in de vacht van de witte kater. ‘Ik heb je zo gemist,’ miauwde de poes. Spontaan begon de grijze apprentice te huilen van geluk. Totdat ze plotseling opmerkte dat hij ook huilde, maar vast niet van geluk. En met een gemixt gezicht van puur geluk en bezorgdheid keek ze de kater aan. ‘Wat is er gebeurd? Waar ben je geweest? Wat is er met je? Voel je je wel goed?’ overspoelde ze haar mentor met vragen. Ze wilde alles weten, ze had hem zo gemist. Maar ze drukte haar gezicht weer in zijn vacht en sloot haar gouden ogen. Maar het kon wel even wachten. Snikkend drukte ze zich tegen haar allerbeste vriend.

Hij hoorde iemand zijn naam schreeuwen, een bekend iemand... wrenpaw?. Voor hij het wist had het poesje hem al bereikt en had ze haar kop in zijn vacht gedrukt. Ze mauwde hoe erg ze hem gemist had en het brak zijn hart haar zo blij te zien. Hij glimlachte toen plots het poesje zijn tranen zag. ‘Wat is er gebeurd? Waar ben je geweest? Wat is er met je? Voel je je wel goed?’ piepte ze toen ze zich snikkend tegen hem aandrukte. De kater was een tijdje stil voordat hij antwoordde, een brok in zijn keel "Gewoon iets uit meine verleden" mauwde hij zachtjes. "Veel uit mijn verleden" hij keek om zich heen "Ich habe jou ook gemist" snorde hij toen hij even zijn kop tegen haar aandrukte "Maar dark verpest de clan, und ich wil daar geen deel van uitmaken" het ergerde hem...hoe veel wren hem aan zijn zusje..dove liet denken...Hij zou alles voor het poesje doen..maar..nu..nu dark de clan aan het vergooien was?. "Maar du kan natuurlijk altijd hier heen komen" mauwde hij al wetende dat ze in protest gaan komen "Hier in...in awesomeclan" in het laatste was duidelijk een brok te horen terwijl hij haar zacht aankeek

_________________