Snowwhite

Het kleine magere witte konijntje was zich van geen kwaad bewust toen de zwarte kattin dichterbij sloop. Haar zwarte vacht was duidelijk zien baar in het witte sneeuw maar het konijn was druk met het zoeken naar eten dat Alex onopgemerkt veder kon lopen. Ze stak haar ene poot voor de ander, om en om totdat ze nog maar een paar staartlengtes van het magere beest verwijderd was. Haar groene blik was gevestigd op haar prooi en met een sprong belandde ze op het witte konijntje. Alex scherpe tanden zonken in de nek van het dier en met een plof viel het dood neer voor haar poten. Haar maag begon te rommelen toen de warme verse bloedgeur aan haar neusvleugels kriebelde maar de kattin wist dat ze het moest bewaren voor Red. Al snel had Alex haar verse gevangen prooi opgepakt en naar een veilige plek gebracht, ze had dan wel haar eigen territroirium toch moest ze het beschermen tegen anderen katten aangezien veel Rogues het nog wel eens probeerde om haar plek in te nemen.

Voor dat de kattin weer verder liep om met haar jacht veder te gaan vulde haar oren zich met een schreeuw die door het gebergte heen echode. Haar vacht schoot overeind en haar hart stopte voor een paar seconde. Red! Zo snel als ze kon rende ze op haar geschreeuw af met al haar zintuigen op scherp.

De zwarte kattin hijgde en pufte toen ze door het sneeuw ploeterde op Red te vinden en ze stopte pas toe een rode vacht haar gezichtsveld binnenkwam. "Red!" Schreeuwde ze, haar stem sloeg over door paniek. Wat was er aan de hand! Was ze gewond!? Ze kon Red niet verliezen ze eindelijk aan het wennen dat er nu elke dag een rode haarbal door haar den heen huppelde! Haar ogen richtte zich op Red en meteen vulde haar neus met bloed. De jongere poes zat vlakbij een levenloze lijf, een kat. Bevroren van de kou. "Red ga daar van weg!" Mauwde ze met een strenge ondertoon en keek met samengeknepen ogen naar het lijk.

Door de witte sneeuw heen rollend baande Aurora zich een weg naar de warmte van haar broertje. Toen ze eindelijk bij hem aankwam kroop ze dicht tegen hem aan. Haar kleine lijfje vulde zich langzaam met warmte. Niet dat het veel was. Haar broertje moest het ook koud hebben. Ze wist niet waar haar moeder was. Die zou hier toch ergens moeten zijn? Maar er was niemand. Alleen haar broertje en de koude sneeuw. Ze was moe en de kou maakte het niet beter. Langzaam begon ze moe te worden. Ze had ook drinken nodig, maar hun moeder was er niet. Ze begon te rillen van de kou en van de honger. Waarom was hun moeder er niet? Langzaam zakte ze weg in slaap.

Terwijl sneeuw rond dwarrelden en de vacht van de jonge kater wit kleurde voelde hij een beweging naast zich. Langzaam opende hij zijn groene en blauwe ogen om te kijken wat en wie het was. Een witte, kleine pluizenbol drukte zich tegen hem aan. Aurora. Hij krulde zijn kleine rillende lichaam om die van haar om haar te proberen te beschermen van de kou. Hij sloot zijn ogen na nog een korte blik op zijn zusje te werpen en zijn tong een keer over haar kop te halen.