Innocent (Sweety)

Met grote snelheid rende Sweety weer terug naar Rogue gebied. Het kon niet waar zijn. Het kon niet. Het mocht niet. Hoe kon Matthias dat nou doen? Ze had gehoord van Clankatten dat Matthias ging meevechten. Meevechten in een groot gevecht dat blijkbaar zou komen. Ze voelde de spanningen ook bij de Clankatten. Iedereen wist dat er gevochten zou worden. En wat ze uit opmaakte van de verhalen ging het meer tussen Shadowclan en Thunderclan. De twee Leaders hadden ruzie of zo. Waarom moest er dan ook gevochten worden? Vechten was zinloos, onbegrijpelijk. Zelf had ze gevochten, en veel. Maar dat was meer om van vervelende katten af te komen tijdens haar reis. Maar doden? Nee, dat nooit. Verwondingen waren er veel maar doden kon ze niet. Dat maakte haar ook zwak. Maar niet zwak genoeg. Ze was klein en daarom kon ze makkelijk ontsnappen.
Waarom zou Matthias willen vechten? Vond hij het leuk om te vechten, om te doden? Was hij dan toch niet degene wie ze dacht dat hij was? Haar pas versnelde steeds meer. Zo hard had ze in tijden niet meer gerend. Ze moest de waarheid weten. Het kon niet zo zijn...
Eindelijk pikte ze een geur van de kater op. Snel volgde ze het. De geur werd steeds sterker. Ze kwam dichterbij. Hij moest hier in de buurt zijn...
Opeens rook ze bloed. Bloed vermengt met Matthias en een een andere katten geur. Die kende ze nog niet. Oh nee, het zal toch niet? Ze sprintte snel naar de plek toe waar de geur het sterkst was.

Wat ze daar zag was één van de grootste schok in haar leven. Daar zag ze Matthias. Over een andere kater over gebogen. De geur van bloed was sterk. Aan de poten van de gouden kater zat bloed. En er was ook bloed op de bruine kater. En op de sneeuw. Geschokt keek ze naar het tafereel. Dit kon toch niet? Nee, dit kon niet waar niet. Waarom?
Met grote ogen van schok volgde ze elke beweging van haar geliefde. Hoe kon hij dit doen? Toen de kater haar eindelijk in het oog keek zei Sweety geen woord. Haar gezichtsuitdrukking zei al genoeg. Langzaam zette ze een stap naar achter. 'Matthias...' mauwde ze zacht. Ze schudde haar kopje. 'H... Hoe kon je?' vroeg ze met veel minachting in haar stem. Ze schudde nu heftig haar kopje en ze draaide zich om. Met hangende staart rende ze weg. Dit kon niet...

'Sweety...' begon Matthias. Maar ze luisterde al niet meer. Hoe kon hij? 'Het is niet wat het.... ik moest het doen!' Ja ja, moest. Hij moest niets. Waarom zou je iemand MOETEN doden? 'Sweety!' hoorde ze Matthias roepen toen ze wegrende. Ze deed niet haar best om snel te zijn. Het zal allemaal wel... Opeens werd ze op de grond geduwd. 'Blijf bij me weg!' blies ze. 'Sweety... Ik moest het doen... Voor jou veiligheid!' gromde de kater. Sweety rolde met haar ogen. Ja ja, voor haar veiligheid. 'Sweety... blijf...' glimlachte hij hoopvol. Oh, ze kon er wel van walgen. Ze spande haar spieren en duwde de gouden kater van zich af. Snel stond ze op. Ze keek de kater, de kater waar ze zo veel van hield, minachtend aan. 'Je... Je overleefd het nooit in je eentje... Ik wil je beschermen Sweety... Tegen katten zoals hij!' schreeuwde Matthias. De zwart-witte poes snoof. 'Ik kan prima voor mijn eigen veiligheid zorgen. Daar heb ik jou niet voor nodig,' blies ze fel. 'Zijn zus... doodde mijn vader! Hij wou Emil doodde! Je red het nooit alleen.. Je heb mij... mijn vrienden nodig geloof me! De andere groepen eten je leven!' krijste hij. Sweety had geen vin verroerd. Ze stond stokstijf en met een minachtende blik naar de kater te kijken. 'Matthias, ik heb jou niet nodig. Ik kan voor mezelf zorgen. Ik zorg wel dat er niets met mij gebeurd en ik word al helemaal niet levend opgegeten. Geloof me, ik hoef jou bescherming niet!' blies ze boos. Ze draaide zich snel om en stapte weg. Oh nee, Matthias was zeker niet zoals ze gedacht had. Hoe kon ze zo blind zijn? Niemand is wie ze zeggen dat ze zijn. Iedereen wilt wat, iedereen doet wat. Ze moest toegeven, Matthias heeft zeker haar hart veroverd. Maar met deze actie was hij te ver gegaan. Dit kon niet. En ze zal het bewijzen ook. Ze zal weggaan. Een andere plek zoeken. Een plek die goed voor haar was. Een plek zonder andere katten...

Ze werd ingehaald door Matthias. Boos rolde Sweety met haar ogen. Leerde hij het nou echt nooit?! Ze draaide zich woest om, om nog eens heel duidelijk te maken dat ze niets meer met hem te maken wilde hebben. Maar in plaats daarvan kreeg ze een klap in haar gezicht. Bloed droop uit haar wang op de besneeuwde grond. Ze hapte naar adem en keek Matthias geschokt aan. 'Je snapt het echt niet hè... Het gevaar,' begon hij. 'Laat het me uitleggen,' grijnsde hij. Sweety wilde iets zeggen maar Matthias was al begonnen. 'Ik begrijp jen.. Je hebt nog nooit iemand verloren. Nog nooit iemand waarom he gaf. Ik gaf je alles... Eten... Watmte en ik kende je niet eens! Ik ben alles kwijtgeraakt in mijn leven. ik ben door ijs heen geduwd!' zei de kater en hij deed een stap dichterbij. Ondertussen had ze geschrokte blik in Sweety's ogen plaats gemaakt voor woede. 'He je je ooit afgevraagd waar dit litteken vaandaan komt? Dit kreeg ik toen ik doir ijs heen werd gegooid. Omdat ik niet bij mijn zusje en moeder mocht zijn! Nu we toch de oh zo leuke herinneringen op halen. Matthias is niet eens mijn echte naam. Maar ach... Jij liegt ook weet je. Je draagt een masker Sweety. Je vertelde niks over jezelf... Jij bent 1 groot mysterie die ik niet kan ontrafelen... Maar waarom wil ik je dan beschermen denk ne vast... Nou... Dit mijn beste heet liefde en loyaliteit iets wat jij blijkbaar niet kent.' Sweety was zijn hele verhaal stil gebleven. Haar woede kropte zich op en het kon elk moment uitbarstten. Maar voor ze kon reageren ging Matthias opeens smeken. 'Maar als je blijft... Ben je veilig.. En heb je het goed...' De zwart-witte poes schudde met haar kopje. 'Het... Het spijt me Sweety... Please,' zei hij toen hij naar haar bebloede wang keek. Ze bleef even stil. Zette alles op een rijtje. Ze keek omhoog, recht in de blauwe ogen van Matthias. 'Matthias,' begon ze ijzig. Haar stem trilde een beetje van de woede. 'Luister nu heel goed, naar wat ik ga zeggen.' Ze keek de kater doordringend aan. Toen hij begon over dat ze niet wist hoe het was om iemand te verliezen moest ze aan Birdsong denken. Aan haar ouders die ze nooit gekend heeft. En aan eventuele broers en zussen. Ze zal hem alles uitleggen. Alles duidelijk maken. Wat kon het voor kwaad? Niks toch? Ze ging toch weg... 'Dat je denkt dat ik niemand heb verloren in mijn leven heb je het fout Matthias. Heel fout. Ik heb zeker iemand verloren. Ik verloor mijn moeder, Birdsong. Zij leerde me alles. Hoe ik kon jagen, verdedigen, aanvallen, alles! Toen zij dood ging aan een, stomme rot ziekte! Toen.. Toen kwam ik erachter dat ze niet mijn echte moeder was! Mijn ouders ken ik niet, Matthias! Misschien heb ik wel broers en zussen! Maar ik ken ze niet! Birdsong was de enige die ik had. En toen die overleed, toen ging ik weg. Ik leerde verschillende katten kennen. Vertelde bij iedereen mijn verhaal. En later werd ik bedrogen! Ik kon niet zijn wie ik wilde zijn Matthias. Ze gebruikte mijn verlies om me klein te maken! Om te zorgen dat ik ze niks durfde aan te doen! Bij iedereen sloop ik weg. Bij iedere nieuwe kat die ik leerde kennen had ik nieuwe hoop. Maar altijd was het mis. Alleen maar omdat ik klein gemaakt kon worden door mijn verlies! Vind je het gek dat ik mijn verleden niet meer vertel? Vind je het gek dat ik anderen niet toelaat om bij me te zijn! Maar jij was anders. Jij.. Jij had iets, Matthias. Je had de kans! Maar die heb je weggegooid. Weet je, Matthias. Het was leuk hier! Ik heb jou leren kennen en jij bent het mooiste in mijn leven! Maar ik wil deze herinnering niet verpesten. En daarom ga ik weg. Ik moet verder, Matthias. Het spijt me.' Ze had alles aan één stuk door verteld, ze had de kater geen kans gegeven iets te zeggen. Maar nu wist hij het. Hij wist alles. Het was tijd om te gaan. Ze draaide zich om en keek nog even naar achter. 'Vaarwel. Mattie,' mauwde ze zacht. Ze richtte haar gele ogen voor zich en liep weg. Ze liet de liefde van haar leven achter en startte een nieuw leven. Was dit een goede keus? Dat wist ze niet. Maar wat ze wel wist is dat ze nu even alleen moet zijn. En dat betekent niet voor uurtje. Nee, ze moest echt even helemaal alleen zijn. Niemand in haar nabije omgeving die haar kon storen of iets aan kon doen. Ze voelde eens steek in haar hart toen ze besefte dat ze Matthias nu echt had verlaten. Maar ze bleef dapper doorlopen. Dit was een nieuw hoofdstuk van haar leven. En hopelijk was dit hoofdstuk net zo geweldig als de vorige...

~ Sweety RPG uit, voor een tijdje ;3