Ther's always a happy end...(Whirlpool)

Whirlpool maakte zich constant zorgen om zijn geheim. Hij vertrouwde Dappleheart niet voor 100 procent. Maar wat hem het meeste zorgden maakte was dat Dappleheart er zo eenvoudig achter was gekomen. Ze was hem waarschijnlijk gewoon achtervolgd, om haar gevoelens voor hem uit te spreken of iets in die richting. Hij geloofde haar verhaal gewoon niet van alle kanten en daarbij moest hij echt beter gaan opletten of niemand hem achtervolgde. Nee, hij zou zichzelf ruïneren als iemand erachter zou komen, maar dat niet alleen, hij zou Leopardwing ruïneren en dat zou hij nooit laten gebeuren.
Daarbuiten was de kater gelukkiger dan ooit. Alles ging goed in de clan, hij had eindelijk zijn draai gevonden en oh Leopardwing. Dat was het straaltje zonlicht in al zijn dagen. Hij had besloten haar niets te vertellen over Dappleheart, hij zou haar niet opstapelen met zulke zorgen. Het was zijn clan en zijn zorgen, niet haar, nooit haar. Hij moest gewoon de risico's minimaal maken en dan zou alles goed komen. Leopardwing en hij waren voor elkaar gemaakt en niemand zou daar tussen komen. Als de situatie was simpeler was geweest, dan zou dat zoveel verschil maken. Maar hij kon Riverclan niet los laten... En hij nam aan dat Leopardwing dat ook niet kon doen. Hij had natuurlijk hier zijn vrienden en Leopardwing in haar clan. Maar was hij niet te egoïstisch? Kon hij niet gewoon simpelweg verdwijnen uit Riverclan en naar Shadowclan gaan? Nee, Darkstar zou dat nooit goedkeuren, helemaal niet als ze erachter kwam dat hij een relatie had met Leopardwing. Andersom zou het ook verschrikkelijk zijn. Hij kon geen andere clancat meenemen naar Wolfstar en zeggen dat het zijn partner was. Helemaal geen deputy van Shadowclan! Hij wist hoe erg ze Darkstar haatte...

En als je het over de duivel had. Whirlpool had traag aan zijn vis geknaagd toen hij Wolfstar het kamp binnen zag sloffen. Haar staart laag, haar ogen verdrietig. Wat was er met haar gebeurd? Hij wist dat het haar heel erg tegenzat de laatste dagen. Het gevecht met de bevers waar ze een leven had verloren en ook hij gewond bij was geraakt en kort daarna had ze zicht in een oog verloren met een gevecht met honden. Hij wist nog steeds niet precies hoe dat was gebeurd, maar hij nam aan dat Wolfstar zich zeer moest aanpassen aan haar verloren zicht en had besloten haar met rust te laten. Hij had sowieso de laatste tijd niet veel met de grijze poes gesproken, hij had het te druk gehad met zichzelf. Ergens speet het hem wel, alleen de normale gesprekjes die ze wel eens hadden over patrouilles en dat soort zakelijke dingen. Maar nooit meer hoe het met háár ging of gewoon over koetjes en kalfjes. Whirlpool zag nu dat het slecht ging met haar en voelde zich verantwoordelijk om haar op te zoeken. Ergens stond hij wel het dichtst bij de poes, hij wist niet of ze meer vrienden had. Zijn ogen volgde haar tot ze in haar den verdween. Hij wachtte even af of iemand anders de stap zou nemen haar op te zoeken, maar toen niemand dat deed, liet hij zijn vis achter en stapte naar Wolfstars den.
Voorzichtig stapte hij haar den in en zag Wolfstar in haar nest liggen, haar staart voor haar gezicht. Alles aan de poes schreeuwde dat het niet met haar ging. Ze leek wel... verdrietig. ‘Wolfstar?’ sprak de kater zacht en voorzichtig toen hij naar binnen kwam en langzaam naar de grijze poes toe liep. Hij zuchtte diep, hij kon het niet aanzien om haar, eens zo zelfverzekerd en krachtig, zo gebroken te zien. Whirlpool fronste meelevend en kwam zachtjes bij haar liggen en begon voorzichtig het stof van haar nog vochtige pels te likken. ‘Ik ben er,’ mauwde hij zachtjes tegen de leidster. Hij zou geen onzinnige vragen stellen over hoe het met haar ging, een kit kon zien dat ze het moeilijk had. Niemand mocht haar verder zo nog zien, niemand van Riverclan hoorde een leidster zo te zien. Hij zou ervoor zorgen dat hij haar iets op zou peppen, voordat ze weer naar buiten zou gaan. Whirlpool likte langzaam met ritmische slagen haar vacht schoon, omdat hij ervan uit ging dat ze zelf daar de puf niet voor zou hebben. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij vervolgens voorzichtig, nog steeds zacht, hopend haar niet te storen. Hij moest het weten kon hij haar helpen. En hij wilde haar zo graag helpen, hij moest haar beter maken. Het leiderschap was mentaal vast zwaar, iets wat hem niet zou passen. Whirlpool twijfelde erg aan zijn leidende capaciteiten, hij hield zich zelf niet eens aan de Warrior Code, hoe zou hij hem moeten handhaven? Keuzes moeten maken van de clan. Hij zou gillend gek worden, vast en zeker. Het was nog steeds een vraag waarom Wolfstar hem had gekozen als deputy en wat zij ooit in hem had gezien? Whirlpool was jong, rebels, verloren geweest in die tijd. Misschien had hij de keuze meer begrepen als ze het nu had gezegd, nu hij zich sterker en zelfverzekerder voelde, maar toen... nee.
Het ging echter nu niet om hem, maar om Wolfstar en haar mentale gesteldheid. De grote kater maakte zich oprecht zorgen en hij hoopte dat hij genoeg in staat zou zijn om haar iets op te vrolijken. En anders zou hij er slechts voor haar zijn, dat was het minste dat hij kon doen.

_{OOC: Ik weet niet waar deze lengte opeens vandaan kwam? Ik hoop dat je er wat mee kan tussen al dit leeswerk oeps. Whirlpool is cute tho <3}

Whirlpool ontmoette Wolfstar doffe blik. Ze leek verloren, alsof het leven geen zin meer had. Whirlpool keek de poes met medelijden aan. Hij herkende dat gevoel, het moment dat hij Dawn dood had gevonden, was voor hem ook het einde van de wereld geweest. Hij had het gevoel alsof het niet waard was om nog door te leven, zonder haar was er immers geen leven meer. Hij had in een duistere wereld geleefd voor manen, niets wat hem nog plezier gaf of gelukkig maakte. Hij deed niets anders dan mokken, alleen zijn en zijn frustratie, pijn en verdriet uiten op wat allemaal in de weg zat. Maar kijk hoe hij erbovenop was gekomen. Hij voelde nu alsof hij in de bloei van zijn leven was, Leopardwing ontmoetten was het beste wat hem kon gebeuren. Nu was hij weer gelukkig door haar en ook door de vrienden die hij had gemaakt. Wolfstar en ja, zelfs Dappleheart. Hij zag de poes nog steeds als een vriendin, zelf waar ze nu doorheen gingen, hij dacht dat er geen obstakel te groot zou zijn. Alleen moest het vertrouwen weer groeien, vooral van zijn kant, want de poes was de enige die zijn grote geheim kende. Maar nu moest Wolfstar door hetzelfde proces gaan. Ze zat in een diep dal, maar vanaf hier kon ze alleen nog maar naar betere gronden reizen.
Wolfstar sprak over dat er veel gebeurd was, dat ze alles verloren was. Whirlpool fronste, hij wist niet alles wat er in Wolfstars leven had afgespeeld, maar hij wist dat veel van haar vrienden waren overleden in het gevecht met Brookstar. Hijzelf had dat gevecht wonder boven wonder overleefd, maar enkel omdat hij teveel pijn moest africhten. Hij had dood gewild, daarom had hij mee gedaan aan dat gevecht, nooit verwachtend dat het serieus iets zou opleveren. En nu leefde hij, ten koste van vele andere levens. Misschien was het een tweede kans die Starclan hem gaf, op weg naar een nieuw leven. Toch vond Whirlpool Starclan wreed en geloofde niet meer dat Starclan hem liever in zijn pijn had zien verteren dan vredig zou vertrekken naar de eeuwige jachtgronden. Maar nu had hij Starclan laten zien dat ze hem niet klein konden krijgen en had hij een heel nieuw, prachtig leven.
Whirlpool luisterde naar Wolfstars woorden en was geschokt om te horen dat ze kits had. Maar geen kits in Riverclan, hij had nooit een kroost van Wolfstar hier gezien. Ze sprak over dat ze kittens had gekregen met een Shadowclan warrior en ze had moeten opgeven. Hij fronste en legde zijn kop tegen haar aan. Dit leek was een pagina uit zijn leven, zijn leven met Leopardwing. Oh hoe graag hij kittens met haar wilde, maar het was gewoon niet mogelijk. Dit bewees het maar weer. Kittens met een poten in verschillende clans zouden ook nooit helemaal geaccepteerd worden, en dat wou hij zijn nalatenschap niet aandoen. En hoe het af was gelopen met zijn ongeboren kittens, hun moeder vermoord door een vos. Dawn had hij ooit gezien als de liefde van zijn leven, maar nu vervangen door Leopardwing. Maar wat moest hij nu doen? Wat moest hij zeggen tegen Wolfstar, wat moest hij doen op haar op te vrolijken. Ze voelde de poes tegen haar aan trillen, het deed haar duidelijk pijn om dit te moeten vertellen, de herinneringen weer op te halen. Hij zuchtte diep. ‘Ik kan niet oordelen over je keuzes, Wolfstar. Dat is in het verleden. Maar misschien kun je jezelf troosten met de gedachte je kittens een goed leven hebben in Shadowclan.’ Hij sprak kalm. Het was altijd moeilijk toe te geven wat je had gedaan, wat je misschien beter had kunnen doen. Oh als hij maar eerder was geweest bij Dawn had hij haar misschien kunnen redden, maar nu was hij alleen een verminkt lijk tegengekomen, haar geur verdoezeld door bloed en vossenstank. ‘En je moest Riverclan redden. Wie weet hoe het was afgelopen als Brookstar nog leider was en hoe het dan was afgelopen als je de kittens had gehouden,’ sprak Whirlpool kalm. ‘Misschien was dit wel de enige goede keus, voor jou en je kittens.’ Hij kon natuurlijk ook niet de toekomst voorspellen of het verleden als alles anders was gelopen, maar hopelijk knapte zijn leidster hier iets van op. Hij wist ook niet wat hij anders kon zeggen. Er was maar weinig over te zeggen. Waarschijnlijk had Wolfstar hem iets verteld wat maar weinig andere katten wisten en zat ze hier al manen mee. Hij voelde zich geëerd dat ze dit met hem wilde delen. Ergens wilde hij alles of Dawn en Leopardwing aan haar vertellen, maar dat was onmogelijk en dat zou haar al helemaal niet beter doen laten voelen. Hoewel hun lotsbestemmingen op elkaar leken, wilde hij niet dat ze gelijk zouden worden. Kits of geen kits, hij was nu gelukkig.
Plotseling vertelde ze dat Swanfeather haar eigen leven had genomen, ondanks het verhaal wat ze aan de clan had verteld, en dat het haar schuld was. ‘Nee, nee, nee,’ suste Whirlpool haar leider. ‘Je moet jezelf niet de schuld geven,’ sprak hij kalm maar duidelijk. Zijn ogen rolde even door de den? Wat moest hij nou zeggen. Het was nooit volledig haar schuld dat de poes zelfmoord had gepleegd, dat mocht ze echt niet denken. ‘Swanfeather had vast haar redenen, maar als ze echt het niet meer zitten zag, speelden er vast meer factoren een rol,’ sprak de kater zachtjes tegen haar. ‘Ze is nu op een betere plek,’ zei hij vervolgens. Starclan zou haar goed verzorgen, misschien zocht ze haar geliefden op.  ‘En wie weet zie je haar snel weer,’ vervolgde hij kalm. Ze moest blijven geloven in dat het haar schuld niet was en ze moest blijven geloven dat Starclan er een reden voor zou hebben. Hij bad snel aan Starclan dat Swanfeather Wolfstar om mocht zoeken in haar dromen, dat ze elkaar snel weer zouden zien en dat Swanfeather zou kunnen uitleggen dat het niet Wolfstars schuld was. Hij kon dat niet doen, maar kon haar alleen steunen in wat hij nu zei. Dit was alles wat hij nu kon doen. Hij legde zijn kop weer over haar lijf heen en ademde kalm en ritmisch, hopend dat het haar iets gerust kon stellen, dat alleen zijn aanwezigheid verzachtend genoeg was.

Whirlpool liet ook zijn adem weer los toen Wolfstar eindelijk een beetje scheen te kalmeren. Haar lichaam rilde minder hevig tegen hem aan en hij legde zichzelf vervolgens nog steviger om haar heen, zijn kop op haar schouder, zijn rustige adem die door haar vacht ging. Op één of andere manier was haar spanning ook in hem gedrongen en had hij onbewust zijn adem in gehouden, maar nu ademde hij kalm en regelmatig. Het scheen alsof zijn woorden over haar kittens toch wel iets hadden geholpen, want ze had geknikt, maar verder geen woorden meer over hen gesproken. Hij kon natuurlijk ook niet voorspellen wat er zou zijn gebeurd als er andere keuzes waren gemaakt, maar het verleden was geweest en je kon er niets meer aan doen. Hij kon alleen haar helpen haar keuzes van toen helpen te doen accepteren.
Whirlpool glimlachte warm toen de poes ook sprak over dat Swanfeather op een betere plek was en hij knikte. Starclan moest magisch zijn, maar toch vond Whirlpool het weer een grote negatieve zijde aan zat. Waarom moest men wachten tot de dood om een plek te vinden waar alle katten wél samen konden leven, zonder rangen, grenzen, honger en dood? Waarom moest je eerst door hel en weer terug voor je naar die plaats mocht. Het was wreed en onredelijk. En hij zat in het systeem. Hij geloofde wel in Starclan. Hoe kon hij het anders verklaren dat Wolfstar voor zijn ogen stierf en weer tot leven kwam. Maar ze waren in en in wreed en hij zou ze niet eren en aanbidden.
Maar hij had sussende woorden gesproken over dat Wolfstar Swanfeather wel weer zou zien in dit leven. En ze stemde daarmee in met sterke woorden. Eindelijk kwam de Wolfstar die hij kende weer een beetje omhoog en dat deed hem deugd. Vervolgens bedankte hij haar. Hij schudde zijn hoofd. ‘Er iets niets te danken,’ sprak hij zacht. ‘Ik ben je deputy. Het is mijn taak om er voor je te zijn,’ sprak hij, een beetje op een zakelijke toon, maar nog steeds met warme woorden. Hij vond de relatie moeilijk tussen hem en Wolfstar. Ze was nog steeds zijn meerdere, maar hij wilde haar ook als vriend zien.
Opeens kwamen er woorden van de poes die hem raakte, maar hem ook deden wegkijken. Hij kneep zijn ogen samen en zuchtte. Ze vertrouwde hem met haar geheim. ‘Je geheim in veilig bij mij,’ sprak de kater zacht, bijna onhoorbaar maar genoeg voor Wolfstar om te horen. En hij meende het, hij zou het nooit aan iemand vertellen en hij oordeelde er ook niet over. Ze mocht hebben gedaan wat ze wilde in het verleden en ja, het zou een schande zijn voor de leider als iedereen het wist. Ze kon niet meer leider zijn, vanzelfsprekend. Maar ze vertrouwde hem de clan toe? Ze moest eens weten wat hij uitspookte. Hij negeerde de Warrior Code door zijn partner te vinden in een andere clan. Meerdere keren had hij dat gedaan en hij zou het blijven doen. Leopardwing was zijn alles. Maar zou Riverclan wel een leider willen die de Warrior Code steevast negeerde? Hij had hier nooit om gevraagd, hij zou al helemaal niet leider willen worden. En hij verwachtte ook dat hij dat nooit zou worden. Hoe zou hij met één leven na Wolfstar leider kunnen worden die nog acht levens had om te leven. Waarschijnlijk zou hij ook ooit vallen. Misschien zou hij sterven in het volgende gevecht, misschien door een lullig ongeluk, maar misschien zou hij ook blijven leven tot hij oud en wijs was. Maar hij verwachte niet dat Starclan hem zo'n leven zou gunnen. Nee. En als hij oud zou mogen worden, hem steeds pijn zou blijven doen op de weg. Maar hij zou niet toegeven aan Starclan. Hij was nu gelukkig op zijn eigen kracht en hij zou dat blijven, wat de tegenslagen ook waren. Hij kon het zichzelf niet weer veroorloven om in een dal te vallen.
Eindelijk durfde hij zijn blik weer naar Wolfstar te richten. ‘Laten we maar verwachten dat die tijd nog lang niet zal aanbreken,’ reageerde hij op haar laatste woorden. Hij legde vervolgens zijn kop weer op haar schouder en sloot zijn ogen. Hij zuchtte diep. Nee, hij zou waarschijnlijk nooit leider worden en ergens in zijn achterhoofd hoopte hij dat Wolfstar dat ook zou realiseren.
Whirlpool zuchtte en liet zijn ogen gesloten en zijn kop in haar vacht. ‘Wil je dat ik vannacht bij je blijf?’ fluisterde de kater. Hij bood het aan, omdat hij ergens niet wilde dat Wolfstar geen impulsieve dingen zou doen in deze toestand en hij wilde er ook voor haar zijn. Maar hij wilde het niet op haar forceren, vandaar dat hij het haar vroeg. Whirlpool hoopte dat zijn leider het aanbod aan zou nemen. Misschien was het ook beter voor haar om een keer niet alleen te slapen. Hij zou het niet kunnen, hij was gewend om in een warme den te slapen met vachten en zacht gesnurk om hem heen.