Long lost (Alex)

Frisse lucht drong haar neus binnen toen ze een diepe hap lucht nam. Het was aan het schemeren en de laatste vogels zongen hun laatste lied voordat ze hun nesten op zouden zoeken. De zon liet de laatste warme stalen door de bergtoppen heen vallen voor het weer tijd was voor de koude nacht. Ze zag daar, midden in een openvlakte omringd door bergen om nog in een van die laatste warme stralen te genieten met haar ogen half gesloten. Het was een mooie dag geweest, niet te warm en niet te koud. Precies goed. Het waren weinig dagen die ze zo fijn had meegemaakt. Alex gaapte en stond op, rekte zich uit en likte haar borst een aantal keren tot haar vacht weer netjes zat want eh je weet nooit wie je tegen kwam. Haar groene ogen volgde de ondergaande zon die nu eindelijk plaats maakte voor de nacht. Dat was totdat ze een geluid achter zichzelf hoorde. Een stem die haar naam riep. Haar oren gleden haar nek in en de zwarte poes draaide zich om. Haar ogen boorde zich in die van de vreemde kat voor haar. "Moet ik jou kennen?" Siste ze en keek hem onderzoekend aan.

Een frons was op haar wenkbrauw getekend toen de kater ineens allemaal onzin begon uit te brabbelen. Hij beweerde dat zij zijn half zusje was. Onmogelijk! Ze was al vanaf kleins af gaan al bij haar moeder weg gegaan en zij had nooit over een zogenaamde halfbroer gesproken. Alex keek de kater met giftige ogen aan en haar grauw vormde op haar lippen. "Luister jij eens stuiterbal, ik heb geen familie" Siste ze en draaide zich meteen om van de kater en stapte weg. "You're crazy" Gooide ze er nog uit voor ze richting de berg stapte terug naar haar grot, terug naar Red. "Je moet me geloven, hoe ken ik anders je naam?! Alex zuchtte en sloeg haar klauwen in de grond. "Heb je nog ander bewijs?" Mauwde ze geïrriteerd en keek de kater aan. Ze wou gewoon weg.

Ze had zich omgedraaid en haar ogen in de van de kater gepriegeld. Haar giftige blik verharde en haar staart sloeg heen en weer. Eens zien wat hij te vertellen had.  "Tuurlijk, ten eerste ze heet adrea, onze moeder ten tweede ze is een bitch die mij wegstuurde en ten slotte ze heeft een zwarte pels" Mauwde hij met een uitdagende blik. "Dat je me moeder toevallig kent betekend niet dat je meteen mijn broer bent." "En de groene ogen heb je van je vader god hoe heette die eikel...ehm.....het begon met een R. Weet je wat alles wat ik nog weet van dat stuk vossen stront is dat hij een bruine pels had met groene ogen" Alex hief haar snuit afkeurend op en keek hem met half dichtgeknepen ogen aan. "Russet" Mauwde ze emotieloos en sloeg haar nagels in de grond. "Ik weet niet wat je wilt bereiken vriend, maar mijn broer is al moons geleden gestorven" Siste ze en draaide zich weer om.

Haar kaken klemde zich op elkaar om niet haar frustratie uit te schreeuwen. Ze had een hekel aan om over haar verloren broer te praten ze de zwarte poes moest haar best doen net haar klauwen in de strot van de kater te slaan. Snel had ze zich omgedraaid nadat de wind haar woorden meenam en er een stilte vormde tussen die twee. Haar passen waren sterk en snel en ze had bijna de rots bereikt die haar zou leiden naar de top van de berg waar hij grot bevond. Red zou haar onderhand al missen en ze moest nog jagen voor de jongere poes. "Alex, luister!" Haar oren plat in haar nek draaide zich met een ruk om. Haar klauwen diep in de grond geboord stond ze neus aan neus met de kater. "Zei hij echt dat ik gestorven was?!" Mauwde de rossige met witte kater. "Hij heeft niks verteld. Ik heb het met me eigen gezien!" Gromde ze. Haar lip opgekruld tot een grauw zodat haar witte tanden ontbloot waren. Door het ijs heen gezakt zeker, zei hij dat. Die eikel dauwde me er zelf in hoor. Ik had geluk dat lukas me eruit heeft gevist!" Alex keek hem strak aan meer niet. Ze gek geloofde zijn eigen leugens zelfs nog. Ik ben nooit verdronken kleintje , ik ben eruit gered!" Haar dik opgezette vacht van woede was een stukje gaan liggen maar haar vijandige houding was nog niet verdwenen. Ze bleef alert en gespanne, elk moment kon ze zijn mond snoeren. "Kijk, we hebben hetzelfde plekje op onze pootkussentjes, dezelfde dikke pels en komen uit het zelfde gebied!" Alex spitsde haar oortjes en keek naar haar pootkussentje waar indderdaad een vlekje opzat. De kater mauwde nog wat dingen maar Alex bleef naar het vlekje kijken. Haar blik ging in een soort slowmotion naar de grote kater toe en haar ogen vulde zich met tranen. "Mathias..?"