And who are you? (Alex)

Ivy was hier nog niet lang, maar ze had het gevoel dat ze leerde hoe het hier te werk ging. Met de vele katten die in zogenoemde "clans" leefde en die veel rivaliteit tussen elkaar kende. En dan hadden ze hun heilige code, alsof je dood ging als je het niet volgde. En Ivy begreep regels sowieso niet, iedereen kon doen wat hij of zij maar wilde, anders kon ze net zo goed weer gaan leven in de Vale met al hun dubieuze regels. Er waren wel bepaalde normen en waarden. Van actie kwam reactie, een van Ivy's eigen heilige regels.
Maar er waren veel belangrijkere dingen in Ivy's gedachten dan clans en codes. Zij was nu een rogue, maar Ivy wist dat ze hopeloos was als ze alleen was. Ze was geen uitstekende jager noch vechter, maar ze was goed met woorden en dat had haar tot nu toe prima mee kunnen redden. Ze miste haar oude groepje, daar waar ze zich veilig en gevoed had gevoeld, helemaal met Bracken aan haar zijde. Spijtig dat het zo moest gaan zoals het gegaan was. Iedereen was nu hoogstwaarschijnlijk dood. Zonde.
Ivy vond dit gebied daarentegen prettig. Vooral de bergen en de grotten, de kou en de ijzige wind door haar vacht. En de sneeuw aan de ene kant van de bergen, heerlijk! Ze verdween als sneeuw voor de zon in het winterwonderland, daar waar ze zich nu ook bevond. Het was hartje bladgroen en er was gewoon sneeuw. Alsof deze wereld voor haar gemaakt was. Het haar lichtblauwe ogen op de horizon wandelde ze dan ook genietend voort.
Een beweging op de bergen ging haar dan ook niet onopgemerkt voort. Eerst dacht ze dat het een verdwaald konijn was, maar al snel kwam het silhouet van een kat tevoorschijn. Interessant. Zonder ook maar een seconde te twijfelen ging Ivy dan ook naar het schepsel toe. Ze had ook immers compagnons nodig, beter één dan twee.

- Eerste post Alex! c:

Twee opvallend groene ogen gluurden gefocust vanuit een gleuf van een rots. Verderop was een duif op de gladde rosten geland, rustig scharrelend het tussen de sneeuw opzoek naar wat te eten. Alex likte haar bek af, haar maag al knorrend bij het idee aan een dikke vette vogel tussen haar kaken. Ze opende haar bel lichtjes om de geur van de duif nog beter op te kunnen vangen. Als ze deze dikke beest kon vangen had ze genoeg voor twee dagen of nog een kat der bij. Voorzichtig sloop ze naar voren en wurgde zich geruisloos als een slang uit de gleuf. Gaar passen waren beheerst en kalm zelfs het sneeuw onder haar poten was stil. De duif had totaal geen vermoeden dat het nooit meer het daglicht zou zien als ze hem te pakken kreeg. Toen ze nog maar een paar hartslagen van het diertje was verwijderd zakte ze door haar achterpoten, klaar om te springen, tot de duif ineens met een ruk opkeek door een geluid veder op. Toch sprong ze. Het beest vloog weg, en ontsnapte ternauwerdood aan haar uitgeslagen klauwen. Gefrustreerd keek ze om zich heen om te zien wat de duig zo had doen schrikken en toen ze zich omdraaide had ze de oorzaak gevonden. Haar oren gleden in haar nek toen ze ineens oog in oog stond met een witte poes. Alex trok haar wenkbrauw tot een frons en keek de onbekende poes aan. "Kan ik je ergens mee helpen darling?"

Ivy keek geschrokken op toen een duif zowat voor haar neus opvloog. Ze was zo gefixeerd geweest op het zwarte silhouet, dat de geur van de duif compleet over haar kop was gegaan. Ivy had nooit op hoeven letten voor prooigeuren in haar vorige leven, slechts de laatste manen moest ze wel voor zichzelf zorgen, dus ze jaagde ook als een jonge kat. Toch wist ze zichzelf staande te houden en was ze nog nooit met verschrikkelijke honger gaan slapen.
De zwarte poes nam een vijandige houding aan, haar oren in haar net en met een frons op haar kop. Ze vroeg of ze haar kon helpen. Dit keer was het Ivy's beurt om te fronzen. Wat dacht ze wel niet, dat ze beter was? Ivy's ijsblauwe ogen gingen kort over de zwarte gedaante heen. Ze moest toegeven dat ze niet de minste was, sterk en gezond ogend. Misschien was dit interessant. ‘Heb je iets te bieden dan, liefje?’ kopieerde Ivy de zwarte poes haar stemmetje.  ‘Zonde van de vogel,’ zei Ivy met een blik naar de lucht waar het beest was weggevlogen was. Ze keek toen onder haar wimpers weer naar de zwarte poes toe. Ivy wist ook wel dondergoed dat zijzelf de duif waarschijnlijk had laten schrikken met haar lompe gedrag, maar impliceerde toch wat anders. Ze was benieuwd hoe Zwartje zou reageren.

Haar oren gingen voorzichtig weer recht staan toen ze opmerkte dat deze poes niet meer was dan een vissengraat vergelijke met haar. Als het moet kon ze haar gemakkelijk neer halen zonder moeite maar voor nu was dat nog niet nodig. Nog niet in iederegeval. ‘Heb je iets te bieden dan, liefje?’ Mauwde ze vreemdeling met de zelfde klank in haar stem als die van haar. Alsof de poes haar wou kopiëren. Wat had deze beest voorn problemen? "Ligt eraan wat je wilt hebben honey" Mauwde ze kalmpjes en een grijns vormde op haar lippen. ‘Zonde van de vogel,’ Alex hield haar schouders losjes op. "Kan gebeuren" Reageerde de zwarte poes simpel.

Kort o;

Ivy grijnsde toen de poes haar houding wat minder vijandig opstelde. Dreigen had toch geen nut bij haar, ze was erger gewend. En blaffende honden beten niet. Meestal deden katten alleen maar heel erg stoer, maar durfden geen nagel uit te steken.
De zwarte poes vroeg wat ze wilde hebben. ‘Oh, schatje,’ miauwde ze met een zucht onder haar stem. ‘Ik wil alles.’ Haar ogen priemden zich in de hare en ze trok een uitdagende blik. Deze poes zag er jong uit, misschien nog naar haar klauwen te kneden. Wie wist...
Haar opmerking over de vogel vond ze verrassend makkelijk. Ze had de poes feller verwacht, dat ze wilde beschuldigingen ging maken dat Ivy hem had weggejaagd. Ja, misschien was Zwartje veel makkelijker dan ze dacht. Een sterke poes in haar team kon ze zeker gebruiken.

- Same >.<

Oh, schatje,’ Alex trok haar wenkrbrauw op en keek de poes met een ondeugende blik aan. ‘Ik wil alles.’ Mauwde ze witte poes en priemde haar ogen in die van haar. Een sneaky grijns vormde op haar lippen en ze knikte kort. Eventjes bleef ze de onbekende ondeugend aankijken voor ze een klein rondje om haar heen maakte. Ze bekeek haar van top tot teen. "En wat zie jij precies onder 'alles' my dear?" Mauwde ze met een grijns en tilde haar kopje omhoog met haar staart toen ze haar rondje had afgemaakt. "Met z'n knappe koppie als die van jou met het vast wel lukken hm?" Ging de zwarte poes door en trok haar staart weer terug.

Ivy kende de blikken van goedkeuring die de zwarte poes haar toewierp. Ergens kon de poes haar dromen dus herkennen, het knikje ging niet onopgemerkt voorbij. De zwarte had wel een blik die ze ergens als interessant kon bestempelen. Ze kon niet precies haar klauw erop leggen wat de zwarte van haar wilde, maar ze voelde een band groeien. Hopelijk was dit haar eerste stap naar haar verlangens.
De zwarte kwam in beweging en stapte een rondje om haar heen. Ivy volgde haar geamuseerd met haar ogen. Ze kon wel door de poes heen kijken, dit zou echt niet bij haar werken. ‘Zoals het woord zegt. Ik wil al het land onder mijn klauwen claimen, alle katten die er op leven onder mijn commando hebben en al het prooi waar op gejaagd wordt recht tot hebben.’ Ivy's dromen waren niet klein, nee, haar dromen waren oneindig. Ze zou ervoor zorgen dat het ooit allemaal van haar zou zijn. ‘En please, deze trucjes van jou gaan niet werken. Dus stop er maar mee, voordat je jezelf nog meer belachelijk gaat maken.’ Ivy's ijsblauwe ogen richtten zich weer op haar gesprekspartner. "Met dat knappe koppie van jou gaat het wel lukken". Pfft. Het ging zeker weten lukken, haar uiterlijk zat alleen een beetje mee. Zwartje moest leren dat ook haar knappe koppie niet alles zou oplossen. Het was wat er in je kop zat en dat je dat slim kon gebruiken.

‘Zoals het woord zegt. Ik wil het land onder mijn klauwen claimen, alle katten die er op leven onder mijn commando hebben en al het prooi waar op gejaagd wordt recht tot hebben.’ Alex knikte weer en beet nadekend op haar onderlip. "I see" Mauwde ze kalmpjes en maakte het haar wat gemakelijker en ging zitten. Haar staart sloeg ze netjes om haar poten heen en net als altijd keek ze weer met uitdagende ogen naar de ander. En please, deze trucjes van jou gaan niet werken. Dus stop er maar mee, voordat je jezelf nog meer belachelijk gaat maken.’ Mauwde de witte poes waarop Alex grinnikte en haar ene oor slap liet hangen. "Agh kom op sneeuwvlokje, zeg niet dat je niet tegen een grapje kent" Grinnikte ze en gaf de poes een kleine knipoog. "Maargoed witje als ik het goed begrijp wil je een groep oprichten en een stuk land claimen hm? Je weet toch dat je dan meerdere katten nodig heb prinses" Mauwde ze met een kleine grijns en keek langs de poes heen. "Zo te zien heb je nog aardig wat te doen dus"

Ivy probeerde de reactie van de poes te peilen, maar ze werd er niet veel wijzer van. Het was wel een voordeel, want ze kreeg geen weerstand van haar; Dat haar idee idioot was, onmogelijk. Dat was wel een pluspunt en ze wachtte nieuwsgierig Zwartjes volgende zetten af.
Ivy rolde met haar ogen bij Zwartjes volgende opmerkingen. Grapjes.. Pfft. Dit was geen grapje en Ivy wist dat dondergoed. ‘Niet zo grappig, sorry Zwartje,’ sprak Ivy met een luchtige stem, de pretlichtjes stonden in haar ogen.
Toen sprak Alex meteen over haar grootste eerste doel. Dat ze een groep moest oprichten. Ivy snoof en haalde haar schouders op. ‘Grote dromen beginnen klein,’ antwoordde ze simpel. Zo ging het ook met Bracken. Eerst had ze alleen hem aan haar zijde, maar al snel kwamen er meer en meer die de voordelen van het leven in een groep zagen en al snel had ze een heel team van loyale volgelingen. Zonde dat het zo moest aflopen en ze weer van voor af aan moest beginnen.  ‘Er is werk aan de winkel, maar ik denk dat mijn eerste aanwinst dichterbij is dan ik denk.’ Ivy richtte haar ijsblauwe ogen doelend op haar gesprekspartner, een mondhoek omhoog getrokken in een speelse grijns.