The fallen....(Leafstar)

Met snelle passen rende ze het territry door, niks dat haar tegenhield, geen taken, geen wonden ,ze was vrij om te doen wat zij wou. Het poesje sprong van tak naar tak, blijdschap gierde door haar aderde terwijl ze door ze lucht swoof, als een vogel!. Ze gierde en lachde, niet wetende wat was komende. Na ongeveer een uur gerend en gesprongen te hebben zette ze voet op de grond. Hijgend keek het poesje om haar heen. Het woud was donker hier beneden af en toe verlicht door een enkel strookje zonlicht. Het poesje richte haar blik op de wereld boven haar kop, rustig en zacht. Hier en daar hoorde ze een vogel fluiten. Een plotselinge geur sneakte haar neus binnen en fernpaw deed moeite haar te concentreren toen ze de geur van haar leadster rook. Snel sprong ze door de bomen luisterend naar de vogels en genietend van de vrijheid. Ze bleef staan en zag haar leadster, de gevlekte poes zat onder een boom. Ze verstijfde, alle blijdschap vluchtte haar lichaam uit toen ze gekraak hoorden. Haar groene ogen vlogen  wjd open. Een tak boven leafstars hoofd was afscheurd en kwam met een flinke vaart naar beneden. Snel vloog ze de boom uit, ze moest haar leadster redde, des noots haar leven geven!. Met volle vaart beukte ze de leadster weg onder de schaduw van de meters lange dikke woud tak. Een luide krijs galmde door het woud en fernpaw voelde hoe de tak haar achterbeen en rug pletten. Nog altijd duizelig van de klap keek ze op, zoekend naar haar leadster. Ze hijgde en voelde bloed vloeien, duizelig keek ze om. Bloed bedekte de woud grond en ze zag vaag de tak die langer en dikker was dan en jonge boom. Ze wou krijsen van de pijn, maar om de een of andere reden kwam er niks anders dan bloed uit haar mond. Rood kleurde de open plek in het woud, bloed rood. Ze keek haar leadster hoopeloos aan, dit was het einde!. Ze merkte dat haar ademhaling slechter werd en haar beeld vager....

Ik dacht ik begin meteen met de drama srry
ik had toestemming om camilla's karakter te gebruiken

In gedachten verzonken zat Leafstar in het Thunderclan territory. Ze was even gaan zitten na een lange toch wandelen en wat jagen. Ze dacht net aan Fernpaw, haar Apprentice. Ze kreeg altijd weer energie van de jonge poes. Ze was altijd zo, levendig en vrolijk, echt iets wat ze nodig had. Ze leek wel net als Berrypaw... Berrypaw was haar eerste Apprentice geweest. Ze hadden een goede band samen en ze vulde elkaar echt aan. Helaas was ze uit een boom gevallen en ze had te val niet overleeft... Toen ze merkte dat Fernpaw echt wel dag en nacht in de bomen leek te zitten was ze door angst gegrepen. Maar ze begreep dat Fern leefde tussen de bomen. Berrypaw was ook nooit echt een goede klimmer geweest. En Fernpaw leek wel geboren tussen de hoge takken van de oerwoud bomen in het Thunderclan territorium.
Doordat ze in gedachte verzonken zat hoorde ze het gekraak niet boven haar hoofd. Opeens werd ze ruw opzij geduwd. Ze struikelde over haar poten en viel op de harde grond. Vlak daarna hoorde ze een geluid van iets dat uit de lucht viel, iets zwaars. Daarna hoorde ze de doffe dreun die het veroorzaakte en een misselijkmakende krijs. Snel draaide ze zich om, en met een schok zag ze Fernpaw onder een enorme tak liggen. Ze besefte dat Fernpaw haar had gered. Was Fern er niet geweest zat zij onder die tak. 'Fernpaw!' krijste ze. Haar stem sloeg over van de schok en de paniek. Ze stormde naar haar Apprentice toe. Rood bloed kleurde de bosgrond. 'Oh Fern, Fern.. Oh mijn god.. Fern!' riep ze in paniek uit. Toen ze zag dat er nog meer bloed vloeide en dat er zelfs bloed uit Ferns bekje kwam moest ze zich omdraaien om niet over haar nek te gaan. Ze werd gegrepen door duizeligheid. Ze dwong zichzelf rustig adem te halen en rustig te worden. Na een paar keer diep in en uit geademd te hebben draaide ze zich weer om. 'Ohw Fern... Waarom..?' mompelde ze terwijl ze tegen de reuze tak wilde duwen. Ze realiseerde zich net op tijd dat, als ze zou duwen, het alleen maar erger zou worden. Ze zou de tak moeten optillen. Ze zocht naar een geschikte plek en even later had ze een plek uitgekozen waar de tak net wat hoger was dan de rest. Ze wurmde zichzelf eronder en met een luide kreun tilde ze de tak op. Het ging moeilijker dan gedacht en met zware inspanning zorgde ze ervoor dat Fernpaw iets bevrijd was. Lang kon ze het echter niet volhouden en met veel tegenzin legde ze de zware tak weer voorzichtig neer. Ze hoopte dat het niet al te veel pijn deed bij Fernpaw, die tak neerleggen. Paniek nam weer de overhand en in paniek keek ze om zich heen. Wat moest ze doen?! 'Help! Help me!' schreeuwde ze zo luid mogelijk. Hopelijk kon iemand het verstaan. Dat moest wel. Het ging om Fernpaws leven! 'Help!! Help nou!' schreeuwde ze. Ze bleef schreeuwen, net zolang haar keel  pijn begon te doen en er niet veel meer uitkwam dan een zacht gejammer. Gejammer van paniek. Tranen stroomde over haar wangen, wat moest ze nou doen? Ze kon de tak niet in haar eentje optillen. 'H-help!!' schreeuwde ze nog met haar laatste krachten. Ze was uitgeput. Uitgeput door het schreeuwen en door de paniek. Ze keek weer naar Fern, die nog steeds onder de tak lag. 'Oh Fern.. Waarom..?' herhaalde ze nog een keer. Ze schudde bedroeft haar kopje. Help!' riep ze nog eens. Ze kon ook naar het kamp gaan en Mazemind halen. Maar dat zou teveel tijd kosten. Maar dit had ook geen zin. Ze wilde Fern ook niet alleen laten. Oh, wat moest ze nou doen??

De Deputy zuchtte kort toen ze de muis die ze een tijd lang achterna gezeten had in zijn holletje zag verdwijnen. Ze kon nu niet meer bij hem, wat een prooi minder betekende voor de Clan. Echter maakte dat rond deze tijd van het jaar niet zo erg uit ze hadden de koude leafbare van de afgelopen tijd overleefd en nu werd het weer warmer, wat een overvloed aan prooi betekende. Geïrriteerd stond ze op uit haat jachthouding en stapte met een zwiep van haar rossige staart weg. De poes moest toegeven dat ze de laatste tijd niet bepaald goed in haar vel meer zat; Het leek alsof de hele wereld met volle vaart vooruit ging en zij stilstond. Haar gedachtes bleven maar hangen bij Firefly en ze wist gewoonweg niet meer wat ze met der zelf aan moest doen waardoor ze haar gevoelens weer weg propte en aan de slag ging met haar Deputy taken. Nadat ze terug was aangekomen in het kamp en alle patrouilles had geregeld stond ze weer op. Ze moest een ftisse neus halen, haar clan helpen vrolijkte haar vaak op maar nu leek ze alsof ze diep in de put zat. Eenmaal buiten het kamp liep de jonge poes door de donkere woud en zigzagde tussen de enorme stammen van de bomen door, haar gedachtes waren weer overal en nergens. Ze moest dit rechtzetten of het was gewoon het einde van haar en Fire. Ze kon dit niet langer volhouden. Arcane wou zich net opdraaien om Fire te gaan zoeken toen ze ineens geschreeuw hoorde.'Help! Help me!' De Deputy spitste haar oortjes en keek omzich heen. Al haar zintuigen stonden weer op scherp en haar gedachtes over Fire en haar waren weg. Iemand had haar hulp nodig en dan was het niet de tijd om te gaan piekeren. Haar poten roffelde over de harde grond toen ze het geluid probeerde te volgen, haar ogen schoten elke kant op net als haar oren. "Kom op, roep nog een keer!" Mauwde ze tegen haar zelf en keek rennend om haar heen. 'Help!! Help nou!' Het gejammer klonk nu een stuk dichterbijer en Arcane herkende de stem uit duizende. Leafstar! Meteen schoot op het geschreeuw af waardoor de bladeren op de grond met een enorme vlaag omhoog stoof. "Ik kom!" Riep ze terug en rende zo snel als ze kon naar haar Leadster. 'H-help!! Ze zag de calico vacht van Leaf en uitgeput zuchtte ze toen ze zag dat er niks met de poes mankeerde, ze wou net haar bek openen om iets te zeggen toen haar blauwe ogen de ogen van Leaf volgde maar klapte meteen haar kaken stevig op elkaar. Fernpaw.. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes en meteen spring de poes op de leerling af. "We moeten haar helpen! Nu meteen!" Mauwde de rood gevlekte poes en wees naar de tak. "Duw de tak omhoog dan haal ik haar er onderuit" Commandeerde ze en ging meteen bij de jonge poesje staan. Ze drukte haar snuit tegen die van Fern om haar te kalmeren "Het komt goed, ik ben er nu.. Ik kom je helpen" murmelde ze als een moederkat tegen haar kitten en keek Leafstar daarna aan en knikte. "Nu!" Riep ze, en greep naar de nekvel van de leerling om haar weg te trekken van de enorme tak.

In paniek keek ze om zich heen, waarom kwam er niemand? Het woud leek wel uitgestorven... 'We moeten haar helpen! Nu meteen!' mauwde iemand opeens. Leafstar draaide zich snel om en zag Arcanewish. 'Oh, Arcane,' kreeg ze nog uit haar bekje. Daarna drong de opdracht van de Deputy tot haar door. Ze knikte een paar keer heftig met haar kopje en ging naast de tak staan. 'Duw de tak omhoog dan haal ik haar er onderuit,' commandeerde Arcane. Leaf knikte. Ze moest nog een keer de tak omhoog tillen. Voor Fernpaw. Ze zal alles geven, alles wat ze had. Ze wurmde zich onder de tak en vond een stevige plek waar ze de tak zo meteen omhoog zou duwen. Vaag hoorde ze Arcane wat murmelen tegen Fernpaw maar veel kwam er niet binnen. Ze bereidde zich voor op de zware last van straks. 'Nu!' riep Arcanewish. Leafstar kwam weer overeind, nu met de tak boven op haar. Ze kreunde wat door de inspanning. Ze was niet de sterkste dus het kostte veel moeite. Het was ook meer een boom dan een tak zo. Ze zag hoe haar Deputy Fernpaw onder de tak uit trok en ze probeerde de tak zo zachtjes mogelijk omlaag te tillen. Toen dat gebeurd was wurmde ze zich weer onder de reuze tak vandaan en ging naar de twee katten. Ze duwde haar neus in Arcane's vacht als dank en daarna richtte ze zich weer naar Fernpaw.