New Perspective

De zwarte kater rekte zich uit in de bladgroen zon. Het was gewoon zonde om niet van het daglicht te genieten. Dus lag hij voor de grot die hij zijn thuis had genoemd op de rotsen die heerlijk het zonlicht absorbeerden te doezelen. Crowcry was altijd een kat geweest van de nacht toen hij nog in de clans leefde, maar nu hij zelf mocht bepalen wat hij wel niet deed, kwam hij uit zijn den wanneer hij er zin in had. Soms was dat overdag, soms 's nachts, soms bij dageraad. Hij sliep wanneer hij wilde, at wanneer hij wilde en deed simpelweg gewoon alles wat hij wilde. Het was bijna dwaas dat hij nooit eerder rogue was geworden. Dit leven paste gewoon bij hem, alsof het was voorbestemd.
Zodra hij genoeg had van de zon, wilde de zwarte kater op jacht. Hij stond op en rekte zich nog één keer helemaal uit. Misschien was het nu allemaal ook wel té makkelijk in bladgroen. Prooi sprong zowat in zijn bek als hij liep, hij had het nooit koud. Hij had zelfs niemand die hem uitdaagde om zijn territorium. Hij was zelfs nog nooit een andere rogue tegen gekomen, alleen maar katten uit Thunderclan.
Crowcry rook de waterlopende geur van muis. Hij sprong automatisch in een jachthouding en sloop naar de geur toe. Hij had het lichaam maar net in zicht, totdat een andere kat er opeens op dook. De zwartwitte poes leek ook nog eens helemaal trots met haar vangst. Verontwaardigd kwam de kater overeind en sprong uit het struikgewas waar hij zich had verscholen. ‘Prooisteler!’ siste hij kwaad naar de poes.

Crowcry schrok bijna van de gillende poes, zo extreem was ze aan het schrikken. Maar hij hield zijn kop laag en zijn nekharen overeind. Ze jaagde veel te dicht bij zijn huis, dus hij moest zijn veiligheid garant stellen. De jonge poes was echter niet een grote bedreiging. Hij wist zeker dat hij haar zo op de grond kon krijgen, maar hij zou het niet zo ver tot een gevecht laten komen.  Zijn ogen gleden wel naar de muis die ze uit haar bek liet vallen. Als hij die te pakken kon krijgen, had hij zichzelf duidelijk gemaakt. Er werd hier enkel door hem gejaagd. Het zou waarschijnlijk gaan om niets, er was immers zoveel prooi in deze tijd, maar het ging om het principe.
Het poesje leek echter wel verontwaardigd en ze sprak over dat zij hem gevangen had. Crowcry gromde zacht en boorde zijn ogen in die van haar. ‘Jij? Rook je dan niet dat ík erop aan het jagen was? Dit is míjn huis, je bent op gevaarlijke grond.’ Crowcry zag dat de poes al naar voren stapte op de muis te pakken, maar hij schoot op hetzelfde punt ook naar voren en sloeg zijn poot met nagels uit de hulzen op de staart van de muis. ‘Pas op,’ waarschuwde hij haar met een diepe stem.

Crowcry's staart begon nu ook te bewegen. Waarom rotte dit wicht gewoon niet op? Waarom waren al die poes zo verdomde koppig? Hij legde zijn oren plat en staarde haar strak aan. De poes twijfelde ook nog aan het feit dat dit zijn huis was. Crowcry snoof en opeens begon de poes namen op te noemen die hij helemaal niet kende. Hij fronste en hief zijn kop een beetje. ‘Ik ken niemand van die namen. Als ze over de wereld beschikken, hadden ze maar even langs moeten komen,’ sprak de kater sarcastisch. Ze waren rogues, geen wannebe clans. Hij leefde alleen en had rondom zijn nest een klein stukje grond dat hij geclaimd had voor zichzelf. Natuurlijk ging de kater ook op pad buiten die plek, hij kon staan wat hij wilde, maar hij wilde zijn nest beschermen. ‘Hier is míjn nest en alleen de mijne, dus ren maar terug naar je vriendjes en blijf weg,’ bromde de zwarte kater.
Nog steeds probeerde het jonge poesje de muis terug te nemen met harde woordjes. Crowcry grijnsde en keek de jonge poes nu uitdagend aan. ‘Maar dit is mijn thuis, wat het mijn prooi maakt,’ zei hij, haar toon imiterend. Hij zette nog een pas naar voren, nog steeds zijn klauw op de muis houdend, en voerde de druk op tussen de twee. ‘Wat ga je eraan doen, huh?’ Hij boorde zijn klauwen in de grond en zette zich alvast schrap. Hij wist nou eenmaal dat poezen snel beledigd waren, dus een aanval voelde hij in de lucht.

Crowcry lachte even hardop toen ze zei dat hij blufte. Lachend schudde hij zijn kop. ‘Ik lieg nooit, kleintje,’ sprak de kater, zijn ogen in die van de zwart-witte poes gericht. Vervolgens vroeg de poes waarom ze hem moest geloven. Hij rolde zijn ogen keek haar strak aan. ‘Kijk naar me, ik ben de waarheid zelve. Vraag maar aan je maatjes, ze zullen zeggen dat ze me niet kennen,’ gromde hij. Waarom kon ze niet gewoon opgeven. Poezen waren zo koppig. De enige redelijk poes in zijn hele leven was zijn zusje, en raad eens wie er niet meer was.  
Opeens begon de poes te kirren over dat ze nog nooit van zijn principes had gehoord. ‘Wen er maar aan, de wereld is oneerlijk.’ Bij de clans was dit altijd meer dan normaal geweest. Binnen de grenzen van een territorium was de prooi die er rende van die clan. Joeg een andere clan op hun territorium, kon hij maar beter zo snel mogelijk wegrennen als hij zijn oren lief had.
Opeens begon de poes een heel pleidooi dat katers altijd maar altijd dachten dat ze beter waren. Crowcry fronste en keek de jonge poes aan. Dat dacht hij helemaal niet, nooit gedacht. Hij was ooit gewend geweest geleid te worden door een poes. Hij zei altijd dat zijn zusje de betere was van hun nest. Wat zat ze nou weer te zeiken. ‘Heb ik dát ooit geïmpliceerd?’ vroeg de zwarte kater aan de poes. ‘Ik wil alleen dat algemeen bekende regels gevolgd worden. Starclan verdomme, ik ben manen door een poes geleid, dus zeg niet dat ik denk dat katers allesoverheersend zijn,’ gromde de kater naar de poes. ‘Volgens mij klinkt jouw Matthias maatje alsof híj een kater is die zich boven alles en iedereen ziet,’ grinnikte de kater plagend naar de poes. Alsnog haalde hij zijn klauwen niet van zijn prooi.

Crowcry lachte toen de poes sprak over dat haar vriendjes hem ooit wilden kennen. De zwarte kater keek haar uitdagend aan. ‘Wat kan ik zeggen? Ik heb een bruisende persoonlijkheid. Wie zou mij niet willen kennen?’ Zijn ogen gingen even van de poes naar de muis. Ze deed nog steeds geen poging om hem terug te nemen, dus schoof hij de vangst langzaam verder naar hem toe.
Opeens leek er een grote verandering in de poes haar gedrag, zodra hij het woord Starclan had genoemd. Het was eruit gefloept als een gewoonte en ja, hij geloofde ook nog steeds in Starclan. Zijn zusje was daar en hij wist dat hij haar ooit weer zou gaan zien. Hij vond het wel vervelend dat hij haar meteen als Clancat bestempelde. Ze kon toch zien dat hij een rogue was. Crowcry gromde en keek de poes aan. ‘Ik was een clancat,’ snauwde hij naar haar. Maar op één of andere manier leek de poes geïntrigeerd door Starclan. Waarom dat dan? ‘Zie je de sterren altijd 's nachts? Dat is starclan. Elke ster in Zilverpels in een staat voor een gevallen clancat. Het zijn onze voorvaders van generaties terug,’ sprak hij kalm. Meteen schoot het beeld van Ravinwing weer voor hem. Ja, ook één van die sterren daar was van Ravinwing, zijn dierbaarste familie die hij ooit had gehad. ‘Onze voorvaders leiden ons en helpen ons met voortekens en profeties als het nodig is. Ze zijn er altijd voor de clans...’ Tenminste, daar had de zwarte kater altijd in geloofd. Starclan was fout wat betreft Stormheart. Die kater zou rotten in de Dark Forest, waar hij thuishoorde. ‘Maar voor de katten die de code niet eren, wacht er een duistere plaats waar alleen de monsters van de wereld zich bevinden en niemand ze eert,’ gromde hij duister, Stormheart in zijn achterhoofd houdend. Hij keek de jonge poes aan met een blik op zijn gezicht die wraak voorspelde.

De zwart-witte poes begon allemaal vragen te stellen over Starclan. En vooral over Starclan in relatie met rogues. Hij wist niet veel over dat onderwerp, hij had alleen gehoord van de clankatten hoe het precies ging. Hij ging ervan uit dat hij wél naar Starclan ging. Hij was ermee op gegroeid, hij geloofde nog steeds in Starclan, bad naar ze als het nodig was. Ravenwing was in hun rangen, dus ooit zou ook hij daar heen gaan. ‘Alleen voor de katten die in Starclan geloven is plaats voor hen tussen de sterren,’ sprak de kater daarom maar tegen de jonge poes. Hij wilde haar helemaal niet bekeren, maar ze vroeg er zelf naar. Wel zo beleefd om te antwoorden. Daarna vroeg ze of Starclan rogues hield. Crowcry haalde zijn schouders op. ‘Starclan spreekt alleen door de medicine kat en soms de leiders van de clans. Ik weet niet of ze zich ook bekommeren over het lot van de rogues, maar ik ga er niet van uit.’ Hij keek de poes aan. Daarna vroef ze zelfs nog over het lot van degenen die naar de Dark Forest gingen. Hij lachte schamper. ‘Geloof me, juffie. De katten die naar de Dark Forest gaan hebben genoeg kansen gehad.’
Opeens kwam een nieuwe geur zijn neus binnen. Die van een kater wel te verstaan. Crowcry zuchtte. Dat kon er ook nog wel eens bij. En hij sprak ook nog eens tegen wat hij net allemaal over Starclan gezegd was. Daarna hoorde hij de naam Matthias vallen. Zo, dus dit was de kater die over alles beschikte. Nee, die had hij nog nooit gezien. De poes mocht hopen dat ze er goed vanaf zou komen. Maar het was duidelijk dat de twee elkaar kenden.
Matthias sprak over dat je alleen naar boven ging. Hij rolde met zijn ogen. ‘Tsja, voor ongelovigen zoals jij is er geen plaats in de rangen van Starclan. Geen idee waar stakkers zoals jullie heen gaan.’ Daarna stelde hij zich nog even voor. Deze hele Matthias was niet zo bijzonder als hij had verwacht. De poes had gezegd dat hij over alles beschikte. Hij had iets angstaanjagenders gehoopt.
Daarna sprak hij over dat de poes, kennelijk met de naam Sweety, de grenzen over was gegaan. Crowcry wierp de poes een blik en lachte. ‘Ik zei het je toch, Sweety,’ sprak hij ironisch. Há, daar zat ze mooi tuk mee. Meteen verontschuldigde de poes zich en hij rolde met zijn ogen. ‘Volgende keer moet je misschien iets beter informeren, voordat je me een leugenaar noemt,’ grauwde Crowcry naar haar. Hopelijk had ze vandaag iets geleerd.
En dan begon ze ook nog eens verdomme over die domme muis. ‘Uuugggh,’ klaagde Crowcry luid. ‘Begrijp je het nou nóg niet! Mijn territorium, mijn prooi.’ Hij zette zijn klauw weer steviger op de muis en trok het dier helemaal naar zich toe. ‘En ik was er ook nog eens op aan het jagen!’