I fall on you... {Whirlpool}

Whirlpool was al op pad geweest met de dageraad patrouille. Ze kwamen net terug het kamp in. Sinds het zomer was en het zo vroeg al licht was, waren de katten ook al erg vroeg vertrokken en kwamen terug toen het kamp net een beetje wakker aan het worden was. De grenzen waren weer rustig geweest en hij sprak nog even kort met zijn patrouille, voordat hij naar de prooistapel liep en zijn welverdiende ontbijt wilde pakken. Hij werd even kort onderbroken door een andere Warrior die een vraag had. Toen hij dan eindelijk dacht dat hij zijn tanden in een vis kon zetten, werd hij opeens getackeld op zijn flank en rolde hij met een andere kat over zich heen op de grond. Al snel herkende hij de poes als Dappleheart. Whirlpool lachte en duwde zijn voorpoten tegen de poes aan om haar van zich af te krijgen. ‘Oef, opstaan grote haarbal,’ kreunde de kater onder het gewicht van de poes.
'I-Ik val op je. I-ik bedoel, ik víel op je...' Whirlpool fronste een seconde, maar moest daarna hardop lachen. ‘Nee, echt?’ sprak de kater lachend. Dappleheart was gewoon een beetje onhandig en hij was toevallig het slachtoffer geweest.

Dappleheart leek weer een beetje in zichzelf gekeerd, zo hij haar al eerder had gezien de vorige dag. Hij wist dat ze iets verborg en dat ze iemand in dit kamp leuk vond, maar ze wilde niet zeggen wie. Whirlpool kreeg weer een glimlach op zijn gezicht, misschien was het ook beter dat ze dat eerst voor zichzelf kon houden, al brandde de kater van nieuwsgierigheid.
Hij keek naar de grote vis die ergens verderop op de grond lag, waarschijnlijk de prooi die Dappleheart wilde gaan eten. ‘Anders pak je je vis weer op en zoek je een plekje op, dan zoek ik iets voor mezelf uit en kom ik er zo aan,’ stelde Whirlpool voor. Whirlpool zette al een stap richting de prooistapel toen hij zijn maag hoorde rammelen en gaf Dappleheart een knipoog.

Dappleheart leek met hem in te stemmen, want ze knikte en pakte haar vis en hij zag haar al snel een plekje zoeken. Whirlpool grinnikte zachtjes, hij mocht de poes wel. Ze gedroeg zich soms wel een beetje vreemd, maar het was altijd gezellig met haar. Whirlpool liep rustig naar de prooistapel en watertandend zette hij zijn tanden in een prachtige roze zalm. Hij draaide zich weer om en zocht Dappleheart in de drukte van de ochtend en al snel vond hij haar in een rustig plekje in de schaduw. Whirlpool liep naar haar toe en ging naar de poes liggen. ‘Hey, ben ik weer,’ glimlachte de kater, voordat hij al snel zijn tanden in de sappige vis zette. Hij barstte van de honger na zo'n vroege patrouille.

Whirlpool genoot van het zien van Dapplehearts grote glimlach op haar gezicht. Had ze een reden om in zo'n goed humeur te zijn? Waarschijnlijk was de poes met de goed poot uit haar nest gestapt.
Nadat hij al een paar happen van zijn vis had genomen, realiseerde dat de poes nog steeds niet had gezegd, maar haar ogen wel op hem gefixeerd waren. Whirlpool trok even een vragende kop, maar al snel keek de poes weg. ‘Is er iets? Je bent zo... zo,’ zei de kater kalm. Een geamuseerde blik stond echter op zijn gezicht. Ging het om Dapplehearts liefde? Hij probeerde haar blik te volgen het kamp in en dat het naar een bepaald iemand zou leiden.

Whirlpool lachte om het antwoord van de poes. Er was duidelijk iets aan de hand, ze was helemaal van de wereld. Daarom botste ze waarschijnlijk ook tegen hem aan eerder. Whirlpool nam nog enkele happen van zijn vis, waarna hij haar onderzoekend aankeek.
Zodra hij weer opkeek zei de kater: ‘Er is duidelijk iets aan de hand, probeer me niet wijs te maken dat er niets is.’ In zijn ogen stonden pretlichtjes. Hij was zo nieuwsgierig, hij zou het wel uit haar krijgen.

Whirlpool rolde met zijn ogen en zuchtte overdreven toen Dappleheart zei dat er niets was. Hij kon het toch aan haar zien! Whirlpool schudde lachend zijn hoofd. ‘Jij bent me er eentje,’ grinnikte de deputy. Dappleheart hield express iets voor hem geheim, en ze wilde maar niet zeggen wat. Nadenkend knabbelde hij aan zijn vis, wat zou zijn volgende zet zijn.

Whirlpool lachte weer toen ze begon over heel iets anders. De patrouille, hoe zakelijk konden ze het maken. ‘Goed, alles was rustig,’ sprak de deputy kalm. Als ze het wilde weten zou hij het vertellen ook. ‘We moesten echt al heel vroeg weg, want de zon komt zo vroeg op nu. En we deden de Windclan grens. Duurt weer een eeuwigheid voordat je er bent natuurlijk alleen om te ontdekken dat er niets bijzonders aan de hand is,’ sprak de kater op de meest zakelijke toon die hij nu maar kon produceren. ‘Om vervolgens het pokke eind weer terug te zwemmen.’ Hij keek de poes grinnikend aan. ‘Alles terwijl jij lekker in je nest ligt.’