Statue (open)

Crowcry was de afgelopen dagen alleen maar verwarder geworden. Hij had zichzelf helemaal teruggetrokken in zijn eigen kleine stukje territorium en bleef het grootste deel van de dag in zijn nest in zijn grot, nadenkend over de keuzes die hij had gemaakt. Herinneringen ophalend aan zijn tijd bij Thunderclan. Als zijn eerste dag als apprentice, toen hij zijn Warrior naar kreeg en over alle kleine momenten daarvoor, ertussenin en erna. Zijn eerste gevecht, de eerste keer dat hij de nursery uitkwam, de eerste keer dat hij zijn ogen open had en het gezicht van zijn moeder zag... Al die herinneringen, goed of slecht, kwamen uit Thunderclan en hij had het allemaal de rug toe gekeerd. Hij wist dat het de goede keuze was geweest, één die hij had moeten maken, maar ergens begon hij de plek te missen. Het was wennen in zijn nieuwe thuis, hij was nog nooit zo alleen geweest. Crowcry was altijd al zelfstandig, maar altijd was er wel iemand in het kamp als hij terugkwam. Er was iemand die voor hem zou jagen, mocht hij ziek of gewond zijn, en hij was verzekerd dat de plek waar hij sliep veilig was. Nu kwam alles op hemzelf aan, hij en hij alleen.
Crowcry wist dat hij te dicht bij de grenzen was, maar hij wilde even het zand weer onder zijn poten voelen. Het maakte hem niet uit of hij bij Riverclan, Schadowclan, Windclan of Thunderclan was. Hij moest even zijn hoofd leeg maken. De zwarte poes was als een schim, aangezien de kater alleen 's nachts actief was, was hij nu nog redelijk vroeg. De zon was bijna onder en enkele oranje en gele kleuren sierden de horizon. Nu hij geen clanplichten meer had, kon hij doen wat hij maar niet laten kon, wat natuurlijk een groot voordeel was aan rogue zijn. Maar daarentegen was wel de hele dag van zichzelf zonder verplichte taken, wat hem lui en verveeld maakte. Hij was de hele tijd alleen met zijn gedachten, en dat was gevaarlijker dan het leek.
Crowcry spitste zijn oren toen hij een afwijkend geluid hoorde. De kater hield op met sloffen en stond stokstijf stil, zijn donkere ogen het gebied om zich heen scannend. Hij voelde de vacht op zijn rug prikkelen. De kater sprak geen woorden, maar wachtte totdat iets of iemand tevoorschijn zou komen.

Crowcry merkte Thunderclan geur op en hij verstijfde al helemaal. Hij wilde helemaal niemand van zijn oude clan zien, echt niet. Hij hoopte dat zij hetzelfde zou denken en omkeren en wegrennen. Zijn donkere ogen keerden zich op waar hij het geluid had gehoord en al snel volgde het beeld van Leafstar. Leafstar! Crowcry bleef nog steeds precies op dezelfde plek staan waar hij stond en verroerde geen spier. Wat moest hij hier nou weer mee? Waarom was ze niet opgedraaid, weggerend. Wat zou ze nu zeggen? Dat hij terug moest komen, dat ze Stormheart weer kwijt was, dat ze oorlog had met Shadowclan? Crowcry's oren ging naar achter in zijn nek en hij voelde dat zijn nekharen recht overeind kwamen.
Het bleef ijzig stil, voor lange tijd hield hij zijn bek, verwachtend dat Leafstar vanzelf iets zou zeggen. Maar het bleef verrassend stil van haar kant. Wat wilde ze nou van hem? Hij wilde haar helemaal niet zien. Hij kon er ook voor kiezen om zich om te keren en weg te lopen, haar niet eens een blik waardig te keuren, maar dat kon hij ook niet. Hij stond daar maar, als een standbeeld.
‘Wat moet je?’ vroeg de kater uiteindelijk bars, zijn stem nog redelijk onder controle. Hij hoefde niet te schreeuwen, maar de donkere ondertoon verraadde al dat hij eigenlijk helemaal niet wilde spreken met de poes. Crowcry was nog steeds niet eens met de keuzes die ze had gemaakt, haar onwetendheid, de kans dat ze een oorlog was begonnen om een moordenaar. Darkstar zou woest zijn en hoe lang kon ze de Shadowclanner in haar kamp houden? Niet voor eeuwig, er zouden consequenties moeten komen. En Leafstar was te zwak om ervoor te zorgen, te zwak om naar Shadowclan te gaan en Darkstar in haar gezicht aan te kijken dat ze een overtreder gevangen had genomen. Nee, ze wachtte tot iemand de keuzes voor haar zou maken. Ze was een zwak, misselijk geval. Waarom maakte Crowcry zich nog druk om haar, Thunderclan? Hij had zijn keuze gemaakt. Toch bij het zien van deze poes kwamen alle gevoelens weer naar boven.

Opnieuw was er een korte stilte. Alles in Leafstar schreeuwde dat ze hier niet wilde zijn, dat ze nog helemaal niet klaar was om hem weer in de ogen aan te kijken. Mooi. Hij zou het zo ongemakkelijk voor haar maken als het maar kon. Hij zou haar helemaal de grond in boren als het moest. Hij voelde geen liefde noch respect meer voor de poes. Nee, hij had werkelijk een hekel aan haar, iets dat niet één-twee-drie weer over zou gaan.
En toen de poes eindelijk haar bek open deed, kwam er één of ander stotterend stemmetje uit. Crowcry kneep zijn ogen samen. Hij had bijna zin om haar zielige stemmetje te imiteren, maar hij hield zich nog in. In plaats daarvan staarde hij haar ononderbroken aan. Ze kwam met één of ander verhaal dat ze toevallig hem tegen was gekomen. Crowcry rolde met zijn ogen. ‘Ja, tuurlijk,’ mompelde de kater onder zijn adem. Daarna had de poes ook nog het lef om de domste vraag ooit te stellen. Hij snoof schamper. Serieus, wat wilde ze nou van hem? ‘Beter, sinds ik niet meer bij Thunderclan ben.’ Hij priemde zijn donkere ogen weer in die van Leafstar. Waar zou ze nu weer mee komen?

Leafstar leek alsof ze gewoon een gezellig babbeltje wilde aangaan. Maar dat wilde de kater niet. Toch liet Crowcry zich niet wegpesten en hield voet bij stuk. Hij zou Leafstar wel wegpesten. De poes wist dondergoed dat hij haar niet mocht, waarom probeerde ze dan nog iets. Ze sprak over zijn logische antwoord, zijn eigen keuzes. Hij snoof. ‘Jij zorgde ervoor dat ik die keuze moest maken, bedankt nog,’ sprak de kater sarcastisch, maar toch nog bijzonder kalm. Bijna duister, alsof hij haar spoedig wat aan zou doen. Hij weigerde zijn blik van de poes af te keren. Alles in hem sprak afgunst uit. Hij wilde haar hier weghebben. Al mochten het haar grenzen zijn, hij was hier degene die overheerste, niet zij. Nooit zij.

Crowcry's nekharen kwamen overeind bij haar volgende zin. Zijn bovenlip begon te trillen en hij kreeg opeens heel veel zin om een stukje Leafstar te proeven. ‘Wat denk jij dan wat voor opties ik nog over had, hè? Jij enorme oen! Jij houdt een moordenaar in je kamp, vossenhart,’ schold de kater zijn ex-leider haar uit. Ze wist dondergoed waarom hij had besloten de clan te verlaten, waarom deed ze dan alsof ze zo onschuldig was. Alsof hij de slechterik was.
Crowcry rolde weer met zijn ogen bij haar volgende woorden. ‘Ik wil niets meer te maken hebben met Thunderclan, dus maak je geen zorgen om een gevecht. Maar denk niet dat wij ooit "normaal" met elkaar om kunnen gaan, dat heb jij voorgoed verpest,’ spuwde hij naar de lapjespoes.
En nog weigerde de kater ook maar een stap te verzetten. Leafstar mocht nu wel eens buigen.

Nu haalde de poes opeens de Warrior code erbij. De zwarte kater snoof luid. ‘Mooi dat ik dan geen Warrior meer ben,’ sprak de kater op bijna een valse toon. Hij had zich altijd aan de code gehouden in zijn tijd bij Thunderclan, alsof het heilig was. Maar nu zei het hem niets meer. Hij had geen leider meer, geen clan. Alleen zichzelf, en dat was alles wat hij nodig had.
'Oké. Ik wilde het nog goed maken maar blijkbaar ben jij niet zo. Veel geluk,' zei Leafstar. Dit beviel hem niet, helemaal niet. Nu schilderde ze hem helemaal af als de slechterik. Ze draaide om en liep langzaam weg. Yes, hij had dit keer gewonnen, maar alsnog was de kater kwaad. ‘Denk niet dat ik de slechterik ben, Leafstar. Kijk eerst eens naar jezelf!’ riep Crowcry haar na. Hij wachtte tot de poes helemaal uit het zicht was, waarna hij zich omdraaide en terug rende naar zijn eigen gebied.