Time for answers!

<sub>Wrenpaw wist gewoon dat de apprentice iets voor haar verborgen hield. Ze wist meer en weigerde het aan haar te vertellen. Dan maar meenemen naar Darkstar, daar zou ze wel van leren. En ze zou ook leren dat dit geen leuk avontuur was, maar dat ze diep in de problemen zat, al realiseerde de domme poes dat nog niet. Wrenpaw keek weer achterom, zoals ze al zo vaak deed om te zien of de apprentice nog wel volgde. Ze wist meer over Stormheart, anders had ze hem niet benoemd. En bovendien kende ze haar naam! Ze hadden elkaar nog nooit aangekeken, dus Stormheart had het over haar gehad. Wrenpaw snoof en voelde zich opgelucht toen eindelijk het kamp in zicht kwam.
Wrenpaw stapte zelfverzekerd de tunnel door en zorgde ervoor dat ze zeker doorhad dat de bruine apprentice volgde. Ze zwiepte haar staart fel toen ze het kamp binnen stapte en er was meteen al rumoer toen haar clangenoten de Thunderclan apprentice zagen. Wrenpaw was er nog niet helemaal over uit wat ze nu moest doen, moest ze naar Darkstars den, of zou ze hier vanzelf heen komen. Ze keek in ieder geval naar de apprentice, waarna ze het kamp door keek en zocht naar de zwarte vacht van Darkstar.

OOC: Ik denk dat het handig is als Fernpaw eerst reageert, en dan is het topic van mijn part open!</sub>

Wat was dat voor geur? Toch geen Thunderclan? Haar slanke, zwarte poten stapten in de richting van de geur. Was dat Wrenpaw? Met een Thunderclan apprentice? Wat? 'Wat is dit?' Ze siste naar het Thunderclannertje. 'Wat doe jij hier? Heeft die miezerige leadster je gestuurt?'


kort o.o

_{Wrenpaw zag al snel de angstaanjagende gedaante van Darkstar in zicht. Zij was inmiddels wel gewend aan haar leidster, maar ze hoopte echt dat de Thunderclan Apprentice in haar broek pieste. Ze wierp even snel een vijandige blik naar de Thunderclanner, waarna ze direct weer naar Darkstar keek toen vragen begon te stellen.
‘Ze overtreed onze grenzen! Leafstar heeft haar niet gestuurd, ik heb haar gevangen genomen,’ sprak Wrenpaw stoer tegen haar leider. Ze hoopte echt dat Darkstar onder de indruk zou zijn. ‘Maar dat is niet alles! Ze weet meer over Stormheart, ze heeft met hem gesproken!’ mauwde ze enthousiast naar haar leidster. ‘Een paar dagen terug,’ zei ze betekenisvol. Stormheart was al enkele dagen vermist en Fernpaw moest nu wel de waarheid gaan spreken.}

Het grijze poesje wierp een vijandige blik op de bosrat. Darkstar keek de Thunderclanner kil aan. ‘Ze overtreed onze grenzen! Leafstar heeft haar niet gestuurd, ik heb haar gevangen genomen,’ Dark knikte goedkeurend. 'Goed zo, Wrenpaw. Je leert snel.' ‘Maar dat is niet alles! Ze weet meer over Stormheart, ze heeft met hem gesproken!’ Dark's amberen ogen werden iets groter van verbazing. Haar blik werd echter al snel weer koud. ‘Een paar dagen terug,’ De zwarte poes knikte in zichzelf, en wendde zich na een tijdje naar de bruine apprentice. 'En jij...' ze keek Fern koud en hard aan. 'wat moet ik met jou...'

Omdat Sanne hier niet reageert?

_{Wrenpaw snorde om het compliment van Darkstar! Ze knikte met respect naar haar leidster, maar vanbinnen gilde ze het uit. Darkstar vond dat ze snel leerde! Met een grijns van oor tot oor volgde ze Darkstars blik naar de Thunderclan apprentice.
Opeens begon ze een heel verhaal te houden en Wrenpaws humeur sloeg meteen om. Dit deed ze dus de hele tijd! Wrenpaw legde haar oren plat en ontblootte haar nagels. Ze kon natuurlijk geen dingen doen nu de leidster van de clan naast haar zat, maar ze kon de ogen wel uit haar kop krabben, zo irritant was ze. ‘Dit doet ze nu de hele tijd, ze draait om het onderwerp heen!’ gromde de grijze cyperse poes. ‘Realiseer je dan echt niet dat je een gevangene van Shadowclan bent en je diep in de problemen zit?’ snauwde Wrenpaw naar haar toe. Iemand moest toch eens rede in de kop van die poes stampen.}

De zwarte poes zuchtte. De boomrat was een heel verhaal aan het houden, maar had niet in de gaten dat ze gevangen genomen was. Toen ze begon te vragen of ze weg mocht, was Dark er helemaal klaar mee ‘Dit doet ze nu de hele tijd, ze draait om het onderwerp heen!’ zei Wren. ‘Realiseer je dan echt niet dat je een gevangene van Shadowclan bent en je diep in de problemen zit?’ Dark's ijskoude ogen staarden diep in die van Fernpaw, terwijl haar staart geirriteerd heen en weer zwiepte. Wat moest ze hier nou mee?

"Mate, tuurlijk weet ik dat!" Een zucht kwam van Dark's bek. "Maar ik vind het niet zo erg hoor, ik bedoel, een heel nieuw avontuur!" De zwarte poes had sinds Wren iets gezegd had niet meer gesproken, maar haar geduld werd nu flink op de proef gezet. Het poesje was buitengewoon brutaal, en dat was iets waar ze echt niet tegen kon. "Al zei stormheart dat het eriets mooier uit zag" Ze was er klaar mee. "Dus jullie trekken echt rond?" Geen antwoord op die vraag. Gewoon negeren... "Wow mate, that's amazing!" Nu was ze er echt klaar mee. Pats. Met een snelle, onverwachte beweging sloeg haar zwarte poot -met uitgestrekte nagels- Fernpaw met een luide klap op de grond, waarna ze de poot met chirurgische precisie -resultaat van bijna drie jaar training, die haar bikkelhard hebben gemaakt- op de zijkant van haar kop plantte. Ze hoorde katten uit het kamp vertrekken, ze voelden natuurlijk aan dat ze Dark nu even niet moesten storen. Zo goed had ze ze wel afgericht. Shadowclan was nog geen jaar geleden nog het lachertje van de clans, altijd de pispaal. Altijd als er iets loos was werd het op hen afgeschoven. Allemaal door het zwakke beleid van haar vader. De katten waren ziek en hongerig, zíj heeft ervoor gezorgd dat Shadowclan weer in topconditie kwam. Zíj heeft het strakke trainschema ontwikkeld, en daar bovenop het verhuisschema bedacht. Dankzij haar overleven alle katten de winter. Dankzij haar ijzeren beleid is Shadowclan geen clan meer om uit te lachen. Shadowclan is misschien wel de sterkste clan van het woud. Een clan om trots op te zijn. Sommige katten hadden dat misschien nog niet begrepen. De pikzwarte poes drukte haar voorpoot nog dieper in de zijkant van Fern's kop. Ze zag de krassen nog zitten. Een souvenir uit Shadowclan. Jammer dat ze niet zo diep waren. 'Dearie, please behave,' siste ze zachtjes. 'otherwise you might need to face the consequences,' Ze hield haar blik strak op het poesje gericht. 'and that isn't going to be a nice adventure.' Ze verplaatste haar poot naar de grond naast het poesje, zodat ze op kon staan als ze wilde. 'Now, love, tell me more about your little chat with Stormheart, won't you?' Darkstar ging zitten en sloeg haar staart om haar poten heen, maar hield het poesje nog steeds in een greep met een bijna hypnotiserende blik. 'Won't you?'

-Powerplay met toestemming

_{Wrenpaw stoom kwam bijna uit haar oren, maar ze bleef als een standbeeld staan met een ijzige blik. Toen het mormel ook nog sprak dat dit allemaal maar een mooi avontuur was begonnen haar klauwen erg te jeuken. Ze kon dit beest wel aan stukken scheuren, maar Dark deed tot nu toe niets en zei niets meer. Wat moest ze nou doen? Ze kon niets doen, Darkstar was erbij en zij zou de beslissingen moeten maken. Het was niet aan haar om de oren van deze boskat af te krabben.
Ze wilde net weer aan Darkstar zeggen toen de poes de naam Stormheart uitsprak over dat de boskat met de kater had gesproken, toen Darkstar haar op de grond duwde. Yes! Nu leerde ze eindelijk dat het geen lolletje was, maar ook Wrenpaws klauwen hadden al eerder in haar schouder gestaan. Wrenpaws blik ging naar achteren toen de katten kamp verlieten. Wat moest ze doen? Weggaan? Nee! Ze wilde weten hoe dit afliep. Ze wilde weten waar Stormheart was! Ze miste haar mentor verschrikkelijk.
Wrenpaw keek tevreden naar Darkstar en toen ging ze zitten toen haar leidster ging zitten. Ja, ze wilde ook wel weten waar en wanneer ze met Stormheart had gesproken...}