Don't look back (Dappleheart)

Eenmaal aangekomen bij het kamp, was de grote kater al bijna helemaal opgedroogd. Het werd nu langzaamaan avond en de dag liep naar zijn einde. Het moment dat iedere kat terugkeerde naar het kamp en nog even at en tongen deelde, voordat iedereen in zijn nest terugtrok.
Whirlpool legde zijn vangst neer op de prooistapel en wachtte op Dappleheart, met wie hij de middag had doorgebracht. Haar gezelschap was verrassend aangenaam geweest. Op een of andere manier was de kit weer bij hem naar boven gekomen en had hij sinds lange tijd oprecht genoten met een ander. Whirlpool koos een vis van de prooistapel en wierp kort een betekenisvolle blik naar Dappleheart, dat hij graag met haar de laatste minuten van de dag wilde doorbrengen. Hij liep kalm naar de rand van het kamp waar hij in een paar laatste zonnestralen ging liggen en wachtte geduldig op Dappleheart

OOC: Voor Dappletje! (:

Whirlpool glimlachte toen Dappleheart naast haar kwam liggen en meteen straalde meer ongemakkelijkheid van de poes af. Whirlpool zette eerst zijn tanden in de vis en nam enkele happen, omdat hij na deze middag erge trek had gekregen. Daarna keek hij weer naar de bruine poes en probeerde ook de woorden te vinden die maar niet schenen te komen. Uiteindelijk begreep hij dat hij het gesprek wel moest beginnen, anders zou het wel heel erg stil blijven tussen de twee.
‘Weet je, vanmiddag was de meeste lol die ik in manen heb gehad, bedankt voor dat,’ sprak hij op een zachte toon tegen de poes, zijn stemgeluid vriendelijk en kalm. ‘Soms vergeet ik dat ik niet alleen maar plichten heb om te vervullen, maar ook tijd voor mezelf moet nemen. Tijd die ik graag met je deel,’ sprak hij weer op dezelfde toon, zijn amberkleurige ogen strak in haar grasgroene gericht, waarna hij weer terugkeerde naar zijn vis en er enkele happen van nam.

Whirlpools mondhoeken krulden omhoog toen Dappleheart uitsprak dat ze dezelfde gevoelens van deze middag had gehad. Misschien konden ze dan wat vaker samen lol hebben, dat zou goed voor Whirlpool zijn. Verder bleef de poes erg stil, waarschijnlijk was ze niet zo van woorden. Toch leek ze wel tevreden na deze dag, iets wat Whirlpool weer meer tevreden maakte. Hij wilde dat zijn clan zich zo prettig en gelukkig voelde als het maar kon. Dat iedereen elke avond met een volle maag kon gaan slapen en dat de grenzen veilig waren. Plus dat er nieuwe Warriors werden getraind en voor de jongsten werd zorgen. En ook dat er nog tijd over bleef voor de Warriors om zichzelf te kunnen zijn en lol te hebben, vrije tijd zonder verplichtingen. Misschien maakte iedereen dat nog gelukkiger.
Whirlpool zocht weer naar de woorden om het gesprek door te laten gaan. De dag was nog niet voorbij en er was nog licht zichtbaar. Plus dat de kater nog geen zin had om naar de den te gaan, hij was hier liever nog even onder de katten. ‘Weet je Dappleheart. Wat ik bijzonder vind is dat wij maar een maan schelen, en toch weet ik helemaal niet precies wie jij bent.’ Whirlpool keek de poes nieuwsgierig aan. Het was waar, ze kenden elkaar al sinds ze kittens waren. Toch had Whirlpool zich in zijn hele jeugd heel erg afgesloten en had de jonge poes andere... afleidingen. Maar nu stond hij er wel meer voor open om zijn clangenoten te leren kennen en hij zou beginnen met Dappleheart.

Whirlpool scheurde nog enkele stukken van zijn vis af, terwijl hij ook nog tussen zijn wimpers door naar Dappleheart keek of ze nog wat interessants te vertellen had. Ze beaamde dat het zo was gegaan, en hij knikte instemmend. Whirlpool was ook erg moeilijk als kit, apprentice en als jonge Warrior. Het was pas sinds zijn rangsverandering dat de kater zichzelf iets meer durfde te openen. Dappleheart zei ook dat het misschien tijd werd dat ze elkaar beter leerden kennen. Hij knikte instemmend en kneep zijn ogen samen, overdreven Dappleheart bestuderend. ‘Oké, laten we een spelletje doen,’ zei de kater plotseling enthousiast. ‘Het gaat als volgt: We stellen elkaar om de beurt een vraag. Je moet beginnen met "Ik heb nog nooit". Bijvoorbeeld: "Ik heb nog nooit een patrouille gelopen." Natuurlijk heb je dat wel gedaan, en als je dat wel hebt gedaan moet je een hap van je vis nemen, oké?’ sprak de kater enthousiast. Hij had andere ooit wel eens dit spelletje zien spelen, vandaar dat hij ervan wist. Maar zelf had hij het nog nooit gedaan. ‘Oké, ik begin,’ zei de deputy op een speelse toon. ‘Uhhh. Ik ben nog nooit de grenzen over geweest.’ Whirlpool keek meteen de poes nieuwsgierig aan en wachtte op haar reactie.

Whirlpool was tevreden te zien dat Dappleheart het ook een leuk idee leek. Hij voelde zich net een apprentice die probeerde de geheimpjes van zijn vrienden te ontrafelen in een onschuldig spelletje. Een jonge warrior die zijn maten over het randje probeerde te krijgen. Misschien was dit het gevoel die je hoorde te krijgen als je vrienden had. Whirlpool was benieuwd naar wat Dappleheart zou antwoorden en zijn ogen gingen van de vis die voor haar lag naar de poes zelf. Een grijns lag op zijn lippen en hij zag de twijfel in de poes haar ogen. Alsof ze niet op durfde te biechten aan de deputy dat ze de code had gebroken. Hijzelf was in elk territorium geweest in de buurt. Hij was in Shadowclans moeras geweest, Thunderclans woud en op Windclans vlaktes. Hij had rogue territorium bijna omgeploegd zo vaak was hij er geweest. Hij zag Dappleheart uiteindelijk twijfelend een hapje van haar vis nemen. Hij lachte om haar onschuldigheid en kreeg pretlichtjes in zijn ogen. ‘Bang om op te biechten aan de deputy dat je je niet aan de regels hebt gehouden? Kalm aan, ik ben tientallen keren de grens over gegaan. Maar vertel dat maar niet aan Wolfstar,’ grinnikte de kater. Hij was haar maar wat aan het plagen. De poes moest een beetje los komen, anders zou het alleen maar heel ongemakkelijk voor haar worden. Whirlpool probeerde zich zo ontspannen mogelijk op te stellen en verplaatste zijn lichaam een beetje meer naar de bruine poes toe, zodat ze, als het moest, ook op fluisterende toon konden praten. Hun clangenoten hoefde niet te weten dat ze misschien geheimen aan elkaar zouden vertellen.
De poes beaamde toen na een korte stilte dat zei aan de beurt was. Hij knikte en was benieuwd wat de poes zou vragen. Er kwam weer een heel onschuldig stemmetje uit haar mond. Waarom was ze zo gespannen? Ze hadden toch lol. Hij keek de poes enkele seconden bestuderend aan. Misschien had hij wel meer lol dan haar, maar ze kon eerlijk met hem zijn. Dappleheart wierp een beetje een onzekere blik naar hem toe en hij knikte ineenstemmend dat ze het goed had gedaan en hij nam zelfverzekerd een knabbeltje van zijn vis. Hij wilde de vis sparen om het spelletje zo lang mogelijk te kunnen spelen. ‘Ja, zo vaak. Ik was echt kramp in de staart als een apprentice. Gelukkig heeft Dewstorm me een beetje kunnen opvoeden,’ grapte de grote kater. Hij keek nieuwsgierig de bruine poes aan. ‘Ik kan me niet voorstellen dat jij brutaal bent geweest. Jij lijkt me echt een ster student, heel braaf,’ plaagde de kater haar. Hij hoopte dat ze het niet te serieus op nam, het was ook maar een spelletje.
‘Oké, mijn beurt weer.’ Whirlpool dacht eens even na wat hij wilde weten over de poes. ‘Ik heb nog nooit iets gedaan waar ik later spijt van kreeg.’ Whirlpool wist dat hij nu met de diepere vragen begon en hij vroeg zich toen hij het gezegd had, of ze wel zover waren dat hij zoiets kon vragen. Maar hij wilde wel graag de diepere dingen weten, dingen waardoor ze elkaar echt leerden kennen.

Whirlpool merkte dat de bruine poes er eindelijk een beetje lol in begon te krijgen. Een glimlach sierde zijn gezicht en hij zag dat de zon langzaam onder ging. De hemel begon rood en oranje te kleuren, maar hij wilde nog lang niet weg. Voor zijn part lagen ze hier de hele nacht. Hij voelde zich eindelijk ontspannen, vrolijk en gelukkig. Ja, misschien was dat het woord dat hij zocht. Hij was eindelijk blij waar hij was. Hij maakte vrienden waar hij heen ging, Wolfstar en Dappleheart waren enkel het begin.
Whirlpool zag Dappleheart weer een hap nemen van haar vis en hij was benieuwd welk verhaal daaraan vast hing. Al snel zei ze dat het een kleine fout was geweest, niet veelbetekenend. Hij knikte en begreep haar wel. Whirlpool had veel fouten gemaakt in zijn jeugd, nu hij terugkeek waren er dingen die hij beter niet had kunnen doen. Maar op dat moment had hij er geen spijt van, het was altijd lol geweest en had zijn ogen van de wereld kunnen openen. Hij dacht dat hij nog steeds geen spijt had over wat hij had gedaan. Eén ding misschien, en dat was dat hij niet op tijd was om Dawn te kunnen redden. Misschien was het leven dan zo veel anders geweest.
Maar daar moest hij nu niet aan denken, hij zag dat Dappleheart plezier kreeg in het spel. Whirlpool glimlachte en was benieuwd wat de poes nu aan hem zou gaan vragen. Ze vroeg of hij ooit een stomme opmerking over iemand had gemaakt. Dat was een moeilijke. Whirlpool was iemand die altijd zijn gedachten sprak en heel eerlijk was. Dingen die hij dacht die redelijk waren, maar natuurlijk stom konden worden opgevangen door iemand anders. Maar nooit opzettelijk had hij kwaad over iemand gesproken. Hij nam dus geen hap van de vis. ‘Ik denk het niet. Ik weet dat ik eerlijk ben en misschien heeft iemand ooit het stom opgevat, maar nooit opzettelijk. Niet zover ik kan herinneren.’ Hij keek de poes aan en hoopte dat ze hem geloofde.  Maar het was de waarheid.
Nu was het zijn beurt weer. Hij dacht even na en keek daarna de poes veel betekend aan. Hij wilde meer van de diepe dingen van haar weten, niet de oppervlakkige dingen. ‘Ik heb nog nooit aan het bestaan van Starclan getwijfeld,’ zei de kater zacht. Hij was benieuwd hoe de poes daar over nadacht. Misschien was ze nu wel heel erg beledigd, maar hij dacht dat de poes het wel kon hebben. Geduldig wachtte de kater op haar reactie.

Whirlpool volgde Dappleheart bewegingen en zag hoe hij geen hap nap en dus niet aan Starclan twijfelde. Interessant. Whirlpool kreeg een soort beeld van de poes. Lief, onschuldig, braaf. Ja, ze was braaf, maar nooit onvriendelijk. In elk geval niet tegen hem geweest. Maar alsnog kende hij Dappleheart amper. Hij vertrouwde er wel op dat ze alle vragen eerlijk beantwoordde, net zoals hij dat deed.
Toen was het weer Dapplehearts beurt. Whirlpool genoot van dit spelletje, het was echt een ogenopener. Dappleheart begon eerst voorzichtig en liet een kleine pauze vallen. Whirlpool keek haar nieuwsgierig aan en bevroor even bij het horen van haar vraag. Verliefd? Ja, zelfs meerdere keren. Eerst Dawn, en nu Leopardgaze. De gedachte aan beide poezen wakkerden verschillende gevoelens op. Maar hij leefde nu in het nu, met Leopardgaze. Whirlpool keek Dappleheart nog enkele seconden aan, waarna hij glimlachte en een hap van zijn vis nam. Dit keer, zoals de voorgaande keren, legde hij niet zijn keuze uit en bleef ijzig stil. Waarom wilde Dappleheart dit nou weer weten? Wilde ze weten of hij nu een oogje op iemand had? Of ooit eens had gehad? Ze wist toch dat hij nog nooit een partner had gehad in Riverclan. Hij was nu ook wel benieuwd of Dappleheart verliefd was geweest. Nee, hij zou de vraag nog gemener maken. ‘Ik ben nog nooit op dit moment verliefd geweest,’ vroeg de kater toen, zijn amberkleurige ogen op de bruine poes gericht. Het was een nuanceverschil, maar zoveel veelbelovender.

Whirlpool was opgelucht dat er geen vragen van haar kant kwamen over zijn liefdes. Het waren nou eenmaal dingen die hij niet kon vertellen. Het was zo fout en zo erg tegen de code, dat hij wist dat hij voor eeuwig zijn mond erover moest houden. En hij wilde eigenlijk niet dat iemand het ooit zou weten. Helemaal niet nu met Leopardgaze. Dat was iets wat enkel van hen samen was, en heel geheim moest blijven. Ze waren beide deputy en zouden beter moeten weten, maar niemand zou iets kunnen doen tegen ware liefde.
Whirlpool had snel het onderwerp kunnen veranderen om de nadruk op Dappleheart te leggen met zijn gemene vraag. Hij zag meteen hoe de vraag haar overrompelde en op dat moment wist hij eigenlijk het antwoord al. Hij had de goeie snaar geraakt, iets waar ze eigenlijk liever niet over praatte kennelijk, maar het maakte Whirlpool wel heel nieuwsgierig. Hij was benieuw of Dappleheart dapper genoeg was om eerlijk te antwoorden en toen ze uiteindelijk een hap van haar vis nam, kwam een grote grijns op zijn gezicht. Dit was té schattig, Dappleheart had een oogje op iemand. Hij brandde van nieuwsgierigheid. Wie zou het zijn? Er waren een paar katers in Riverclan rond haar leeftijd. Misschien viel ze wel op oudere katers, of juist jongere. Hij zag haar er niet voor aan om iemand buiten de clan te nemen, daar was ze te braaf voor. ‘Goeie Starclan! Wie is de gelukkige?’ sprak de kater met een enorme grijns op zijn gezicht. Zou ze het vertellen? Whirlpool kantelde zijn kop en barstte bijna van de spanning.