We are al dreamers

De zwarte poes kwam met een plof op de nattige grond terecht. Dat was het nadeel van het territorium, de vochtigheid. Ze konden nooit langer dan een maand op hetzelfde stuk blijven zonder dat het kamp verzakte. Shadowclanners moesten constant op hun hoede zijn, want ze hadden het meest onvoorspelbare territorium. Thunderclanners hadden dan wel onverwachte regenbuien, het hele Riverclan territorium kon in no-time onder water staan, en Windclanners... Tja... Maar Shadowclanners konden opeens wegzakken in de grond. Prooi was schaars, plaatsen om kamp op te bouwen waren schaars, alles was schaars. Daarom waren Shadowclanners de sterkste katten, ze konden met weinig lange tijd doen. Dromers konden ze hier niet gebruiken. Over dromers gesproken... Die Dreamcatcher zat weer eens te lanterfanten. Er lag een vogel voor haar poten, waar ze zo te zien al enkele minuten niet van had gegeten. Dark siste. Díe kat moest echt eens volwassen worden. Met grote, maar elegante stappen liep de kattin op Dream af. Toen ze daar aangekomen was sloeg ze met een klap van haar rechterpoot de vogel weg. Ze boog door haar voorpoten om op gelijke hoogte te komen met de dwaze poes. Vuur schoot uit haar amberen ogen. Het moest maar eens afgelopen zijn met dat gedoe.

De dagdroomster keek verschrikt op. Doel bereikt. 'Darkstar!' Een grom ontsnapte haar keel. Het poesje was weer in gedachten, waarop Dark met haar ogen rolde. 'Eh, wat is er?' Dark zei enkele seconden niets. 'Meekomen,' Haar zachte, duistere stem was nauwelijks hoorbaar, zoals gewoonlijk. Als ze aankondigingen deed moest iedereen doodstil zijn, en dan nog was ze moeilijk verstaanbaar. Tegen katten van andere Clans sprak ze harder, maar dat had ook een lange tijd geduurd. Gelukkig was ze al lang leader, en kon niemand haar meer aan die tijd herinneren. Behalve Storm en Leopard misschien.