Call me maybe {&Wernpaw}

Here is my numberrrr.

Met een sprong waarbij haar korte haren rimpelden in de warme wind, landde Mothleaf veilig en droog op het andere eilandje. Onder haar zag ze de enorme waterlelies en waterplanten drijven in het water, en het gevoel van triomf stroomde door haar lichaam toen ze droge aarde onder haar poten voelde. Dit spelletje had ze vroeger wanneer ze opzoek was naar kruiden, zoveel gespeeld. Eilandje springen. Het was een klassieker, maar het bleef nog steeds ontzettend leuk om te doen. De cyperse poes snuffelde de lucht in en inhaleerde de geur van duizendblad. Mooi. Het kruid waar ze naar opzoek was. Ze zette haast meteen koers naar het bittere aroma, maar keek op toen een geur in haar neusgaten drong. Een kat. Een Clangenoot.

So call me maybe.

Voor Wernpaw! :3

_{Wrenpaw vond het altijd heerlijk om door de modder te banjeren. Het leukst vond ze als ze een moeraswezentje vond te vinden die ze nog nooit eerder had gezien. Zoals wat er nu gebeurde. Haar goudkleurige ogen stonden gefixeerd op een salamanderachtig wezentje met felle oranje kleuren in contrast met diep zwart. Doodstil zat de jonge poes, bang om het dier te verstoren en dat hij dan zou schrikken en zich verstoppen.
Opeens van een in de verte geplons, schrok het beestje toch. Het schoot weg, veilig tussen de wortels van een nabije berk. Teleurgesteld sprong Wrenpaw het beestje achterna, maar het had zich al verstopt. Ze had nog nooit dit beest op de prooistapel zien liggen, het moest vast zeldzaam zijn! Wrenpaw richtte haar ogen toen waar het geluid vandaan was gekomen, en in een drafje ging ze naar het gebied toe waar het geluid vandaan was gekomen.
De geur van Shadowclan vulde haar neus en al snel kwam Mothleaf in haar gezichtsveld. De medicine cat van Shadowclan. ‘Hey, Mothleaf!’ begroette Wrenpaw haar vrolijk. Ze bleef vlakbij de poes staan en keek haar nieuwsgierig aan. ‘Wat ben je aan het doen?’}

Call me maybe.

Er kwam er dartelende Apprentice aan, en haast meteen herkende Mothleaf Wrenpaw. Ze toverde een klein glimlachje op haar lippen en begroette de jonge Apprentice met een vriendelijk knikje. "Hey, Mothleaf!" klonk er vrolijk en er werd een nieuwsgierige blik op de Medicine Cat geworpen. "Wat ben je aan het doen?" Mothleaf wilde net antwoorden, maar de geur van duizendblad drong plots zo scherp en bitterzoet in haar neus dat de cyperse poes haast moest kokhalzen. Dat was goed; dat betekende dat het dichtbij was. Ze wenkte even met haar staart naar Wrenpaw, sprong naar het volgende eiland en snuffelde in de lucht. Drie voslengtes verderop stond er een bosje wit kruid, en de triomf die Mothleaf overspoelde was zo warm als een kittennest. Eindelijk! "Nou, wat de meeste Medicine Cats doen. Kruiden zoeken," grinnikte ze tegen de Apprentice en wandelde op het duizenblad terwijl ze het aandachtig besnuffelde. Het was perfect. Felgroen, zonder een of andere verschijnselen van rotting of insecten. Ze was op het goede moment gekomen.

_{Wrenpaw merkte een bijzondere geur op, en niet veel later wenkte Mothleaf haar en sprong naar het volgende eilandje. Wrenpaw rende achter haar aan en maakte een keurige, sierlijke sprong en landde naast de medicine cat. Hier was de stinkende geur nog heviger en Wrenpaw hield haar adem in om maar niet hoeven te ruiken. Wat wilde Mothleaf hier nou weer doen? Op een of andere manier wilde ze juist de geur ruiken, want ze stond met haar neus hoog de lucht te inspecteren. Wrenpaw hield haar mond maar en volgde haar op de voet.
"Nou, wat de meeste Medicine Cats doen. Kruiden zoeken." Wrenpaw kantelde haar hoofd en keek de poes aan. Ze wist dat Medicine Cats kruiden en planten gebruikte om gewonde en zieke katten beter te maken, maar kon zo'n stinkende plant nou echt iemand helpen? Wrenpaw keek naar de groene plant en daarna naar Mothleaf. ‘Het stinkt!’ zei ze uiteindelijk verbaasd tegen de Medicine Cat. ‘Waar kan dat nou goed voor zijn?’}

Call me maybe.

De gevlekte tabby grinnikte even kort bij de opmerking die de jonge Apprentice maakte. "Nou, voor veel dingen, eigenlijk," mauwde ze terwijl ze de stengel met een opgetrokken neus doorbeet en in een eikenblad rolde. "Meestal gebruiken we het om katten te laten braken. Dat klinkt op het eerste zicht wel raar, maar als een kat iets giftigs in zijn lijf heeft, moet het er uit. En dan moet duizendblad," ze wees met een poot kort naar het eikenblad, "een handje helpen. Soms kauwen we het ook fijn tot een zalfje dat we gebruiken om gebarsten pootkussentjes mee te helen." Mothleaf pakte het bundeltje op en probeerd zich te herinneren wat er vervolgens op haar lijstje stond. Jeneverbessen. "Nu zijn we opzoek naar een soort bessen," kondigde ze vervolgens aan en ademde een diepe teug lucht in. "Ze hebben een zurige geur, en ze zouden tegen buikpijn moeten helpen. Wil je mee helpen?"

_{Ergens vond ze het wel interessant toen Mothleaf uitlegde waar dit kruid wel niet allemaal goed voor was. Maar toen ze zei dat het katten liet braken, trok ze een vies gezicht. Al snel legde ze uit dat het was zodat giftige dingen uit het lijf konden worden gehaald, maar alsnog was het raar om iemand expres te laten braken. ‘Vandaar dat het zo stinkt,’ zei ze, een vreemde blik naar de plant werpend. Ook zei Mothleaf dat het hielp voor gebarsten pootkussentjes. Wrenpaw had daar nog nooit last van gehad, en ze kon niet voorstellen dat iemand pijn zou krijgen aan zijn poten in dit modderige land. Overal was de grond zacht. Wrenpaw zei maar niets en trippelde achter de poes aan en keek toe hoe ze het kruid netjes opborg in een groot blad en oppakte. Vervolgens zei ze dat ze op zoek was naar een zurige bes. Wrenpaws staart ging weer overeind toen ze om haar hulp vroeg. ‘Natuurlijk!’ zei ze enthousiast. Ze sprong naast de medicine cat. ‘Wat moet ik doen? Waar beginnen we?’ Wrenpaw richtte haar goudkleurige ogen afwachtend op Mothleaf. Ze wist niets van kruiden of zieken verzorgden, maar ze kon altijd was alles wat een beetje leren.}

Call me maybe.

Het antwoord van de poes deed haar glimlachen. Fijn; dan kon ze nog een stuk langer besteden aan dingen die misschien nuttiger waren. "Wat moet ik doen? Waar beginnen we?" wilde Wrenpaw weten terwijl ze haar goudkleurige ogen op haar richtte. Mothleaf wikkelde nog een extra eikenblad om het pakketje met duizenblad en legde het toen op haar rug. Ze dacht even na. "Aangezien jij vast hier het beste zicht hebt, moet je opzoek gaan naar een bessenstruik. Ze ruiken vrij zuur maar ze smaken wel lekker, en ze groeien meestal op de hoogst gelegen, droge stukken grond. Vertel me wanneer je er een hebt gevonden," legde de medicine cat uit terwijl ze met een hoog op getilde kop de lucht begon op te snuiven.

_{Wrenpaw luisterde aandachtig naar de poes en wilde de beste bessen die ze ooit in haar leven had gezien vinden. Ze knikte toen Mothleaf klaar was met vertellen. ‘Oké, ik zal ze vinden!’ kirde ze vrolijk en ze sprintte al weg naar hoger gelegen grond. Lenig over de poelen springend en naar vastere grond waar ook grotere bomen konden groeien.
Wrenpaw opende haar mond en liet de geuren tegen haar verhemelte komen. Ze probeerde de zurige geur die Mothleaf had beschreven te proeven, maar hier was nog niets. Wrenleaf trippelde weer verder en bleef dichtbij de begroeien zweven, haar bek nog steeds wijd open gesperd. Opeens rook de apprentice een zurige geur en ze sprong door het struikgewas heen en rende in volle vaart richting de geur die al snel sterker werd. Opeens kwam een struik in beeld met donkerblauwe bessen eraan en ze snuffelde eraan en het rook wel zurig. Wrenpaw kantelde haar kop. Ze zouden lekker moeten proeven... Maar straks waren dit niet de goede bessen en waren ze giftig! ‘Mothleaf!’ schreeuwde ze daarom maar naar de medicine cat. Zij zou vast wel zeker weten of dit de goede bessen waren. ‘Ik denk dat ik ze heb gevonden!’}

Call me maybe.

Na een tijdje hoorde ze plots een triomfantelijke schreeuw van Wrenpaw en Mothleaf nam met een glimlach aan dat de jonge Apprentice jeneverbes had gevonden. Ze zette het op een drafje en sprong van eilandje op eilandje met het pakketje duizenblad in haar mond om niet in het water te vallen. "Ik kom eraan!" liet ze weten en krabbelde met haar nagels over een stuk droge grond om houvast te vinden. "Niet proeven!" beval ze nog voordat ze nogmaals koers zette naar de richting van Wrenpaw. Ze schatte dat het nog een tijdje zou duren voordat ze bij de poes zou komen. Wie weet was het niet de juiste bes. Een verkeerde gedachte en de jonge poes lag kronkelend van pijn op de grond door vergiftiging. Maar ze stelde oplucht vast toen ze naast Wrenpaw kwam staan dat de bessen onschadelijk waren. Het waren inderdaad jeneverbessen. "Dat zijn ze," beaamde Mothleaf en prees de jonge poes met een glimlachje. "Goed gedaan. Als je wil mag je meehelpen plukken. Pluk maar de helft van wat je ziet, anders hebben we geen jeneverbessen meer voor het hele seizoen," waarschuwde ze terwijl ze er een paar met haar klauwen afstroopte.

_{Wrenpaw hoorde dat Mothleaf eraan kwam en ze waarschuwde nog om niet te gaan proeven. Gelukkig had Wrenpaw dat ook nog niet gedaan, ze wist natuurlijk niet zeker of het wel de goede bes was. Ze hoopte dat ze het wel goed had gedaan, dat zou Mothleaf vast doen versteld staan. Geduldig wachtte totdat ze Mothleaf op haar netvlies zag en Mothleaf zei dat het de goede bessen waren. Trots keek Wrenpaw de medicine cat aan en luisterde naar de poes toen ze sprak over het plukken van de bessen. Wrenpaw knikte en keek even hoe Mothleaf de bessen plukte, voordat ze ook voorzichtig met haar klauwen de bessen van de takken afhaalde. Ze wilde natuurlijk niet de bessen beschadigen en dat ze dan geen katten meer zouden kunnen helpen.
Toen ze eenmaal zoveel als ongeveer de helft had geplukt en netjes op een hoopje had gestapeld, keek ze Mothleaf afwachtend aan. ‘Is dat alles voor vandaag?’ vroeg ze aan de medicine cat. Ergens vond ze dit werk wel ontspannend, het was heel anders dan warriors training waar je moest jagen en vechten, dit was veel minder vermoeiend, maar je moest vast erg veel leren als een medicine cat.}