just watching the water dripping ( open )

'Ach ja, ik hou denk ik van beide, al is het al gouw te warm,' verzekerde Matthias haar. Sweety glimlachte. 'Dat geloof ik best,' zei ze terwijl ze naar zijn dikke vacht keek. 'Ik en Lukas zijn zelfs nog noordelijker geboren, we moesten vertrekken nadat mijn vader stierf. Ik was 3 Moons oud, en ik en Lukas waren alleen door de extreme kou gereisd om hier te komen. Nou ja we ontmoete Berwald en later Tino maar die zijn er nu niet meer,' zei Matthias. Sweety had aandachtig geluisterd naar zijn verhaal. Maar, wie waren Berwald en Tino? Net toen ze het wilde vragen vroeg Matthias iets. 'Maar waar kom jij eigenlijk vandaan, had je een fijne jeugd?' Sweety was even helemaal de weg kwijt, wat vroeg hij nou? Ze slikte even, moest ze het vertellen? Opeens was ze weer in een tweestrijd. Ze vond Matthias echt aardig en ze vertrouwde hem steeds meer. Hij was... Geweldig. Maar vertrouwde ze hem al zo dat ze dit ging vertellen? Nee! Nee, ze mocht het niet vertrouwen, nooit. Het was al erg genoeg dat ze zover was gegaan. Ze slikte een paar keer, het bleef een hele tijd stil. Ze wilde het, maar ze kon het niet...
Plots stond ze op en draaide zich op. Ze kon het niet, het mocht niet. Snel rende ze van de kater af, de grot uit. Tranen stroomde over haar wangen, haar hart deed pijn. Ze rende harder en harder, hoe sneller ze van de kater vandaan kwam, hoe beter. Ze kon er niet meer mee leven, het deed zo'n pijn. Ze wilde zo graag, maar het kon niet. Het mócht niet!
Ze bleef rennen, niet wetend waar naartoe. Als ze maar weg was... Haar poten deden pijn, ze begon zwaarder te ademen. Haar conditie was nog niet goed genoeg. Maar ze ging door, ze kon niet stoppen... Het moest....

:'(
- Sweety topic uit, tenzij Matthias iets doet wat haar moet laten stoppen ;3

Ze rende en rende, ze kon niet stoppen. Sneeuw kwam in haar gezicht. Haar poten deden pijn. Haar hart deed pijn. Alles deed pijn. Maar ze kon het niet, het mocht niet...
Opeens sprong er iemand voor haar en ze botste er tegen aan. Ze wist gelijk dat het Matthias was. 'Sweety!' schreeuwde hij. Ze draaide haar kop van de kater af, ze wilde hem niet aankijken. 'Ik vroeg het je niet omdat ik het graag wou weten,' zei hij. Ja vast, dacht ze bitter. 'Maar omdat ik om je geef, erg veel.' Hij stapte op haar af maar Sweety zette een stap achteruit. Ze wilde het niet bij hem in de buurt zijn. 'Ik geloof niet in toevallen. Toen ik je redde, toen ik je tegenkwam... Was het omdat het zo had moeten gaan! Het was... Ik weet niet wat het was maar wat ik wel weet is dat ik van je houd!' zei Matthias. Ze richtte haar blik weer naar Matthias. Ze keek hem hoopvol aan. Hij had zojuist zijn liefde aan haar verklaard... Ze hield ook van hem, heel veel zelfs. Maar het kon niet, het mocht niet. Ze keek naar haar poten en schudde langzaam haar kop. 'Matthias...' kreeg ze eruit. Ze keek de kater weer aan. 'Sorry...' zei ze en ze zette een paar stappen naar achter. Ze draaide zich om en liep weg. Ze kon het niet... Waar ze naar toe ging maakte haar niet uit. Als ze maar niet met Matthias was....

- Ze gaat nog niet echt weg, maar is al wel op weg..

'Sweety!' hoorde ze achter zich. Maar ze reageerde niet. Ze stapte stevig door. Hoe sneller ze weg was, hoe beter. Voor allebei... 'Wacht!' hoorde ze en opeens sprong Matthias voor haar. Ze keek hem verdrietig maar ook geërgerd aan. 'Je overleefd deze kou nooit in je eentje!' zei hij. 'Echt wel,' reageerde ze kortaf. 'Ik zal je naar de warmere gebieden brengen... Dan mag je gaan... Als je wil,' zuchtte hij. 'Matthias, ik kan prima voor mezelf zorgen. Ik heb meer dan 2 jaar alleen rondgezworven. In alle soorten weersomstandigheden. Dit overleef ik ook wel!' zei ze kortaf. Ze wist niet zeker of ze het overleefde, maar het moest wel. Ze had het toen toch ook overleefd? Waarom zou dit dan zo moeilijk zijn? 'Alsjeblieft laat me je voor een laatste keer in veiligheid brengen...' zei Matthias. Maar Sweety schudde al met haar hoofd. 'Matthias, ik waardeer je.. bezorgdheid maar ik kan prima voor mezelf zorgen,' zei ze. 'Alsjeblieft,' zei de kater weer. 'Nee, sorry.' Zei ze en ze stapte langs de kater heen. Het deed pijn, echt veel pijn. Maar ze moest even sterk zijn. Over een tijdje was het wel weer over...

'Oke dan... Ga maar,' sprak Matthias. 'Ik hou je niet tegen. Mijn hart is lang geleden toch al verscheurd. Onthoud een ding goed... Wat die rogues daar buiten ook gaan zeggen of wat ze zeiden. Het is niet waar je bent de mooiste getalenteerdste poes die ik ooit gezien heb.' Sweety hield zich een beetje in toen hij begon te spreken. 'Ik hou van je knoop dat goed tegen je oren en ik zal er altijd voor je zijn als je besluit terug te komen. Succes,' zei Matthias. Sweety hoorde hoe de kater zich omdraaide. Zelf bleef ze nog even staan, de woorden van Matthias verwerkend. Maar al gauw schudde ze haar hoofd en liep verder. Ze kon er niets meer aandoen. Het was zo gegaan en het kon niet meer terug...

'Iedereen... iedereen verlaat me,' hoorde Sweety achter zich. Ze stopte. Waar had Matthias het over? 'Iedereen!' Ze hoorde gelach en daarna pootstappen die zich van haar verwijderde. Ze draaide zich om en zag Matthias in het naaldbomen bos rennen. Pijn. Ze voelde alleen maar pijn. In haar hart. Ze kon het niet verdragen. Langzaam maar zeker kwam ze op gang, richting Matthias. De kater van wie ze zo veel hield... In het bos zag ze hem op de grond liggen van het lachen. 'Ik deed niet eens iets fout... Hun... Zijn gewoon dom! Ze zien niet... Dat ik hun bescherm vecht voor hun levens... Iedere dag! Pfff debiele!' Met pijn in haar hart stond Sweety te kijken. Het was inmiddels opgehouden met sneeuwen maar ze merkte het niet. Ze had alleen oog voor de gouden kater voor haar. 'Lukas verlaat me tenminste niet... Emil ook niet. Ik zal hun beschermen tot mijn dood,' grinnikte hij. 'En Sweety? Zelfs na mijn dood! Ik zal altijd haar in veiligheid houden tot mijn dood!' schreeuwde hij. Tranen stroomde over haar wangen. Hoe kón ze?! Hoe kon ze hem verlaten? Het zal moeilijk zijn. Voor hen allebei. Maar Matthias zo te zien leiden kon ze niet aan. Maar het is mijn keuze! ging het door haar hoofd heen. Ze schudde haar hoofd. En mijn keuze was niet goed... 'Matthias!' riep ze smekend naar de kater. Ze stapte uit de bescherming van de bomen en liep naar de kater toe. 'Matthias... Het... Het spijt me zo...' zei ze zacht. Daarna zakte ze door haar poten en viel in de sneeuw. Ze kon het niet meer. Tranen vloeide, haar hart deed pijn. Maar ze was bij Matthias.. Hopelijk wilde hij haar nog....

'Het is al...' zei Matthias. 'Sweety gaat het?!' schreeuwde hij opeens. Maar ze gaf geen antwoord. Ze kon het gewoon even niet. 'Het is al goed... Ik was... Gewoon effe gefrustreerd!' de kater gaf haar een zacht tikje met zijn staart waardoor ze zich iets beter ging voelen. 'Het was gewoon... Dit is... Dezelfde plek waar hun mij achter lieten. Ik had een grote fout gemaakt des tijd en ik wil niet dat het nog een keer gebeurd...' legde hij uit. Sweety knikte, ze begreep het wel. 'Matt-het spijt me echt... H-het was niet mijn... Bedoeling...' bracht ze met moeite uit. Nog steeds was ze aan het huilen maar de pijn deed wat minder pijn... Samen met Matthias zijn was goed. Was fijn. Het beste wat ze kon hebben....

'Ook de mijne niet,' grapte Matthias. Er vormde een zwakke glimlach rond Sweety's lippen, maar het was er. Ook echt Matthias weer hè, dacht Sweety. 'Ik had niet naar je verleden moeten vragen,' zei de kater. Sweety glimlach verstrakte even maar toen ze merkte dat hij er verder niets meer over zei knikte ze. 'Wie als eerste bij de grot is?' vroeg de kater uitdagend. Sweety glimlachte en probeerde op te staan. Maar dat ging niet zoals gepland. Ze had zichzelf zo uitgeput door het snelle rennen dat haar poten super pijn deden. Ook haar conditie was nog altijd niet goed dus dat was ook een ding. Ze was uitgeput. 'Matt... Sorry...' bracht ze uit. Ze had zo graag met Matthias willen rennen. Maar het kon echt niet...

'Dat is oke joh!' zei de kater nadat hij naast haar was komen liggen. Sweety glimlachte dankbaar. 'wist je, de clan katten daar beneden geloven dat als je sterft, je ziel naar starclan gaat. Daar boven in de sterren... De sterren zijn de doodde warriors die neer kijken op de clans,' zei Matthias. Sweety keek nu ook naar de sterren. 'Raar toch?' zei hij grijnzend. Sweety bleef even stil maar uiteindelijk kwam er toch een antwoord. 'Ik vind het wel mooi. Een plek waar je heen gaat en vredig bent. Een plek waar je neerkijkt op de gene van wie je houdt...' Haar stem werd steeds zachter. Ze moest aan Birdsong denken. Zou zij ook in Starclan zijn? Zou zijn ook op haar neer kijken? Of nee, ze was geen Clankat. Maar moest je per se erin geloven om daar te komen? Ze wist het niet. Ze vond het wel mooi, de gedachte. Misschien was het wel waar...
'Weet je al iets van de clans?' vroeg Matthias toen. Ze schudde haar hoofd. 'Nee..' Ze hoopte dat hij het wilde uitleggen...