Heya ~ Wrenpaw ~

_{Wrenpaw had iets opgemerkt wat ze nog nooit eerder had opgemerkt. Een geur die compleet onbekend voor haar was, maar ze wel had geleerd. De Thunderclan geur was een vreemde sensatie in haar eigen territorium en ze wist dat met een geur een kat mee was. Dus als trouwe Shadowclan apprentice was ze de geur gevolgd en probeerde ze de bron te zoeken.
Nog vreemdere geuren kruisten haar pad toen ze naderde. De stank van vos gemixt met die van Thunderclan. De alarmbellen begonnen bij Wrenpaw te rinkelen. Vos! In Shadowclan territorium. Ze wist dat ze terug hoorde te rennen naar kamp en volwassen Warriors ermee zou moeten laten afhandelen. Maar misschien was deze Thunderclanner wel in nood en zou hulp te laat komen als ze eerst terug zou rennen. Wrenpaw versnelde daarom haar pas en volgde de stank van de vos.
Tot haar verassing verdween de geur van de vos, snel nadat hij ook was gekomen. Ze rook enkel de geur van Thunderclan en ze zag de sporen van de vos en die van een kat. Vragend keek Wrenpaw in het rond. Wat was hier gebeurd?
Opeens zag ze sporen van nagels in een nabije mangrove. Haar ogen volgden de sporen en zag een jonge poes op een tak zitten. Wrenpaw kantelde eerst omhoog, maar nadat ze realiseerde dat de poes een Thunderclan geur met zich mee droeg, nam ze een vijandige houding aan. Ze zakte door haar voorpoten en zwiepte fel met haar staart heen en weer, zoals Stormheart haar geleerd had. ‘Kom naar beneden, Thunderclan mormel!’ snauwde ze naar de poes. ‘Je bent in overtreding nu je op Shadowclan territorium bent!’}

<sub>Wrenpaw was best verbaasd dat de apprentice ook daadwerkelijk naar beneden kwam springen toen Wrenpaw zo had gecommandeerd. Wrenpaw was iets groter dan haar tegenstander, ze dacht dat ze niet heel veel manen zouden schelen. Misschien waren ze wel ongeveer even oud. Maar ze voelde zich sterker dan haar in haar eigen territorium. In de modder zou de arme Thunderclanner niet weten wat ze zou moeten doen.
Opeens sprak de vreemdeling haar naam en Wrenpaw stond enkele seconden helemaal perplex. Hoe wist zij dat nou? Wrenpaws nekharen begonnen overeind te staan en haar staart werd twee keer zo groot. "Stormheart heeft me zo veel over jou verteld!" Stormheart!? Hoe kende een Thunderclan apprentice haar mentor. En had ze met hem gepraat? Stormheart was al enkele dagen compleet verdwenen zonder iets te zeggen tegen haar. Wrenpaw blies eens naar de apprentice, en bliksemsnel sloeg ze haar poten om de nek van de poes en werkte haar tegen de grond. ‘Wat weet jij over Stormheart? Wanneer heb je met heb gesproken? Waar is hij? Zeg op!’ snauwde ze tegen de apprentice terwijl ze haar poten stevig op haar schouder drukte en met haar nagels tegen haar huis prikte.

OOC: Ik heb toestemming van Sanne om een beetje te powerplayen</sub>

_{Wrenpaw blies in het gezicht van de andere apprentice. Ergens was ze verbaast dat het zo eenvoudig was gegaan, om vliegensvlug de apprentice tegen de grond te werken en haar daar te kunnen houden. En ze was nog maar een halfmaan in training. Als ze haar training had volbracht, hoe krachtig zou ze dan wel niet zijn! Maar Wrenpaw had nu iets ander om op te concentreren en haar ogen priemden zich weer naar de apprentice.
"Een paar dagen terug." Hoe? Stormheart was al een paar dagen spoorloos, waar kon hij nu zijn? Ze zwiepte boos met haar staart. Ze wilde alweer naar de poes snauwen dat ze nog een vraag had om te beantwoorden, maar opeens kwam ze met een ander verhaal. Harteloze moordenaar? Nee nooit, Stormheart was een krachtige Warrior. Maar hij zou toch geen katten vermoord hebben toch? Dat zou hij nooit doen! ‘Stormheart is mijn mentor en hij is de beste Warrior van het woud. Wat weet jij nou van hem, muisbrein?!’ blies ze in haar gezicht. ‘Dus waar is hij?’ vroeg ze, haar nagels nu dieper in de vacht van de apprentice drukkend en ze was niet bang om huid te scheuren. ‘Zeg. Op!’}

_{Nog steeds negeerde de poes haar antwoord op de vraag waar hij was. Wrenpaws haren stonden nog altijd overeind en ze had een kwade blik op haar gezicht. Ze wist gewoon dat deze poes opzettelijk informatie achterhield, ze ontweek de vraag zo erg dat ze meer moest weten. En haar blik verraadde ook al dat ze in onzekerheid leefde wat ze nou moest doen. Wrenpaw wist dat ze sterker was dan zij was, dus ze had de apprentice in een hoekje gedreven.
De apprentice begon zo onder haar te wriggelen dat ze haar eigenlijk een beetje los liet. Als ze weg zou rennen zou ze haar wel inhalen en wel weer opnieuw te pakken krijgen, en dan zou ze niet voorzichtig zijn met haar klauwen. "Ik sprak hem, hij leek inderdaad aardig. Tot ik hoorde dat hij Thunderclan warriors en Riverclan warriors doodde als hij won. Dat hij rogues uitmoordde," sprak de apprentice.  Wrenpaw keek haar verward aan. Waar had ze het nou over. ‘Dat zou hij nooit doen. Shadowclan is een eervolle clan die de code volgt,’ zei ze, eerder zichzelf overtuigend dan Fernpaw. Ze schudde de gedachte uit haar hoofd en priemde haar goudkleurige ogen in haar groene. ‘En nú geef je antwoord op mijn vraag. Waar is Stormheart, anders breng ik je naar Darkstar. En die is een stuk minder vriendelijk dan ik!’ snauwde ze naar de apprentice. Dit was geen bluf, ze zou geen moeite hebben deze apprentice mee te brengen naar kamp. Darkstar zou juist trots op haar zijn! Bij nader inzien, ze zou haar sowieso meebrengen naar kamp, dit was gewoon bluf.}

<sub>Wrenpaw keek de Thunderclan apprentice vreemd aan. Wat wist zei nou van Shadowclan, of Thunderclan. Zij wist dat Thunderclan werd geleid door een watje. Shadowclan was de sterkste clan in het woud met de machtigste en slimste Warriors en de beste leider van allemaal. En de code werd gevolgd, waarom werd die anders in haar kop gestampt sinds ze een kitten was? ‘Jij weet niets,’ gromde ze naar de apprentice.
En daarna werd de poes ook nog eens brutaal ook! Ze ging gewoon uitdagend tegen haar kletsen en voordat Wrenpaw het door had, sloeg ze met haar poot richting de neus van de apprentice, nagels ontbloot. ‘Kop dicht!’ siste ze en ze sloeg wild met haar staart heen en weer. Ze wilde naar Darkstar, dan ging ze naar Darkstar, en dan zou ze leren dat het helemaal niet zo grappig was als het leek. ‘We gaan naar het kamp, en als je ook maar denkt om te vluchten, pak ik je en ben je nog meer in de problemen.’ Wrenpaw meende het en wenkte met haar staart naar de apprentice en begon te lopen richting kamp, haar ogen steeds naar achter gericht om te zien of de apprentice volgde.

OOC: Na jouw post niet topic in het kamp?</sub>