. Losin' it all .

. Losin' it all .

_{Rennen! Rennen! Rennen! Een jong katerje van nog geen 3 maanden stormde door de sompige junglebodem. Zijn doorweekte pelsje kleefde aan zijn lijf, en zijn dunne staartje stak hoog in de lucht. Hij had ze geroken! Hij wist het zeker! Zijn ouders waren terug! Opgewonden maar angstig tegelijk sprong het jonge diertje over een regenplas heen. Het was voor Mettle 'n reusachtige sprong, hoewel een volwassen kat er met gemak overheen stapte. Daar kon hij niets aan doen. Hij was gewoon klein. Klein en stuiterig. Hoe zouden zijn ouders eruit zien? Misschien was zijn vader wel groot en gespierd, en zijn moeder slank en mooi. Zo zagen ze er vast uit! Als perfecte ouders! Ouders die zich aan hun belofte gehouden hadden en terugkwamen... voor hem! Hijgend stopte de kitten met rennen. Huf.. huf... huf... Waar waren ze nou? Het donkerrode neusje schoot de lucht in. Hij snuffelde... maar rook toen niks anders dan de muffe geur van bladeren. Was hij ze weer zoek? Teleurgesteld kwakte Mettlekit neer in de aarde, met zijn pootjes vermoeid voorruit gestrekt. Hij hoopte terug te kunnen naar het kamp sámen met zijn ouders... misschien moest hij maar gewoon even wachten.}

. Losin' it all .

_{Een kwade maar bekende stem zorgde ervoor dat de vermoeide kitten als een kikker de lucht in stuiterde. Met een ruk draaide Mettlekit zich om, en keek recht in de ogen van zijn leidster. Wauw! Het was Leafstar! Maar... waarom was ze boos? Mettle draaide zich abrupt om en boog diep. 'Hallo Leafstar, sorry Leafstar,' piepte hij gehaast. Het was niet best om een Clanleider boos te hebben. Hij keek nog steeds geobsedeerd naar de grote kattin. 'Ik was aan het patrouilleren, m'vrouw.' Dat jokte 'ie! Mettlekit wist maar al te goed wat hij buiten het kamp deed! Onderzoeken en uitzoeken! Op zoek naar zijn ouders, die hij net nog geroken had... maar die ineens verdwenen waren. Zo vreemd. Stoere en getalenteerde katten als zijn ouders zouden hem ook geroken moeten hebben... maar waarom waren ze dan niet naar hem toegekomen? Waren ze vergeten wie hij was soms?}

. Losin' it all .

_{Zijn edele Clanleider was goed boos, merkte Mettlekit. Het kleine katertje likte eventjes met zijn tong over zijn neusje, puur om even de geur van zijn ouders te kunnen próeven. Hoe lang nog tot hij en zijn ouders samen konden zijn? Hoe lang nog?? Boven hen vloog een exotische vogel, waar Mettle naar keek om zich af te leiden. Leafstar was ongewoon boos, waardoor hij haar griezelig en interessant tegelijk vond. Leafstar was toch altijd die zachtaardige slimmerik? 'Waarom ben je boos?' piepte het katertje maar. Hij wist verder niet wat hij moest zeggen. Zijn pootjes waren ondertussen al ver weggezakt in de humus (bosgrond). Iewl... het was zo nat en warm!! En waren bleven zijn ouders nou? Misschien konden die wel met zijn leider praten en haar weer blij maken!}

. Losin' it all .

<sub>Leafstar was goed boos, merkte de kleine gestreepte kater. Ze siste en ze gromde, en haar haren waren opgezet. Niet best om zijn leider boos te hebben... maar tegelijkertijd was het ook cool om zo'n boze en grote kat van dichtbij te zien. Leafstar zei dat ze boos was vanwege hem, en dat vond hij al helemaal cool! Hij had moeilijkheden met de leider! Oeh, daar kon hij later lekker over opscheppen! Maar toch kon hij zijn leider beter de vriend houden. Ze was al boos genoeg nu. 'Oke Leafstar. Ja Leafstar,' piepte de kitten braaf, en hij zag de lapjeskat zich al omdraaien. Ze hield de pas erin, en zachtjes giechelend volgde Mettle haar het bos in. Oef... hij kon haar amper bijhouden!

Na een tijdje gerend te hebben, voelde Mettlekit zich borstje zwoegen en zijn pootjes trillen. Hij piepte schel, en struikelde vermoeid over zijn eigen pootjes waarna hij zachtjes hijgend terechtkwam in de modder. Hij piepte opnieuw, deze keer door de pijn in zijn maag. Hij was zó moe! Met veel moeite kreeg het schriele katertje zichzelf op zijn pootjes, waarna hij er weer de pas in zette. 'Ik ben moe..!' jammerde de kitten. Het was niets voor hem om te klagen, maar een enorm eind door de bloedhete jungle rennen was voor een normale kat als zwaar, en voor een kitten die ook nog klein was voor zijn leeftijd al helemaal. Ufff...</sub>

. Losin' it all .

_{Oeh... zijn leider was een taaie! Zijn gejammer werd amper beantwoord, maar na een tijdje van gehijg merkte Mettle dat Leafstar al wat rustiger begon te lopen. Het schriele katertje piepte opgelucht, en liep wat kalmer achter de calicopoes aan. Ze was boos. Heel boos. Enne... alsnog was dat cool! Wat zouden de andere ervan vinden? Vonden ze hem dapper dat ie zoveel had kunnen durven? Licht teleurgesteld dacht hij aan het nest. Hij was altijd de kleinste geweest in de Den. Robinkit was de enige andere kitten, maar die was al bijna klaar om een Apprentice te worden! Zij kon het kamp bijna verlaten zonder een bende kwade ouderen achter zich aan te hebben! 'Kitten zijn is stom...' murmelde het jonge katertje. En.. daar waren ze al! Leafstar trok zichzelf zonder moeite door de doornen, waar Mettle met grote ogen naar keek. Zo voorzichtig mogelijk klom hij langs de eerste dak, waar een ferme boog in zat gelukkig. Oké, bijna. Hij stapte over een liggende doorntak heen, maar.. AII! Zijn pootkussentje van zijn rechtervoet bleef erin hangen, en een scherpe pijn schoot door zijn voetje. Mettle hield zich in en probeerde het niet uit te piepen van de pijn, maar het enige wat zijn mond verliet was een zachte grom. Goed zo, Mettlekit.. doorbijten!! Een aantal boommeters verderop zag hij al Warriors in hun Den zitten. En Elders. En Queens. Ze keken allemaal naar hem. Amberen ogen, groene ogen, blauwe ogen, gele ogen.. hij werd van alle kanten aangekeken. Hij moest niet laten zien dat hij bang was. Met een ongemakkelijk gevoel in zijn maag hinkte het katertje door het benauwde gras. Zodra er een nat sprietje over zijn wond gleed, voelde hij de pijn weer, waardoor haar heel zachtjes jammerde. Totdat... hij bijna tegen zijn leider aanviel. Leafstar kwam gromde dreigend en kwaad. Hij zou straf krijgen... en hoé....}

[Fernpaw! Ik kies joú!!!! xD]

. Losin' it all .

_{Met wazige ogen keek het kleine katertje de lapjespoes na. Wauw. Dát was Leafstar. Hij voelde zich opgewonden en ongemakkelijk tegelijk. Hij was echt een stouterd, daar was 'ie sowieso trots op... maar dat bracht ook wat met zich mee. Zenuwachtig keek de kitten naar alle ogen, maar tot z'n opluchting begonnen de meeste katten weer weg te kijken. De Clan pakte zijn leventje weer op. Mettlekit zuchtte, en liep naar een plekje in de schaduw, waar hij zich vermoeid en beschaamd oprolde. Ah... even uit het hitte... nu kon hij rustig dromen over zijn ouders. Hij was zó dichtbij! Hij had ze bijna gevonden!! Maar toen.. waren ze ineens weg! Misschien was het nog niet zo ver. Misschien hadden ze even tijd nodig. Ineens klonk er een bekende stem achter hem. Een grotere poes stond achter hem. Fernpaw! Wat was 't cool haar weer te zien! Meteen deed Mettle zijn best op te staan, maar de kleverige junglebodem wilde hem nog niet loslaten. Prima... liggen was ook goed. 'Gewoon. Ik heb gewandeld, en toen kwam ze ineens kwaad naar me toe gestormd,' grinnikte Mettle koelbloedig. Pff. Hij was bijna aangevallen door een machtige Clanleider! En hij had niet eens gehuild! Zijn vermoeidheid smolt langzaam weg, en maakte plaats voor trots. 'Ik heb niet eens gepiept.' Ja, Fernpaw was de eerste die zijn verhaal zou horen. Zij was aardig en slim. Ja, zij mocht alles over zijn avontuur horen!}

. Losin' it all .

_{Hé, wat keek Fernpaw blij toen hij vertelde over zijn avonturen!! Wauw, het leek alsof zij de enige was die hem begreep! Maar.. zij was al een Apprentice! Die mochten doen wat ze wilden! Opgewonden krabbelde de kleine gestreepte kitten op zijn pootjes, en grijnsde volop. 'Wanneer niemand kijkt, kunnen we het samen proberen! Jij bent al zo groot, jij weet vast waar we ons kunnen verschuilen!' fluisterde Mettle eigenlijk iets te hard. Zijn stemmetje galmde door de Elders' Den naast hem... ah-oh. Er klonk wat gestommel. Hadden ze het gehoord? Voorzichtig gluurde de kitten met zijn felle blauwe oogjes door de dikke wortels van de Den heen, die ook nog eens deel bedekt waren met bananenbladeren, die dik en donker waren. Ah joh, laat maar! Hij had er zo'n zin in! Met een een best wel goede vriend op avontuur in de wildernis! Die helemaal vol zat met dieren!!! Oeh, misschien haalde ze wel een toekan neer! Hij had nog nooit toekan gegeten!}

. Losin' it all .

_{De ogen van de leerling voor hem schoten naar een hoekje van het kamp, waar een grote, zwarte plas van schaduw lag. Niemand die hen daar kon zien.. hihi. Mettle giechelde zachtjes en opgewonden. Hij wilde een stapje zetten, maar voelde meteen zijn pootjes slap worden als modder. Oh ja... hij was best wel moe. 'Fern! Ferun!' piepte hij haar richting uit. Het gestreepte katertje slenterde met al zijn energie richting de schaduwen. 'Misschien moeten we vanavond gaan... ik ben moe..' fluisterde hij schel. Het was niet leuk buiten als hij moe was. Hij moest energie hebben! Anders kwam die toekan er nooit van! Boven hem klonk een kwakend, schor geluid. Dát was een toekan! Mettlekit kwakte neer in het vochtige gras, en zag de vogel al in de verte verdwijnen. Vanavond hè.. vanavond was die vogel van hem!}