well hello there , mate ! ( Sweety)

Snel greep ze de tak vast met haar scherpe klauwen , zette af en sprong verder. Zo sprong ze van boom naar boom , iedere dag weer. Ze hield van hoogtes en de adrenaline die er door haar lichaam gierde. Ze kon wel uren door gaan , ze kende iedere boom , iedere tak op dit territory en kon zo makkelijk door het woud navigeren. Ze bleef even op een dikke tak stil staan haar blik gleed over de vele rijen van kriskras door elkaar staande bomen. Sommigen waren zo dik dat het uren duurde er omheen te lopen!. Ze keek naar boven, de boom waar ze op gestopt was was erg hoog dus besloot de dappere poes hoger te staan. Door haar lenigen lichaam duurde het niet lang voor ze boven in de boom zat. Het was net hoog genoeg om boven de eerst laag lagere bomen uit te kunnen kijken. Haar scherpe blik viel op een zwart witte poes die verder op in het bos zat. Snel en lenig klom ze naar beneden en schoot ze van boom naar boom. Eindelijk had ze de poes bereikt van een afstandje bleef ze staren. tot dat ze uit de boom sprong en zich liet opvangen in lianen - iets wat ze vaker deed- "Oy mate!" zei ze vlug"Verdwaald?!"

Ze was hier al eventjes, maar ze had nog steeds niet alles ontdekt. Ze wilde het liever zelf doen. Misschien omdat ze eerst alles ook zelf deed. Voordat ze op reis ging...
Met ferme passen liep Sweety het bos in. Of eerder een oerwoud. Overal waar je keek waren bomen en felle groene kleuren. Allemaal rare vogels die ze nog nooit gezien had. Bewonderend keek ze in de lucht waar ze een mooie gekleurde vogel zat zitten. Toen het wegvloog wende ze haar blik weer naar de grond. Die was bijna helemaal met mos bedekt. Het voelde lekker zacht onder haar kussentjes. Beter dan al dat steen waar vaak overheen moest lopen tijdens haar reis. Het was een rare, gevaarlijke en indrukwekkende reis geweest. Vooral indrukwekkend. En dan meestal op de verkeerde manier...
Ze schudde haar hoofd en liep snel door. 'Oy mate!' Opeens dook er een kat voor haar op. Ze sprong geschrokken naar achter. Ze liet een klein gilletje van schrik horen. Ongelovig keek ze naar de nog jonge poes die in de lianen hing. Ze schudde haar kop. 'Verdwaald?!' zei de poes. Nors zijn, nors blijven, schoot er door Sweety's gedachte. 'Nee,' zei ze dus kortaf en wilde langs de poes lopen. Ze was best nieuwsgierig naar de jonge poes. Die kon haar natuurlijk van alles vertellen, misschien. Maar niet zo. Ze mocht katten niet te dicht bij haar houden...

'Dit is clan gebied!' zei het poesje. Sweety spitste haar oren. Clangebied? Aha, waarschijnlijk iets belangrijks om te onthouden. Verder liet ze niets merken en norst probeerde ze verder te lopen. 'Waar je kom je vandaan?!' vroeg de andere poes. Geïrriteerd trok Sweety met haar oren. 'Van heel ver,' zei ze nors en weer probeerde ze erlangs te komen. 'Je weet toch wel wat een clan is he?!' vroeg de onbekende poes. Sweety zwaaide nors met haar staart. Ze keek de jonge poes aan met een verveelde en norse blik in haar ogen. Ze wilde graag aardig doen, maar het mocht niet. Dit moest... Voor haarzelf.. 'Nee, ik weet niet wat een Clan is, mag ik er nou door?'

'Waar ga je eigenlijk naartoe?' vroeg de jonge poes vriendelijk. Nu begon Sweety het echt vervelend te vinden. Vroeger zou ze best een praatje willen maken met het poesje maar nu kon dat niet. Nu had ze er ook helemaal geen zin in. 'Ik ga nergens naartoe, ik loop alleen wat,' zei ze nors. 'Hoe is het eigenlijk om rogue te zijn, het lijkt me super! zei het poesje. Sweety keek haar aan. Rogue? Dat was zij zeker. Blijkbaar. Zo noemde het poesje haar dus het zal wel zo zijn want waarschijnlijk woont ze al haar hele leven hier. 'Als het je zo super lijkt waarom word je er dan geen?' zei ze. Ze wist natuurlijk niet de Clan regels en kon niet weten dat dat eigenlijk niet zo gemakkelijk kon. Ook wist ze niet precies wat een Rogue was. Dus ze hoopte maar dat ze iets goeds zei..