The untold stories of...

Hij sloeg zijn nagels in de harde aarde zijn ogen gericht op de kleine bruine kater , zo te zien was berwald een stuk verder op. Hoe durfde ze weg te gaan ? , wat moeste ze zonder hem beginnen ? . Bloed droop nog altijd langs zijn nek naar beneden . Berwald had hem tegen de grond gewerkt nadat matthias zowat zijn oor eraf sloeg , en de blauw grijze kater was daarna weg gegaan samen met tino . Maar de rogue was hen gevolgd , dit kon hij niet tolereren , dit kon hij niet laten gebeuren . Hij slikte , zijn blauwe ogen waren gevuld met razernij en gekte . Snel glipte hij de bosjes uit en sprong richting tino . Sloeg zijn klauwen tot diep in zijn licht bruine vacht en zag de schok in zijn paars blauwe ogen . De kleine kater viel met een smak op de ijs koude grond . Berwald draaide zich om , zijn blauw grijze vacht  schoot omhoog van woede en pijn . Matthias lachte , al lang vergeten dat een van zijn  beste vrienden aan het dood bloede was . "Hoe denk je het uit te houden alleen als je niet eens je beste vriend in veiligheid kan houden ..." . Berwald rende zijn richting in zijn blauwe ogen emotieloos. Matthias voelde hoe scherpe nagels zijn rug door boorde , hij sprong op , maar het lukte niet om de kater van hem af te krijgen ."Blijf bij mij Ber dan ben je veilig !" siste matthias moeilijk . Nu greep berwald zijn keel en drukte zijn nagels in zijn vel "Snap je het niet Matthias!" siste hij emotieloos en duister " Laat het me uitleggen , ik ben er klaar mee!. Alleen maar een plaats achter je te hebben " . Matthias slikte , nog altijd proberend uit de greep van de kater te komen . De blauw grijze kater ging verder " Beschermd worden is makkelijk , maar hetzelfde als zwak genoemen te worden . Ik kan daar alleen maar staan en toe kijken , terwijl jij de enige bent die gewond raakt . Het hoort niet , het is fout ! ." Matthias verstijfde , verloor hij nou echt ?. "Dom!"was het enige wat hij kon uit brengen terwijl zijn ogen langzaam dicht vielen ...

Sloom opende hij zijn ogen , het had gesneeuwd en de wereld om hem heen was wit gekleurd. Hij keek versuft naar zijn lichaam " Waarom is er geen bloed , waarom leef ik ...". Hij lachte zijn ogen sluitend "Hij heeft het niet afgemaakt ..." Hij kneep zijn ogen dicht "Dom..." hij lachte weer zacht en moeilijk "Maar ... maar waarom " hij duwde zijn poot naar waar zijn hart zat [b]"Doet het hier pijn ..."

Sweety liep de schuur in. De schuur waar ze woonde. Waar ze altijd zal blijven wonen. Vrolijk liep ze op haar moeder, Birdsong af. 'Hoi mam!' riep ze vrolijk. Birdsong keek op van waar ze mee bezig was, een nieuw nest maken. 'Hallo Sweety van me,' glimlachte ze warm. Sweety gebaarde naar het nest. 'Voor wie is dat?' vroeg ze. De grijze kattin volgde Sweety's blik en keek neer op het nest. 'Dat nest is voor jou!' zei ze warm en keek haar dochter liefdevol aan. Ze was Sweety echt als een dochter gaan zien. Ondanks dat ze helemaal niet de echte moeder was van het jonge poesje. Nee, Sweety werd aan haar gegeven toen haar echte ouders weg gingen... Maar ze had het zwart-witte poesje al snel geaccepteerd als dochter. En Sweety, die daar niets meer van herinnert, ziet haar als haar echte moeder.
'Oh fijn!' riep Sweety blij en bracht Birdsong daardoor uit haar gedachte. 'Mijn oude nest was helemaal vies! Er zaten allemaal harde takjes en steentjes in. Deze is nog lekker zacht.' ze keek haar moeder stralend aan. Wat had ze toch geluk een moeder als Birdsong te hebben. De grijze kattin lachte warm naar haar. Het zwart-witte poesje sprong in het nest en ging lekker liggen. Een zucht van geluk ontsnapte uit haar mondje. 'Dit ligt lekker,' murmelde ze. Birdsong keek glimlachend naar Sweety. Ja, ze had geluk dat ze Sweety als dochter had. Heel veel geluk. Ze ging naast haar dochter in het stro liggen en sloot haar ogen. Ze dacht terug aan het moment dat ze Sweety kreeg.

De echte moeder van Sweety kwam naar haar toe, met een klein bundeltje zwart-witte vacht. Ze wist niet wat het was en kwam nieuwsgierig overeind. 'Hallo Saartje,' begroette ze de kleine zwart-witte poes. Saartje, of Saar, was een kat die in de buurt van haar schuur woonde samen met Job, haar partner. Ze hadden pas kort geleden een nestje gehad van 3 Kits. Ze had ze al gezien. Twee waren en grijs met donkere strepen, net zoals Job. En eentje was zwart-wit. Die sprong er het meeste uit vond Birdsong. Toen ze dichterbij gekomen was zag ze dat het het zwart-witte poesje was, die Saartje mee gebracht had. Waarom zou ze die meenemen? Die is nog veel te jong.. Dacht Birdsong verbaasd. 'Saartje! W-wat is er?' vroeg ze snel. De zwart-witte poes liet het jong op het stro zakken en keek Birdsong recht in haar ogen aan. 'Birdsong...' begon ze. 'H-het spijt me. Maar we moeten weg...' 'Weg?! Hoe bedoel je, weg?' vroeg Birdsong verbaasd en geschokt. Waarom zouden Saartje en Job weg willen? Het was hier een prachtige plek, genoeg prooi, beschermd. Helemaal een goede plek voor de Kits. 'Job en ik kunnen niet meer Birdsong...' ging Saartje verder. 'We... we moeten weg..' zei ze zacht. De grijze poes keek haar niet begrijpend aan. 'Waarom weg? Waarom?! Jullie hebben het zo goed! Genoeg prooi, genoeg bescherming. En dat is heel belangrijk voor jullie kittens dus waarom zouden jullie weg willen?' Saartje schudde bedroefd haar hoofd. ’Het spijt me. Maar het is niet anders..’ ’Maar wat doe je dan met de kittens?’ vroeg Birdsong niet begrijpend. Saartje knikte naar het zwart-witte bolletje vacht. ’Jij zorgt voor Sweety…’ Birdsong kon de pijn in haar stem duidelijk horen. Saartje had zoveel pijn. Maar waarom deed ze dit dan? ’Ik? Voor Sweety zorgen?’ vroeg ze ongelovig. Niet dat ze dat niet kon of wilde, integendeel. Maar voor deze reden, ook al was er geen reden, zou ze het eerst afwijzen. Saartje knikte. ’Jij ja.’ ’Maar wie zorgt er dan voor de andere kittens?’ vroeg Birdsong. Saartje zuchtte bedroefd. ’Andere katten… M-maar waarom dan? Laat ze dan bij mij! Dan kunnen ze samen opgroeien!’ riep de grijze kattin uit. Waarom zouden ze de Kits scheiden van elkaar? ’Omdat dat het beste is…’ zei de zwart-witte poes bedroefd. ’Waarom zou dat het beste zijn?’ Weer schudde Saartje verdrietig haar hoofd. ’Ik geloof er in dat je goed voor Sweety zult zorgen. Vertel haar alsjeblieft niets over haar verleden. Alleen als ze oud genoeg is. Dan zal ze ook inzien om niet achter ons aan te gaan…’ ’Achter jullie aangaan? Waarom zou ik niet haar verleden mogen vertellen?’ ’Omdat dat het beste is… Voor ons allemaal…’ Birdsong keek haar niet begrijpend aan. Waren Saartje en Job nou helemaal gek geworden? ’Vaarwel, Birdsong. En vaarwel, Sweety…’ zei Saartje en boog haar over de kitten heen. Ze murmelde zacht iets in haar oor maar Birdsong kon het niet verstaan. Toen ging de poes weer rechtop staan en keek de grijze poes diep in haar ogen aan. Ze bewoog haar lippen maar er kwam geen geluid uit. Maar Birdsong kon duidelijk de twee woorden herkennen dan Saartje vormde. ‘Dank je’. Toen draaide de zwart-witte poes zich om en liep de schuur uit zonder om te kijken en liet de twee andere katten achter. Birdsong staarde versuft naar de uitgang waas Saartje verdwenen was. Daarna keek ze naar de kleine kitten die wat heen en weer kronkelde in het stro. Ze glimlachte zwakjes en boog zich over het zwart-witte bolletje vacht. ’Hallo, Sweety. Welkom, bij je nieuwe thuis…’ murmelde ze zachtjes.

’Mam,’ zei iemand zachtjes. Birdsong opende haar ogen en zag een zwart witte poes voor haar. Eventjes dacht ze met een schok Saartje te zien maar toen zag ze dat het Sweety was. Je lijkt ook zo op je moeder, dacht Birdsong bedroefd. Wat zou er met haar en Job, en natuurlijk de andere kittens, gebeurd zijn? Hebben ze nu een goed leven? Hebben de andere kittens een goed leven? Ze hoopte het maar. Gelukkig had Sweety dat wel. Tenminste, ze hoopte dat Sweety zelf er ook zo over dacht. ’Hallo Sweety,’ murmelde ze zacht. ’Wat is er? Je zei allemaal dingen in je slaap,’ vroeg Sweety twijfelend. Een beklemmend gevoel overval Birdsong. Had Sweety haar horen praten? Was ze erachter gekomen dat zij niet haar echte moeder was? Ze bedacht dat als dat zo was Sweety er zelf wel over begon. Dus ze kon nu maar gewoon doen alsof er niets aan de hand was… ’Hè, oh haha,’ zei ze maar luchtig. Ze stond op en liep naar de uitgang van de schuur. ’Ik ga even jagen’ zei ze en liep de schuur uit. ’Oké…’ antwoordde Sweety een beetje twijfelend. Ze wist niet zeker of het goed was wat ze allemaal had gehoord. Maar ze bedacht dat ze er maar niet zoveel aandacht aan kon schenken. Het was maar een droom…

Het poesje keek haar broertje vriendelijk aan, ze keek naar hem op het was haar voorbeeld!. Nou was zij een minuut ouder, het leek net alsof hij de oudste was. Hij was groter en stoerder en kwam altijd voor dark en haar op. Haar blik viel op het uitgestrekte land voor haar. Ze vroeg zich af waarom Stormkit haar hierheen bracht. De twee zouden eigenlijk in de buurt van hun pleegmoeder en Darkit moeten blijven. "Eh, Storm is dit wel een goed idee?"piepte ze zachtjes haar broertje angstig aankijkend. Stormkit draaide zich abrupt om "Hahahaa nein , dis ist meine awesome plan!" grinnikte hij "Wir gehen op onderzoek aus in Riverclan!". Het kater trippelde vrolijk verder. Twijfelend stapte ze achter hem aan af en toe omkijkend in de hoop dat hun pleegmoeder er achter was gekomen en hun kwam halen. Na een tijdje lopen zetten de twee voet op riverclan territory, ze was uitgeput en hoopte dat het katertje even zou stoppen. Ze kwamen aan bij een hoger gelegen stuk grond en hun vacht zat onder een dikke laag modder. Ze zag hoe haar broertje trots op een omgevallen boom stapte en begon te schreeuwen "Vanaf nu is dieser territory van mich, das awesome shadowclanleader!". Ze kromp in een "Dadelijk horen ze ons storm!" piepte ze angstig. Stormkit sprong er van af en liep haar richting in "Soldaat, we blijven hier dis ist meine territorium nu. Ich doe was ich wil!" schreeuwde hij , tot dovekits grote verschrikking, wat als riverclanner hen vonden, ze zouden hun opeten!. "En bovendien" begon het katertje "niemand doet kits was aan het ist tegen die code. En al helemaal niet als ze awesome zijn zoals ik!". Ze knikte maar, ze durfde niet tegen storm in te gaan, hij was te koppig en sterk ze kon nikst tegen hem beginnen. Plots klonk er een luid gelach, ze verstijfde en tot haar grootste schrik zag ze hoe haar broertjes vacht omhoog schoot en hij zijn nagels in het zand boorde, klaar om aan te vallen. Twee katten verschenen, beide groot en machtig, duidelijk warriors. Ze keek haar broertje angstig aan, hij had hen weer in de problemen gebracht maar dit keer kon het aflopen met een straf veel erger dan een dag in de nursery blijven, dit keer kon het eindige met de dood!. "Kijk , kijk wat hebben we hier!" begon een zilveren poes grinnikend "Twee kleine shadowclannertjes, verdwaald?!" lachte ze spottend. Dovekit kromp in een toen haar broertje hen respectloos aan keek en zei " Was doet du hier!". De tweede kat kwam naar voren een kater met een dikke zwarte vacht en groene ogen "Wat ben ik toch bang kom silverflight we moeten vluchten!". De twee riverclanners leken wel te stikken in hun lachbui. Maar stormkit leek het nog niet door te hebben dat ze gevaar liepen " hoe durftst du ich bin awesome!" schreeuwde hij en hij wierp zich op de zilveren poes. Maar de poes leek geen moeite te hebben hem te ontwijken in haar lachbui " oh nee, we worden aangevallen!" gierde ze pesterig " door een blinde kip, met rare ogen!. Ze keek geschrokken op , dat had de poes toch niet echt gezegd hè?. "Ik wil niet respectloos zijn hoor , maar alstublieft laat ons gaan we wouden alleen maar even kijken het gebeurt nooit meer, dat beloof ik!" piepte ze vriendelijk. "Ik denk dat we ze een lesje moeten leren Silver" sprak de kater weer terwijl hij zijn duistere blik op storm gericht hield. De zilveren poes knikte en kwam dichterbij het arme poesje. "Alstublieft, laat ons gaan!" piepte ze vol angst. Maar de poes schudde haar kop " woorden geloof ik niet kleintje het word tijd dat het shadowclan tuig hun lesje leert!". Ze zag hoe haar broertje vrijkwam uit de grip van de zwarte kater en hun richting in sprintte "Nein!". Silverflight keek hem grijzend aan toen storm tussen de twee sprong " Laat haar met rust!" schreeuwde hij woest. Maar de zwarte kater was inmiddels ook komen opdagen en sloeg het albino katertje tegen een harde rots. Dove zag hoe storm bloed ophoestte, ze wou naar hem toe hem helpen maar de silveren poes greep haar kans en duwde met al haar kracht de arme kitten tegen de grond. In haar ooghoeken zag ze storm worstelend onder de gighantische kater, hopeloos natuurlijk. Vol afschuw zag ze hoe de borst van haar broertje opgekrabt. Wat begon als een leuke trip door shadowclan territory eindigde in een bloedbad. Ze hoorde goed wat de zwarte kater zei in zijn raspende stem" oke arrogante haarbal, ik hoop dat je je lesje geleerd hebt nu kun jij toe kijken hoe je zusje pijn word gedaan". de kater lachte " waarom was je toch zo koppig waarom sprong je dan tussen silverflight en haar prooi. Je weet toch dat het onbeleefd is om midden in een gesprek er tussen te springen?". Haar blik viel weer op de poes die boven haar uit torende, angst vulde haar helde blauwe ogen toen de poes haar lange nagels in haar bruine vacht boorde. Bloed droop langs haar nek naar benden toen ze naar adem snakkend om haar broertje schreeuwde. Maar hoe hard het witte katertje ook worstelde hij kwam maar niet uit de grip van de kater. Langzaam voelde ze hoe haar hoofd zwaarder werd, en haar oogleden dicht vielen...

Het katertje schreeuwde het uit toen zijn zusje haar ogen sloot, hij worstelde en worstelde maar kwam maar niet uit de strenge greep van de kater. " hoe durven jullie das ist eine kitten, het ist tegen de regels!". De kater keek hem aan " net als de grens oversteken , maar ach je moest zo nodig de held zijn niet waar?" hij kwam wat dichterbij en duwde zijn nageks nog dieper in storms vlees " met heldhaftigheid kom je nergens kit, je hebt zojuist gefaald in het reden van je geliefde zusje als ik jou was zou ik dood willen of de clan verlaatte!". De zilveren poes kwam nu ook hun richting in, met een duivelse grijns op haar bebloede gezicht. Zijn blik viel op het lichaam van zijn zusje die opengereten was, hij zag nog de angst in haar blauwe ogen. "Kom we gaan, hij is het niet waard gedood te worden. hij moet maar lijden, met de gedachten in zijn hoofd, de gedachte dat hij de oorzaak van zijn zusjes dood is". De blik van de poes viel op de wond in in zijn borst " en zo te zien heeft hij een prachtig aandenken aan ons!" sprak ze grijnzend. Hij wou op staan maar de pijn was te erg, hij was duizelig en voelde dat hij veel bloed verloor. De albino kater hoorde de twee riverclanners vertrekken. Waarom was hij hierheen gekomen, waarom had hij zijn zusje erin meegesleept door hem was ze dood!. Maar in plaats van schuldgevoel voelde hij een sterke haat groeien. hij zal nooit stoppen , noot maar dan ook nooit stoppen tot dat iedere riverclanner dood was. hij zou hun nekken oprijten en lachen. Hij was awesome en dat zou hij laate zien. Met zijn laatste kracht stapte hij naar het genen dat was overgebleven zijn zusje en legde zijn kop op haar schouder " ik zal wraak nemen, ik zal je wreken dovepaw!". Hi voelde hoe zijn oogleden langzaam dichtvielen en de wereld om hem heen begon te draaien. Daar lag het katertje dan bewusteloos en onder het bloed liggend over zijn gedode zusje op riverclan territory tot een uur later een shadowclanner hen vond en ze terug bracht naar het kamp. En tot de dag van vandaag is storm opzoek naar wraak, nooit zal hij riverclan vergeven voor wat ze hadden gedaan. hij zou ze allemaal doodde een voor een. En nog altijd heeft hij een litteken op zijn borst , een litteken van zij gefaalde poging zijn zusje te redden uit de klauwen van twee riverclan warriors!.