Scared?(Sweety)

De kater bleef hem aanstaren. Had ze toch iets verkeerds gezegd? Maar toen de kater het volgende zei was ze enorm opgelucht. 'Kom mee, dan gaan we ergens heen waar je kunt rusten en je voor een tijdje kunt blijven.' De zwart-witte poes knikte, maar kort daarna kreeg ze toch een raar gevoel. Was het wel goed om mee te gaan? Zou ze dan wel in haar eentje zijn? Zou ze gerespecteerd worden omdat ze niets zei? En het allerbelangrijkste: zou ze wel afstand kunnen bewaren tussen haarzelf en de katten daar? Dus keek ze twijfelend naar de kater. Daarna keek ze even achterom, waar ze vandaan gekomen was en weer terug naar de kater. Toen nam ze een besluit. Je kan altijd nog weggaan, bedacht ze. Ze stond, wankelend, op en liep, alweer wankelend, achter de kater aan.

ze hadden een tijd gelopen voordat ze terug in het "kamp" waren . Matthias zag dat emiel en lukas weg waren en ze de grot voor hun zelf hadden . Hij draaide zich naar de poes "Ik zal een nest voor je maken en dan wil ik toch echt weten waar je vandaan komt!" zonder op antwoord te wachten sprong hij de bosjes in op zoek naar mos . Het was niet vrij lang lang lopen of hij vond al een enorme hoop met het groene spul . Snel sprintte hij terug en maakte een vrij slordig maar zacht nest "Hier"wees hij de poes vriendelijk . Hij had het nest achter in het nest gelegd vrij ver van de rest af wetende dat ze dan veiliger was dan bij de ingang ..

Na een tijd lopen kwamen ze dan eindelijk aan bij een grot. 'Ik zal een nest voor je maken en dan wil ik toch echt weten waar je vandaan komt!' Zonder op antwoord te wachten sprong de kater al weg. Sweety dacht na. Moest ze wel vertellen waar ze vandaan kwam? Geïrriteerd zwaaide ze met haar staart. Eerst zeg je dat je nooit meer zou vertellen waar je vandaan kwam en nu ben je gewoon aan het twijfelen! dacht Sweety boos op haarzelf. Nee, ze zou het nooit vertellen. Toen de kater terug kwam maakte hij een nest. 'Hier,' zei de kater toen hij klaar was en wees naar het nest. Sweety kwam wat dichterbij. Het nest was slordig. Sweety hield niet zo van slordige dingen. Het liefst had ze een zo net nest mogelijk. Vooral nu ze tijdens haar reis het alleen moest doen met de harde grond. Ze zette voorzichtig een poot in het nest en voelde dat het erg zacht was. Dat had ze niet verwachte, eerlijk gezegd. Ze hees de rest van haar lichaam in het nest en krulde zich op. Zo zacht had ze in tijden niet gelegen. Ze sloot genietend haar ogen. Ze was moe. Zo moe....

Matthias zag hoe de poes even naar het nest staarde , hij wist wel wat ze dacht . Hij was laten we zeggen niet het meest geduldige van iedereen en eerlijk gezegd vrij slordig . Hij wierp een blik op de uitgang , hij hoopte maar dat Lukas snel terug kwam . De witte kater was veel rustiger , en kon dit veel beter afhandelen . Ook hij ging nu zijn nest in , wierp een blik op de poes en glimlachte "Dus ben je allang rogue ? . Nou ja hoelang ben je al alleen ?". Hij hoopte maar dat de poes wat opener werd , de kater snapte niet waarom ze zo stil was , het was anders dan de meeste rogue poezen . Had ze iets ergs meegemaakt . Hij rolde op zijn rug en keek op zijn kop naar de poes , waarschijnlijk denkend dat hij dan het antwoord zou vinden . Hij rolde terug en hing zijn kop scheef , weer niks . Hij rolde nu op zijn buik , noppes . Zo bleef hij een tijdje rond rollen maar nog steeds had hij geen antwoord . Wat was er zo anders aan haar , wat hield ze voor hem verborgen ?

Ze hoorde hoe de kater weg liep. Ze opende half haar ogen en zag hou hij ook in zijn nest ging liggen. 'Dus ben je allang rogue? Nou ja hoelang ben je al alleen?' Ze bleef stil. Wat moest ze zeggen? Moest ze wel iets zeggen? Ze zag hoe de kater in verschillende houdingen ging liggen. Zachtjes lachte Sweety. Gelijk hield ze ermee op. Ze moest neutraal zijn...
'I-ik eh...' begon ze. Ik moet niet zo onzeker en aardig klinken! Beval Sweety haarzelf in gedachte. 'Al mijn hele leven,' antwoordde ze daarom kortaf. Het was niet zo. Ze was opgevoed door Birdsong. Maar ze wilde niet dat iemand dat te weten kwam. Niemand mocht haar leven weten. Niemand...

Zacht kromp hij ineen bij de norsheid in haar stem "Al mijn hele leven". Hij was gewend aan norsheid maar ergens wist hij dat de poes loog ,een poes als dit was niet nors . Hij lachtte luid , terwijl hij op zijn buik draaide. Zijn blauwe ogen veranderde van een vriendelijke blik naar een erg intimiderende , zijn mond hoeken vormde een scherpe lag "Ik weet dat je liegt , dus vertel op !" Niet eens wachtend op andwoord voegde hij er snel aan toe "Ik probeer hier mijn familie mijn groep te beschermen als je begrijpt wat ik ok bedoel!" Zij hij luidruchtig

Matthias, zo heette hij toch? Vroeg ze zichzelf in gedachte. Ja, zo heette hij. Matthias lachte luid. 'Ik weet dat je liegt, dus vertel op!' Een beetje ongemakkelijk keek Sweety de andere richting op. Nee, niet wegkijken! Zo verraad je jezelf. Dus keek de poes weer naar de kater met een norse blik. 'Ik probeer hier mijn familie mijn groep te beschermen als je begrijpt wat ik ok bedoel!' Sweety knikte. 'Ik lieg niet. Ik ben al mijn hele leven alleen...' Zei ze. Het mocht niet zo zijn dat ze deze kater gewoon de waarheid ging vertellen. Dat mocht niet.

Matthias stond nu op en liep met zware stappen in de richting van de poes. Hij slikte , zijn diepe blauwe ogen door boorden de poes . Maar om de een of andere reden stond er nog steeds een glimlach op zijn gezicht. Achter hem begon het langzaam nacht te worden en de grot werd nu langzaam opgeslokt door duisternis . De lucht was nu vuur rood en kleurde zijn vacht nog goudkleuriger dan normaal. Hij stond nu recht voor de poes "Vertel,dan zal ik je mijn verhaal vertellen" .Even aarselde hij zou hij haar ook vertellen hoe hij zijn beste vrienden verjaagd had ?

De kater kwam uit zijn nest en liep naar haar toe. Zijn vacht kleurde goud in het licht van buiten. Zijn blauwe ogen keken diep in de gele ogen van Sweety. Even slikte de poes. Die ogen, die waren best mooi... 'Vertel, dan zal ik je mijn verhaal vertellen,' zei de kater. Sweety schrok op en maakte haar blik los van zijn ogen. Zijn verhaal.. Ergens voelde ze er wel iets voor om ja te zeggen. Zodat ze ook zijn verhaal zou horen. Maar dat mocht niet. Ze moest afstand bewaren. 'Ik hoef jou verhaal niet te horen.' Het deed best pijn om zo te doen. Ze wilde graag met de kater kunnen praten. Maar het kon niet. Het mocht niet...

Matthias staarde haar aan , niet wetende wat hij moest doen ging hij zitten "Je kunt me vertrouwen echt waar !" verzekerde hij de poes vriendelijk . Wat zou er zo erg zijn aan haar verleden ?. Maar een veel belangrijkere vraag branden in zijn achterhoofd . Hoe zou hij haar veilig houden van Jack of Berwald ? . Beiden katers kregen een groot "leger" , niet dat hij geen rogues achter hem had . Hij wist dat Jack nu de grootste macht was in dit territory en berwald hem begon in te halen . Nee! , hij zou vechten voor Sweetie , Lukas en Emiel ze veilig houden . "Oke ik vertel het toch , om te laten zien dat je me kunt vertrouwen !"schreeuwde hij "Ik werd geboren aan de andere kant van dit territory , wat lang reizen is . Mijn moeder liet me in de steek , dus het was ik mijn vader en lukas . Lukas is nu nog steeds mijn beste vriend trouwens . We zijn net broers. Na drie moons werd mijn vader bruut vermoord door die vieze clanleadster . Hij probeerde me te beschermen . Ik en Lukas trokken samen weg en kwamen Berwald en tino tegen . We vormde een kleine groep geleid door mij ." even hield hij op met spreken en zuchten "Na velen manen gingen zij weg , ze wouden niet meer bij mij horen. oja daarvoor kwamen wij lukas broertje emiel tegen . Nu was het alleen mij , lukas en Emiel en zo is het nog steeds ." Hij zuchtte , hij zou niet vertellen wat de echte reden was dat zijn oude vrienden waren vertrokken dat was te .. te persoonlijk.

'Je kunt me vertrouwen echt waar!' verzekerde de kater haar. Sweety keek een ongemakkelijk naar de kater. Ze wilde hem wel vertrouwen. Maar het mocht niet. 'Oke ik vertel het toch, om te laten zien dat je me kunt vertrouwen!' schreeuwde de kater. Sweety schudde al met haar hoofd maar Matthias was al begonnen. Dus luisterde ze naar zijn verhaal. Ze moest afstand bewaren dus keek ze de andere kant op, alsof het haar niet boeide. Maar in werkelijkheid zat ze aandachtig te luisteren. Ook omdat alle informatie over katten ooit wel een keer handig zouden kunnen zijn. Dat had ze ook geleerd tijdens haar reis. Maar ook omdat ze best geïnteresseerd was. Toen de kater klaar was met vertellen keek de poes eindelijk weer richting de kater. Ze probeerde een zo verveeld mogelijke uitstraling te hebben, dat ze best moeilijk vond. Ze was geïnteresseerd in zijn verhaal. Dus er waren nog meer Rogue's...

Geiriteerd staarde hij de poes aan en woede begon langzaam het langzaam over te nemen wat wou ze van hem!. Hij boorde zijn nagels in aarde en hoewel zijn ogen woede uitstraald stond er een glimlach op zijn gezicht een gespannen glimlach althans "Wat wil je!" schreeuwde de kater woest terwijl hij ijsberend heen en weer aan het lopen was "Wat wil je nog meer?. Ik heb je eten gegeven te drinken en zelfs een nest!. Wat wil je!"langzaam aan werd de kater er gek van en duizelig. De wereld om hem heen begon te draaien en moeilijk ging hij zitten maar zakte door zijn voorpoten . Met een harde klap kwam hij op de grond terecht "Au!" siste hij "Les nummer 70 niet teveel hen en weer lopen je word er duizelig van!" zei hij tegen zichzelf terwijl zijn blik naar de poes staarde"Dit is niet gebeurd!"bromde hij "Nou wat wil je !"...

'Wat wil je!' schreeuwde de kater. Sweety draaide geïrriteerd haar oren naar achter en wende haar blik af. 'Niets,' zei ze kortaf. 'Wat wil je nog meer? Ik heb je eten gegeven te drinken zelfs een nest! Wat wil je!' Sweety schudde haar hoofd. Het was super aardig wat de kater had gedaan en ze was hem ook heel dankbaar. Maar ze kon het niet uiten. En waarom moest hij zo nodig haar verhaal horen? Wat de kater voor de rest zei ging eigenlijk langs haar heen. Ze probeerde hem te negeren, ze moest afstand houden. Misschien was deze kater wel iemand die nu al genoeg van haar had en zo meteen weg zou sturen. Je wist het nooit. Maar dat vond ze prima. Zolang ze maar afstand nam... 'Nou wat wil je!' Hoorde ze. Ze keek op, keek ze kater recht aan en schudde daarna weer haar hoofd terwijl ze haar blik afwende. Wat moest ze doen...

De kater werd nu langzaam weer kalm, als hij antwoorden wou kon hij het beter rustig aanpakken. En bovendien wat was er erger dan je beste vriend bijna doden omdat hij weg wilt?!. Hij slikte en ging naast de poes zitten "Luister ik probeer hier mijn familie veilig te stellen net als jij je zelf veilig probeert te houden.Wat is er dan dat je het mij niet wilt zeggen?" vroeg hij poeslief Wij zijn hier niet de enige groep in dit territorium en ik wil graag weten of het het waard is je te beschermen!" hij stond weer op en gaf de poes.t ruimte , hij zou niet opgeven nooit!.

'Luister ik probeer hier mijn familie veilig te stellen net als jij je zelf veilig probeert te houden. Wat is er dan dat je het mij niet wilt vertellen?' vroeg Matthias. Sweety keek op met een wanhopige blik in haar ogen. 'Wij zijn hier niet de enige groep in dit territorium en ik wil graag weten of het waard is je te beschermen!' Sweety zuchtte eens diep. Nee, het mocht niet. Ze draaide haar hoofd weg van de kater, met pijn, dat wel. Ze wil zo graag iemand in vertrouwen nemen. Maar het kon niet. Ze kon alleen haarzelf vertrouwen... 'Ten eerste, je hoeft mijn verhaal niet te weten. Waarom zou je het überhaupt willen weten?' reageerde ze. Ze klonk nors, maar ergens, diep in haar stem, kon je duidelijk verdriet horen. Ze deed haar best het weg te laten, maar het lukte niet helemaal. Ze hoopte maar dat ze kater het niet zou merken. 'En ik kan prima voor mezelf zorgen...' voegde ze er nog aan toe. Waarom was het zo moeilijk....