Wow i didn't expect you here! (Open voor shadowclan)

Nog steeds was Lynxpaw koppig en zei dat hij zelf wel kon lopen. Wrenpaw rolde haar ogen en zuchtte toen de jonge poes weer op de grond viel. ‘Met míj gaat het prima. Met jou is een ander verhaal!’ zei Wrenpaw, nu eerder geïrriteerd dan bezorgd. Ze leken wel een kibbelend getrouwd stel, Starclan's sake! Ze kwam weer dichterbij de jonge kater en snuffelde nogmaals aan zijn poot. Ze rook geen bloed, dus de verwonding zat waarschijnlijk van binnen. Opeens vroeg de jonge kater of hij nog steeds geholpen kon worden. Eindelijk! Lynxpaw realiseerde dat hij niet altijd alles zelf kon en hij ook wel eens hulp nodig had. ‘Natuurlijk!’ Wrenpaws ogen lichtten op en ze snelde naar zijn zijde. Ze duwde zijn neus onder zijn lichaam, hopend dat ze hem daarmee overeind kon helpen. Ze wilde niets liever dan hem veilig terugbrengen naar kamp waar de medicine cat hem weer beter zou kunnen maken. Dan had ze écht een clangenoot gered. Stormheart zou trots op haar zijn. Maar nu waren haar zorgen bij haar dengenoot en keek ze bezorgd in zijn ogen.

Lynxpaw leek alles nog grappig te vinden, maar gelukkig realiseerde hij eindelijk dat hij hulp nodig had en was er ook dankbaar voor. Zo slecht was hij dus nog niet, hij was gewoon ongelooflijk koppig. Wrenpaw had ook haar koppige trekjes, maar ze kon ieder geval wel sneller toegeven dat ze soms hulp nodig had.
Wrenpaw leidde de twee naar de snelste weg terug naar het kamp, grote poelen met water vermijdend en proberend de weg zo vlak mogelijk te houden voor Lynxpaw. Opeens begon de jonge kater weer te praten, over leiderschap en dat zij wel deputy kon worden. Wrenpaw lachte en keek Lynxpaw met pretlichtjes in haar ogen aan. ‘Wie zegt dat jíj leader wordt? Misschien wordt ik wel leader en kan jij deputy zijn,’ grapte ze. Ze hield haar staart hoog.
Al snel rook ze dat de geur van Shadowclan hier sterker werd en ze op een van de veel bereisde paden was aangekomen op weg naar Shadowclan kamp. Haar blik kruiste die van Lynxpaw weer. ‘We zijn er bijna. Zodra we er zijn, brengen ik je direct naar Mothleaf!’ opperde ze hem. Ze keek hem vastbesloten aan. Hij moest niet weer koppig gaan doen, zijn poot deed pijn en er moest naar gekeken worden.

<sub>Wrenpaw rolde duidelijk met haar ogen toen Lynxpaw sprak over dat hij de held was en wel leider kon zijn. Juist ja. Ze besloot er maar om niet verder op in te gaan, want Lynxpaw vond zichzelf blijkbaar oppermachtig. Maar hij lag nu wel met een gewonde poot tegen haar schouder aan. Hij zou vroeg of laat leren dat hij ook niet de fantastische was.
Wrenpaw glimlachte toen hij haar bedankte. ‘Geen probleem joh!’ sprak ze vrolijk. Ze liepen nog steeds een beetje ongemakkelijk, omdat Lynxpaw natuurlijk tegen haar aan leunde om verder te komen. Wrenpaw keek opgelucht toen ze het kamp zag en keek weer opzij naar Lynxpaw. ‘Yes, we zijn er!’ zei ze blij en al snel leidde ze Lynxpaw mee door de ingang en zochten haar ogen naar de medicine cat.

OOC: Nieuw topic in het kamp of wil jij nog reageren?</sub>

_{Waarschijnlijk voelde Lynxpaw zich eindelijk iets beter, want hij kon eindelijk op eigen poten staan. Ze zag hoe hij naar haar keek, dus glimlachte de poes vriendelijk. De jonge kater vroeg opeens of ze vrienden waren. Wrenpaw kantelde haar kopje en luisterde vervolgens naar wat hij verder te zeggen had. Wrenpaw giechelde en keek de jongekater aan. ‘Natuurlijk zijn we vrienden!’ sprak Wrenpaw vrolijk. ‘En je moet nooit een goed team splitsen, toch?’ Wrenpaw liep rustig door richting kamp. Ze keek de jonge kater nog een keer aan. Misschien was hij af en toe een beetje vreemd, maar hij bedoelde het altijd goed. Waarom zou ze geen vrienden met hem zijn? ‘Voel je je al beter?’ vroeg Wrenpaw, doelend op zijn poot waar hij enkele momenten geleden nog niet op had kunnen steunen.} 

_{Lynxpaw knikte instemmend met haar en de grijze cyperse poes glimlachte vrolijk. Hij sprak over dat ze de clan de beste clan ooit zouden maken. Wrenpaw schudde weer lachend haar kop en duwde plagend een pootje tegen Lynxpaw aan. ‘Shadowclan is al de allerbeste clan van iedereen, muisbrein,’ miauwde ze speels naar de bruine kater. ‘Maar ja, met mij aan de leiding zullen we nog beter worden,’ grapte ze, waarna ze plagend een tong naar Lynxpaw uitstak.
Wrenpaw giechelde toen hij haar en knipoog gaf, nadat hij gezegd had dat het weer goed met hem ging. ‘Gelukkig maar,’ sprak ze opgelucht. Ze was echt even bang dat hij manen in de medicine cats den moest liggen, omdat zijn poot niet meer werkte. Gelukkig viel dat mee, dan konden ze samen nog veel meer avonturen beleven!}