Wow i didn't expect you here! (Open voor shadowclan)

Wrenpaw barstte in lachen uit toen de jonge kater extreem van haar schrok. Zijn ogen wijd open en zijn haren omhoog. Pretlichtjes schenen in haar ogen toen de kater opkeek en haar herkende. Hij probeerde meteen weer stoer te staan, maar zij had wel gezien dat hij zich dood was geschrokken. De slappe excuses kwamen direct uit zijn mond stromen. ‘Ja ja, geef maar toe dat ik je flink te pakken had,’ grinnikte ze. Hij staart wiegde vrolijk rechtovereind omhoog.
Opeens vroeg hij of ze niet moest trainen. Wrenpaw schudde haar hoofd en keek de kater aan. ‘Nee, ik heb vanochtend al training gehad.’ Ze liet overwegen dat Stormheart had beloofd dat hij nog een andere mentor voor haar zou zoeken. Hij had echter wel haar goeie gevechtstraining gegeven en ze voelde zich meteen al veel sterker. ‘En jij dan, moet jíj niet trainen?’ vroeg ze daarna aan Lynxpaw. Ze zag dat hij een stapje dichterbij kwam en haar goudkleurige ogen richtte zich op Lynxpaw. Ze kantelde haar hoofd en keek de apprentice nieuwsgierig aan.

Wrenpaw kneep haar ogen samen en probeerde Lynxpaws blik te vinden toen hij naar beneden keek, totdat de jonge kater opeens opkeek met een glimlach. De apprentice beaamde dat hij geen mentor had, maar die ook niet nodig had. Wrenpaw moest een beetje lachen, hij kon bijna familie van Stormheart zijn met zijn enorme ego. Maar in plaats van te lachen, schudde ze verbaast met haar kop omdat de kater zo hard alles bij elkaar geschreeuwd had. ‘Dude, rustig aan. Je verjaagt de prooi van hier tot aan Starclan!’ kirde ze, lachend een voorpoot tegen zijn schouder aan duwend.
Opeens was weer zijn bulderende lach te horen. Wrenpaw keek de jonge kater vragend aan met een vrolijke grijns. Toen vroeg hij opeens hoe het was om met Stormheart te trainen. Man, ging het zo snel rond dat Stormheart hem zichzelf tot haar mentor had gemaakt. Ze glimlachte en keek Lynxpaw vrolijk aan. ‘Nou ja, hij is wel oké,’ zei ze tegen de jonge Lynxpaw. ‘Hij heeft zo zijn gekke dingetjes, maar ik mag hem. Hij is immers de beste vechter,’ zei ze tegen de jonge kater. ‘Maar dat is niet het enige. Darkstar is óók mijn mentor,’ zei ze plagend tegen Lynxpaw, haar goudkleurige ogen twinkelend met plezier.

Even was het stil tussen de twee apprentices. Wrenpaw kantelde haar kopje en keek Lynxpaw afwachtend aan. Opeens kwam er weer geluid uit zijn mond en hij schreeuwde alles natuurlijk weer bij elkaar. Ze lachte toen hij zei dat ze alles voor elkaar had. ‘Ja, wie kan mijn smeekbeden nou weerstaan?’ lachte ze en ze wiegde haar hoogstaande staart een paar keer heen en weer.
Opeens stelde Lynxpaw voor om samen te gaan jagen. Ja, waarom ook niet. Ze glimlachte. ‘Ja, natuurlijk! Als je alle prooi nog niet hebt weggejaagd met jouw geschreeuw,’ grapte ze. Ze keek nog even naar Lynxpaw, waarna ze zich omdraaide en wegrende door de blubber. ‘Ik race je naar de grote den!’ zei ze nog snel, voordat ze tussen het struikgewas verdween. Ze konden beter ergens jagen waar ze nog niet als twee kippen zonder koppen hadden staan schreeuwen en hun geur lang en breed hadden achtergelaten.

Wrenpaw hoorde dat de jonge kater haar op de hielen zat, hoewel ze eerst wel een voorsprong had gehad. Ze wierp een blik achterom, ze kon de kater makkelijk wel voor blijven. Ze gooide er nog een tandje bij en kneep haar ogen samen, soepel de wortels, de stammen en het struikgewas ontwijkend. Wrenpaw was altijd al smal en lenig geweest. En snel, heel anders dan de breedgeschouderde katten die normaal gesproken bij haar in de clan zaten. Maar ze had zich altijd op haar gemak gevoeld in het moeras, ze had er geen problemen mee om elke dag weer de modder tussen haar klauwen vandaan te peuteren. Het was het waard.
Opeens hoorde ze een luide plof in de modder en geschreeuw van Lynxpaw volgde, waarna hij in lachen uitbarstte. Ze keek achterom en zag Lynxpaw met zijn kop op de grond liggen. Ook Wrenpaw barstte in lachen uit en ze draaide zich om en trippelde naar de kater toe. Het lukte hem niet om overeind te komen. Wrenpaw keek even bezorgd naar de kater. ‘Ben je gewond?’ vroeg ze aan Lynxpaw terwijl ze hem liggend in de modder bekeek. Maar al snel zag ze dat zijn poot verstrikt was geraakt in de wortels. ‘Ik zal je helpen!’ zei ze meteen, waarna ze haar tanden in één van de wortels zette en met al haar kracht eraan begon te trekken.

Na even rukken kreeg Lynxpaw dan eindelijk zijn poot los. Hij was nog als een idioot aan het lachen, maar Wrenpaw zag de lol er niet van in. Zij was degene die Lynxpaw weer moest redden. Wat had hij gedaan als hij alleen was, lopen schreeuwen totdat uiteindelijk iemand hem vond? Maar dat was niet het geval en de jonge kater kroop met moeite overeind. Wrenpaw keek hem enkele seconden bezorgd aan. Was zijn poot wel helemaal in orde?
"Thank you my sidekick!" Sidekick. Verontwaardigd keek ze de kater aan. ‘Wat nou sidekick? Wie heeft de oh zo geweldige held Lynxpaw zojuist moeten redden?’ lachte ze. Ze was meer dan een sidekick. Lynxpaw dacht dat hij een held was, maar ergens was het een dikke sul. Ze trippelde naar hem toe, terwijl hij schreeuwde dat ze samen wel de slechteriken konden verslaan. Ze lachte even en gromde gevaarlijk, maar al snel was de vrolijke sfeer verdwenen toen Lynxpaw door zijn poot zakte. ‘Je bent wel gewond!’ zei ze verbaast. Ze liep naar hem toe en snuffelde aan zijn poot. ‘Kan je wel lopen?’ vroeg ze bezorgd.  

Lynxpaw beweerde dat hij wel kon lopen. Wrenpaw was er nog niet zo zeker van en ze liet hem opstaan zonder hem te helpen. Al was de drang groot om hem te ondersteunen toen hij zo wankel op zijn poten stond. Maar de kater probeerde een stap te zetten en hij viel alweer om. Wrenpaw slaakte een kreetje en probeerde zijn val te verzachten, maar ze was er te laat bij. Lynxpaw moest er om lachen. ‘Dit is niet grappig, Lynxpaw!’ zei ze, angst was in haar ogen te lezen. Straks had hij zijn poot gebroken en kon hij nooit meer jagen of een Warrior worden.
Opeens kwam de kater erbij dat ze het niet tegen zijn broer mocht zeggen. Verbaasd keek Wrenpaw hem aan. ‘Het was een ongeluk! Je broer zal vast kwader worden als je het hem niet vertelt dan je het gewoon meteen zegt,’ zei Wrenpaw. Ze schudde haar kop. ‘Trouwens, hij komt er vanzelf wel achter, want je moet nú naar de Medicine Cat,’ sprak ze stellig. Ze liep naar de jonge kater toe en cirkelde om hem heen. ‘Je kan tegen mijn schouder leunen, en dan komen we vanzelf terug in het kamp. Het is niet ver,’ zei ze, haar gouden ogen in die van hem priemend.