Always look on the bright side of life..

De poes keek verrast op , was ze niet gewend dat katten dingen voor haar deden ? . "oh...eh, dankjewel" stamelde de leadster . Blij dat de leadster blij was keek de apprentice naar haar kleine witte pootjes "Kom eet samen met mij !" . Fernpaw keek verrast op , mocht ze nou samen eten met een leader , ze at vaak samen met de elders maar met een leader !. Leafstar ging nu zitten en gebaarde haar mee te eten . Enthousiast ging ze voor de specht zitten knikte en at . Ze kon het niet geloven hoe snel de specht op was !. Het regende nog altijd maar haar vacht was zo goed als opgedroogd . Ze keek haar leadster dankbaar aan " Dankjewel ! " zei ze misschien iets te luid terwijl ze wat restjes specht van haar lippen likte . Het begon nog harder te regenen , wat het jonge poesje nog blijer maakte , hoe meer regen hoe meer plassen er waren om in te springen ! . " Als ik later groot ben , mag ik dan het woud verkennen . Ik kom wel terug hoor dat beloof ik ! . Iedere maan , dan vertel ik je al mijn avondturen !". Ergens diep van binnen wist ze dat het onmogelijk was , als je in een clan zat moest je ten alle tijden klaarstaan voor je clan . Maar de drang naar avontuur werd haar teveel ...

Enthousiast begon Fernpaw mee te eten. Leafstar vond het wel fijn om wat afleiding te hebben. Kon ze is niet denken aan die vreselijke Darkstar...
'Dankjewel!' zei de jonge Apprentice. Leafstar knikte. 'Dit was het minste wat ik kon doen..' Zei ze. Ze wist eigenlijk niet waarom precies, maar Fernpaw had haar goed geholpen. Niet met de specht brengen, ook al hielp dat wel om haar op te vrolijken. Maar haar aanwezigheid hielp enorm...
'Als ik later groot ben, mag ik dan het woud verkennen. Ik kom wel terug hoor dat beloof ik! Iedere maan, dan vertel ik je al mijn avonturen!' Zei Fernpaw toen. Leafstar glimlachte. Ze vond het wel leuk dat Fernpaw zulke grote dromen had en op avontuur wilde. Maar als Fernpaw echt dingen wilde verkennen, ver weg van hier... Dan zal ze uiteindelijk niet meteen meer in de Clan horen. Dan zou ze een Rogue worden... Maar ze zei er niets over. Als het echt zover zou komen, dan zien we dat dan wel.
Ze keek langs de Apprentice naar buiten, waar het nog harder regende dan eerst. Het was ook al best laat. En Fernpaw zou buiten slapen, aangezien ze altijd in een boom sliep. 'Blijf anders hier, vannacht. Het regent te erg om alleen buiten in een boom te slapen. Dan kan je nog ziek worden. Of je moet in de Apprentice Den gaan slapen, voor een keer,' stelde ze voor. Ze keek Fern liefdevol aan.

Fernpaw schrok op van de onverwachte woorden van haar leader , wow hier slapen !. Er verscheen een lieve glimlach op haar gezicht . Wat een avontuur ! , ze kon niet wachten om het morgen te vertellen aan de andere . " Ja, Dankjewel!" de apprentice keek even naar buiten , nadenkend over haar volgende vraag . Al zat de shadowclan geur haar nog altijd dwars ze besloot het te negeren . Plots schoot haar iets te binnen , iets wat ze op de grenzen gezien had , iets wat haar dwars zat . Maar was dit wel het moment om het op te brengen ? . Ze merkte dat ze haar leader een tijd aan het aan staren was geweest " Ik ... ik zie de laatste tijd veel patrouilles voorbij komen bij de grenzen ,vooral bij windclan en shadowclan , waarom is dat ?" stotterde ze een beetje .

'Ja, dankjewel!' Zei Fernpaw. Fijn, ze vond het tenminste een goed idee. Ze zag hoe ze naar buiten keek. Zou ze toch niet hier willen blijven? Toen draaide ze weer om en begon weer met praten. 'Ik... ik zie de laatste tijd veel patrouilles voorbij komen bij de grenzen, vooral bij Windclan en Shadowclan, waarom is dat?' Vroeg ze. Leafstar dacht na. Veel patrouilles... Van Shadowclan kon je het verwachten. Darkstar wilde misschien haar nog meer angst aanjagen... Maar Windclan, dat was anders. 'Nou ja, ze kunnen het niet verwaarlozen. Er moet gepatrouilleerd worden. Maar dankjewel dat je het even zegt, dan kunnen we daar rekening mee houden,' sprak ze. Maar ze was wel wat geschrokken. Wat nou als het verder ging dan alleen patrouilleren? Maar ze besloot dat het handiger was om dat een keer met Swallowflight te bespreken. Zij was immers de Deputy, en die zou haar ook wel goede raad kunnen geven... Ze besloot om op een ander onderwerp over te gaan. Maar ze wist zo snel geen ander onderwerp en was ze maar een beetje aan het.. stil zijn...

Gerustgesteld door haar leaders woorden keek het poesje weer naar buiten . Al wist de apprentice dat haar leader loog , ze zou er niet verder op ingaan . En bovendien wou ze niks weten over oorlogen die er misschien aankwamen . Ze had nog nooit een echte clan oorlog meegemaakt en dat wou ze graag zo houden . Ook al betekende dat luisteren naar leugens , die ze zichzelf vertelde . Daar zaten ze dan stil en de leaders den . Normaal zou ze nu dromen over de dingen die ze wel niet ging doen de dag erna . Maar vandaag , nu ?. Haar gedachte zaten nu vol met zorgen , zorgen die ze normaal ontliep . Maar een ding was zeker,als het oorlog zal worden , zal zij vechten !. Ze zuchtte " Hoe was jij als apprentice ?" vroeg ze nieuwsgierig .

'Hoe was jij als apprentice?' Vroeg Fernpaw opeens nieuwsgierig. Leafstar schrok op. H-hoe zij was als.. A-Apprentice... Hoe moest ze daar nou op antwoorden.. Moest ze gewoon zeggen dat ze een vreselijke, bange Apprentice was geweest? Die onzeker werd door haar mentor en later getraind werd door niemand minder dan Willowstar? Moest ze dat echt zeggen? Onzeker keek ze naar de grond. Shit, dat zwijgen en onzeker kijken zegt al genoeg... Ze zuchtte diep om haar moed bij elkaar te rapen. Ze moest het wel zeggen. Een Leader die loog, dat was niet goed. En ze dacht terug aan Darkstar en hoe ze net had gelogen tegen Fernpaw dat er niets was gebeurd... Dat was anders, dat was net gebeurd. Haar Apprentice tijd is al een tijde geleden...
Ze keek de jonge Apprentice aan, ze moest maar de waarheid zeggen... 'Als Apprentice was ik...' Hoe moest ze het eigenlijk verwoorden? Gewoon zeggen dat ze onzeker was? Ja, dat is denk ik het beste, dacht Leaf. 'Ik was.. best onzeker...' Zo, dat was eruit. Ze zuchtte diep. Ze dacht dat het handiger was om haar eerste mentor erbuiten te houden. 'Willowstar trainde me uiteindelijk. E-en toen ging het redelijk goed,' zei ze. Ze knikte. Dat was genoeg, vond ze...

Leafstar , onzeker ? . Ze kon het amper geloven , fernpaw was alles behalve onzeker , hoe kon iemand nou niet zeker zijn van zich zelf ? . Ze keek de poes een tijdje aan , het was duidelijk dat dit erg moeilijk was voor de leadster . Ze moest van onderwerp veranderen en snel , maar wat ?!. Fernpaw was erg optimistisch dus zo moeilijk zou het niet moeten zijn toch ? . Alles ging goed met de clan dus dat was geen optie . En vragen over Leafstar's verleden , leek haar leadster onzeker te maken . Haar hout bruine vacht was inmiddels , en de modder aan haar poten was eraf gevallen . Ze herrinerde zich niet veel van Willowstar , behalve dat hij een groot leader was . En dat hij ruzie had met Darkstar . Ze hield er van om naar de verhalen van de oudste te luisteren over het verleden van de clans . Over de opstand in riverclan , de ruzie van darkstar en Willowstar en nog veel meer ! . Maar over hoe leafstar leader werd niet ,alsof het een donkere pagina in een boek was . Twijfelde zij aan de zo aardige leader , de onzekere leader ? . Het was veel beter dan Smokestar , die verblind werd door woede . Of de arrogante trut uit riverclan die haar eigen clan genoten doden of Darkstar die door wraakzucht en een narcistische vriend veranderde in een monster . Ze keek haar leader vriendelijk aan " Jij bent veel beter dan Smokestar , Darkstar en Wolfstar , veel aardiger , stoerder en machtiger , Je bent thunderclan ! " zei ze in de hoop haar leader op te vrolijken

Het maakte haar nog onzekerder om over haar verleden te praten. Ze moest weer aan die akelige dingen denken van toen... Ze schudde haar hoofd. Toen zei Fernpaw weer wat en opgelucht keek ze haar aan. 'Jij bent veel beter dan Smokestar, Darkstar en Wolfstar, veel aardiger, stoerder en machtiger, Je bent Thunderclan!' Zei Fernpaw vriendelijk. Leafstar schonk haar een treurige glimlach. 'Dank je, Fern,' zei ze alleen maar. Wat moest ze dan zeggen? Dat ze misschien wel aardiger was omdat ze iedereen wilde helpen, geen ruzies wil en wil dat alles vredig is.. Maar stoerder en machtiger, nee dat zeker niet... Maar het was fijn dat Fern dat zei. Het maakte haar iets vrolijker. Maar misschien was het wel helemaal niet waar wat de Apprentice zei! Misschien zegt ze het alleen maar om haar op te vrolijken en weet ze diep vanbinnen dat ze echt niet stoer is of zo.. Maar ze dacht niet dat Fernpaw loog.. Dat hoopte ze..

De apprentice gaapte , haar ogen tot spleetjes geknepen . Ze was moe en haar ogen protesteerde iedere seconde dat ze haar ogen geopend had . Ze lachtte even en rolde zich tot een klein balletje vacht . Ze dacht nog even aan alle avondturen die ze de volgende dag zal gaan meemaken . " Truste ..." murmelde ze terwijl ze haar groene ogen sloot " Tot morgen !"


Fern topic uit



srry kort heb niet veel inspiratie XD

Ze zag hoe Fernpaw gaapte. Daardoor moest ze zelf ook gapen. De poes besefte dat ze ook best moe was. Toen Fernpaw zich oprolde om te gaan slapen volgde ze haar voorbeeld. 'Truste...' murmelde de Apprentice. Leaf glimlachte. 'Tot morgen!' 'Tot morgen, Fernpaw,' mauwde ze zachtjes.
Ook de calico poes sloot nu haar ogen. Ze zuchtte. Het was best fijn om wat gezelschap te hebben.. Altijd alleen in je Den... En ze was al alleen, altijd al geweest.. Ze had geen vrienden, of nou ja, geen échte goede vrienden. Ze had ook geen familie meer... Maar ze beschouwt haar Clan ook als haar familie, maar ze had het idee dat ze niet echt geaccepteerd werd. Misschien wel als kat, maar niet als Leader. Zeker niet als Leader...
Ze schudde haar hoofd zachtjes, alsof dat de nare gedachte uit haar hoofd haalde. Daar moest ze niet aan denken.. Denk maar aan dit moment, met Fernpaw in de buurt... Fernpaw, die haar op vrolijkte met een lekkere specht, die aardig was voor haar.. En met een glimlach viel ze uiteindelijk toch in slaap...

- Topic gesloten