Always look on the bright side of life..

Het was vermoeiend. Zó vermoeiend... Het had geen zin meer, niks meer had zin! Ze was nutteloos! Bang! Onzeker! Ze kon helemaal niets! Verdrietig liet Leafstar haarzelf op de grond zakken. Het had allemaal geen zin meer...
Ze kwam net van The Rock. Waar ze Darkstar had ontmoet. Waar ze uitgescholden werd, en nog erger, haar Clan ook nog. Ze was vernederd, omlaag gehaald. En haar Clan ook... Tranen stroomde over haar wangen, en ze bleven maar stromen. Ze probeerde het tegen te houden, maar het lukte niet.
Langzaam ging het huilen over in snikken. Haar hele lichaam schokte door het snikken. Maar ook dat eindigde uiteindelijk. En daar lag ze dan. Eén hoopje ellende...
Langzaam stond ze op. Ze zon verdween bijna onder de horizon. Het werd tijd dat ze terugging naar het kamp. Ze wilde helemaal niet terug, niemand mocht haar zo zien. Maar het moest. Ze moest er wel zijn als Leader.. Ook al was ze een Leader van niets, ze droeg de titel Leader... 'Niet dat ik dat verdien,' mompelde ze zachtjes tegen haarzelf.

Uiteindelijk aangekomen bij het kamp haalde ze diep adem voordat ze door de tunnel liep. In het kamp was het rustig. De meeste katten hadden al hun nest opgezocht.
Snel liep ze naar haar Den. Hoe sneller ze alleen in haar Den was, hoe beter. Dan konden de andere katten niet zien hoe zwak ze was..

First post: Fernpaw

De zon gaf haar donker bruine vacht een mooie glans . Ze zuchte , ze kon het kamp goed zien vanuit de boom waar ze zich schuil hield. Ze zag een patrouille terug keren van hun dagelijkse taken. Hasr mentor zou er eigenlijk bij moeten zitten . Maar die was gestorven , ze liet haar kop op een tak zakken . Ze sliep eigenlijk nooit in de den maar in de boom erboven . Ze haatte kleine ruimtes vooral als er andere in de buurt waren . Ze was zoals dat genoemd werd free spirited. Altijd op zoek naar avontuur en angsten overwinnen was haar hobby . Ze tuurde naar haar mede apprentices die samen aan het stoeien waren . Ze lachte , ze hield niet van stoeien ze spaarde haar energie liever voor belangrijkere dingen . Ze zuchtte weer haar blik wende zich naar de elders , ze hield van hun verhalen . Ze waren leerzaam en spannend . Als ze warrior word , wou ze de wereld afreizen . Vaarwel zeggen tegen haar clan en vertrekken. Nieuwe plaatsen ondekken . Maar eerst moest ze van haar angst af zien komen . De angst voor openvlaktes, ze rilde al van het idéé. Haar ogen vielen op een gevlekte poes , haar leader leafstar. Een grijns verscheen op haar gezicht . Twee lianen bungelde onder de tak . Ze twijfelde geen moment. Snel liet ze zich vallen . Pal voor haar leader . Wetende dat de lianen haar op zouden vangen bungelde ze nu voor haar leaders ogen . "Hi!" Zei ze opgewonden van haar sprong ...

Opeens verscheen er een andere kat voor haar. Leafstar schrok en sprong naar achter. Ze zag dat het Fernpaw was bungelend aan twee lianen. 'Hi!' Zei ze. 'F-Fernpaw!' Zei ze. Ze hield haar kop naar beneneden zodat de jonge Apprentice haar gezicht niet zag. Fernpaw was avontuurlijk. Haar mentor was kort geleden gestorven. Ze moest snel een nieuwe mentor, bedacht Leaf. 'Eh.. Fern, i-ik moet er langs..' Zei ze zacht. Ze moest zo snel mogelijk naar haar Den, zodat ze verder geen aandacht van andere katten trok..

"eh...fern i-ik moet er langs" was het enige wat fernpaw kon verstaan . Ze rolde zich om en klom behendigt uit de twee lianen "Wat is er ?"vroeg ze nieuwsgierig "Heb je gevochten!"vol opwinding keek ze haar leader aan . Ze wist dat het onbeleefd was , maar haar nieuwsgierigheid nam het over "Heb je een andere leader gezien ?". Ze kalmeerde wat toen ze inzag dat de poes erg angstig was "Is er iets ergs gebeurt?"..

Toen Fern uit de lianen klom deed ze nog een stapje achteruit. Niet dat ze bang was voor Fern, maar omdat de Apprentice haar niet zo mocht zien. Dan zou ze echt denken dat ze een vreselijke Leader had. Oh wacht, ik ben ook een vreselijke Leader. Zei Leaf tegen zichzelf, maar ze sprak het niet hardop uit.''Wat is er?' Vroeg de Apprentice. Leaf kon duidelijk de nieuwsgierigheid in haar stem horen. 'Heb je gevochten!' De calico poes schudde haar hoofd. 'N-nee...' 'Heb je een andere leader gezien?' Vroeg Fern toen. Leafstar durfde het niet. Ze durfde niet de waarheid te zeggen. Het zou vreselijk zijn als Fernpaw wist wat voor nutteloze Leader ze had. Daarom zweeg ze. 'Is er iets ergs gebeurt?' Nu moest ze in actie komen. 'Nee, nee.. Er is niets gebeurd..' Zei ze zacht. Ze wilde langs Fern lopen, weer op weg naar haar Den.

Ze zag dat de poes weg probeerde te komen , maar fernpaw kon het niet laten om achter haar aan te rennen. Hoe kon er nou niks aan de hand zijn ?!. Plots hield ze op met rennen toen ze een beetje shadowclan rook . Was ze in de buurt van shadowclan geweest?!. Ze mocht dan wel pas een maan apprentice geweest zijn ,ze herkende die geur uit duizenden !. Snel rende het kamp door bijna opbotsend tegen een warrior . Nadat ze sorry had gezegd rende ze verder . Daar stonds ze dan voor het leaders hol . Het dappere poesje slikte even voor ze naar binnen stapte "Waarom ruik je naar shadowclan?!" vroeg ze bijna onbeleefd "Vertel me het please!"ze keek zo zielig mogelijk , wetende dat het er waarschijnlijk raar uitzag ...

Ze liep ze snel ze kon naar haar Den. Hoe eerder ze weg was, hoe beter. Ze stoof de Leaders Den in en ging naar nest. Toen ze de stem van Fernpaw hoorde verstijfde ze. 'Waarom ruik je naar Shadowclan?' vroeg ze toen ze de Den in kwam. Shit... 'Vertel het me please!' Ze zag hoe de jonge Apprentice zielig begon te kijken. Ze moest vanbinnen een beetje lachen doordat het er best wel grappig uitzag. Maar ze vermande zich en haalde diep adem. Ze moest van dit gesprek afkomen, en zo snel mogelijk. 'J-ja.. Nee! Eh.. Ik ben niet bij Shadowclan geweest..' zei ze uiteindelijk.  En het was waar, ze was niet bij Shadowclan geweest. Ze was bij The Rock geweest, waar toevallig ook een Shadowclanner was... Maar ze vertelde er verder niets over.
Wetend dat ze nu toch niet meer zo gemakkelijk van Fernpaw af kwam probeerde ze op een ander onderwerp over te gaan. 'Dus... Hoe gaat het met je?' Vroeg ze daarom. Wat een onnozele, stomme vraag...

Dus...hoe gaat het met je ?" vroeg haar leader uiteindelijk. Fernpaw keek versuft op , ze was te druk geweest met andere dingen dan met zichzelf . Ze keek even rond voordat ze antwoordde "Ik verveel me , heel erg" zei ze uiteindelijk "Ik heb het kamp nu al helemaal verkend en het territorium ook!". Ze had dagen lang in de boomtoppen gezeten , het territorium verkennen enzo , maar ze had het nu allemaal al gezien !. Tuurlijk had ze veel lol , maar het voelde alsof ze gevangen zat "Ik wil krijgers van andere clans ontmoeten hun territoriums verkennen , avonturen zoeken!" zei ze dromerig "maar mijn thuis is hier , net als mijn loyaliteit"zei ze alsof haar dromen gebroken en verstampt waren "Ik wil een mentor,dingen leren lijkt me een goede afleiding"...

'Ik verveel me, heel erg,' zei Fernpaw. Leafstar zuchtte opgelucht. Het was gelukt om op een ander onderwerp over te gaan. Daarna knikte Leafstar ten teken dat ze het begreep. 'Ik heb het kamp nu al helemaal verkend en het territorium ook!' Alweer knikte Leafstar. Fernpaw was een avontuurlijk type, die alles wilde verkennen. 'Ik wil krijgers van andere clans ontmoeten hun territoriums verkennen, avonturen zoeken!' vervolgde Fern dromerig. Leafstar keek bedenkelijk toen ze hoorde dat ze de krijgers van andere Clans wilde ontmoeten. Oké, op zich was dat wel logisch. Maar hun territoriums ontdekken? Hún, territoriums. Maar de jonge Apprentice was een avontuurlijk type, dus het kon best dat ze dat heel graag wilde. 'Maar mijn thuis is hier, net als mijn loyaliteit,' Leafstar knikte weer. Ze vond dat het tijd werd om wat te zeggen. 'Ik snap best dat je graag dingen wil gaan verkennen. Maar weet wel, als je territoriums van andere Clans gaat bezoeken.. Dat gaat niet goed aflopen..' Waarschuwde ze Fernpaw. 'Ik wil een mentor, dingen leren lijkt me een goede afleiding...' 'Dat je mentor wil, begrijp ik. En die zal je zo snel mogelijk krijgen,' stelde ze Fern gerust.

Fernpaw luisterde een beetje geiriteerd naar haar leaders woorden "weet ik ,weet ik , maar ik wil het zo graag !" piepte ze , het was waar ze had die drang die ze maar niet kon weerstaan !. ze wouw de wereld verkannen nieuwe plaatsen vinden , maar in plaats daarvan zat zie hier in een clan , vast aan stomme regels ! . ze zuchtte en legde haar blik op haar witte pootjes "ik zag vandaag een krijger uit een boom vallen !" zei ze om het onderwerp te veranderen " ik vond het best grappig , ik bedoel zo moeilijk is het niet , evenwicht houden , nadenken en kijken te gelijk ! ". Ze lachte even " ik hielp hem daarna wel naar de medicene cat , maar dat maakt het niet minder grappig". Ze keek haar leader hoopvol aan , ze vond het raar dat andere vaak moeite hadden om van boom naar boom te springen , voor haar was het nog makkelijker dan lopen !. Ze keek even de leaders den rond , niet dat ze dat nog nooit gedaan had , het zag er netjes en schoon uit . Heel anders dan de apprentice den , ook al sliep ze daar niet ze zag al vanaf een afstand dat het er een zooi was .

'Weet ik, weet ik, maar ik wil het zo graag!' piepte de Apprentice. Leafstar moest grinniken. 'Er komt een tijd, jonge Fernpaw, dat je dat zelf mag beslissen...' Zei ze. Ze verbaasde haarzelf over haar woorden en de manier waarop ze die uitsprak. Het leek net alsof ze heel wijs was. Zoals een Medicine Cat, die zijn ook wijs.. Die woorden.. Die leken ergens op. Honeyfur! Ja, Honeyfur had dat ook ooit gezegd tegen haar. Niet precies dezelfde woorden en niet dezelfde betekenis. Maar ergens leek het op elkaar.
'Ik zag vandaag een krijger uit een boom vallen!' Leafstar werd ruw uit haar gedachte getrokken door de woorden van Fernpaw. 'Ik vond het best grappig, ik bedoel zo moeilijk is het niet, evenwicht houden, nadenken en kijken te gelijk!' De jonge poes lachte. Leaf keek bedenkelijk naar de Apprentice. En wat nou als die iets gebroken zou hebben? Dacht ze, maar ze zei het niet hardop. 'Ik hielp hem daarna wel naar de medicene cat, maar dat maakt het niet minder grappig.' De calico poes zag hoe Fern haar hoopvol aankeek. Leaf knikte goedkeurend. 'Dat is goed van je, om hem te helpen. Dat bewijst maar weer eens je loyaliteit. Niet alleen aan de Clan maar ook aan de katten om je heen,' zei ze. Ze bedacht dat ze morgen wel even kon kijken naar die kat. Even kijken hoe het met hem gaat...
'Eh.. Fernpaw, ik denk dat het tijd word om maar weer eens je Den op te zoeken. Het is al laat,' zei ze tegen de Apprentice. Ze vond dat ze wel weer genoeg aandacht gekregen had. Zoveel stelde ze nou ook weer niet voor...

terug naar haar den , haar den ! . Half geschrokken keek ze de leader aan " Ik slaap daar nooit!"zei ze verontwaardigt . Ze haatte haar den , de geur , de andere , nee ze sliep liever in de open lucht , zelfs in de regen ! . Veel katten vonden dat raar maar voor haar was het een gewoonte . Ze hield van de geluiden van het woud en de verse lucht . en in het oerwoud sneeuwde het nooit en werd het er nooit koud ! . Natuurlijk regende het er veel , maar dat kon haar niks schelen , ze hield er zelfs van . "Maar , waarom leek je zo bang daarnet ?" besloot ze te vragen , het was iets wat ze vaak vroeg aan andere en het was bijna haar quote geworden ! . Ze keek even naar buiten waar het ondertussen extreem hard regende . Het was niet dat ze andere niet begreep , als ze bang waren , ze was het zelf ook af en toe . Maar ze vond het raar dat ze hun angsten niet wouden overwinnen ! . " Je bent een aardigere leader dan Willowstar , die liet me nooit zijn den in !" sprak ze hardop . Willowstar was een goede leader dat wel , maar veel strenger dan deze leader . eigenlijk was ze blij met Leafstar , veel clankatten twijfelde aan haar iets wat fernpaw niet begreep . Ze was aardig en behulpzaam , veel beter dan de agressieve Smokestar , de arrogante Wolfstar of de gemene Darkstar !.

Ze zag hoe Fernpaw haar geschrokken aankeek. Had ze iets verkeerds gedaan, gezegd? Door de verandering op Ferns gezicht werd ze bang. Nee, niet bang, in paniek. Wat had ze verkeerd gedaan of gezegd? 'Ik slaap daar nooit!' Zei Fern verontwaardigd. Leafstar liet een zucht opstappen uit haar bekje en ontspande zich enigszins. Ze was nu net echt.. bang.. geweest. Tegenover een Apprentice! Wat moest ze wel niet denken van haar. Beschaamd liet ze haar kop hangen en keek naar haar poten. 'Oh, eh ja, dat is waar,' zei ze verontschuldigend.
'Maar waarom leek je zo bang daarnet?' Vroeg Fern toen. Geschrokken en weer half in paniek keek ze op. Had ze het over net? Maar ze begreep al snel dat ze het over het moment had toen ze het kamp inkwam. 'Eh, d-dat is niet belangrijk..' Zei ze snel. Dat ze net al bang was doordat Fernpaw even geschrokken keek was al een ramp.. Maar om te gaan vertellen hoe ze haarzelf én de Clan onderuit heeft gehaald, was nog veel erger. Natuurlijk had Darkstar de beledigingen gezegd, maar zij was degene die het allemaal maar toeliet...
'Je bent een veel aardigere leader dan Willowstar, die liet me nooit zijn den in!' Leafstar keek weer op toen ze de naam Willowstar hoorde. Willow, haar Leader.. Ze zag Willowstar nog steeds als haar Leader, ook al is ze zelf een Leader. Ze knikte. Willow was nooit zo gemakkelijk geweest met katten die haar Den inkwamen. En hij was ook wat strenger. Maar voor Leafstar was hij geweldig. Hij hielp haar, als Apprentice, als Warrior en als Deputy... Zonder dat ze het doordat kreeg ze een verdrietige blik op haar gezicht toen ze terugdacht aan haar Leader. Hij was zo, stoer geweest. Totaal niet onzeker. Het tegenovergestelde van Leafstar. En hij had haar als Deputy benoemd om uiteindelijk Leader te worden. En nu is ze Leader, en stelt ze hem teleur. Om haar Clan in de steek te laten. Niet echt, maar zo voelt het wel. Ze heeft de Clan niet kunnen verdedigen toen Darkstar haar beledigingen naar haar hoofd slingerde. Een voor een...

Het was duidelijk dat ze iets verkeerds had gezegd , dus hield ze even op met vragen stellen . de leader zag er gekwetst uit , ze moest haar opvrolijken !. Ze keek even rond , maar er lag niks in de den . Haar blik viel nu buiten de den , waar het nog altijd hard aan het regenen was . Ze zuchtte wetende wat ze moest doen ! . Ze moest naar buiten , naar de prooistapel om wat te eten voor de poes te halen , wat een avontuur ! . Ze stond op , wierp een laatste blik op haar leader en glipte haar den uit . De harde regen deed pijn op haar kleine rugje en het koste veel moeite om door de dikke laag modder heen te komen . eindelijk had ze de prooistapel gevonden , het lag vol met kleurrijke vogels en hier en daar een muis . Ze koos een dikke specht uit , en rende weer terug . eenmaal terug in de den was haar vacht helemaal nat en plakte het aan haar slanke lichaam , haar poten zaten onder de dikke modder , hijgend keek ze haar leader aan . " Hier!" ze legde de specht voor de poten van de gevlekte poes

Opeens stond de jonge poes op. Leafstar keek op, nog steeds met een verdrietige blik op haar gezicht. De Apprentice wierp nog een laatste blik naar de Leader, die haar vragend en verdrietig aankeek, en ze rende de Den uit. Het regende buiten hard en Leafstar zette een stapje naar voren om haar tegen te houden. 'St...' begon ze. Maar ze stopte midden in het woord omdat ze toch zeker wist dat Fern haar niet kon horen.
Verdrietig staarde ze naar haar poten. Nu had ook Fernpaw haar verlaten... Ze vond het nooit zo fijn in grote gezelschappen en druktes, maar een andere kat om haar heen vond ze prima. Ook al was het er een die telkens vragen stelde die ze eigenlijk niet wilde horen. Haar aanwezigheid was eigenlijk best prettig, en nu was ze weg. Net zoals haar vader, haar moeder en haar lieve broer, Willowstar en Honeyfur, was ze weg... Niet echt weg zoals hun, ze waren allemaal dood.. Terwijl Honeyfur altijd nog in leven kon zijn aangezien hij verdwenen was, en niet dood... Fernpaw leefde nog. Maar toch was ze weg...
Ze keek verrast op toen Fernpaw weer terug was in haar Den. Ze was toch niet weggegaan... Toen zag ze de specht liggen. 'Hier!' zei de jonge poes. Haar vacht was kletsnat en het plakte overal aan haar lijfje. Haar poten zaten helemaal onder de modder. 'Oh.. Eh, dankjewel,' stamelde ze verrast. Dit had ze niet verwacht. En opeens merkte ze dat ze ook best honger had.. Ze keek van de specht naar Fernpaw, die helemaal doorweekt was, en weer terug naar de specht. 'Kom, eet samen met mij!' zei ze. Fernpaw had net moeite gedaan, voor haar! Ze was zelfs in de stromende regen een specht gaan halen! Ze ging voor de specht zitten en gebaarde met haar staart dat Fernpaw er ook bij moest komen zitten. Samen zullen ze genieten van de natte, maar toch lekkere specht. Ze mocht van geluk spreken met Fernpaw. Ze had gewoon iets gedaan voor haar, uit vrije wil!