Love how you are

Sweety liep de schuur in. De schuur waar ze woonde. Waar ze altijd zal blijven wonen. Vrolijk liep ze op haar moeder, Birdsong af. 'Hoi mam!' riep ze vrolijk. Birdsong keek op van waar ze mee bezig was, een nieuw nest maken. 'Hallo Sweety van me,' glimlachte ze warm. Sweety gebaarde naar het nest. 'Voor wie is dat?' vroeg ze. De grijze kattin volgde Sweety's blik en keek neer op het nest. 'Dat nest is voor jou!' zei ze warm en keek haar dochter liefdevol aan. Ze was Sweety echt als een dochter gaan zien. Ondanks dat ze helemaal niet de echte moeder was van het jonge poesje. Nee, Sweety werd aan haar gegeven toen haar echte ouders weg gingen... Maar ze had het zwart-witte poesje al snel geaccepteerd als dochter. En Sweety, die daar niets meer van herinnert, ziet haar als haar echte moeder.
'Oh fijn!' riep Sweety blij en bracht Birdsong daardoor uit haar gedachte. 'Mijn oude nest was helemaal vies! Er zaten allemaal harde takjes en steentjes in. Deze is nog lekker zacht.' ze keek haar moeder stralend aan. Wat had ze toch geluk een moeder als Birdsong te hebben. De grijze kattin lachte warm naar haar. Het zwart-witte poesje sprong in het nest en ging lekker liggen. Een zucht van geluk ontsnapte uit haar mondje. 'Dit ligt lekker,' murmelde ze. Birdsong keek glimlachend naar Sweety. Ja, ze had geluk dat ze Sweety als dochter had. Heel veel geluk. Ze ging naast haar dochter in het stro liggen en sloot haar ogen. Ze dacht terug aan het moment dat ze Sweety kreeg.

De echte moeder van Sweety kwam naar haar toe, met een klein bundeltje zwart-witte vacht. Ze wist niet wat het was en kwam nieuwsgierig overeind. 'Hallo Saartje,' begroette ze de kleine zwart-witte poes. Saartje, of Saar, was een kat die in de buurt van haar schuur woonde samen met Job, haar partner. Ze hadden pas kort geleden een nestje gehad van 3 Kits. Ze had ze al gezien. Twee waren en grijs met donkere strepen, net zoals Job. En eentje was zwart-wit. Die sprong er het meeste uit vond Birdsong. Toen ze dichterbij gekomen was zag ze dat het het zwart-witte poesje was, die Saartje mee gebracht had. Waarom zou ze die meenemen? Die is nog veel te jong.. Dacht Birdsong verbaasd. 'Saartje! W-wat is er?' vroeg ze snel. De zwart-witte poes liet het jong op het stro zakken en keek Birdsong recht in haar ogen aan. 'Birdsong...' begon ze. 'H-het spijt me. Maar we moeten weg...' 'Weg?! Hoe bedoel je, weg?' vroeg Birdsong verbaasd en geschokt. Waarom zouden Saartje en Job weg willen? Het was hier een prachtige plek, genoeg prooi, beschermd. Helemaal een goede plek voor de Kits. 'Job en ik kunnen niet meer Birdsong...' ging Saartje verder. 'We... we moeten weg..' zei ze zacht. De grijze poes keek haar niet begrijpend aan. 'Waarom weg? Waarom?! Jullie hebben het zo goed! Genoeg prooi, genoeg bescherming. En dat is heel belangrijk voor jullie kittens dus waarom zouden jullie weg willen?' Saartje schudde bedroefd haar hoofd. ’Het spijt me. Maar het is niet anders..’ ’Maar wat doe je dan met de kittens?’ vroeg Birdsong niet begrijpend. Saartje knikte naar het zwart-witte bolletje vacht. ’Jij zorgt voor Sweety…’ Birdsong kon de pijn in haar stem duidelijk horen. Saartje had zoveel pijn. Maar waarom deed ze dit dan? ’Ik? Voor Sweety zorgen?’ vroeg ze ongelovig. Niet dat ze dat niet kon of wilde, integendeel. Maar voor deze reden, ook al was er geen reden, zou ze het eerst afwijzen. Saartje knikte. ’Jij ja.’ ’Maar wie zorgt er dan voor de andere kittens?’ vroeg Birdsong. Saartje zuchtte bedroefd. ’Andere katten… M-maar waarom dan? Laat ze dan bij mij! Dan kunnen ze samen opgroeien!’ riep de grijze kattin uit. Waarom zouden ze de Kits scheiden van elkaar? ’Omdat dat het beste is…’ zei de zwart-witte poes bedroefd. ’Waarom zou dat het beste zijn?’ Weer schudde Saartje verdrietig haar hoofd. ’Ik geloof er in dat je goed voor Sweety zult zorgen. Vertel haar alsjeblieft niets over haar verleden. Alleen als ze oud genoeg is. Dan zal ze ook inzien om niet achter ons aan te gaan…’ ’Achter jullie aangaan? Waarom zou ik niet haar verleden mogen vertellen?’ ’Omdat dat het beste is… Voor ons allemaal…’ Birdsong keek haar niet begrijpend aan. Waren Saartje en Job nou helemaal gek geworden? ’Vaarwel, Birdsong. En vaarwel, Sweety…’ zei Saartje en boog haar over de kitten heen. Ze murmelde zacht iets in haar oor maar Birdsong kon het niet verstaan. Toen ging de poes weer rechtop staan en keek de grijze poes diep in haar ogen aan. Ze bewoog haar lippen maar er kwam geen geluid uit. Maar Birdsong kon duidelijk de twee woorden herkennen dan Saartje vormde. ‘Dank je’. Toen draaide de zwart-witte poes zich om en liep de schuur uit zonder om te kijken en liet de twee andere katten achter. Birdsong staarde versuft naar de uitgang waas Saartje verdwenen was. Daarna keek ze naar de kleine kitten die wat heen en weer kronkelde in het stro. Ze glimlachte zwakjes en boog zich over het zwart-witte bolletje vacht. ’Hallo, Sweety. Welkom, bij je nieuwe thuis…’ murmelde ze zachtjes.

’Mam,’ zei iemand zachtjes. Birdsong opende haar ogen en zag een zwart witte poes voor haar. Eventjes dacht ze met een schok Saartje te zien maar toen zag ze dat het Sweety was. Je lijkt ook zo op je moeder, dacht Birdsong bedroefd. Wat zou er met haar en Job, en natuurlijk de andere kittens, gebeurd zijn? Hebben ze nu een goed leven? Hebben de andere kittens een goed leven? Ze hoopte het maar. Gelukkig had Sweety dat wel. Tenminste, ze hoopte dat Sweety zelf er ook zo over dacht. ’Hallo Sweety,’ murmelde ze zacht. ’Wat is er? Je zei allemaal dingen in je slaap,’ vroeg Sweety twijfelend. Een beklemmend gevoel overval Birdsong. Had Sweety haar horen praten? Was ze erachter gekomen dat zij niet haar echte moeder was? Ze bedacht dat als dat zo was Sweety er zelf wel over begon. Dus ze kon nu maar gewoon doen alsof er niets aan de hand was… ’Hè, oh haha,’ zei ze maar luchtig. Ze stond op en liep naar de uitgang van de schuur. ’Ik ga even jagen’ zei ze en liep de schuur uit. ’Oké…’ antwoordde Sweety een beetje twijfelend. Ze wist niet zeker of het goed was wat ze allemaal had gehoord. Maar ze bedacht dat ze er maar niet zoveel aandacht aan kon schenken. Het was maar een droom…