Should I stay or should I go?

Waarom kwam ze altijd naar deze plek toe? Een vraag die ze zichzelf al vaak genoeg had gesteld. Toch deed ze er niets aan haar drang naar het grote stuk steen tegen te houden. Ze wist simpelweg dat er niets aan te doen was - de grootste steen in het woud had een soort aantrekkingskracht. Darkstar wist uit ervaring dat ze er niet van weg kon blijven. Na een tijdje kreeg ze gewoon jeuk om haar poten te bewegen, de reden waarom Shadowclan de perfecte clan voor haar was. Ze kon er niet tegen langer dan een maand op dezelfde plek te blijven. Het nomadenleven was misschien primitief, ze hadden misschien niet het best beveiligde kamp, maar dit was perfect.
De zwarte poes merkte pas dat ze al bij de Rock aangekomen, toen ze Shadowclan rook. Verbaasd trok ze haar lip op. Het was Wrenpaw, één van de nieuwe apprentices. Maar de enige zonder mentor. Het poesje raakte opgewonden -maar ietwat terughoudend- de steen aan met haar poot. De leadster grijnsde en liep naar de poes toe. 'Lekker aan het wandelen, zie ik?' haar zachte stem klonk altijd duister, iets waar ze niets aan kon doen. Ze begreep ook zelf niet waarom katten bang voor haar waren. Was ze echt zo eng? Dark zuchtte even en kneep haar ogen vriendelijk dicht. Niet dat het lukte.

Het kleinere poesje draaide zich geschrokken om en perste haar kaken op elkaar. ‘Uhh.. I-Ik... Ja...’ Wrenpaw richtte haar blik op de grond, terwijl Dark een kleine glimlach gaf. 'Ik vind het niet erg hoor, als je dat soms dacht.' Ze stopte even om de poes goed aan te kijken. 'Het is voor iedereen goed om even het kamp uit te gaan, zeker als je pas net apprentice bent. Zes manen in het kamp is veel te lang, zelfs als je telkens van kamp wisselt.' Ze zuchtte even. 'Ik moet trouwens nog een mentor voor je regelen, niet?'

Darkstar was verrassend rustig eronder dat ze gewoon zelf het kamp was uitgegaan. Zo dicht bij de grenzen, als apprentice die nog niets kende. Haar staart vloog weer omhoog en een glimlach stond op haar gezicht. Poeh, ze had niet geweten wat ze had moeten doen als Darkstar boos op haar was geworden. Ze vond zelf dat zes manen te lang was om in kamp te blijven. Maar dat was toch de Warrior Code, dat je zes manen in kamp moest blijven.
Opeens begon de poes over dat ze haar een mentor moest geven. Wrenpaw keek haar leidster enthousiast aan. ‘Ja! Maar Stormheart heeft zichzelf al een beetje aangewezen als mijn mentor.. alleen hij kan me niet leren jagen omdat..’ Plotseling klampte ze haar kaken stevig op elkaar. Ze had bijna Stormhearts geheim verklapt, terwijl ze had beloofd het nooit tegen iemand te zeggen. Schuldig keek de jonge poes naar haar klauwen. Hoe moest ze zich hier nou weer uitpraten?

Het poesje keek heel enthousiast. ‘Ja! Maar Stormheart heeft zichzelf al een beetje aangewezen als mijn mentor.. alleen hij kan me niet leren jagen omdat..’ Dark glimlachte. Storm had het het bruine poesje natuurlijk verteld. Wrenpaw hield haar beloftes, dat was goed. 'Omdat hij slechtziend is. Geen zorgen, ik wist het al.' Ze gaf een vaag glimlachje. 'Ik had het er pas met Stormheart over.' De zwarte poes zweeg even en genoot van de koele wind door haar dikke vacht. 'Ik kan je best leren jagen, als je dat wilt natuurlijk.'

Fjieuw, gelukkig wist Darkstar al van Stormhearts geheim, anders had ze ook niet geweten wat ze had moeten doen. Starclan stond vandaag aan haar zijde. Haar gouden ogen richtten zich weer op haar leidster. Ze had nog nooit met de kat gepraat. Straks was ze één van de weinige apprentices die met de leidster haarzelf had gepraat. Hoe cool was dat?
Darkstar glimlachte en opeens kwam er nog een grote verassing. Darkstar wilde haar leren jagen. De jonge poes kreeg een glimlach van oor tot oor. Van de leidster zelf! Dat was pas cool. Wrenpaw knikte hevig en pretlichtjes schenen in haar ogen. ‘Natuurlijk wil ik dat!’ kirde ze van geluk. Nu had ze twee ongelooflijk goede mentors. Ze was echt de de apprentice met het meeste geluk in heel de clan.