Secrets (open)

Het was een ander leven toen Crowcry deze plek had bezocht. De laatste keer moest met een Gathering zijn geweest, toen hij nog één van met Thunderclan en hier kwam om zijn clan te representeren. Sterk, gezond en als een eenheid. Hij ging vaak mee, hij was niet iemand die opstandig was en mogelijk chaos in iets heiligs kon scheppen. Maar nu hij hier weer was, voelde hij zijn verbinding met Starclan sterker dan ooit.
Hij miste het ergens. Alle vachten om hem heen, ondanks hij niet veel met anderen had gepraat destijds, voelde hij zich eenzaam. Maar misschien was het wel allemaal weer een opborreling van zijn eeuwige hunkering om zijn zusje weer te zich. Hij miste haar zó erg. En hij zou moeten wachten tot zijn dood. En hij wist dat Ravenwing wilde dat ze het meeste zou maken van zijn leven, dat hij gelukkig was. Maar dat was hij niet. Hij was kwaad, verdrietig, eenzaam. Een grote donderwolk raasde door zijn brein, en hij wilde maar niet gaan liggen. Al die emoties maakten hem moe. Totdat hij nu weer naar de sterren keek, boven op de grote rots en er een enkele traan over zijn wang rolde. Het werd hem zo veel, maar hij moest doorzetten. Hij zou niet rusten voordat hij Stormhearts leven onder zijn klauwen weg zou vloeien. Crowcry haalde diep adem en veegde zijn poot over zijn gezicht. Nog één blik wierp hij naar Silverpelt, waarna hij opstand. Hij moest maar weer eens terug gaan.

Waarom kwam ze hier zo vaak? Misschien omdat ze hoopte dat Stormheart zou ontsnappen? Maar dan zou hij waarschijnlijk gewoon langs de grens komen. Misschien omdat ze andere clans wilde zien, behalve Shadowclan ook andere geuren inademen. Misschien wilde ze Wolf zien. Misschien dit, misschien dat. Ze wist het zelf niet eens. Ze wist ook niet of ze na de oorlog nog zou leven. Waarschijnlijk niet. Zou ze Storm dan ooit nog zien, als ze in Dark Forest zat? Want dat wist ze wel. Ze had zoveel verschrikkelijke dingen gedaan in haar leven, het was al zeker. Ze wilde Storm nog één keer gedag zeggen voor ze ging. Dingen zeggen die ze eerder had moeten doen.
De poes zuchtte, deed haar ogen dicht en snoof de lucht goed in. Ze schrok echter op van een geur die ze rook. Rogue? Haar amberen ogen openden zich en keken bijna verschrikt in de richting van de geur. Wie was deze kat? En wat deed hij hier?

-flut

Crowcry verstijfde toen de geur van Shadowclan zijn neusgaten binnendrong en meteen vlogen zijn haren omhoog. De verdomde clan die hem alles had afgenomen, die de aanval op Thunderclan had gebracht en Stormheart zijn gang had laten gaan. En meteen herkende hij de gitzwarte pels van de poes die misschien wel even schuldig was als degene die de moord had gepleegd. Hij had haar vaak genoeg op deze rots zien spreken, in een vorig leven. Blijkbaar had hij de poes laten schrikken, of in elk geval van haar a propos gebracht. Mooi. Maar Crowcry bleef ijzig stilstaan. Hoe graag hij boven op haar wilde springen en de levens uit haar lijf scheuren, wist hij dat hij niet negen keer met de poes zou kunnen vechten, of hoeveel levens het kreng nog over had. Crowcry's haren stonden overeind en hij liep ijzig stil naar de poes, zijn staart twee keer zo dik en dreigend heen en weer zwiepend. Hij zat niet meer in een clan, hij hoefde geen respect te tonen, hier zouden geen consequenties aan zitten. Crowcry voelde de woede weer in zich op borrelen. ‘Darkstar,’ beet de zwarte kater haar spottend toe. ‘Ik neem aan dat je mij niet kent? Noch de doden waarmee jouw klauwen besmeurd zijn,’ gromde hij onheilspellend naar de poes. Hoewel zijn nagels waren ontbloot, moest hij zich nog steeds inhouden niet te gaan vechten. Hoe graag hij het ook wilde. Hij moest eens even een hartig woordje met deze leidster spreken.