I will patch up the holes (open)

Bergen. Ivy's hart maakte een sprongetje en een enorme vlaag van heimwee die ze lang niet meer had gevoeld, overkwam haar spontaan. Ze zette eindelijk weer voet op kale rotsen. Het gesteende was hoog, ze had al enkele grotten gespot onderweg naar deze plek. Toch was het niet zo mooi als de Eastern Vale, de plek die ze ooit thuis had genoemd. Maar het was een begin, een kans om misschien opnieuw te beginnen. Ze hoorde de bergen bijna naar haar roepen en eindelijk weer koudere winden door haar te vacht te voelen. Ivy moest een traan tegenhouden, alleen om de vroegste tijden met haar broer te herinneren, zelf de bergen te verkennen en de zorgeloosheid die ze toen hadden. Dat was het enige wat ze miste aan de Vale, Shrub, en dat zou ook nooit overgaan. Het was alsof ze een deel van zichzelf had achtergelaten.

Ivy sprong op de rotsen, merkend dat haar pootkussens zacht waren geworden na manen te zwerven over zachtere bosgronden. Dat maakte niet uit, ze zouden vanzelf wennen. Ivy genoot van de ijlere luchten hoe hoger ze kwam. Ze kon niet wachten dat haar oren moesten ploppen van de veranderende luchtdruk. Het was zo lang geleden. Ivy was nooit melancholisch, maar vandaag was een dag dat ze mocht doen wat ze niet laten kon. Haar gevoelens op de vrije loop laten gaan. Huilen, krijsen als ze moest, vandaag mocht het.
Maar er kwam geen verdriet. Alleen maar het gevoel van puur geluk.

Langzamerhand, hoe hoger ze kwam, hoe verder ze de bergen in kwam bewegend of de richels, rook ze de muffe geuren van andere katten. Ivy's mondhoeken kwamen onwillekeurig omhoog. Eindelijk. Na enkele manen na hun laatste gevecht, snakte Ivy naar gezelschap, naar leiderschap, naar macht. Het zou weer even duren voordat ze het zover had, maar ze zou het voor elkaar krijgen, zo was het altijd gegaan, geen uitzonderingen. Iedereen week uiteindelijk voor haar... aandringende argumenten.  Ivy kreeg wat ze wil, en geen prijs was te hoog.

Ivy bewoog met zulke eenvoudigheid tussen de rotsen door. Je kon duidelijk aan haar zien dat ze was opgegroeid in zo'n gebied. Ivy voelde zich bijna weer een kitten die als eerst uit de grot mocht die haar altijd beschermd had.
Het duurde niet lang tot ze stuitte op een sterkere geur. Ivy's oren trilden en haar bek vloog open om de geuren beter te onderscheiden. In de bergen was spoorzoeken moeilijker, want er was minder voor de geur om aan vast te blijven plakken en het vervaagde redelijk snel. Maar ze was ervaren genoeg om te weten dat dit een recente geur was. Nieuwsgierig trippelde Ivy haar neus achterna.

Ivy ogen speurden over de kale rotsen die geuren slecht vasthielden. Toch wist ze dat ze recht op haar doel af liep en zag de gouden vacht al lang en breed van tevoren. Het was alsof er een kleine vlam brandde op grijze rotsen, toch deed de poes alsof ze niets had gezien en liep onverstoord door. Hoe lang zou het duren voordat de kat haar had opgemerkt?
Niet lang was het antwoord. Het beest kwam snel in beweging. Ivy draaide haar ogen kort richting het beest, maar bleef doorstappen in haar verende tred. Ivy hoorde niet veel later zijn stem al naar haar toe schallen toen ze niet meer ver verwijderd was van de rots waar hij op stond. Ivy stopte en kantelde haar kop omhoog, de kater recht aankijkend. ‘Ook hallo, vreemdeling,’ sprak haar zoete stem tegen de kater. Ze kantelde haar kop toen de kater vroeg wat ze hier deed. Ivy glimlachte en keek de kater aan. ‘Zodra ik de pieken van deze bergen aan de horizon zag, wist ik dat ik hierheen moest komen. Bergen waren ooit mijn thuis en ik ben van plan hier mijn nieuwe thuis te maken,’ sprak Ivy kalm. Ze sprak de waarheid, het was aan de kater om haar te geloven.

De kater stelde zich voor als Matthias. Hij sprak de woorden alsof ze moest weten wie hij was. "Je weet wel, van de besneeuwde kant van de bergen". Nee, ze was hier als een nieuwgeboren kit. Ze had geen verhalen gehoord over de ene Matthias. Maar er gingen wel bellen bij de poes rinkelen toen hij het over sneeuw had. De sneeuw lag bij The Vale in de winter meters diep, soms zaten ze dagen opgesloten in hun grotten, omdat het gewoon geen doen was om naar buiten te gaan. Hun witte katten hadden de neiging om compleet vermist te raken in sneeuwstormen, maar zodra het kalmer weer was en je naar buiten kon, was het fantastisch. Hun dikke vachten beschermden hun tegen de kou, ook als ze borstdiep in de sneeuw stonden. En als je goed luisterde, kon je prooi onder de dikke laag sneeuw horen. Je moest snel zijn om het te kunnen opgraven, maar Ivy had nog nooit zoveel lol gehad dan met haar broer als een bezetene prooi op te graven of sneeuw naar elkaar te gooien. Spontaan kwam een glimlach op Ivy's gezicht. Er was geen mogelijkheid om ooit weer terug te gaan naar die plek, hoeveel ze het ook wenste om haar broer terug te zien.

Ivy schudde de gedachtes weg en realiseerde dat ze even kort weg was gedroomd. Ze keek de gouden kater weer aan. ‘Sorry Matthias, jouw naam doet geen bellen rinkelen, dit zijn ook mijn eerste stappen in dit gebied,’ sprak de poes op dezelfde zoete toon. ‘Mijn naam is Ivy. Ooit was mijn naam óók bekend, maar dat is lang geleden.’ De poes keek de kater met een beetje een speelse blik in haar ogen aan. Hopelijk had ze genoeg aas neer gelegd voor de kater om in te happen. Ze glimlachte, waarna haar blik weer ging naar het uitzicht. Vanaf alleen deze plek kon je al verder zien dan ooit op de grond. Ze zag bomen, water en kale vlaktes, maar geen sneeuw. ‘In mijn thuis was er in de bladgroen geen sneeuw, alleen op de hoogste toppen van de bergen smolt de sneeuw nooit. Ben ik al zo hoog dan?’ vroeg Ivy nieuwsgierig.  

Ivy's snorharen trilden van een klein lachje dat maakte, om de verbaasde blik van de goeden kater voor haar. Zag ze er niet koninklijk uit? Ze kon de vraag bijna zelf beantwoorden. Nee, natuurlijk niet. Ze was gemaakt voor de bergen, robuust en sterk met een dikke vacht. Haar spieren waren groter dan ooit door het dagenlange struinen en voor zichzelf zorgen, wat ze vroeger ook nooit had moeten doen. Ze had misschien een zachte, schone vacht, maar ze was niet zacht van binnen. Hoewel ze verwend was, had ze geleerd dat het leven hard kon zijn. Misschien was ze nu zelf net zo slecht als de katten die ze vroeger veracht had.

Ivy werd weer op de wereld getrokken door Mathias zijn woorden. Ze volgde kalm zijn voorbeeld en ging bij hem zitten, misschien kon dit nog wel een interessant gesprek worden. Hij zei dat hij geen idee had hoe hoog ze waren, maar vervolgens sprak hij uit over gebieden van de clans die erg verschilden. Ivy kantelde haar hoofd en keek de kater onwetend aan. ‘Clans?’ vroeg de poes nieuwsgierig. Ze had het woord nog nooit gehoord, wat mochten dat voorstellen? Ze begreep dat er kennelijk erg verscheidene gebieden waren. Maar ook sprak hij over dat er aan de ene kant van de berg het hele jaar sneeuwde, de andere kant niet. ‘Interessant. Ik kan niet wachten om weer eens echt diepe sneeuw te zien,’ sprak Ivy op een melancholische toon. Ja, dat zou haar weer eens doen herinneren aan thuis.

Opeens begon de kater te praten over haar thuis, dat hij haar misschien zou kennen. Ivy trok een scheve blik, nooit dat hij haar ouderlijk thuis zou kennen. Het was dagen reizen van hier, ze wist niet eens of zij ooit de weg naar huis wel terug zou kunnen vinden. Het leek de poes sterk, maar toch, als hij het wilde weten. ‘Ik ben opgegroeid in The Eastern Vale. Het hele rijk werd simpelweg 'The Vale' of De Vallei genoemd. Alleen in het oosten waren de bergen zo stijl als hier. Wij waren de meest harde katten uit de hele vallei,’ sprak ze op een trotse toon. Al zou ze nooit meer terug kunnen gaan, nooit. ‘Ik was de dochter van de leider van The Eastern Vale, partner van prins Antler op een gegeven moment, en dus Princes of The Vale.’ Ze rolde haar ogen naar de gouden kater. ‘Voor slechts enkele manen, wel te verstaan, maar een titel die ik heb gedragen.’

Ivy keek de kater nog enkele seconden bestuderend aan. Ergens was hij wel interessant en hij zou haar veel kunnen leren over dit nieuwe gebied. Over de bergen, maar ook over de... clans? En er schenen nog meerdere gebieden te zijn. Waren er dan ook meer katten? Misschien stond ze op het punt zichzelf in een mierennest te werpen. Ivy's mondhoeken kropen spontaan omhoog. Ze kon niet wachten.

Ivy ging zitten en luisterde naar Mathias zijn levensverhaal. Ze nam elk woord op, om nooit weer te vergeten. Misschien kon deze kater vriend of vijand worden, zij zou niet weten waar het ooit naartoe zou leiden. Ivy wilde alles van hem weten. Informatie die ooit cruciaal zou kunnen zijn. Mathias scheen zijn eigen groep te hebben, maar hij was kennelijk uit elkaar gevallen. Hmm, twee katten kon je amper een groep noemen maar ze knikte. Misschien zouden zij samen ooit een groep kunnen vormen? Mathias leek sterk, altijd een waardevol teamlid mocht ze ooit een team maken.
Toen sprak hij opeens over dat hij nog een groepje had. Oké, interesse was verdwenen. Ze wilde zich liever niet aansluiten bij een al grote groep en ergens onderaan in rang beginnen. Nee, zij wou degene zijn die de taken uitdeelde. Ze was een leider, geen volger. ‘Jammer van de verraders. Katten zoals hen heb je niet nodig. Laat ze stikken,’ sprak de poes op een duister randje. Al wist ze zelfs dat ze niets minder was. Ze verraadde en verlinkte katten als het nodig was. Alles om haar leven makkelijker te maken, niemand mocht in haar weg staan.

Mathias vroeg waar ze heen ging. Ivy's ogen gingen direct om de omgeving heen. ‘Geen idee, ik dwaal al een tijd,’ sprak de sneeuwwitte poes. ‘Maar deze bergen staan me aan. Misschien ga ik hier wel leven,’ sprak ze luchtig. Mathias zou er maar moeten dealen. Het maakte haar niets uit wie welk territorium had geclaimd. Ze was een loner, dus ze mocht gaan en staan waar ze wilde. Ze volgde niemands regels.

Opeens speelde er weer iets op. De clans, wat waren dat voor dingen? Hij had het over de verschillende gebieden van clans. Maar wat waren clans? ‘Wat zijn die clans waar je het over had, Mathias?’ vroeg ze toen met een geïnteresseerde blik in haar ijsblauwe ogen.

Ivy hoorde het aanbod van de gouden kater. Bij hem leven. Ivy moest zich inhouden om geen verachtende blik op haar kop te werken. Ze wilde dat helemaal niet, niet in een grote groep leven. Ze ging no way in een lage rang leven. Ze was veel liever alleen dan bij een groep rare rogues die ze niet kende. ‘Ik denk dat ik eerst alleen mijn geluk ga zoeken, dankjewel,’ sprak Ivy misschien een tikkeltje te bits. Maar ze toverde al snel weer een glimlach tevoorschijn toen ze naar zijn volgende woorden luisterde. Hoezo mocht ze niet op zijn land komen? Wat was dat nou weer voor een stomme regel. Ze was rogue, ze kende geen regels. ‘En waarom dan niet? Ik mag gaan en staan waar ik wil,’ ketste de witte poes terug. Ivy was altijd al gericht geweest op haar eigen regels. Het waren haar regels, wanneer het haar maar uit kwam. Ze volgde niemands anders stomme codes. Haar woord was wet, en zo zou het voor altijd zijn.

Ivy voelde zich lichtelijk beledigd toen de kater moest lachen om haar interesse, maar ze bleef stilletjes zitten toen hij uitlachte. Gelukkig wilde hij het nog wel voor haar uitleggen en hij luisterde aandachtig naar zijn woorden. Interessant, groepen katten die bepaalde regels volgden van... voorouders? En ze hadden rivaliteit onder elkaar en ze mocht ook al niet op hun territorium komen? Wat was dit voor een vreemde groep katten. De katten in de Vale hadden altijd in harmonie geleefd en je mocht reizen waar je heen wilde. Al waren de gronden in de vallei veel groter dan hier en was er nooit problemen met prooi. Misschien hadden deze katten er meer last van. ‘Maar dan is jouw groep ook een clan? Het klinkt hetzelfde, een groep katten die een gebied claimt, of zit ik verkeerd?’ Een uitdagende blik twinkelde in Ivy's ogen. Ze had de verachting gezien die deze kat van de clans had, dus hij zou vast niet blij zijn toen ze zijn groep een clan noemde.

Ivy bleef schaapachtig naar de  gouden kater kijken, alsof ze helemaal niets territorium claimen had gehoord. Ze wilde de ware aard van deze kater leren kennen, niet het buitenste laagje die hij aan de wereld tentoonstelde. Er was altijd nog een laag onder, de ware aard van een kat. Ze was benieuwd wie hij precies echt was.
Ivy fronste toen hij haar stupid noemde. Pfft, hij moest eens weten. Toch hield ze dit rolletje maar even aan en keek de rosse kater verbaast aan en wachtte zijn uitleg rustig af. Haar onschuldige houding zou nog wel even blijven.
Ivy luisterde kalm naar zijn uitleg. Alsof hij haar bang wilde maken over vechtende rogues over hun territorium, dat ze ten dode was opgeschreven in haar eentje. Wilde hij haar zo graag bij zijn groep hebben? ‘Hmm, ik zie het eerst wel voor mezelf hoe die moordlustige rogues eruit zien. Als ze zoals jou zijn heb ik niets te vrezen,’ mauwde ze poeslief naar de gouden kater. Wat dacht hij wel niet met zijn bedreigingen. Hij zou haar echt niet bang maken.

Ivy had wel verwacht dat hij tegen haar in zou gaan toen hij zijn groepje een clan noemde. Alsnog klonken ze voor haar allemaal hetzelfde. Vechtend om stukjes land met regels. Ivy haatte regels. Maar ja, regels waren er om gebroken te worden. Hij sprak over iets als Starclan. Dat je dan een clan was als je daarin geloofde. ‘Starclan? Wat is dat dan? En waarom maakt dat jullie zo anders dan van die clans?’ vroeg ze meteen. Ze wilde antwoorden en voor nu was Mathias haar bron van informatie, als hij zo vriendelijk zou zijn om het allemaal uit te leggen. Maar ze ging er wel van uit, hij wilde maar al te graag laten weten hoe veel beter zijn rogue groep was.
Ivy grinnikte toen hij sprak dat ze nog veel te leren had en vervolgens haar leven bedreigde. ‘Als ik zo onwetend ben, leg het dan uit,’ sprak Ivy doodsimpel, de doodsbedreigingen bijna over haar hoofd laten gaan. ‘Maar ik ben beledigd. Dat je mij ervoor aanziet om jouw vrienden en familie wat aan te doen. Waar zie je me voor aan?’ mauwde ze, ze kon het niet weerhouden om een ondeugende grijns op haar lippen te zetten. Mathias was er wel eentje.

Ivy kreeg een ontevreden blik op haar gezicht toen Mathias gewoon haar vraag negeerde. En dat tegen een poes zoals zij! Maar ze liet het over haar heen lopen, maar ze zou ervoor zorgen dat ze niet genegeerd werd. De gouden kater moest blij zijn dat ze hem een gesprek gaf.
De kater sprak over dat hij haar als een vreemdeling aanzag. Een geamuseerde grijns kwam op haar gezicht. ‘Dat is correct. We kennen elkaar nu enkele minuten. Misschien kunnen we dat veranderen door elkaar beter te leren kennen,’ sprak Ivy op een poeslieve toon. Eigenlijk had ze helemaal geen zin om hem beter te leren kennen, maar hoe handig was het om een concurrent van binnen uit te pluizen. En misschien was zijn groep zo slecht nog niet... om over te nemen. Maar ze zou het leiderschap nooit delen en ze was bang dat Mathias het nooit zou afstaan, dus had ze iemand nodig die hem uit de weg kon ruimen.

Ivy giechelde zachtjes toen hij sprak over dat ze alles wilde hebben en vervolgens sprak over dat ze de clans wilde. Misschien als een overdreven grap, misschien was hij oprecht bang wat ze in haar mars had, maar de kater sloeg de spijker op zijn kop. ‘Mijn wishlist is anders niet zo lang hoor. Een warm nest en onderdak, daar eindigt het wel zo'n beetje mee,’ mauwde ze geamuseerd. ‘Maar ik heb zo mijn verlangens. Ik heb zo mijn dingetjes,’ sprak ze op een mysterieuze toon. Ivy kreeg een uitdagende glimlach op haar gezicht en keek de kater bestuderend aan. ‘Maar hoe kom je op het absurde idee dat ik de clans wil? Ik weet amper wat over die katten, ik wist een paar minuten geleden niet eens dat ze bestonden!’ Ze schudde lachend haar hoofd. ‘En daarbij ben ik liever alleen dan in een groep. Ik ben geen leider en ik haar regels. Dus waarom zou ik zoiets willen hebben?’ Haar blik richtte zich weer op de gouden kater. ‘Je trekt snel conclusies, Mathias. Je moet leren dat je ook... verschrikkelijk fout kunt zitten,’ mauwde de sneeuwwitte poes op een plagend toontje, waarna ze haar pluizige staart over haar poten legde.  

Ivy snorde tevreden toen de kater nieuwsgierig bestudeerde. Ze hield van de blikken, ze hield ervan om een mysterieuze sluier over zich heen te hebben. Niemand mocht haar ooit kunnen voorspellen, haar gedachten kunnen begrijpen. Ze moest slim zijn, sluw en vooral verschrikkelijk onvoorspelbaar. Als iemand verwachtte dat ze aan zou vallen, trok ze zich terug. Als iemand dacht dat ze zwak was, viel ze aan. En ze moest daarvoor liegen, in bochten kronkelen die geen enkele kat eerder had gemaakt en de waarheid spreken als niemand het verwachtte. Ze was een actrice op hoog niveau en er waren veel woorden waarmee je haar kon bestempelen, maar niemand kon haar precies omschrijven.


Een grijnsje sierde haar lippen toen Mathias sprak dat ze hem teleur stelde. ‘Ach, er zijn altijd meer teleurstellingen in het leven dan wanneer het meezit,’ sprak ze weer poeslief. Haar blik verscholen achter haar wimpers en een amuserend grijns rond haar lippen. ‘Maar als niemand ooit heeft gewonnen, zou je denken dat men nieuwe tactieken zou bedenken,’ sprak ze op dezelfde toon, maar uitdaging fonkelde in haar ogen. ‘Out of the box,’ voegde ze er fluisterend aan toe. ‘Heb jij het nooit geprobeerd, Mathias, met je… gevaarlijke groep?’ Haar ogen kregen nu nog levendige gloed en haar staart zwiepte ze in anticipatie heen en weer. Ze knipperde een keer traag naar de goudkleurige kater, voor een zacht lachje te laten horen.


Mathias sprak vervolgens over zijn gewoonte om snel conclusies te trekken goed voor hem was. Hij sprak over hoe gevaarlijk het wel niet was in deze bergen, hoe rogues elkaar uitmoorden in nachten. Ivy snoof schamper. ‘Wat een beestenbende ben ik dan weer in beland?’ grapte ze met een bittere ondertoon. ‘Kennen jullie geen manieren? Hoe primitief,’ sprak ze met verdere hint van amuse. Ivy wist wel beter dat katten monsters waren, vooral katers. Katers konden vechten om alles. Land, roem, poezen. Nee, zij vocht om meer persoonlijke dingen. Land en roem, misschien ook wel, maar haar verlangens gingen verder dan dat. Ze wilde pure macht, iedereen onder haar klauwen naar haar pijpen laten dansen. Gaan en staan waar ze wilde en doen wat ze wilde. Zij was degene die de regels maakte en kon aanpassen waar en wanneer ze wilde, maar ze had nog een lange weg te gaan.
‘Maar Mathias, ik zou alsnog niet te snel conclusies trekken. Denk eens twee keer over iets na. Impulsieve keuzes kunnen tot veel pijn en verdriet leiden,’ sprak ze tegen hem. Ja, dat was zeker waar. Ze had het altijd met eigen kunnen mogelijk gemaakt.